Recensie “Besmeurde sneeuw” van Christoffer Carlsson

Christoffer Carlsson – “Besmeurde sneeuw”

De eerste sneeuw van het jaar is net gevallen als op een binnenplaats in Stockholm een man wordt neergestoken. Het slachtoffer deed onderzoek naar extremistische politieke groeperingen. Uit zijn aantekeningen blijkt dat er nog iemand in levensgevaar is. Maar wie? Rechercheur Leo Junker raakt al snel verstrikt in een duister politiek steekspel tussen radicaal-links en -rechts. Daarnaast heeft de gevoelige Junker genoeg met zichzelf te stellen; hij worstelt met trauma’s, een pillenverslaving en zijn relatie. Kan hij zijn weg vinden in dit politieke web en een tweede moord voorkomen?

De eerste twee boeken van Christoffer Carlsson werden nog met weinig enthousiasme ontvangen, maar met zijn derde boek “De toren van de dode zielen“, het eerste deel rond politieagent Leo Junker, verstomde de kritiek. Dat boek won de prijs voor Beste Zweedse Thriller 2013. “Besmeurde sneeuw” is het tweede deel rond Leo Junker, maar is goed als stand-alone te lezen. Wederom bewijst Carlsson wat een goede schrijver hij is. De personages zijn goed uitgewerkt, het plot zit sterk in elkaar en dat alles wordt gecombineerd met een maatschappijkritisch thema over de strijd tussen extreem-rechtse en extreem-linkse groeperingen. Carlsson kan beschouwd worden als de ongekroonde opvolger van Stieg Larsson. Hoewel Leo Junker misschien niet zo’n gedenkwaardig personage is als de twee hoofdpersonen uit de Millennium-trilogie van Stieg Larsson, heeft Carlsson van Leo Junker een enigszins instabiele, maar sympathieke hoofdrolspeler weten te maken, die het verhaal vrijwel op eigen kracht weet te dragen, wat een enorme prestatie is. Carlsson is een aanwinst binnen de Zweedse misdaadliteratuur en ik kijk dan ook vol verwachting uit naar het derde boek in deze serie. Dit boek is een absolute aanrader voor de liefhebbers van bijvoorbeeld Stieg Larsson, Jens Lapidus en Jo Nesbø.

Uitgeverij De Geus, 2017. 384 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Kraaien tellen” van Lucas de Waard

Lucas de Waard – “Kraaien tellen”

Tobias is een veegwagenbestuurder die het liefst met rust gelaten wordt. Maar als zijn zus en geestverwant een einde aan haar leven maakt, begint zijn omgeving steeds meer van hem te verlangen. Terwijl Tobias probeert zijn wereld schoon te houden, stapelt het vuil zich langzaam op.

Erik van Muiswinkel over “Kraaien tellen“: “Dit boek snijdt als een mes door je ziel, terwijl je nog zit te grinniken“.

Tobias (“Toby”) Gouweleeuwe heeft niet het meest spannende beroep ter wereld: hij is bestuurder van een veegwagen en iedere dag trekt hij erop uit om de stad schoon te maken. Zijn leven staat eigenlijk stil, en dat bevalt hem prima. Hij verlangt niets van de wereld en de wereld verlangt ook niets van hem.  Hij gaat nergens heen en dat vindt hij wel zo rustig. Zijn dagen brengt hij door met werken, een paar biertjes drinken in de kroeg en porno kijken.
Langzaam begint zijn leven te ontrafelen als zijn zus in Praag zelfmoord pleegt. Zij en Toby waren altijd een twee-eenheid, maar nu is hij nog alleen over. Hij krijgt eigenlijk min of meer tegen zijn wil een relatie met een verkoopster van een kledingwinkel, maar hij wil geen relatie, want relaties gaan altijd ergens naar toe, en Toby wil nergens naar toe. Hij leeft liever zijn stilstaande leventje waarin geen verwachtingen aan hem trekken en zich geen verrassingen voordoen.

“Kraaien tellen” is het tweede boek van Lucas de Waard. In 2015 verscheen zijn prachtige debuut “De Kamers“. “Kraaien tellen” is een heel ander boek, maar minstens zo mooi. Grappig, ontroerend en spannend. Een boek over het leven en de dood, over seks en familie, over veranderen en hetzelfde blijven. Dit alles vormgegeven in mooie beelden en prachtige zinnen. Lucas de Waard bewijst met dit boek absoluut een blijvertje te zijn in de Nederlandse literatuur.

