Recensie “Kraaien tellen” van Lucas de Waard

Lucas de Waard – “Kraaien tellen”

Tobias is een veegwagenbestuurder die het liefst met rust gelaten wordt. Maar als zijn zus en geestverwant een einde aan haar leven maakt, begint zijn omgeving steeds meer van hem te verlangen. Terwijl Tobias probeert zijn wereld schoon te houden, stapelt het vuil zich langzaam op.

Erik van Muiswinkel over “Kraaien tellen“: “Dit boek snijdt als een mes door je ziel, terwijl je nog zit te grinniken“.

Tobias (“Toby”) Gouweleeuwe heeft niet het meest spannende beroep ter wereld: hij is bestuurder van een veegwagen en iedere dag trekt hij erop uit om de stad schoon te maken. Zijn leven staat eigenlijk stil, en dat bevalt hem prima. Hij verlangt niets van de wereld en de wereld verlangt ook niets van hem.  Hij gaat nergens heen en dat vindt hij wel zo rustig. Zijn dagen brengt hij door met werken, een paar biertjes drinken in de kroeg en porno kijken.
Langzaam begint zijn leven te ontrafelen als zijn zus in Praag zelfmoord pleegt. Zij en Toby waren altijd een twee-eenheid, maar nu is hij nog alleen over. Hij krijgt eigenlijk min of meer tegen zijn wil een relatie met een verkoopster van een kledingwinkel, maar hij wil geen relatie, want relaties gaan altijd ergens naar toe, en Toby wil nergens naar toe. Hij leeft liever zijn stilstaande leventje waarin geen verwachtingen aan hem trekken en zich geen verrassingen voordoen.

“Kraaien tellen” is het tweede boek van Lucas de Waard. In 2015 verscheen zijn prachtige debuut “De Kamers“. “Kraaien tellen” is een heel ander boek, maar minstens zo mooi. Grappig, ontroerend en spannend. Een boek over het leven en de dood, over seks en familie, over veranderen en hetzelfde blijven. Dit alles vormgegeven in mooie beelden en prachtige zinnen. Lucas de Waard bewijst met dit boek absoluut een blijvertje te zijn in de Nederlandse literatuur.

Uitgeverij De Geus, september 2017. 256 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Uitweg” van Boudewijn Chabot en Stella Braam

Boudewijn Chabot & Stella Braam – “Uitweg”

In “Uitweg” beschrijven psychiater Boudewijn Chabot en journaliste Stella Braam manieren om waardig en omringd door dierbaren afscheid van het leven te nemen.

In deze vijfde herziene editie van “Uitweg” is naast stoppen met eten en drinken of het innemen van een dodelijke combinatie van medicijnen ook een nieuwe methode voor zelfeuthanasie. Sinds de verschijning in februari 2010 heeft Uitweg voor een aardverschuiving gezorgd. Waar hulp bij zelfdoding voorheen onbespreekbaar was, is het volgens artsenorganisatie KNMG artsen nu toegestaan om (als euthanasie niet mogelijk is) de in dit boek behandelde methoden ter sprake te brengen bij patiënten met een doodswens.

