Recensie “Karkas” van Femke Schavemaker

Femke Schavemaker – “Karkas”

Wanneer Nora van Middelaar de diagnose ‘manisch-depressief’ krijgt, is het eerste wat ze doet een roze hortensia kopen en het tweede de folders over de stoornis in de prullenbak werpen. Het patiënt-zijn gaat haar niet goed af. Tot ze besluit te stoppen met de medicijnen en zelf de verantwoordelijkheid neemt over haar stemming. Ze verzint een woud aan regels en daaraan gekoppelde sancties om zichzelf in het gareel te houden. Maar als je eenmaal de wereld hebt gezien in vacuüm, het koude raster van de werkelijkheid, kun je er nooit meer helemaal deel van uitmaken. Uiteindelijk zijn het de regels zelf waar ze zich in dreigt te verliezen. Karkas is een ontroerend coming-of-ageverhaal met de kracht van een bijl. Het duikt zo diep in de ups en downs van de bipolaire Nora dat je de waanzin zelf kunt proeven.

Als creatief strateeg en copywriter levert Schavemaker goed werk af en ze won een aantal vakprijzen voor haar reclamewerk. Met schrijven had ze al veel eerder willen beginnen, al viel het schrijven van “Karkas” haar zwaar. Maar het móest, zo vertelt ze in een interview in NRC. “Ik moest opschrijven hoe bipolariteit zich manifesteert, hoe het wordt gediagnosticeerd, hoe je ermee leeft. Ik wilde in het midden laten of je zo geboren ben, of zo wordt. Daarom schrijf ik over mijn jeugd, over hoe mijn ouders mij en mijn zus hebben vrijgelaten, je kunt ook zeggen verwaarloosd. Er is ruimte voor psychologiseren, ik laat aan de lezer of die mij een zeikwijf vindt of een sterke vrouw.”

“Karkas” is een indrukwekkend debuut. Van de vliegende, razende, energieke waanzin van de manieën tot de duistere, verlammende, energieloze nietsheid van de depressie en de loodzware, geheugen- en bewegingsverlammende werking van lithium. Femke Schavemaker weet het allemaal buitengewoon goed te beschrijven uit eigen ervaring. Dit boek geeft een veel beter beeld van een bipolaire stoornis dan de boeken van Myrthe van der Meer. Waar Myrthe van der Meer vooral probeert om grappig te zijn (en daarmee soms haar doel voorbij schiet), geeft “Karkas” een zwaarder en daarmee eerlijker beeld van de stoornis. Niet voor niets heeft deze, van begin tot eind intense, roman het al geschopt tot de shortlist voor de Hebban Debuutaward. Nu alleen nog even winnen, maar dat zou met een boek van deze kwaliteit zeker mogelijk moeten zijn.

Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar, april 2017. 272 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Smeltende vrouw” van Sander Kok

Sander Kok – “Smeltende vrouw”

Schaamte is een moeilijke vlek, vond hij. Maar als je lang genoeg boent is de plaats waar de vlek gezeten heeft schoner dan ze ooit is geweest. Zo had hij bij Neeltje trots uit schaamte gemaakt. Ze was nu bijna even trots op haar lichaam als hij. Iemand heeft begrepen dat Reukens, docent aan een school voor hoogbegaafde kinderen, ongelukkig is, want hij wordt op een avond in zijn werkkamer gebeld met de vraag of hij het geluk wil oppakken. Daar moet wel iets tegenover staan: een klein offer, haast het vermelden niet waard. Zijn vrouw, Neeltje, ondergaat intussen zijn liefde. Dagelijks wacht ze tot hij thuiskomt, klaar om gevoerd en aanbeden te worden. Samen streven ze naar een gewicht van 250 kilo. Haar droomgewicht. Na het telefonische aanbod ligt het geluk ineens voor het oprapen – maar alleen voor mensen die moreel flexibel zijn. Naast hen woont Leo. Hij heeft het geluk al: als drievoudig loterijwinnaar houdt hij het stevig in zijn gesloten vuist. Hij gelooft in het Lot en is ervan overtuigd dat hij een belangrijk filosofisch werk moet schrijven. Daarvoor dient hij zijn omgeving ingrijpend te veranderen. Zijn vrouw, Bella, brengt de zwaarste offers en probeert van hem te blijven houden met alles wat ze in zich heeft. Dan ziet ze in het huis naast haar een enorme vrouw, met aan liefde geen gebrek.

