Recensie “Maurice” van Anne-Laure Van Neer

Anne-Laure Van Neer – “Maurice”

‘Beloof me, Maurice, dat je ophoudt met moorden,’ zei moeder vlak voor ze stierf.
Hoewel mijn taak als Verlosser van de Mensheid nog niet volbracht was, heb ik haar mijn woord gegeven. Wat moest ik anders, zo aan haar sterfbed.

Maurice, 65 jaar en seriemoordenaar, belooft aan zijn stervende moeder om zijn roeping op te geven. Het is voorgoed gedaan om de Mensheid te bevrijden van bumperklevers, BMW-rijders en Alfa-mannetjes. Alles verloopt volgens plan tot zijn dochter thuiskomt met een nieuwe vriend. Een Alfa. Kan Maurice de verleiding weerstaan?

In 2015 verscheen het debuut van Anne-Laure Van Neer “Justine” dat genomineerd werd voor de Knack-Hercule Poirotprijs. “Justine” was een humoristische misdaadroman die absoluut naar meer smaakte. “Maurice” is de langverwachte opvolger en enkele personages uit “Justine” maken in dit boek een comeback, zonder dat het een direct vervolg is op het debuut. Maurice is als Verlosser van de Mensheid aan zichzelf (en de mensheid) verplicht om Alfa’s te vermoorden en zo Omega’s meer kansen te geven in het leven. Al vanaf de pagina’s, waarin de moeder van Maurice begraven wordt en hij kennismaakt met de nieuwe vriend van zijn dochter – uitgerekend een Alfa! – is de toon gezet. Als opvolger van Jezus, die er een ietwat andere handelswijze op na hield, ziet Maurice het als zijn taak om de mensheid te redden van de tirannie van Alfa’s. Maar hij heeft zijn moeder op haar sterfbed beloofd om nog naar een persoon om te brengen, en zijn Alfa-vrouw is ook een mogelijke kandidaat, omdat ze een onhebbelijke eigenschap heeft: ademhalen.
Net zoals “Justine” is “Maurice” zeer prettig geschreven. Het leest heerlijk weg. Ik heb het boek in een dag uitgelezen met een grote glimlach op mijn gezicht. De gedachten van Maurice en de vele (zeer originele) plotwisselingen houden het verhaal van begin tot eind de moeite van het lezen waard. “Justine” vond ik al een van de meest originele en beste boeken van 2015 en “Maurice” is zelfs nog beter. Doe jezelf een plezier en koop beide boeken. Je zult gegarandeerd met een grote glimlach op je gezicht beide boeken verslinden. Anne-Laure is een unieke stem in het genre van de misdaadromans. Ik wil nog wel meer van dit soort boeken lezen.

Uitgeverij Kramat, maart 2017. 294 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Ik heet Lucy Barton” van Elizabeth Strout

Elizabeth Stout – “Ik heet Lucy Barton”

In haar internationale bestseller “Olive Kitteridge“, die met de Pulitzerprijs werd bekroond en waarvan een succesvolle, prijswinnende HBO-serie is gemaakt, toonde Elizabeth Strout zich een groot kenner van menselijke relaties. In haar nieuwe roman “Ik ben Lucy Barton” wordt door een eenvoudig ziekenhuisbezoek inzicht verschaft in de meest kwetsbare relatie van allemaal: die tussen moeder en dochter. Lucy Barton is langzaam aan het herstellen van wat een simpele blindedarm-operatie had moeten zijn. Haar moeder, met wie ze in jaren niet gesproken heeft, komt op ziekenbezoek. Ze zoeken toenadering tot elkaar door te roddelen over mensen die Lucy nog uit het dorp van haar jeugd kent, maar het blijft onwennig. Haar leven in het boerendorp Amgash, Illinois heeft ze inmiddels achter zich gelaten en woont nu met haar man en twee dochtertjes in New York.  Onder de oppervlakte liggen nog steeds de spanning en het verlangen dat elk aspect van Lucy’s leven beïnvloed heeft: het ontvluchten van haar getroebleerde familie en haar verlangen om schrijfster te worden. De stem van Lucy verbindt dit krachtige verhaal: ijverig observerend, diep menselijk en in alle toonaarden herkenbaar.

“Dit is het verhaal van een moeder die van haar dochter houdt. Op een gebrekkige manier. Omdat al onze liefde gebrekkig is.”