Uitgeverij De Geus, september 2017. 256 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Winactie “Kraaien tellen” van Lucas de Waard

Lucas de Waard – “Kraaien tellen”

Tobias is een veegwagenbestuurder die het liefst met rust gelaten wordt. Maar als zijn zus en geestverwant een einde aan haar leven maakt, begint zijn omgeving steeds meer van hem te verlangen. Terwijl Tobias probeert zijn wereld schoon te houden, stapelt het vuil zich langzaam op.

In samenwerking met uitgeverij De Geus mogen wij een exemplaar van de prachtige nieuwe roman “Kraaien tellen” van Lucas de Waard verloten. Wat moet je hiervoor doen? Geen antwoord op onderstaande vragen en vul het formulier helemaal in, zodat je het boek toegestuurd kunt krijgen als je gewonnen hebt. Geef ook aan of je kans wilt maken op de papieren versie of het e-book.

Alleen volledig ingevulde formulieren kunnen verwerkt worden. Je gegevens worden alleen gebruikt voor deze winactie en worden na afloop verwijderd. Slechts één inzending per IP-adres toegestaan. Dubbele inzendingen worden verwijderd. Deze winactie loopt t/m zaterdag 30 september. Op zondag 1 oktober wordt de winnaar bekendgemaakt.

Deze winactie is afgelopen!

 

Uitgeverij De Geus, september 2017. 256 pag.

Recensie “De kamers” van Lucas de Waard

Lucas de Waard – “De kamers”

Televisiepresentator Aram is ontslagen nadat hij in zijn programma een kind per ongeluk ernstig heeft verwond. Hij zit al maanden thuis, is tot niets in staat. Zelfs het vertrek van zijn vriendin, een succesvol rechercheur, ondergaat hij gelaten. Dan stuit hij op een van haar dossiers over de verdwijning van een meisje. De naam van een verdachte schokt Aram. Het is de jeugdvriend die door hem ooit in de steek is gelaten.

“De kamers” is de debuutroman van Lucas de Waard en daarmee laat hij direct een mooi visitekaartje achter. De karakters worden zeer goed beschreven en zijn steeds geloofwaardig. De hoofdstukken wisselen tussen Aram, zijn labiele jeugdvriend Bo en Pandora, het verdwenen meisje. Het verhaal, dat gaat over beschadigde mensen, over afwijzen en afgewezen worden, is meeslepend en van een hoog niveau. De Waard heeft met dit boek een thrillerachtige debuutroman geschreven die op alle fronten indruk maakt. Dit belooft nog veel voor de toekomst. Ik wacht nu al vol spanning op een volgend boek.

Uitgeverij De Geus, 2015. 282 pag.

Recensie “Bittere zonde” van Liselotte Roll

Liselotte Roll – “Bittere zonde”

De politie in Stockholm vindt het lijk van een zwaar mishandelde man. Als inspecteur Magnus Kalo dieper in de zaak duikt, lopen hij en zijn gezin gevaar. De enige link die de politie ontdekt is dat de vader van de overledene in Argentinië was betrokken bij een gruwelijke misdaad. Het gaat hier om een spannende Zweedse thriller waarbij de schrijfster er in slaagt om regelmatig een hoofdstuk te eindigen met een echte cliffhanger. Het zware werk met onregelmatige, veel te lange werkuren van de politie is realistisch weergegeven. Ook de reactie van Magnus als zijn vrouw en kinderen bedreigd worden is herkenbaar. Als sommige politiemensen, mede wegens onderbezetting, er alleen op uit gaan, voel je al aankomen dat er iets mis gaat. De spanning blijft stijgen, je verdenkt steeds weer de verkeerde en het einde valt absoluut niet te voorspellen.

Volgens de uitgever is dit een boek voor liefhebbers van Karin Slaughter en Liza Marklund, maar tijdens het lezen moest ik ook regelmatig aan Camilla Läckberg denken. Al met al een fantastisch debuut, het eerste deel van een inspecteur Kalo-reeks. Ik kan niet wachten op de volgende delen. Een aanrader.

Uitgeverij De Geus, 2015. 318 pag.

