Recensie “Hallo muur” van Erik Jan Harmens

Erik Jan Harmens – “Hallo muur”

In “Hallo muur” praat een man letterlijk tegen een muur. Over de jaren die achter hem liggen, waarin hij een burn-out kreeg, een echtscheiding doormaakte, een vader en een aantal beste vrienden zag overlijden én een geloofwaardig antwoord moest vinden op een alcoholverslaving. De muur zegt niets terug, maar biedt de man wel nieuw perspectief. “Hallo muur” is Erik Jan Harmens meest autobiografische roman ooit. Het is een eerlijk, ontroerend en zeker ook grappig verslag over dwalen, falen en blijven ademhalen, en een hart onder de riem voor mensen die een nieuw leven proberen op te bouwen nadat ze de bodem hebben bereikt.

In korte monologen gericht tot de muur tegenover hem kijkt de hoofdpersoon in dit boek terug op zijn jeugd in een gebroken gezin en zijn latere leven dat lange tijd beheerst is geweest door zijn alcoholverslaving, met een burn-out en echtscheiding tot gevolg. Anderhalf jaar nadat hij met drinken is gestopt, vertelt hij zijn verhaal. Fanatiek hardlopen is zijn nieuwe verslaving geworden, eenzaamheid, het verlangen naar een geliefde vormt nog wel een probleem. Maar inmiddels kan hij zeggen: ‘Het gaat goed met me.’ Een rauw, openhartig, triest en soms komisch verslag van een leven dat beheerst wordt door een verslaving. Nadrukkelijk als autobiografische geschiedenis gepresenteerd, maar door stijl, vorm en overgangen in de tijd meer dan het zoveelste ervaringsverslag.

Het idee stond me eerst een beetje tegen: een man die tegen een muur zit te praten, maar de monologen lezen als korte verhalen. Harmens is schrijnend oprecht en pijnlijk eerlijk. Je krijgt een voyeuristisch gevoel bij het lezen van de verhalen, ook al heeft Harmens er zelf voor gekozen zijn leven in deze vorm ten toon te stellen. Hij vertelt over zijn falen, zijn onzekerheden, zijn vele foute beslissingen, en langzaam maar zeker leren we de auteur kennen. Als een mens als alle anderen: iemand die af en toe verkeerde beslissingen neemt, maar uiteindelijk toch weer zijn leven enigszins op de rails weet te krijgen. Een pijnlijk eerlijk relaas van een leven. Puur tot op het bot.

Uitgeverij Lebowski, 2015. 224 pag.

Advertentie

Recensie “Ik reis alleen” van Samuel Bjørk

Bestseller top 60 van week 13

1. Joris Luyendijk – “Dit kan niet waar zijn”
2. Maarten ’t Hart – “Magdalena”
3. Annegreet van Bergen – “Gouden jaren”
4. Pieter Steinz – “Waanzin in de wereldliteratuur”
5. Adriaan van Dis – “Ik kom terug”

 

Bekijk de rest van de lijst hier.

Alleen voor thriller-liefhebbers

 

 

 

 

 

 

We hebben een nieuwe Facebook-groep opgericht voor mensen die graag thrillers lezen. Of beter nog: thrillers verslinden! Er is plaats voor recensies, discussies, winacties etc. Meld je gauw aan op:
https://www.facebook.com/groups/thrillerverslinders/

Recensie “Central Park” van Guillaume Musso

Guillaume Musso – “Central Park”

De Parijse rechercheur Alice Schäfer en de Amerikaanse Gabriel Keyne worden wakker op een bankje in Central Park, aan elkaar geketend met handboeien. De twee kennen elkaar niet en weten niet hoe ze hier terechtgekomen zijn. Het laatste wat Alice zich herinnert is dat ze de avond ervoor met haar vriendinnen uit ging in Parijs en het laatste wat Gabriel nog weet is dat hij piano speelde in een club in Dublin. Nu heeft Alice een vreemd wapen in de binnenzak van haar jas en bloed op haar shirt. Ze hebben geen mobiele telefoon, geen portefeuille, geen geld, geen papieren, geen sleutels. Alleen onbekende cijfers die op hun lichaam zijn achtergelaten.