“Smeltende vrouw“… alleen de titel al maakt het boek het lezen waard. Het is de debuutroman van Sander Kok en het is een droomdebuut. Het schrijfplezier spat gewoon van de pagina’s. Hiermee legt hij niet alleen de lat voor zichzelf erg hoog, maar ook voor andere debutanten. Het jaar is nog maar net begonnen en er zullen nog vele debuten volgen. Die zullen waarschijnlijk bijna automatisch getoetst worden aan de kwaliteit van “Smeltende vrouw“. Het is een filosofische roman, maar zeker niet zwaar op de hand. Op een humoristische manier beschrijft Kok de personages en de thema’s. Dit boek smeekt op een prominente plek op de boekenplank en om nog vaak herlezen te worden. Een buitengewoon origineel debuut. Wat mij betreft een echte aanrader.

Uitgeverij Prometheus, januari 2017. 252 pag.

Recensie “Ik denk dat het voorbij moet zijn” van Iain Reid

Iain Reid – “Ik denk dat het voorbij moet zijn”

Iain Reid (1980) is de auteur van twee bekroonde non-fictiewerken, “One Bird’s Choice” en “The Truth About Luck”. Het laatste werd benoemd tot Globe and Mail’s Best Book of 2013. Reids werk verscheen in onder andere The New Yorker, The Globe and Mail en The National Post. In 2015 ontving hij de RBC Taylor Emerging Writer Award. “Ik denk dat het voorbij moet zijn” is zijn debuutroman.

Een jong stel zit in de auto op weg naar een weekendje bij de schoonouders in een oude boerderij buiten de stad. De sfeer is beklemmend, er hangt ruzie in de lucht. Zij weet niet goed hoe ze hem moet peilen, ze zijn nog maar net bij elkaar. Ze wordt telkens gebeld door haar eigen nummer, er laat iemand een vreemd bericht achter op haar voicemail. Wat is er aan de hand, waarom is de situatie zo vreemd? En waarom blijft die ene gedachte alsmaar door haar hoofd spoken?

Via uitgeverij Prometheus mocht ik het recensie boek lezen en was hier super blij mee. De cover had op mij al een grote aantrekkingskracht en was dan ook zeer verheugd toen ik het in mijn handen kreeg. Wat ik van het boek verwachte was al een beetje vaag. Iets in me zei dat het niet zomaar een roman zou zijn, maar eentje die een onderliggende laag ging raken.

Na de eerste paar hoofdstukken begin ik me af te vragen waar het verhaal naar toe gaat. Ik probeer enkele puzzelstukjes bij elkaar te leggen en toch heb ik het idee dat ze niet echt passen. Ik leg ze weer opnieuw. Het jonge stel, waarvan het meisje een onbekende blijft en Jake die vreemde trekjes vertoont. Je volgt ze op weg naar de ouders van Jake waar ze een bezoekje gaan brengen. Maar wat is echt? Waarom zijn de gesprekken met Jake zo verwarrend? Zijn ouders zijn bezorgd, maar over wie hebben ze het eigenlijk?

‘Er is maar één vraag die we moeten beantwoorden’

Iain Reid heeft een roman geschreven die voor de ene een onbegrijpelijk iets blijft maar voor de andere een ongelooflijke impact achter laat. Ik heb er in ieder geval van genoten, als dit dan wel het juiste woord is. Het zal zeker nog eens herlezen worden, al is het dan maar om mezelf toe te staan het verhaal nog dieper binnen te laten komen.