Sinds de eerste druk van dit boek in 2010 is het een klassieker over een zelfgekozen, zorgvuldige zelfdoding. De ondertitel luidt “Een waardig levenseinde in eigen hand” en dat vat het boek goed samen. Naast euthanasie, waarbij de persoon die wil sterven afhankelijk is van een arts, en “harde” zelfdoding, bijvoorbeeld door ophanging, van een flat of voor de trein te springen, is er nog een manier die daar tussenin ligt: de zorgvuldige zelfdoding. Bij een zorgvuldige zelfdoding (een waardig levenseinde in eigen hand) kan de persoon sterven op een waardige manier en in bijzijn van zijn of haar geliefden. In dit boek worden drie methoden besproken: stoppen met eten en drinken (versterven), de medicijnmethode (een overdosering van medicijnen die normaal gesproken op recept voorgeschreven worden, maar inmiddels ook vrij gemakkelijk via internet te bestellen zijn) en de heliummethode. In hoeverre deze methodes het predicaat “waardig” verdienen moet iedereen uiteraard voor zichzelf uitmaken. Duidelijk is in ieder geval dat de persoon die voor een van deze methodes kiest, in ieder geval in alle rust afscheid kan nemen van de dierbaren en ook zelf zijn uitvaart mee kan helpen plannen of regelen. Voor de nabestaanden is dit ook makkelijker te verwerken dan een bloederige of verminkende zelfdoding. In deze nieuwe druk is uitgebreid plaats gemaakt voor nieuwe (maatschappelijke) ontwikkelingen, zoals bijvoorbeeld het initiatief Voltooid Leven, het beschikbaar zijn van een “pil van Drion” door de Coöperatie Laatste Wil en de rechtszaak tegen Albert Heringa die zijn stiefmoeder Moek hielp sterven door haar medicijnen te geven waardoor zij kon sterven op de manier zoals zij wilde. Heringa werd hier voor veroordeeld zonder oplegging van straf, maar deze zaak moet in opdracht van de Hoge Raad opnieuw behandeld worden door het Gerechtshof. Het boek biedt veel informatie, zowel praktisch als juridisch, maar is toch toegankelijk voor een breed publiek, vooral dankzij de intermezzo’s, waarin casussen besproken worden, waardoor er begrip kan ontstaan voor de redenen waarom mensen kiezen voor een zorgvuldige zelfdoding. Dit boek is al sinds 2010 een belangrijk boek in de literatuur over een zelfgekozen levenseinde en ondanks de enorme hoeveelheid informatie die er inmiddels op internet beschikbaar is, is dit boek nog steeds het standaardwerk over een zorgvuldig, zelfgekozen levenseinde. Een waardig levenseinde in eigen hand. Een boek dat in zeven jaar tijd allerminst aan belang heeft ingeboet. Met uitgebreid literatuuroverzicht voor wie zich verder wil verdiepen in de onderwerpen die in dit boek aan bod komen.

Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar, mei 2017. 304 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “Zelf over het levenseinde beschikken” van Ton Vink

Ton Vink – “Zelf over het levenseinde beschikken”

Euthanasie is een kwestie waarbij de doorslaggevende stem die van de arts is. Daarmee is meteen boven water wat er in die praktijk ten principale mis is (zelfs al gaat het niet altijd mis): de ondergeschikte positie van de zelfbeschikking van de persoon wiens leven en levenseinde het betreft. Dat is namelijk niet de arts.

De vraag die de hoofdpersonen in dit nieuwe boek zich op enig moment stellen, ieder op eigen wijze, zou je een typisch stoïcijnse vraag kunnen noemen: ‘Wat te doen wanneer naar eigen overtuiging het beëindigen van het leven redelijker lijkt dan het voortzetten ervan? Zich verzetten tegen de loop der dingen? Alles uit de kast halen om in leven te blijven? Of erkennen dat, na het moment van komen, nu het moment van gaan is aangebroken?’

Zelden is een titel van een boek zo duidelijk geweest als in dit geval: “Zelf over het levenseinde beschikken. De praktijk bekeken“. Dat is precies waar dit boek over gaat. Aan de hand van negentien casussen beschrijft auteur Ton Vink, filosoof en counselor bij Stichting De Einder, hoe mensen overgaan tot een zorgvuldige en humane zelfdoding. Er wordt duidelijk aangegeven wat de rol van de counselor in deze gevallen is (informatie verschaffen, morele steun bieden etc.), maar dat de zelfdoding an sich een verantwoordelijkheid blijft van de cliënt. Dit mede omdat hulp bij zelfdoding strafbaar is op basis van art. 294, Wetboek van Strafrecht. Aan dit wetsartikel en de valkuilen die daar het gevolg van zijn, wordt ook stilgestaan in dit boek. Er moet uitdrukkelijk een verschil gemaakt worden tussen euthanasie (waarbij een arts, min of meer als gunst, euthanasie verleent aan een patiënt) en de gevallen van zorgvuldige, humane zelfdodingen die in dit boek beschreven worden. In sommige gevallen was euthanasie afgewezen, maar in andere gevallen wilden de cliënten zelf de regie houden over hun levenseinde en dit niet overlaten aan de beschikking van een arts. Het hele boek draait dan ook om zelfbeschikking. De negentien casussen die in dit boek worden beschreven, worden afgewisseld met een viertal intermezzo’s, waarin medewerkers van Stichting De Einder hun visie op de term “zelfbeschikking” geven. Al met al een buitengewoon interessant en leesbaar boek. Het geeft wel aan dat het nog niet zo makkelijk is om een humane vorm van zelfdoding te kiezen. Daar gaat heel wat voorwerk aan vooraf. Het is echter een goed alternatief voor bijvoorbeeld ophanging, het doorsnijden van de polsen, voor de trein of van een flat te springen. Stichting De Einder strijdt voor de mogelijkheid om op een humane manier tot zelfdoding over te gaan en wat dat in de praktijk betekent, wordt buitengewoon helder en duidelijk uitgelegd in dit boek.

