Recensie “Voor eens en altijd” van Andreas Pflüger

Andreas Pflüger – “Voor eens en altijd”

De Duitse Jenny Aaron behoorde tot de top van de politie, een van de allerbesten. Tot een missie in Barcelona catastrofaal mislukt en Jenny niet alleen haar zicht verliest, maar ook haar collega en geliefde Niko zwaargewond achterlaat. Nu, vijf jaar later, heeft ze geleerd hoe ze in haar donkere wereld kan navigeren, maar wordt ze nog altijd gekweld door het verraad aan Niko. Als Jenny een telefoontje krijgt van haar ex-collega’s uit Berlijn, die haar hulp bij het vinden van een seriemoordenaar nodig hebben, krijgt ze de kans haar eer te herstellen.
Wanneer Jenny ontdekt dat ze de dader beter kent dan ze ooit had gedacht, bevindt ze zich al in een razendsnel, bloedstollend kat-en-muisspel in de straten van Berlijn…

Het verhaal draait om rechercheur Jenny Aaron, Aaron genoemd, die voor een moordzaak naar haar oude werkterrein in Berlijn wordt geroepen. Vijf jaar eerder is zij in Barcelona, bij de oplossing van een moord, blind geraakt. Ook is ze haar geheugen gedeeltelijk kwijt. Nu wordt ze weer met de crimineel Boenisch geconfronteerd en daarmee ook met haar verleden. Door geluid te maken met tong of vingers kan ze de afstanden waarnemen. Ze handelt volgens de Bushidō, de leer van de Samoerai. Ze is op zoek naar haar tegenstander Holm, van wie de broer vastzit. Ze zijn aan elkaar gewaagd, wat uiteindelijk tot een confrontatie leidt en haar antwoord geeft op haar vraag of ze laf was toen ze vluchtte en haar collega, tevens geliefde, stervende achterliet. Het wordt een gevecht op leven en dood. Een knap verteld verhaal, dat tot en met de laatste bladzijde boeit. Het perspectief van van een blinde rechercheur die achtervolgt wordt door gebeurtenissen die ze zich niet allemaal kan herinneren, maakt tot het een buitengewoon origineel en intrigerend geheel, alsof er een extra dimensie is toegevoegd. Het plot is nauwgezet opgebouwd en zit ingenieus in elkaar. Er is duidelijk veel aandacht besteed aan de opbouw en uitwerking van het verhaal en dat zorgt ervoor dat het 400 pagina’s lang genieten geblazen is. Dit boek heeft terecht vijf sterren gekregen in de VN’s Detective & Thrillergids 2017. Een ijzersterke thriller over wraak, verraad en kameraadschap.

Uitgeverij Xander, juni 2017. 399 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Maurice” van Anne-Laure Van Neer

Anne-Laure Van Neer – “Maurice”

‘Beloof me, Maurice, dat je ophoudt met moorden,’ zei moeder vlak voor ze stierf.
Hoewel mijn taak als Verlosser van de Mensheid nog niet volbracht was, heb ik haar mijn woord gegeven. Wat moest ik anders, zo aan haar sterfbed.

Maurice, 65 jaar en seriemoordenaar, belooft aan zijn stervende moeder om zijn roeping op te geven. Het is voorgoed gedaan om de Mensheid te bevrijden van bumperklevers, BMW-rijders en Alfa-mannetjes. Alles verloopt volgens plan tot zijn dochter thuiskomt met een nieuwe vriend. Een Alfa. Kan Maurice de verleiding weerstaan?

In 2015 verscheen het debuut van Anne-Laure Van Neer “Justine” dat genomineerd werd voor de Knack-Hercule Poirotprijs. “Justine” was een humoristische misdaadroman die absoluut naar meer smaakte. “Maurice” is de langverwachte opvolger en enkele personages uit “Justine” maken in dit boek een comeback, zonder dat het een direct vervolg is op het debuut. Maurice is als Verlosser van de Mensheid aan zichzelf (en de mensheid) verplicht om Alfa’s te vermoorden en zo Omega’s meer kansen te geven in het leven. Al vanaf de pagina’s, waarin de moeder van Maurice begraven wordt en hij kennismaakt met de nieuwe vriend van zijn dochter – uitgerekend een Alfa! – is de toon gezet. Als opvolger van Jezus, die er een ietwat andere handelswijze op na hield, ziet Maurice het als zijn taak om de mensheid te redden van de tirannie van Alfa’s. Maar hij heeft zijn moeder op haar sterfbed beloofd om nog naar een persoon om te brengen, en zijn Alfa-vrouw is ook een mogelijke kandidaat, omdat ze een onhebbelijke eigenschap heeft: ademhalen.
Net zoals “Justine” is “Maurice” zeer prettig geschreven. Het leest heerlijk weg. Ik heb het boek in een dag uitgelezen met een grote glimlach op mijn gezicht. De gedachten van Maurice en de vele (zeer originele) plotwisselingen houden het verhaal van begin tot eind de moeite van het lezen waard. “Justine” vond ik al een van de meest originele en beste boeken van 2015 en “Maurice” is zelfs nog beter. Doe jezelf een plezier en koop beide boeken. Je zult gegarandeerd met een grote glimlach op je gezicht beide boeken verslinden. Anne-Laure is een unieke stem in het genre van de misdaadromans. Ik wil nog wel meer van dit soort boeken lezen.