Plot: 4
Schrijfstijl: 3
Originaliteit: 4
Psychologie: 4
Leesplezier: 3,5
Spanning: 3

Ik geef “Ik denk dat het voorbij moet zijn” 3,5 sterren

Uitgeverij Prometheus, november 2016. 222 pag.

Gastrecensent: Daniëlle Hensen

Recensie “Mensen zonder uitstraling” van Jente Posthuma

Jente Posthuma – “Mensen zonder uitstraling”

Over de auteur: Jente Posthuma publiceerde korte verhalen in De Revisor, Das Magazin, Hollands Maandblad en De Gids. In 2012 won ze de A.L. Snijdersprijs voor het beste zeer korte verhaal. Met A.L. Snijders en Tommy Wieringa speelde ze drie literaire theatervoorstellingen in De Kleine Komedie. Posthuma groeide op in Twente en woont met vriend en kind in Amsterdam. “Mensen zonder uitstraling” is haar debuutroman.

De stuurloze hoofdpersoon van “Mensen zonder uitstraling” leeft in de schaduw van haar moeder, een ontevreden actrice. Haar vader is hoofd van een psychiatrische inrichting. Psychopaten en depressieven raadt hij aan hun bezigheden in afgepaste tijdsblokken in te delen, zodat ze meer controle krijgen over hun bestaan. Zijn dochter geeft hij hetzelfde advies. Dan overlijdt haar moeder en blijven vader en dochter over.

Citaat: “[Haar moeder] had het ook vaak over uitstraling, en vooral over mensen die dat niet hadden. Dat waren verschrikkelijke mensen. Die waren nog erger dan lelijke mensen.”

Recensie door Coen Peppelenbos. Eerder verschenen op tzum.info:
De verschillende hoofdstukken van het boek vertellen delen uit het leven van de ik-persoon. We zien haar in het ene hoofdstuk als meisje, in het andere als aankomend schrijfster of als dertiger met kind. Posthuma schiet heen en weer in de tijd. De grootste breuk in het leven van de hoofdpersoon is de dood van haar moeder, een actrice die op jonge leeftijd aan kanker overlijdt. Die gebeurtenis tekent, zonder dat het expliciet gezegd wordt, haar verdere leven. Hoe verhoudt ze zich tot haar vader, hoe tot haar minnaars? Waar komt die afschuw over mensen die hoorbaar eten vandaan? Waarom lukt het haar niet om een echte roman op poten te zetten.

Posthuma vertelt op een laconieke wijze: er wordt niet sentimenteel gedaan, noch wordt alles gepsychologiseerd, ondanks dat de vader van de hoofdpersoon psychiater is. Het laatste hoofdstuk gaat over het sterven de moeder, maar zelfs dat weet Posthuma indrukwekkend licht te houden. Eerder in de roman heeft de schrijfster de lezer op het verkeerde been gezet door een hoofdstuk te beginnen met de zin: ‘”Het is tijd afscheid te nemen,”‘ zei mijn moeder, “want ik ga dood.”‘ Vals alarm voorlopig, want in dat hoofdstuk heeft ze slechts te veel van een ‘bruine taart’ gegeten, waardoor ze nogal raar werd in haar hoofd. Het tekent de schrijfster die weet hoe ze een boek moet componeren.

Er zit gelukkig ook veel ironie in de zinnen, een stijlmiddel dat door veel jonge schrijvers verafschuwd wordt, maar waardoor deze roman wel een continue lichtheid behoudt. Zo heeft de hoofdpersoon een tijdje een vriendje die bij de film werkt, en ook zij krijgt een keer een rolletje. ‘Als lijk vond Thomas me erg geslaagd, omdat ik goed stil kon liggen. Maar ik kon er niet van leven.’ Of neem deze passage over een vriendin: ‘Zelf had ze ADHD en kon ze niet goed focussen. Als ik iets vertelde, moest ik snel praten, zodat ik klaar was voor haar gedachten afdwaalden.’ Het is mede aan dit soort mooie zinnen te danken dat “Mensen zonder uitstraling” een prachtig debuut is.