Tot haar elfde jaar woonde Lucy Barton met haar ouders, broer en zus in grote armoede in de garage naast het huis van Lucy’s oudoom. Toen die overleed, verhuisden ze naar het huis. Jaren later woont ze in New York en heeft daar een gezin gesticht met haar man William, die ze op de universiteit leerde kennen. Het boek begint in het ziekenhuis. Lucy een blindedarm-operatie ondergaan, maar blijkt een infectie te hebben waardoor ze langer in het ziekenhuis moet blijven. Op een gegeven moment zit haar moeder, die ze al een aantal jaren niet meer gezien heeft, aan het voeteneinde haar bed. Ze praten over vroeger, over de mensen uit het dorp, over mensen in roddelblaadjes. Wie een affaire kreeg met wie en wie er in de steek gelaten was door een echtgenoot of echtgenote. De conversatie blijft oppervlakkig.

“Maar ik bleek nog iets te willen. Ik wilde dat mijn moeder naar mijn leven vroeg. Ik wilde haar vertellen over het leven dat ik nu leidde.”

Op een uiterst subtiele en kundige wijze beschrijft Elizabeth Stout de relatie tussen de moeder en de dochter. Onder de oppervlakte gebeurt ontzettend veel. Het gaat niet om wat moeder en dochter tegen elkaar zeggen, het gaat er meer om wat ze juist niet zeggen. De werkelijke communicatie speelt zich tussen de regels af. Een bijzondere roman die veel literatuurliefhebbers zal aanspreken.

Uitgeverij Atlas Contact, 2016. 174 pag.

Recensie “Wat overblijft is naamloos” van Tom Cornu

Tom Cornu – “Wat overblijft is naamloos”

De wereld van Lea Smolders wordt overhoop gehaald wanneer haar dochter Ifi beslist om ‘tijdelijk’ bij grootmoeder Dora in te trekken. Lea vermoedt hierin de hand van haar moeder. Ze wil er alles aan doen om haar dochter weer voor zich te winnen. Wanneer Dora door een hersenbloeding in coma gaat, ziet Lea haar kans. Ze verhuist naar het ouderlijk huis om voor Ifi en haar moeder te zorgen. Maar hoewel ze niet veel meer is dan een plant, blijft Dora haar leven overheersen. En ook haar dochter lijkt geheimen te hebben. Overrompeld door heden en verleden is niets nog helder voor Lea. Wat is waan en wat is werkelijkheid? “Wat overblijft is naamloos” is een tragikomedie. Over moeder-dochterrelaties in tweevoud. Over de vraag of ons leven gedetermineerd is. En door wie of wat. Tom Cornu vertelt een verhaal dat even literair als humoristisch is.

“Wat overblijft is naamloos” is het debuut van Tom Cornu. Op magistrale wijze weet hij de relaties tussen de drie generaties vrouwen (Dora, Lea en Ifi) te beschrijven, en hij toont een groot psychologisch inzicht als hij de aftakeling van Lea beschrijft. Tom Cornu heeft een krachtige en heldere manier van schrijven en hierdoor blijft het verhaal boeiend en wil je weten hoe deze tragikomische ontrafeling van deze familie verder gaat. Een buitengewoon indrukwekkend debuut dat zeker naar meer smaakt. Ik hoop dat een tweede boek niet te lang op zich zal laten wachten.

Uitgeverij De Brouwerij | Brainbooks, 2015. 232 pag.

Recensie “Schroder” van Amity Gaige

Amity Gaige – “Schroder”

Wanneer de veertienjarige Erik Schroder, een jonge Duitse immigrant, zich opgeeft voor een exclusief schoolkamp in New England, besluit hij dat te doen onder de naam Eric Kennedy, in de verwachting dat hij als normale Amerikaanse jongen meer kans maakt te worden toegelaten. Het blijkt een noodlottig leugentje om bestwil dat zijn leven een onwaarschijnlijke en zeer tragische wending zal geven. Jaren later blikt Eric, nu een gescheiden man, vanuit een penitentiaire inrichting terug op zijn leven in een poging te begrijpen en misschien zelfs te verklaren wat hem ertoe heeft gebracht zijn zesjarige dochter Meadow midden in een verhitte strijd om de voogdij te ontvoeren. In opdracht van zijn advocaat zet hij zijn leven op papier: van het pijnlijke afscheid van zijn moeder als jong kind, de angstige overtocht naar Amerika met zijn zwijgzame vader, zijn liefde voor Laura, die opbloeide in de schaduw van alle leugens, tot al Erics momenten van trots en spijt als gemankeerde maar liefhebbende vader. Met Schroder schreef Amity Gaige een buitengewoon knappe roman over geschiedenis, vaderschap en de vele identiteiten die we gedurende ons leven aannemen.