Recensie “Roxy” van Esther Gerritsen

Esther Gerritsen – “Roxy”

Roxy is zevenentwintig, schrijfster en moeder van Louise van drie, als de politie aan de deur staat. Arthur, haar dertig jaar oudere man is dood, verongelukt. Naakt zat de filmproducent in de auto, met zijn even naakte stagiair. En Roxy, die toch al niet zo van de dagelijkse dingen is, die het koffiezetapparaat met al zijn knoppen niet weet te bedienen, houdt het verdriet op afstand. Als absolute eenling die het liefst boven op haar kamertje zit te schrijven heeft ze geen vrienden die haar bijstaan. Maar de oppas en de assistente van haar man trekken al snel bij haar in. Ze haalt de begrafenisondernemer in bed, zet haar dochter achter een smurfen-dvd en neukt hem op de bank. Als ze betrapt worden door een fotograaf van een roddelblad vertrekt Roxy met oppas Feike, assistente Jane en dochter in de auto naar Frankrijk. Het begin van een bizarre roadmovie waar ze zich nog verder ontpopt als egocentrisch en sociaal onaangepast wezen. Maar Roxy is ook welbespraakt, slim, interessant en absurd. Esther Gerritsen schildert in prachtige scènes en dialogen een vrouw die niet vanzelf mee kan doen in het leven. Die moeite heeft met relaties en vlucht in haar opwellingen. Die je als lezer beurtelings afstoot en vertedert en je aan het eind in verwarring achterlaat.

Wie is Roxy? Haar eerste boek bevatte het verhaal van haar jeugd, als dochter van een trucker en een alcoholistische moeder. Dat verhaal schreef ze om te vluchten en zodra Arthur haar de kans bood liep ze weg, zonder om te kijken. “Maar dan ben je eindelijk weg en dan wil iedereen alleen maar horen waar je vandaan komt.”
Wie zijn Jane en Feike? Ze lijken Roxy amper te kennen en meer uit verdriet om Arthur mee te gaan op haar roadtrip, dan uit sympathie voor de jonge weduwe. En hoe beter ze haar leren kennen, hoe minder ze haar waarderen. “Arthur zei wel dat je gestoord was, maar ik wist niet dat het zo erg was.” Maar is dat wel zo? Is Roxy niet gewoon een jonge weduwe, bedrogen door haar man, vol verdriet, ontkenning, woede en rouw?

Gerritsen schrijft haar verhaal tussen de regels door. Ze legt niets uit, maar laat de gebeurtenissen en dialogen elkaar in een bizarre achtbaan opvolgen. En daartussendoor wringt het en schuurt het. Het is alsof de personages zich expres op afstand houden en je hebt als lezer niet het gevoel dat je ze kent. Dat schept ruimte om je eigen invulling te geven. Het verhaal is zwaar, maar zo licht en vol humor geschreven dat zelfs Roxy’s ergste misdragingen eerder vertedering dan afkeer opwekken. Vertedering die hoop geeft voor de toekomst en zo laat Gerritsen de lezer met een open einde achter.

Uitgeverij De Geus, 2014. 213 pag.

Recensie “Het vergeten verhaal van een onwankelbare liefde in oorlogstijd” van Charles den Tex & Anneloes Timmerije

Charles den Tex & Anneloes Timmerije – “Het vergeten verhaal van een onwankelbare liefde in oorlogstijd”

Lienke en Guus Hagers hebben in elkaar de liefde van hun leven gevonden. Als de Tweede Wereldoorlog ook Nederlands-Indië in zijn greep krijgt, verliezen ze alles wat ze hadden, en elkaar. Hij is een van de beste gevechtsvliegers van de Indische Luchtvaart en wordt voor een korte missie naar Australië gestuurd. Voor hij terug kan, valt Japan Indië binnen en wordt Lienke gevangengenomen. Drie jaar lang vecht de stille, onverschrokken vliegenier om te kunnen terugkeren naar Java, naar zijn vrouw. Alles wat hij doet, doet hij om haar weer te vinden. Daardoor raakt hij onverwacht verstrikt in een vuil politiek spel.

Charles den Tex en Anneloes Timmerije hebben hun krachten gebundeld voor deze schitterende roman over de liefde in oorlogstijd. Hoewel ik deze samenwerking niet bepaald voor de hand vind liggen, mag het resultaat er zeker wezen. Het resultaat is een indringende roman over de liefde tussen Lienke en Guus Hagers, en over wat mensen over hebben voor de liefde van hun leven. Een verhaal dat je niet gauw zult vergeten. Dit boek heeft alles in zich om een klassieker te worden.