Uitgeverij Atlas Contact, augustus 2016. 176 pag.

Gastrecensie “Het mysterie van de 100…” van Rob Bakker

Rob Bakker – “Het mysterie van de 100…”

De auteur:
Rob Bakker (Bussum, 19 oktober 1949) is een Nederlandse journalist, auteur en historicus uit Baarn. Als docent Nederlands en Zakelijke Communicatie is hij verbonden aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Bakker schreef romans, waaronder “Graven“, “Een Pad Voorbij” over vrijwillige euthanasie en “De Toespraakschrijver“. Hij maakte zijn thrillerdebuut met FE! in 2000. In 2015 verscheen de Vierdaagse thriller “De dood wandelt mee” en dit jaar “Het Mysterie van de 100…”

De achterflap:
De christenen in het Oosten staan onder druk. Als uiting van solidariteit zal een missieschip vanuit het Oosten de Donau en de Rijn afvaren naar Nijmegen, waarbij priesters uit Oost en West aan boord zullen komen om gezamenlijk de Vierdaagse Mis bij te wonen van de 100ste Vierdaagse. Een Nederlandse Foundation is financier van dit mooie initiatief. Echter: niemand weet dat deze Foundation de dekmantel is van een terroristische organisatie, die een aanslag beraamt met de codenaam Operatie Saladin. Het brein achter Operatie Saladin is De Pers: een internationale terrorist, voorheen Talibanstrijder en nu bankier van terreurorganisaties. Voor eigen gewin wil hij een grote diamanten ring veilen die hij als Talibanstrijder buit heeft gemaakt. Inspecteur Van Dorp krijgt al snel lucht van de zaak en komt op het spoor van opmerkelijke geldtransacties. Voor hij het weet wordt Van Dorp meegesleurd in een achtbaan van ontwikkelingen die gaan van internationale terroristenbestrijding en een spectaculaire diamantenroof in Frankrijk, tot de zorg om de veiligheid van de Vierdaagsewandelaars.

Inspecteur Van Dorp krijgt al snel lucht van de zaak en komt op het spoor van opmerkelijke geldtransacties. Voor hij het weet wordt Van Dorp meegesleurd in een achtbaan van ontwikkelingen die gaan van internationale terroristenbestrijding en een spectaculaire diamantenroof in Frankrijk, tot de zorg om de veiligheid van de Vierdaagse-wandelaars.

De 100ste editie van de Nijmeegse Vierdaagse trok al meer aandacht dan menig voorafgaande. Het zouden weer vier lange dagen worden voor de wandelaars met zoals al vaker een start met extreme hitte en de kans op zware onweersbuien is een feit.
Met die gegevens start ik met het lezen van het boek “Het mysterie van de 100…“, waarin al vroeg duidelijk wordt wat de missie is van Operatie Saladin. Hierdoor heb je de neiging om snel door het boek te bladeren om er zeker van te zijn dat de missie niet gaat lukken, tenminste dat is de hoop die jezelf koestert. Maar is dat wel zo? Loopt dit verhaal wel goed af? Een vraag die ook elke wandelaar zich vanaf de start afvraagt. Haal ik de finish, of moet ik vroegtijdig het veld verlaten?

De priesters op het schip hebben geen idee waarmee ze vervoerd worden, zodra ze ook maar enige argwaan uiten, zijn ze hun leven niet meer veilig.
Aan land heerst de drukte van de Vierdaagse, waarbij weinigen het besef hebben wat er daadwerkelijk dreigt te gebeuren. En op de achtergrond dringt de tijd.