Om te achterhalen wat er die nacht gebeurd is, hebben Alice en Gabriel al hun inventiviteit nodig. Wat volgt is een razendsnelle speurtocht door New York om de waarheid te achterhalen. Wie kunnen ze vertrouwen? Heeft hun aanwezigheid in Central Park te maken met een oude zaak van Alice? En wie is Gabriel nu eigenlijk echt? Het einde is zo verrassend dat je het boek direct opnieuw wilt lezen om te zien of je iets gemist hebt. Briljant!
Het boek is met veel vaart geschreven, waardoor het geen moment gaat vervelen. Musso weet hoe hij zijn lezers moet meeslepen in een verhaal. Heerlijk om te lezen en tegelijk nagelbijtend spannend!

Uitgeverij A.W. Bruna, 2015. 288 pag.

Recensie “Het meisje dat poppen liet spreken” van Pep Bras

Pep Bras – “Het meisje dat poppen liet spreken”

Aan het begin van de twintigste eeuw vergaat een oceaanstomer uit Barcelona voor de kust van Brazilië. Op miraculeuze wijze overleeft de jongeman Joan Bras de schipbreuk en hij spoelt aan op Ilhabella, een maagdelijk eiland waar legendes leven als van de machtige jaguar Gápanemé. Joan beleeft er een gepassioneerde liefdesgeschiedenis met Catarina, de aantrekkelijke ‘doutora’ van het eiland. Ze krijgen een dochtertje, Sión. Maar Caterina sterft en vader en dochter groeien uit elkaar.

Jaren later hertrouwt Joan met Isabelle. Samen met Sión en Isabelles Franse vader verhuizen ze naar het frivole Parijs van de cancan en de bohemiens. Wanneer Sión het optreden van een beroemde buikspreker ziet, weet ze dat ze haar roeping gevonden heeft. Ze blijkt er talent voor te hebben, maar haar keuze zet een keten van gebeurtenissen in werking die de harmonie binnen het gezin verstoort en zorgt voor onenigheid, geheimen en zelfs overspel.

Het verhaal raast van het ene uiterste naar het andere, van een paradijselijk eiland naar het kosmopolitische Parijs van de jaren twintig, terwijl de turbulente levens van Joan Bras en zijn dochter Sión hun loop nemen in een duizelingwekkend verhaal. Het eindproduct is geen biografie, maar een roman waarin de auteur feiten aanvult met fantasie. “Het meisje dat poppen” liet spreken is een wonderlijk verhaal vol emotie en avontuur, en weet van de eerste tot de laatste pagina te boeien. Een bizar sprookje en tegelijkertijd een verrukkelijke roman!

Uitgeverij Meridiaan, 2015. 336 pag.

Bestseller top 60 van week 12

1. Joris Luyendijk – “Dit kan niet waar zijn”
2. Pieter Steinz – “Waanzin in de wereldliteratuur”
3. Maarten ’t Hart – “Magdalena”
4. Adriaan van Dis – “Ik kom terug”
5. Annegreet van Bergen – “Gouden jaren”

 

Bekijk de rest van de lijst hier.

Recensie “Het meisje met alle gaven” van M.R. Carey

M.R. Carey -“Het meisje met alle gaven”