Uitgeverij Damon, november 2008. 141 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “Het proces-Sonderberg” van Elie Wiesel

Elie Wiesel – “Het proces-Sonderberg”

Wanneer Werner Sonderberg, een jonge Duitser die in de Verenigde Staten woont, wordt beschuldigd van moord op zijn oude oom, pleit hij tijdens het proces: ‘Schuldig, en niet schuldig.’ De jonge journalist Yedidyah, die het proces voor de krant moet verslaan, raakt gefascineerd door deze vreemde zaak. Hij ontdekt dat de gebeurtenis verband houdt met de Tweede Wereldoorlog en heeft het onverklaarbare gevoel dat zijn eigen lot op het spel staat. Hij krijgt het vermoeden
dat hij op een familiegeheim is gestuit en gaat op onderzoek uit naar zijn eigen verleden. Wie is hij werkelijk? Hoe vindt hij de verdwenen herinneringen aan zijn vader, zijn moeder en broer terug?

Citaat: “We leven in niet in het verleden, het verleden leeft in ons. Vroeg of laat voegt de mens zich bij degenen die hem voorafgegaan zijn”

Kan iemand tegelijk schuldig en onschuldig zijn? Erft iemand de zonden die een voorvader begaan heeft? Hoe groot is de invloed van het verleden op het heden? “Het proces-Sonderberg” is het verhaal van de journalist en toneelcriticus Yedidhah, afwisselend vanuit de eerste persoon en de derde persoon verteld. Het is het verhaal over het verleden. Nog jaren na het verslaan van de rechtszaak tegen Werner Sonderberg, die zich tijdens zijn rechtszaak “schuldig en niet schuldig” verklaart, wordt Yedidhah geobsedeerd door deze zaak. De eerste verhaallijn is deze obsessie met de rechtszaak en de grens tussen schuldig en niet schuldig. Is het onderscheid wel zo duidelijk te maken? In de tweede verhaallijn gaat Yedidhah op zoek naar zijn eigen geschiedenis, en moet hij zien om te gaan met wat hij ontdekt heeft. Dit alles tegen de achtergrond van de meest gruwelijke misdaad tegen de mensheid: de holocaust. Ook Yedidhah’s familie is hier niet ongeschonden uit gekomen. Kan de mens zich losmaken van het verleden, als het verleden in ons leeft? Kunnen we afstand doen van de misdaden van een voorouder, of worden die zondes van generatie op generatie doorgegeven?
Elie Wiesel schrijft in de sobere stijl die we van hem gewend zijn en zoals altijd weet hij als geen ander hoe hij de lezer aan het denken moet zetten. Dit is geen filosofisch traktaat, maar een roman die tot denken aanzet. Het is een verhaal dat je niet snel zult vergeten. Indrukwekkend in al zijn soberheid.

Uitgeverij Meulenhoff, september 2009. 175 pag.

Recensie “Het vervloekte huis” van Lydia van Houten

Lydia van Houten – “Het vervloekte huis”

De achterflap: Als de 43-jarige journaliste Mikayla geconfronteerd wordt met de zelfmoord van haar man Steven, stort haar hele wereld in. Steven Jackson, geboren in Canada, blijkt echter een onverwachte erfenis voor Mikayla achter te laten: een huis in Rocky Roads, British Columbia, Canada. Samen met haar 7-jarige zoontje Jason en haar 16-jarige dochter Valerie ontvlucht Mikayla haar nu eenzame leven in Amsterdam. Ze emigreert naar Canada, in de hoop haar eerste thriller te schrijven in het klaarblijkelijk uitgestorven Rocky Roads. Al snel stuit ze op een aantal eigenaardige zaken, zoals de onopgeloste moord op Joanna la Croix van twintig jaar eerder.