Uitgeverij Kramat, maart 2017. 294 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “Het einde van pi” van Franck Thilliez

Franck Thilliez – “Het einde van Pi”

In 2007 verscheen in Nederland het boek “Het gruwelhuis” van Franck Thilliez, met inspecteur Lucie Henebelle in de hoofdrol, dat insloeg als een bom. Een nagelbijtend spannende thriller met buitengewoon gruwelijke scenes. Een groot succes. Twee jaar later, in 2009, verscheen “Het einde van pi” dat gezien kan worden als het vervolg op “Het gruwelhuis“. Alle oude gezichten zijn weer terug, inclusief de seriemoordenaar De Professor.

Tijdens een wolkbreuk duikt opeens een vrouw op bij een auto die moet stoppen voor een afgebroken tak die op de weg ligt. Het blijkt de briljante wiskundige Manon Moinet te zijn, die allerlei verwondingen heeft waaruit blijkt dat ze ontvoerd zou zijn. Het probleem is echter dat Manon sinds drie jaar leidt aan een vorm van geheugenverlies die anterograde amnesie genoemd wordt. Haar hersenen zijn niet in staat om nieuwe herinneringen op te slaan. Ze weet dus ook niet wat er gebeurd is. Na speurwerk van Lucie Henebelle en haar collega’s blijkt alles te wijzen in de richting van De Professor, die we nog kennen uit “Het Gruwelhuis“: de wiskundige berekeningen, de manier waarop hij zijn slachtoffers toetakelt. Het enige aanknopingspunt is echter Manon, en die heeft niets van de de afgelopen drie jaar onthouden, en kan ook niets onthouden wat er nu gebeurt. Wat betekent de tekst die door middel van scarificatie (litteken) op haar buik is gekrast?

Lucie en haar team proberen er achter te komen of er toch iets is blijven hangen bij Manon, en Manon helpt de inspecteurs met het oplossen van de wiskundige sporen die De Professor opzettelijk als handtekening achterlaat. Er ontstaat een kat-en-muis-spelletje tussen de politie en De Professor, dat Thilliez als geen ander weet te omschrijven. Gruwelijk spannend tot de laatste bladzijde.

Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 2009. 380 pag.

Recensie “Schaduw van de Beul” van Franck Thilliez

Franck Thilliez – “Schaduw van de Beul”

Een seriemoordenaar met de bijnaam Beul 125 vermoordde op gruwelijke wijze jonge vrouwen. Hun kinderen spaarde hij, maar hij tatoeëerde zijn handtekening op hun hoofden: 101703…101005… 89784… Zevenentwintig jaar geleden werd hij opgehangen. De betekenis van de nummers is altijd onopgehelderd gebleven.

David Miller werkt bij een begrafenisondernemer en in zijn vrije tijd schrijft hij thrillers. Arthur Doffre, een hem onbekende, zwaar verminkte maar steenrijke man benadert hem om voor een enorm bedrag een boek te schrijven over Beul 125. Hij aanvaardt een opdracht om de seriemoordenaar tot leven te wekken: in een boek. David is gefascineerd door de zaak en heeft nu de kans om de geheime dossiers te bestuderen. Maar sommige details kunnen beter verborgen blijven… Samen met zijn vrouw en dochtertje vertrekt hij naar een chalet in het midden van het Zwarte Woud, waar ook zijn opdrachtgever verblijft. Het pittoreske chalet verandert echter al snel in een horrorhuis, en de aanwezigen moeten zien te overleven. Want buiten spookt iets onbekends rond dat het op hen voorzien heeft. En waarom wil Arthur dat het boek over Beul 125 koste wat kost geschreven wordt?

Een razendspannende thriller van Franck Thilliez. Dit is zijn tweede boek en met zijn snelle schrijfstijl sleept hij je bij je haren door het boek, vaak langs de meest gruwelijke taferelen. Maar toch wil je door blijven lezen. Dit is een thriller zoals een thriller hoort te zijn. Spanning van de eerste tot de laatste bladzijde. Franck Thilliez is de thrillerschrijver van Frankrijk. Welk boek van hem je ook pakt, het zal je nooit teleurstellen.

Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 2008. 320 pag.

