Recensie “Het pleidooi” van Steve Cavanagh

Steve Cavanagh – “Het pleidooi”

Advocatenkantoor Harland & Sinton is al jarenlang de spil van een wereldwijd fraudenetwerk, maar nu zit de FBI hen op de hielen. Wanneer David Child, een rijke cliënt van de firma, wordt gearresteerd op verdenking van moord, vraagt de FBI Eddie Flynn om ervoor te zorgen dat Child wil getuigen tegen Harland & Sinton. Zodra Eddie David Child ontmoet, weet hij instinctief dat de man onschuldig is, ondanks het overweldigende bewijs tegen hem.
Maar de FBI is in het bezit van belastend materiaal over zijn vrouw Christine en voert de druk gestaag op. Voor Eddie is dat het begin van een adembenemende race tegen de klok: niet alleen moet hij Childs onschuld zien te bewijzen, hij moet ook voorkomen dat Christine in handen valt van de FBI of van de gewetenloze advocaten van Harland & Sinton…

Na de ijzersterke rechtbankthriller “De verdediging” (eerder uitgebracht als “Geen tijd om te sterven“) is “Het pleidooi” het tweede deel in de serie rond strafrechtadvocaat Eddie Flynn. De mensen die “De verdediging” hebben gelezen, weten wat ze te wachten staat: Een ijzersterke “legal thriller” in de stijl van John Grisham, maar dan beter. In het vorige boek moest Eddie Flynn het opnemen tegen de Russische maffia en had hij twee dagen de tijd om daarmee het leven zijn dochtertje te redden. In “Het pleidooi” krijgt Flynn weer twee dagen de tijd (jammer dat dat detail hetzelfde is als in “De verdediging“), maar deze keer om zijn vrouw te redden. Hij wordt onder druk gezet door de FBI en moet het opnemen tegen het machtigste advocatenkantoor van New York. Net als bij het lezen van “De verdediging” had ik het gevoel dat Cavanagh zichzelf “vastschreef” in het plot, maar dan begonnen allerlei kleine puzzelstukjes op hun plaats te vallen en wordt het briljante plot van het boek onthuld. Een must-read voor fans van John Grisham of legal thrillers in het algemeen. Ik kijk al uit naar het volgende deel met Eddie Flynn (dat waarschijnlijk “De leugenaar“) zal gaan heten. Ik hoop alleen niet dat Flynn voor de derde keer op rij 48 uur de tijd krijgt om een van zijn geliefden te redden. Dat verhaallijntje is nu wel voldoende uitgemolken en Cavanagh bewijst in zijn boeken dat hij buitengewoon inventief en intelligent te werk gaat bij het opbouwen van de spanningsboog en het plot met diverse verrassende plottwists. Het zal hem dus geen moeite moeten kosten om Eddie Flynn niet voor de derde keer op rij op te zadelen een “rechtszaak winnen binnen 48 uur”. Verplichte leeskost, maar lees dan wel eerst “De verdediging” (nu voor een vriendenprijsje van €7,50).

Uitgeverij Boekerij, juli 2017. 448 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Schreeuw zonder geluid” van J.A. Kerley

J.A. Kerley – “Schreeuw zonder geluid”

“Schreeuw zonder geluid” is het nieuwste deel in de serie rond rechercheur Carson Ryder. Hij is overgeplaatst naar Miami. Op verzoek van Roy McDermott komt hij het Florida Centre for Law Enforcement versterken als specialist in psychopaten en seriemoordenaars. Een nieuwe start met een nieuw team en meteen een nare zaak. Een grote groep mensen is aangetroffen in een grote betonnen pilaar in een oude waterput op een afgelegen stuk land. Samen met zijn onervaren nieuwe partner Ziggy Gerschwin duikt hij in de zaak en komt achter een genadeloos netwerk van mensensmokkelaars en nietsontziende criminelen. Thriller in de Carson Ryder serie die prima los gelezen kan worden. Veel nadruk op het brute geweld dat de mensensmokkelaars gebruiken. Ryder is als vanouds, echter het opbouwen van zijn nieuwe leven en de kennismaking met zijn nieuwe collega’s blijven een beetje vlak. Het verhaal leest vlot, echter de plot mist verrassende wendingen, waardoor het boek sterker begint dan het eindigt. Niet Kerley’s beste werk in de serie, maar Ryder in Miami zal zeker voor interessante vervolgzaken zorgen. Veel geweld.

Uitgeverij HarperCollins, mei 2017. 320 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “Karkas” van Femke Schavemaker

Femke Schavemaker – “Karkas”

Wanneer Nora van Middelaar de diagnose ‘manisch-depressief’ krijgt, is het eerste wat ze doet een roze hortensia kopen en het tweede de folders over de stoornis in de prullenbak werpen. Het patiënt-zijn gaat haar niet goed af. Tot ze besluit te stoppen met de medicijnen en zelf de verantwoordelijkheid neemt over haar stemming. Ze verzint een woud aan regels en daaraan gekoppelde sancties om zichzelf in het gareel te houden. Maar als je eenmaal de wereld hebt gezien in vacuüm, het koude raster van de werkelijkheid, kun je er nooit meer helemaal deel van uitmaken. Uiteindelijk zijn het de regels zelf waar ze zich in dreigt te verliezen. Karkas is een ontroerend coming-of-ageverhaal met de kracht van een bijl. Het duikt zo diep in de ups en downs van de bipolaire Nora dat je de waanzin zelf kunt proeven.

Als creatief strateeg en copywriter levert Schavemaker goed werk af en ze won een aantal vakprijzen voor haar reclamewerk. Met schrijven had ze al veel eerder willen beginnen, al viel het schrijven van “Karkas” haar zwaar. Maar het móest, zo vertelt ze in een interview in NRC. “Ik moest opschrijven hoe bipolariteit zich manifesteert, hoe het wordt gediagnosticeerd, hoe je ermee leeft. Ik wilde in het midden laten of je zo geboren ben, of zo wordt. Daarom schrijf ik over mijn jeugd, over hoe mijn ouders mij en mijn zus hebben vrijgelaten, je kunt ook zeggen verwaarloosd. Er is ruimte voor psychologiseren, ik laat aan de lezer of die mij een zeikwijf vindt of een sterke vrouw.”

“Karkas” is een indrukwekkend debuut. Van de vliegende, razende, energieke waanzin van de manieën tot de duistere, verlammende, energieloze nietsheid van de depressie en de loodzware, geheugen- en bewegingsverlammende werking van lithium. Femke Schavemaker weet het allemaal buitengewoon goed te beschrijven uit eigen ervaring. Dit boek geeft een veel beter beeld van een bipolaire stoornis dan de boeken van Myrthe van der Meer. Waar Myrthe van der Meer vooral probeert om grappig te zijn (en daarmee soms haar doel voorbij schiet), geeft “Karkas” een zwaarder en daarmee eerlijker beeld van de stoornis. Niet voor niets heeft deze, van begin tot eind intense, roman het al geschopt tot de shortlist voor de Hebban Debuutaward. Nu alleen nog even winnen, maar dat zou met een boek van deze kwaliteit zeker mogelijk moeten zijn.

Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar, april 2017. 272 pag.

Recensie: Huso Akkerman