Als je iets weet en je weet dat je het weet maar je kunt het je niet meer herinneren, dan moet je de gedachte loslaten van dat onderwerp. En dan komt het vanzelf in je geheugen weer op.

De manier hoe het verhaal geschreven is, waarbij geen enkel detail wordt overgeslagen, maakt het dat je op sommige momenten teveel tekst moet verwerken. De personages worden op bijzondere wijze neergezet waarbij je de emotie en haat die ze met zich meedragen volledig kan volgen en ook hier ontbreekt geen enkel detail.
Het iets te voorspelbaar plot is tot in de puntjes uitgewerkt en laat je dan ook met geen enkele vraag achter. Door alle precieze en uitvoerige omschrijvingen wordt de vrije gedachte van de lezer wel teniet gedaan waardoor het thrillereffect mijn inziens ontkracht wordt. Wat ik persoonlijk wel jammer vind. Rob Bakker leidt je door zijn meesterwerk van details en diepgaande gesprekken en weet je als tevreden lezer over de finish te trekken. De 100ste Vierdaagse is afgelopen, het boek kan dicht.

Plot 3,5
Schrijfstijl 4
Originaliteit 4
Psychologie 3
Leesplezier 3,5
Spanning 3,5

“Het mysterie van de 100…” krijgt 3,5 sterren.

Uitgeverij B for BooksdistriBution, mei 2016. 347 pag.

Gastrecensent: Daniëlle Henssen.

Gastrecensie “Beschadigd” van Ika Gerritsen

Ika Gerritsen – “Beschadigd”

Haar jeugd is niet helemaal naar wens verlopen, waardoor Kirsten nog vaak nachtmerries heeft en hier telkens aan herinnert wordt.

Haar vriend Mark is niet echt meelevend waarop Kirsten besluit om bij hem weg te gaan. Dan krijgt ze het bericht dat haar Oma Veronica is overleden. Hierdoor besluit ze om voor een tijdje in het huis van haar overleden oma te gaan wonen. Dit tot tevredenheid van haar moeder maar haar stiefvader Roger is nogal verbaasd dat ze dit besluit neemt. Om de kosten te drukken verhuurt ze de zolderkamer aan de vrolijke Elise.

Als er opeens twijfels ontstaan over de doodsoorzaak van Oma Veronique gaan Kirsten en Elise op onderzoek uit. Met als gevolg dat ze zichzelf steeds dieper in de nesten werken en het verleden van Kirsten weer bezit krijgt van haar leven.

Kunnen ze nog ontsnappen?

Bij dit debuut van de schrijfster was ik zonder enige verwachtingen begonnen met lezen. Door de proloog is de spanning meteen aanwezig. Dit wordt door de flashbacks even teruggedrongen om de personages gestalte te geven. Zodra Kirsten in het huis van haar oma intrekt komt het verhaal goed op gang. De schrijfstijl is makkelijk te lezen waardoor ook de voortdurende flashbacks makkelijk te volgen zijn. Het blijft lang een raadsel wat er nou werkelijk heeft plaats gevonden in het huis van oma, dit zorgt ervoor dat je het boek in één keer wilt uitlezen. Ben benieuwd of er een vervolg komt of met wat voor een nieuw verhaal Ika Gerritsen opnieuw toeslaat. 4/5 sterren

Uitgeverij Letterrijn, mei 2016. 267 pag.

Gastrecensent: Daniëlle Henssen.