Als Mikayla op eigen houtje onderzoek gaat doen naar de moord, wordt steeds duidelijker dat Rocky Roads een duister geheim herbergt. Mikayla duikt in het verleden van het stadje. Vanaf dat moment gebeuren er rare dingen in en om haar huis. Jason meent zelfs dat het spookt, dat het huis vervloekt is. Als hun hond Gollum spoorloos verdwijnt neemt Mikayla zelf het heft in handen. Ze moet en zal de onderste steen boven krijgen…

“Het vervloekte huis” is de tweede thriller van Lydia van Houten. Ik heb haar debuut (“Doodstil”) nooit gelezen, dus dit boek is mijn eerste kennismaking met haar. En wat voor een kennismaking! Ik was een van de twintig gelukkigen die een drukproef van dit boek hebben ontvangen van de uitgever. Hoewel ik moet toegeven dat ik weer een min of meer standaard “vrouwenthriller” verwacht had, bleek dit absoluut niet het geval te zijn. Daarvoor zit dit verhaal veel te goed in elkaar.

Na de eerste paar pagina’s werd ik direct meegesleept door het verhaal, of eigenlijk voelde het alsof het verhaal onder mijn huid kroop. De mensen in Rocky Roads, waarin iedereen geheimen lijkt te hebben. Iedereen verbergt iets. Een lugubere waarheid over het dorp dat hoofdpersoon Mikayla absoluut niet mag ontdekken, en de dorpsbewoners gaan ver om hun geheim te beschermen tegen de nieuwsgierige vragen van buitenstaander en indringer Mikayla.
Door de soepele schrijfstijl en het intrigerend plot is het een boek geworden dat gewoon onmogelijk weg te leggen is. Een meeslepende psychologische thriller die je van begin tot einde in de klauwen houdt.
“Het vervloekte huis” ligt vanaf 6 juni in de winkels. Echt een boek om op je verlanglijstje te zetten, of om direct te reserveren. Een must voor liefhebbers van psychologische thrillers. Lydia van Houten is een naam om in de gaten te houden.

Uitgeverij Kabook, juni 2016. 291 pag.

Recensie “Passagier 23” van Sebastian Fitzek

Sebastian Fitzek – “Passagier 23”

Politiepsycholoog Martin Schwarz heeft tijdens een vakantie op het cruiseschip Sultan of the Sea zijn vrouw en zoontje verloren. Niemand heeft ooit kunnen ophelderen wat er tijdens die noodlottige reis is gebeurd en
Martin blijft achter als een mentaal wrak. Hij heeft zich voorgenomen nooit meer één voet op een cruiseschip te zetten, totdat hij vijf jaar later een mysterieus telefoontje krijgt van een oudere dame die beweert meer van de verdwijning te weten. Martin gaat terug naar het gewraakte schip en komt op het spoor van een verdwenen gewaand meisje dat is teruggekeerd naar de Sultan – samen met de teddybeer van zijn zoontje…

Al sinds zijn debuut “De therapie” ben ik een enorm liefhebber van de boeken van Fitzek. Hij is onovertroffen als het aankomt op het opbouwen van spanning tot bijna ondraaglijke hoogte, en hij wordt met ieder boek beter. Zijn boeken grijpen je vanaf de eerste pagina, en laten je zelf na de laatste pagina niet los. Het verhaal laat je niet los. De personages zijn allemaal 100% geloofwaardig en de dialogen ijzersterk. Als iemand weet hoe een thriller geschreven moet worden, dan is het Fitzek wel. Wat bij betreft de beste thrillerschrijver van dit moment, en “Passagier 23” nu al de thriller van het jaar. De term “aanrader” is zwak uitgedrukt. Iedere thrillerliefhebber moet dit boek lezen!

Uitgeverij The House of Books, 2015. 383 pag.

Recensie “Taboe” van Ferdinand von Schirach

Ferdinand von Schirach – “Taboe”

Sebastian von Eschburg brengt zijn kindertijd door op een oud landgoed. Hij verliest al jong zijn houvast als zijn vader zelfmoord pleegt. Zijn moeder doet het af als een ongeluk en weigert erover te praten. Sebastian vlucht in de wereld van de fotografie. Hij groeit uit tot een zeer succesvolle kunstenaar die in gewaagde, confronterende beelden laat zien dat werkelijkheid en waarheid verschillende zaken zijn. Als Eschburg wordt aangeklaagd voor de moord op een jonge vrouw, neemt advocaat Konrad Biegler de verdediging op zich. Daarmee helpt hij niet alleen de kunstenaar, maar ook zichzelf.