Na de Breakdown zijn alle mensenlichamen op de wereld onder controle van de schimmel Ophiocordyceps. Dit maakt hen tot hongers: enkel nog gedreven door hun bloeddorstigheid. Een paar ongedeerde onderzoekers trekken zich terug in een legerbasis. De kinderen die zij onderzoeken lijken enige mate van immuniteit voor de schimmel te hebben opgebouwd. Na een aanval van hongers zijn Dr. Caldwell, juf Justineau, sergeant Parks en soldaat Gallagher op elkaar aangewezen. Alleen onderzoeksobject 1, Melanie, kan hen nog helpen te overleven.
De wereld die Carey schetst laat de lezer niet meer los. Deze is fascinerend en doodeng tegelijkertijd. De huiveringwekkende horrorscènes in het boek zijn niet geschikt voor lezers met een al te levendige fantasie of zwakke maag. Een vleugje zwarte humor hier en daar maakt de verschrikkingen gelukkig wat draaglijker. ‘Parks ziet nergens een slot, maar krijgt het hek niet open. Dat ging zeker elektrisch, vroeger, maar vroeger is verleden tijd en in de heerlijke nieuwe postmortale wereld van nu betekent dat dat zo’n hek niet opengaat, verdomme.’ Het razende tempo en de originele wendingen zorgen ervoor dat het verhaal tot aan de laatste bladzijde razend spannend blijft.
Het meest interessante aan deze thriller is Melanie, of onderzoeksobject 1. Zij is aangetast door de schimmel maar heeft haar hoogbegaafdheid daarbij niet verloren. Melanie is een van de meest complexe hoofdpersonages die een lezer zich kan indenken. Gedurende het hele verhaal reflecteert ze op wat ze doet en wat ze is. Een ontologische crisis in een postmortale wereld waar je u tegen zegt. Alle lof dus voor Carey die de hoofdrol in zijn verhaal weglegt voor een klein meisje en erin slaagt haar omgeving en dilemma’s levensecht aan te laten voelen.

Uitgeverij A.W. Bruna, 2015. 448 pag.

Bestseller top 60 van week 11

1. Joris Luyendijk – “Dit kan niet waar zijn”
2. Pieter Steinz – “Waanzin in de wereldliteratuur”
3. Maarten ’t Hart – “Magdalena”
4. Pieter Steinz – “Gids voor de wereldliteratuur”
5. Adriaan van Dis – “Ik kom terug”

 

Bekijk de rest van de lijst hier.

Recensie “Het einde van pi” van Franck Thilliez

Franck Thilliez – “Het einde van Pi”

In 2007 verscheen in Nederland het boek “Het gruwelhuis” van Franck Thilliez, met inspecteur Lucie Henebelle in de hoofdrol, dat insloeg als een bom. Een nagelbijtend spannende thriller met buitengewoon gruwelijke scenes. Een groot succes. Twee jaar later, in 2009, verscheen “Het einde van pi” dat gezien kan worden als het vervolg op “Het gruwelhuis“. Alle oude gezichten zijn weer terug, inclusief de seriemoordenaar De Professor.

Tijdens een wolkbreuk duikt opeens een vrouw op bij een auto die moet stoppen voor een afgebroken tak die op de weg ligt. Het blijkt de briljante wiskundige Manon Moinet te zijn, die allerlei verwondingen heeft waaruit blijkt dat ze ontvoerd zou zijn. Het probleem is echter dat Manon sinds drie jaar leidt aan een vorm van geheugenverlies die anterograde amnesie genoemd wordt. Haar hersenen zijn niet in staat om nieuwe herinneringen op te slaan. Ze weet dus ook niet wat er gebeurd is. Na speurwerk van Lucie Henebelle en haar collega’s blijkt alles te wijzen in de richting van De Professor, die we nog kennen uit “Het Gruwelhuis“: de wiskundige berekeningen, de manier waarop hij zijn slachtoffers toetakelt. Het enige aanknopingspunt is echter Manon, en die heeft niets van de de afgelopen drie jaar onthouden, en kan ook niets onthouden wat er nu gebeurt. Wat betekent de tekst die door middel van scarificatie (litteken) op haar buik is gekrast?

Lucie en haar team proberen er achter te komen of er toch iets is blijven hangen bij Manon, en Manon helpt de inspecteurs met het oplossen van de wiskundige sporen die De Professor opzettelijk als handtekening achterlaat. Er ontstaat een kat-en-muis-spelletje tussen de politie en De Professor, dat Thilliez als geen ander weet te omschrijven. Gruwelijk spannend tot de laatste bladzijde.

Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 2009. 380 pag.