Recensie “Achter de nevel” van Leonardo Pisano

Leonardo Pisano – “Achter de nevel”

Als zijn verongelukte vrouw beticht wordt van een ondeugdelijke vertaling van een Kyoto-rapport, doet Harry Vermolen, een briljante uitvinder uit Twente, alles om haar reputatie te redden. Hij ontdekt dat het gevaar van de opwarming van de aarde een gemanipuleerd thema is, een onderdeel van een hogerliggend plan. De machtselite, verenigd in de Verhevenen, schuwt geen middel om zijn doel te bereiken. Amelia Solms-Waldenburg, die tegen wil en dank de plaats van haar vader in deze groep heeft overgenomen, is geschokt als ze er achter komt wat er van haar verwacht wordt. De Verhevenen creëren met opzet chaos om vervolgens oplossingen voor te stellen die hen dichter bij één wereldregering brengen. Centraal in hun strategie staat de invoering van één wereldmunt, de samensmelting van de zweep en de slavenketting. Maar hun plan heeft een achilleshiel…

Wat een droomdebuut! Van de eerste tot de laatste pagina is het een “rollercoaster ride” waarvan de spanning geen moment verslapt. Hoewel dit boek niet per definitie een thriller is, spat de spanning wel van iedere pagina af. Als ik dit boek in een hokje zou moeten stoppen, zou dat “faction” zijn. De gebeurtenissen en theorieën die in dit boek aan de orde komen, zijn allemaal gebaseerd op ware gebeurtenissen, feiten of documenten. De proloog en epiloog zijn erg origineel en voegen ook daadwerkelijk iets toe aan het boek, wat lang niet altijd het geval is bij andere schrijvers. Het is duidelijk dat de auteur zeer veel research voor dit boek heeft gedaan om alle feiten kloppend te maken. Het verhaal blijft nog lang in je achterhoofd nasudderen, en je kijkt opeens anders naar de politiek, de banken en de kredietcrisis. Onmogelijk om weg te leggen. Dit indrukwekkende debuut is een absolute aanrader!

Uitgeverij Eigenzinnig, 2016. 374 pag.

of bij Boekenroute.nl.

Boekaankondiging: “Achter de nevel”

Leonardo Pisano – “Achter de nevel”

Op 19 maart verschijnt de langverwachte roman “Achter de nevel” van Leonardo Pisano.

Synopsis: Als zijn verongelukte vrouw beticht wordt van een ondeugdelijke vertaling van een Kyoto-rapport, doet Harry Vermolen, een briljante uitvinder uit Twente, alles om haar reputatie te redden. Hij ontdekt dat het gevaar van de opwarming van de aarde een gemanipuleerd thema is, een onderdeel van een hogerliggend plan. De machtselite, verenigd in de Verhevenen, schuwt geen middel om hun doel te bereiken. Amelia Solms-Waldenburg, die tegen wil en dank de plaats van haar vader in deze groep heeft overgenomen, is geschokt als ze erachter komt wat er van haar verwacht wordt. De Verhevenen creëren met opzet chaos om vervolgens oplossingen voor te stellen die hen dichter bij één wereldregering brengen. Centraal in hun strategie staat de invoering van één wereldmunt, de samensmelting van de zweep en de slavenketting. Maar hun plan heeft een achilleshiel …

Leonardo Pisano weet met levensechte personages en talloze verifieerbare feiten fictie en non-fictie te mixen tot een zinderend verhaal. Een smeltkroes, waarin historische gebeurtenissen en politieke agenda’s in een ander daglicht komen te staan. Dit maakt dat “Achter de nevel” nasuddert, lang nadat het boek is dichtgeslagen.

Dit boek verschijnt op 19 maart 2016 bij Uitgeverij EigenZinnig. Nog even geduld hebben dus, maar je kunt wel alvast meedoen met een winactie waar je fantastische prijzen mee kunt winnen, zoals diverse uitjes in binnen- en buitenland. Het enige wat je hoeft te doen is je te registeren op de site en je speelt automatisch mee.

