
Lieske Keuning – “Ze dachten dat het psychisch was”
Ik heb er een paar dagen over gedaan om dit boek te lezen, hoewel het wel mogelijk is om het boek in 24 uur te lezen, maar daarvoor was het mij te heftig. Ik moest het boek af en toe wegleggen om bij te komen van al het verdriet, de pijn en de machteloosheid. Waarom het voor mij zo heftig was, is omdat ik Nienke kende. Of beter gezegd: ik kende haar zusje heel goed, en daardoor kende ik Nienke een beetje.
Dit boek leest bijna als een medisch document. Verslaglegging van de hele medische molen, waar Nienke en haar moeder Lieske doorheen moeten, met vermelding van data en locaties, alles is gedetailleerd beschreven, omdat het gebaseerd is op de dagboeken die moeder Lieske bijhield. Wel op een nuchtere, zelfs vrij afstandelijke manier, wat een boek met een dergelijk zwaar onderwerp natuurlijk wel leesbaar houdt. Er zijn mensen die vinden dat “het gevoel” een beetje mist. De ondertitel van het boek is echter “Het verhaal van Nienke”. Lieske heeft haar eigen gevoelens opzij geschoven om Nienkes verhaal te kunnen vertellen. Dat dwingt respect af. Er gaat veel tijd verloren als Nienke in de medische molen terechtkomt, waarin de ziekte ondertussen voortwoekert en dan is ze uiteindelijk afhankelijk van één enkele oplettende specialist. Dat zo’n situatie ten koste gaat van de onderlinge relatie en het begrip, komt in dit boek wel naar voren. Het gevoel van machteloosheid, het geduld dat je op moet brengen, het strijdbare doorzettingsvermogen, het eindeloos naar dokters en ziekenhuizen gaan, en tot slot de schrik (en heel tegenstrijdig ook de opluchting) als er dan toch eindelijk een diagnose gesteld wordt. Helaas krijgt moeder Lieske zelf ook pittige gezondheidsproblemen, wordt ondertussen ook nog oma en heeft haar werk als dominee in een hervormde gemeente, die niet al te veel begrip en medeleven voor haar situatie opbrengt. Toch voelt Lieske zich gesterkt door haar geloof, Nienke ervaart dit anders. Het gaat ongeveer een jaar lang wisselend goed met Nienke, maar dan komt haar tumor terug en is haar einde nabij. Heel bijzonder is de manier waarop zij haar afscheid voorbereidt met een “proefdienst” in een klooster. De gesproken teksten bij Nienke’s afscheid staan in een bijlage achterin het boek en zijn erg mooi. Het boek is enkele jaren na Nienke’s dood geschreven en in een epiloog laat Lieske nog even weten hoe het verder ging. Al met al een mooi document. Ik vind het mooi en dapper om te lezen hoe Nienke op haar eigen wijze (en eigenwijze) is omgegaan met haar ziekte en haar dood.
Het boek is indrukwekkend en aangrijpend, en ondanks het onderwerp geschreven in een stijl die plezierig leest.
Uitgeverij Boekencentrum, 2011. 204 pag.

Vind ik leuk:
Like Laden...