Uitgeverij De Geus, 2014. 409 pag.

Recensie “Birk” van Jaap Robben

Jaap Robben – “Birk”

Eén eiland, drie huizen, vijf mensen. Dat is de entourage waarin Birk zich afspeelt. Als de negenjarige Mikael Hammerman met zijn vader aan het strand is, schiet de jongen zijn rode voetbal per ongeluk het water in. Birk Hammerman, zijn vader, probeert de bal terug uit zee te halen, maar het laatste wat de jongen van zijn vader ziet, is diens bleke lijf onder water. Bij thuiskomst doet hij in eerste instantie of er niets aan de hand is, waarop moeder Dora moppert dat Birk altijd te laat is. Zo begint deze roman waarin een verstikkende moeder/zoon-relatie centraal staat.
Pernille Augusta en Karl, een visser, zijn de enige andere bewoners van het eiland. De oude Pernille overlijdt na een val van de trap, nog voor Birk voorgoed verdwijnt. In het huis van Pernille haalt de jongen herinneringen op aan zijn vader. Mikael leeft die eerste tijd in een fantasiewereld. In eerste instantie ziet hij zijn vader in vreemde verschijningen, maar naarmate hij ouder wordt, duikt zijn vader steeds minder in zijn fantasieën op. De jongen eigent zich het huis van Augusta toe, ontdekt een broedende meeuw op het bed van de oude vrouw en houdt de vogel in de slaapkamer gevangen. Als het meeuwen-ei eenmaal is uitgebroed, besluit Mikael het jong te dresseren. De jonge vogel is voor hem een uitlaatklep, waar hij zijn emoties werkelijk durft te uiten.
Visser Karl probeert de jongen in diens puberteit te begeleiden. Dat gaat hem redelijk goed af, totdat de man zich gaat interesseren voor Dora. Als Mikael getuige is van de ontluikende relatie, grijpt hij in, waardoor de verhoudingen op het eiland volledig naar de knoppen gaan.
Birk is een aangrijpend boek dat je in één adem uitleest.

Jaap Robben (1984) maakte met Birk zijn romandebuut. Hij is al bekend als dichter en maakte samen met illustrator Benjamin Leroy de kinderboeken “De zuurtjes” en “Zullen we een bos beginnen“. Ook was Robben stadsdichter van Nijmegen. Met Birk schreef hij zichzelf regelrecht naar de sterren van de literatuur. Niet hoogdravend, maar klein, zo schreef hij een groots debuut over schuld & troost. Puur & licht. Een droomdebuut.

Uitgeverij De Geus, 2014. 255 pag.

Recensie “De stilte voor Julia” van Derwent Christmas

Derwent Christmas – “De stilte voor Julia”

Nadat hij moeizaam is hersteld van een burn-out verliest Aaron Nijdam in korte tijd zowel zijn dochter als zijn vrouw. Tijdens de periode waarin hij leed aan zijn burn-out, kreeg hij van de rector van de school waar Aaron docent is, een boek over Mindfulness. Aaron weet wie schuld heeft aan de dood van zijn geliefden en zint op wraak. Op de dag van de begrafenis van zijn vrouw rijdt hij niet achter de lijkwagen mee in de begrafenisstoet, maar neemt hij de eerste de beste afslag. Hij heeft niets meer te verliezen en wil geen mindfulness maar keiharde vergelding. Net zoals het karakter Frank Castle uit de film “The Punisher” uit 1989, wil Aaron alleen nog maar wraak nemen op degene die verantwoordelijk is voor de dood van zijn vrouw en kind.

“De stilte voor Julia” is het derde boek van Derwent Christmas. Het verhaal is goed geschreven en er zit vaart in. Het leest erg snel, maar is niet het zoveelste oppervlakkige thrillertje. Het boek blijft tot het eind spannend. Voor zijn eerdere boeken werd Christmas al bekroond met de Schaduwprijs en genomineerd voor de Gouden Strop. Ik denk dat we nog veel van deze schrijver gaan horen. En trouwens, met zo’n achternaam is het toch een geweldig idee om iemand dit boek met kerst cadeau te doen?

Uitgeverij De Geus, 2014. 219 pag.