“Taboe” bestaat uit eigenlijk drie delen, getiteld “Groen”, “Rood” en “Blauw”. In de delen komen de respectieve kleuren ook steeds terug. Deze indeling is terug te voeren op het motto van het boek:
“Zodra het licht van de kleuren
Groen, rood en blauw zich
in dezelfde verhouding mengt
Lijkt het wit voor ons”
(Kleurenleer volgens Helmholtz)

De drie delen tezamen vormen dus de kleur wit. In het eerste deel “Groen” wordt Sebastian gevolgd vanaf zijn jeugd tot aan de hoogtepunten van zijn carrière. “Rood” is een kort deel, een soort intermezzo, waarin duidelijk wordt gemaakt dat er een misdrijf is gepleegd en dat openbaar aanklager Monika Landau toegewezen heeft gekregen. In het derde deel (“Blauw”) wordt beschreven hoe Sebastian van Eschburg, die van de in “Rood” genoemde moord wordt verdacht, en dat hij er voor kiest om zich te laten vertegenwoordigen door advocaat Konrad Biegler, die zijn herstel van een burn-out onderbreekt om deze zaak op zich te kunnen nemen.

Ferdinand von Schirach is in het dagelijks leven advocaat, maar hij is ook een zeer begenadigd schrijver. “Taboe” is geen thriller, maar duidelijk literatuur, en Von Schirach weet hoe hij een verhaal moet vertellen in schitterende, beknopte zinnen. Het resultaat is een groots en meeslepend boek dat juist zijn kracht vindt in de kleine dingen en de taalbeheersing van Von Schirach. Dit is een boek dat me nog lang bij zal blijven. Het heeft op mij een diepe indruk gemaakt.

Uitgeverij De Arbeiderspers, 2014. 240 pag.

Recensie “Robin Williams – Als het lachen stopt” van Emily Herbert

Emily Herbert – “Robin Williams – Als het lachen stopt”

Informatie van Bol.com: “Op 11 augustus 2014 werd bekend dat Robin Williams, geliefd acteur, dood was gevonden in zijn huis in Californië. Al snel werd duidelijk dat hij vermoedelijk zelfmoord had gepleegd. Wereldwijd werd er geschokt gereageerd. In de ogen van velen had Robin Williams het perfecte leven. Succesvolle rollen op zijn naam, een prachtig gezin, geld en miljoenen fans. Hij was sprankelend grappig, een razendsnelle improviseur en een geweldige komiek. Maar vooral zijn warmte en compassie spraken miljoenen mensen aan. Achter de lach van Robin Williams ging echter een tragisch leven schuil dat de wereld niet kende. Depressies, verslavingen en zelfs het beginstadium van de ziekte Parkinson troffen de goedlachse wereldster. Robin Williams – Als het lachen stopt is de eerste Williams-biografie sinds 1999. De eerste biografie met het hele verhaal. Volledig juridisch gecheckt op waarheid en met de laatste nieuwsfeiten. Het is een ervaringsverhaal over onder meer depressie en geeft je een kijkje in het heftige leven van een boeiende en grappige man met vele filmgezichten.”

Altijd wanneer een bekende acteur sterft, worden plotseling zijn films weer volop uitgezonden op televisie, vliegen de DVD’s de winkels uit en zijn uitgevers er als de kippen bij om een biografie van de desbetreffende acteur te schrijven. Dit boek van Emily Herbert verscheen ook niet lang na het overlijden van Robin Williams. Robin Williams is altijd één van mijn favoriete acteurs geweest, en eigenlijk vindt ik dergelijke biografieën die zo snel na het overlijden gepubliceerd worden een vorm van lijkenpikkerij. Even een graantje meepikken van de publiciteit rond het overlijden van Robin Williams. Toch is het boek van Emily Herbert niet slecht. Het geeft een redelijk goed overzicht van het leven (en dood) van Williams, maar is met 320 pagina’s in een redelijk groot lettertype onvoldoende om een goed overzicht van zijn leven te krijgen. Het blijft allemaal een beetje aan de oppervlakte. Toch denk ik dat lezers, of ze nu fan waren van Robin Williams of niet, dit boek graag zullen lezen. Door het taalgebruik leest het lekker weg, en eigenlijk is Robin Williams onderdeel van iedereens wereld. Wie heeft er nu geen film met Robin Williams gezien? Ondanks het feit dat het niet echt een serieuze, diepgravende biografie is, is dit boek toch het lezen waard.