Dit Amerikaans familiedrama over een geestelijk labiele man die zijn eigen dochtertje ontvoert is tegelijk een oer-Amerikaanse road novel met bizarre ontmoetingen en de dynamiek van het reizen door onbekend gebied. Het kernthema van de roman is identiteitsfraude en verlatingsangst. De met zijn vader uit Oost-Duitsland naar de VS gevluchte Erik Schroder kiest tijdens zijn schooltijd voor een andere identiteit. Hij verzint een ‘gewone’ afkomst en kiest een nieuwe naam: Eric Kennedy. Hij weet de maskerade lang vol te houden: hij studeert communicatiewetenschap, trouwt met de ‘echt’ Amerikaanse Laura en wordt vader van Meadow, een vroegwijs meisje dat door Eric als een mede-intellectueel wordt opgevoed. Als Laura na de scheiding de voogdij van Meadow naar zich toe trekt, besluit Eric zijn dochter in een opwelling te ontvoeren. In de gevangenis schrijft hij aan Laura hoe hij tot deze wanhoopsdaad is gekomen en wat de traumatische oorzaak is van zijn identiteitsbedrog. De auteur schrijft in de stijl van Jonathan Franzen: erudiet, sociaal betrokken en heel onderhoudend. Eén van de beste romans die ik in tijden heb gelezen.

Uitgeverij Agathon, 2013. 301 pag.

Recensie “Dat weet je niet” van Jens Christian Grøndahl

Jens Christian Grøndahl – “Dat weet je niet”

Advocaat David en zijn Engelse vrouw Emma zijn bij elkaar gebleven terwijl iedereen om hen heen in scheiding lag, maar nu wordt hun intimiteit plotseling bedreigd. Hun dochter Zoë heeft haar eerste expositie als kunstenaar en komt bij haar ouders langs met haar nieuwe vriend, een Pakistaan.
David en Emma zijn ervan overtuigd dat zijn achtergrond niet belangrijk is, maar ze raken allebei in de war van hun pogingen dit te bevestigen. Ze worden geconfronteerd met de keuzes, gebeurtenissen en relaties die hun leven hebben gevormd. Waren hun opofferingen de moeite waard? En hoe weet je of je echt van iemand houdt?
Met veel inlevingsvermogen en inzicht beschrijft Grøndahl in ‘Dat weet je niet’de gedachten en gevoelens van zijn hoofdpersonen, waardoor ze onder je huid kruipen en een onvergetelijke indruk achterlaten.

Dit verhaal speelt zich grotendeels af in Denemarken. Advocaat David en zijn Engelse vrouw Emma hebben een hechte en stabiele relatie. Deze relatie komt echter onder druk te staan als hun enige dochter Zoë haar eerste expositie als kunstenaar heeft en bovendien met een nieuwe vriend thuiskomt, een Pakistaan. Juist doordat David en Emma krampachtig proberen te bewijzen dat zijn achtergrond niet belangrijk is, ontstaat er een gespannen sfeer en gaan de hoofdpersonages opnieuw nadenken over de keuzes die ze in hun leven gemaakt hebben en de normen en waarden die belangrijk zijn. Het verhaal is goed geschreven met veel aandacht voor de psychologie van de personages. Interessante details en minutieuze beschrijvingen maken de hoofdpersonen levensecht. Belangrijke thema´s zijn joods-zijn, het geloof loslaten, kunstenaarschap, een niet-werkende moeder zijn, generatiekloof, communicatieproblemen, levensvragen en immigrant zijn.

Uitgeverij Meulenhoff, 2012. 208 pag.

Recensie “Het labyrint” van Sigge Eklund

Sigge Eklund – “Het Labyrint”

In “Het labyrint” van Sigge Eklund zit je dicht op de huid van vier van de hoofdpersonen: Martin en zijn vrouw Åsa, Martin’s collega Tom en schoolverpleegkundige Katja. De vijfde “hoofdpersoon” speelt eigenlijk de hoofdrol in het boek, ook al verschijnt ze er zelf niet echt in. Die vijfde hoofdpersoon is Magda, de verdwenen dochter van Martin en Åsa.
Het boek wisselt steeds tussen de vier genoemde hoofdpersonen, en stukje bij beetje krijg je stukjes van de puzzel met betrekking tot het raadsel wat er met Magda is gebeurd. Hoewel uitgeverij Meridiaan dit boek als een roman aanprijst, voelt het zo beklemmend aan als een thriller. Het is ontzettend spannend, en je wil maar blijven doorlezen. Je wil het raadsel oplossen, weten wat er met Magda is gebeurd.
Door de wisseling van het perspectief tussen de vier hoofdpersonen en de flashbacks is het wel een boek waar je goed je aandacht bij moet houden, maar door de prettige schrijfstijl is dat geen enkel probleem. “Nog even één bladzijde” zit er niet in. Voor je het weet ben je weer een uur verder.

“Het labyrint” is één van de eerste boeken van de nieuwe uitgeverij Meridiaan, en met dit boek zet Meridiaan zichzelf direct duidelijk op de kaart.

Uitgeverij Meridiaan, 2014. 336 pag.