Kijk snel op http://leonardopisano.nl/winactie/

 

Recensie “Impact” van Vittorio Busato

Vittorio Busato – “Impact”

Balzerin Carabolante, ooit een veelbelovend tennisser, is al op jonge leeftijd hoogleraar psychologie. Als een liefde onbereikbaar blijkt en zijn netwerktheorie over de zin van het leven door collega’s en media wordt verguisd, verliest hij zijn geloof in de liefde en de wetenschap. Zijn verval zet verbazingwekkend snel in, voor hem een extra aanwijzing dat hij de verpersoonlijking van zijn eigen theorie begint te worden, een lone wolf. Nog eenmaal neemt hij zich voor iets te doen dat impact heeft. Hij begaat evenwel een gruwelijke misstap waarvoor hij in een tbs-kliniek belandt. Bij wijze van experimentele behandeling krijgt hij toestemming zijn psychobiografie op te tekenen. ‘Ik heb gefaald, ik heb geen enkele fiducie meer dat ik mijn plaats in de maatschappij herover. Mijn ambitie, mijn inzet is longstay. In ruil daarvoor zet ik voor jullie en de rechter mijn verhaal, mijn psychobiografie op schrift.’

“Impact” is een ijzersterke roman over een man die door een reeks tegenslagen zijn geloof in de wereld verliest. Hij geeft de liefde op, voor zichzelf, voor anderen, voor zijn werk en voor de maatschappij, en ‘wie de liefde opgeeft, die geeft het leven op’. Na het mislopen van zijn wraakactie, schrijft hij in de TBS-kliniek zijn verhaal.
Dat Vittorio Busato zelf psycholoog is, is wel te merken in het boek. Hij is af en toe behoorlijk filosofisch over het leven en de maatschappij, maar dat wordt nergens storend. Dus zeker niet alleen “voer voor psychologen”. De auteur heeft een ijzersterke en indringende psychologische roman neergezet, die nog lang blijft na-echoën in je hoofd, en je aan het denken zet. Een vergelijking met bijvoorbeeld Michel Houellebecq is snel gemaakt, maar Busato onderscheidt zich door zijn prettige schrijfstijl. Een van de beste romans die ik de laatste tijd gelezen heb. Laat het volgende boek van Busato maar komen!

Uitgeverij De Brouwerij | Brainbook, 2015. 296 pag.

Recensie “Wat overblijft is naamloos” van Tom Cornu

Tom Cornu – “Wat overblijft is naamloos”

De wereld van Lea Smolders wordt overhoop gehaald wanneer haar dochter Ifi beslist om ‘tijdelijk’ bij grootmoeder Dora in te trekken. Lea vermoedt hierin de hand van haar moeder. Ze wil er alles aan doen om haar dochter weer voor zich te winnen. Wanneer Dora door een hersenbloeding in coma gaat, ziet Lea haar kans. Ze verhuist naar het ouderlijk huis om voor Ifi en haar moeder te zorgen. Maar hoewel ze niet veel meer is dan een plant, blijft Dora haar leven overheersen. En ook haar dochter lijkt geheimen te hebben. Overrompeld door heden en verleden is niets nog helder voor Lea. Wat is waan en wat is werkelijkheid? “Wat overblijft is naamloos” is een tragikomedie. Over moeder-dochterrelaties in tweevoud. Over de vraag of ons leven gedetermineerd is. En door wie of wat. Tom Cornu vertelt een verhaal dat even literair als humoristisch is.

“Wat overblijft is naamloos” is het debuut van Tom Cornu. Op magistrale wijze weet hij de relaties tussen de drie generaties vrouwen (Dora, Lea en Ifi) te beschrijven, en hij toont een groot psychologisch inzicht als hij de aftakeling van Lea beschrijft. Tom Cornu heeft een krachtige en heldere manier van schrijven en hierdoor blijft het verhaal boeiend en wil je weten hoe deze tragikomische ontrafeling van deze familie verder gaat. Een buitengewoon indrukwekkend debuut dat zeker naar meer smaakt. Ik hoop dat een tweede boek niet te lang op zich zal laten wachten.

Uitgeverij De Brouwerij | Brainbooks, 2015. 232 pag.