Recensie “Uit het oog” van Jakob Melander

Jakob Melander – “Uit het oog”

Kopenhagen, 2012: In de kelder van een villa houdt een man een macaber diner.
Kopenhagen, 1953: Een achtjarige jongen ontdekt een kelder onder de kelder van zijn huis. In die kelder vind hij een pot met twee ogen op sterk water. Als hij die laat zien aan zijn moeder, die nog nooit tegen hem gesproken heeft, zegt ze plotseling tegen hem: “Dat heeft papa gedaan”. Maar wie is papa? De jongen heeft alleen een opa, die arts is.
Kopenhagen, 2012: In een park wordt een vermoord hoertje gevonden. Haar ogen zijn met chirurgische precisie uitgestoken en vervangen door glazen ogen. Het lijk is geprepareerd om het langer houdbaar te maken.

De aan sigaretten verslaafde politieman Lars Winkler krijgt opdracht de zaak van een moordenaar die het met name op de ogen van zijn slachtoffers heeft voorzien te onderzoeken. De Klaas Vaak-zaak, zoals deze algauw in de pers bekendstaat. Maar het is niet Winklers enige uitdaging. Zijn vrouw heeft hem verlaten, zijn tienerdochter Maria is opstandig en op zijn afdeling loeren zijn vijanden op hem. Lars Winklers verleden, bij de politie al jaren een publiek geheim, dreigt hem in te halen.

“Uit het oog“, een zeer toepasselijke titel van het boek trouwens, is een boek vol gruwelijkheden. Het beeld dat in dit boek geschetst wordt heeft niet veel kleur.

Het gaat over de gruwelijkheden in de Tweede Wereldoorlog, de huidige vrouwenhandel, een zwaar gestoorde seriemoordenaar en een zwaar gefrustreerde serieverkrachter. Beiden gevormd door hun verleden en opvoeding. Daarbij is de hoofdpersoon ook een gemankeerde figuur die de nodige problemen heeft maar ook zelf veroorzaakt door zijn drank en drugsgebruik. Dan hebben we over de politieman Lars Winkler. Winkler heeft het privé zwaar omdat zijn vrouw hem heeft verlaten voor zijn baas en dat heeft uiteraard ook zijn uitwerking op zijn werk en daarbij heeft hij in het verleden geen vrienden gemaakt binnen zijn team en wordt er aan zijn poten gezaagd.

Het plot zit goed in elkaar. Door de verschillende verhaallijnen is het wel zaak om in het begin even lekker door te lezen zodat je alle karakters kent en een plaats kunt geven in het verhaal. Het zijn sterke karakters die met elkaar botsen maar elkaar ook scherp houden. De schrijfstijl is strak en hard maar weet je toch mee te nemen in het verhaal. De spanningsboog is goed en op geen enkel moment zakt het verhaal in elkaar en naarmate het einde nadert wil je alleen nog maar lezen. De rest kan wachten!

Uitgeverij Karakter, 2013. 304 pag,

Recensie “Tweestrijd” van James Patterson

James Patterson – “Tweestrijd”

Net op het moment dat rechercheur Alex Cross denkt dat zijn leven tot rust is gekomen, wordt hij genoodzaakt een onderzoek te beginnen naar een ongekend kwaadaardige seriemoordenaar die zichzelf als een groot toneelspeler beschouwt en wiens voornaamste doel is zoveel mogelijk publiciteit te krijgen. De gruwelijke wijze waarop de lichamen zijn toegetakeld is zelfs voor Alex Cross en zijn nieuwe vriendin, rechercheur Brianna Stone, shockerend. Met elke nieuwe moord wordt de zaak complexer en er is maar één ding dat Alex zeker weet: de moordenaar houdt van publiek. Terwijl de mediahysterie oplaait, wordt het Alex duidelijk dat de moordenaar kost wat kost beroemd wil worden. Hij heeft de hele stad in zijn greep en lijkt zich door niemand te laten stoppen…  Maar zijn uiteindelijke slachtoffer moet Alex Cross zijn.

Het verhaal beschrijft de jacht op de publieksmoordenaar en het spel dat deze speelt. Patterson is een populaire thrillerschrijver; zijn romans zijn steeds de moeite waard. Toch mist deze aflevering iets: de figuur van de moordenaar overtuigt onvoldoende. De rol van de (nog slechtere) ontsnapte Kyle Craig is vaag. Deze bezwaren laten zich vooral in de afwikkeling voelen. Daarvoor leest het boek als een trein en is het spannend en met veel vaart geschreven. James Patterson is een kundig thrillerschrijver en hij weet hoe hij de spanning moet opbouwen en vasthouden. Na het lezen van “Tweestrijd” wil je toch de andere boeken uit de Alex Cross-serie lezen, ook omdat je ook de hoofdpersonen beter wilt leren kennen.

Uitgeverij Cargo, 2008. 352 pag.