Uitgeverij Kosmos, 2014. 320 pag.

Recensie “Ik huilde al in jouw buik” van Heidy Vernee

Heidy Vernee – “Ik huilde al in jouw buik”

‘Ik ga voor de vrachtwagen oversteken, dan ben ik nooit meer bang’, zegt de achtjarige Vlinder. In de buitenwereld is ze stil en teruggetrokken. Thuis komt haar angst schreeuwend naar buiten. Ze is achttien jaar als ze, na een mislukte suïcidepoging, haar moeder smeekt: ‘Help mij een einde aan mijn leven te maken’. De hulpverlening geeft het advies haar los te laten.

Heidy Vernee schreef, vanaf de geboorte van haar kinderen, in een dagboek. Vanuit die dagboeken is het verhaal “Ik huilde al in jouw buik” geschreven. Het is een zoektocht naar een ander antwoord dan “loslaten”. Een onvoorstelbaar verhaal dat verteld moet worden, omdat te veel kinderen en volwassenen, vaak op gruwelijke wijze, zelf een einde aan hun leven maken. Velen van hen, voor wie het leven door angst of anderzijds niet leefbaar is, moeten hun dodenweg alleen gaan, omdat de samenleving geen passend antwoord op de hulpvraag wil of kan geven.

“Ik huilde al in jouw buik” is het verhaal van Vlinder, een meisje dat altijd bang is. Ze leeft continu met een loodzware angst, en eigenlijk is dat een angst om te leven. Na enige tijd komt ze in de molen van het RIAGG terecht, maar de angst blijft, en de wens om te sterven ook. Het is buitengewoon aangrijpend om te lezen hoe een kind van 8 jaar oud aan haar moeder uitlegt hoe ze zelfmoord wil plegen en waarom. Euthanasie in de psychiatrie is een heet hangijzer. Veel psychiaters willen hun vingers hier niet aan branden, maar soms is psychisch lijden net zo zwaar – of zelfs nog zwaarder – als lichamelijk lijden, alleen wordt lichamelijk lijden makkelijker herkend en onderkend. Heidy is een sterke vrouw en heeft van haar dagboekaantekeningen dit aangrijpende boek gemaakt. Een boek dat iedere hulpverlener in de (geestelijke) gezondheidszorg zou moeten lezen, maar wat ook zeer leesbaar is voor leken. Een buitengewoon heftig boek.

Uitgeverij Van Brug, 2014. 190 pag.

Recensie “PAAZ” van Myrthe van der Meer

Myrthe van der Meer – “PAAZ”

Als Emma van de ene op de andere dag opgenomen wordt op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling van een Algemeen Ziekenhuis), weet ze één ding zeker: hier is een fout gemaakt. Ze heeft namelijk een leuke baan, een geweldige vriend en een goed leven, dus dat ze dood wil kan dan toch geen probleem zijn?

Het is het begin van Emma’s zoektocht door de absurde wereld van de psychiatrische kliniek met al haar regels, pillen en diagnoses – een zoektocht naar de uitgang, maar boven alles een zoektocht naar zichzelf. Tijdens haar reis langs vreemde patiënten en nog vreemdere therapeuten, depressieve kerstballen en onverwachte vriendschappen, begint Emma te beseffen dat ze hier niet voor niets zit, en dat zij de enige is die kan bepalen of, maar vooral ook hóé ze ooit de PAAZ weer verlaat. Haar diagnose is duidelijk: een zware depressie. Deze wordt soms in pijnlijk rake zinnen omschreven, zoals het moment waarop Emma tegen haar vriend zegt: “Ik weet wel dat ik van je hou, maar ik voel het niet”. Dat geeft heel goed de essentie van een depressie weer. Het gaat niet om je verdrietig voelen, het gaat om helemaal niets meer voelen.

Ondanks het zware thema van het boek, schrijft Myrthe van der Meer (pseudoniem) op een luchtige en vaak zelfs humoristische manier over de dagelijkse gang van zaken op de afdeling. Het verhaal is gebaseerd op autobiografische ervaringen. Dit boek is eigenlijk verplichte kost voor iedereen die in de Geestelijke Gezondheidszorg werkt, maar zeker ook geschikt voor breder publiek. Een boek met een lach en een traan. En als je het boek gelezen hebt, weet je: “Gekke mensen zijn zo gek nog niet”.

Uitgeverij The House Of Books, 2012. 352 pag.