Recensie “Eindspel” van Isa Maron

Isa Maron – “Eindspel”

In een kleine woning in Amsterdam-Noord worden de gruwelijk toegetakelde lichamen van een hoogbejaard stel gevonden. Rechercheur Maud Mertens stort zich op de zaak, terwijl ze samen met haar collega Niels werkt aan een zaak waarbij er hoofden zijn gevonden in de tuin van de villa. Kyra Slagter vertrekt naar Londen, de seriemoordenaar die meer lijkt te weten van de verdwijning van haar zus wil praten. Ze komt steeds dichterbij, gevaarlijk dichtbij…

Wat een knallend einde van het vierluik “De Noordzeemoorden”. Erg jammer dat de serie afgelopen is en we afscheid moeten nemen van al die geweldige personages van wie we zijn gaan houden, vooral Maud en Kyra. In dit deel komen alle verhaallijnen van de vorige drie delen samen. Het is dan ook een dikker boek dan de voorgaande delen. Maar wat een explosief boek is dit! Het gaat er niet bepaald zachtzinnig aan toe. Ik weet niet precies wat ik verwacht had van het laatste deel van de serie, maar dit boek overtreft in ieder geval alle verwachtingen die ik gehad had kunnen hebben. Een buitengewoon indrukwekkend slot van een geweldige serie. Isa Maron overtuigt en is overduidelijk een van de beste thrillerschrijvers die we hebben. Ik ben er sprakeloos van! Niet geschikt voor tere zieltjes.

Uitgeverij The House of Books, november 2016. 456 pag.

Advertentie

Recensie “Ik denk dat het voorbij moet zijn” van Iain Reid

Iain Reid – “Ik denk dat het voorbij moet zijn”

Iain Reid (1980) is de auteur van twee bekroonde non-fictiewerken, “One Bird’s Choice” en “The Truth About Luck”. Het laatste werd benoemd tot Globe and Mail’s Best Book of 2013. Reids werk verscheen in onder andere The New Yorker, The Globe and Mail en The National Post. In 2015 ontving hij de RBC Taylor Emerging Writer Award. “Ik denk dat het voorbij moet zijn” is zijn debuutroman.

Een jong stel zit in de auto op weg naar een weekendje bij de schoonouders in een oude boerderij buiten de stad. De sfeer is beklemmend, er hangt ruzie in de lucht. Zij weet niet goed hoe ze hem moet peilen, ze zijn nog maar net bij elkaar. Ze wordt telkens gebeld door haar eigen nummer, er laat iemand een vreemd bericht achter op haar voicemail. Wat is er aan de hand, waarom is de situatie zo vreemd? En waarom blijft die ene gedachte alsmaar door haar hoofd spoken?

Via uitgeverij Prometheus mocht ik het recensie boek lezen en was hier super blij mee. De cover had op mij al een grote aantrekkingskracht en was dan ook zeer verheugd toen ik het in mijn handen kreeg. Wat ik van het boek verwachte was al een beetje vaag. Iets in me zei dat het niet zomaar een roman zou zijn, maar eentje die een onderliggende laag ging raken.

Na de eerste paar hoofdstukken begin ik me af te vragen waar het verhaal naar toe gaat. Ik probeer enkele puzzelstukjes bij elkaar te leggen en toch heb ik het idee dat ze niet echt passen. Ik leg ze weer opnieuw. Het jonge stel, waarvan het meisje een onbekende blijft en Jake die vreemde trekjes vertoont. Je volgt ze op weg naar de ouders van Jake waar ze een bezoekje gaan brengen. Maar wat is echt? Waarom zijn de gesprekken met Jake zo verwarrend? Zijn ouders zijn bezorgd, maar over wie hebben ze het eigenlijk?

‘Er is maar één vraag die we moeten beantwoorden’

Iain Reid heeft een roman geschreven die voor de ene een onbegrijpelijk iets blijft maar voor de andere een ongelooflijke impact achter laat. Ik heb er in ieder geval van genoten, als dit dan wel het juiste woord is. Het zal zeker nog eens herlezen worden, al is het dan maar om mezelf toe te staan het verhaal nog dieper binnen te laten komen.

Plot: 4
Schrijfstijl: 3
Originaliteit: 4
Psychologie: 4
Leesplezier: 3,5
Spanning: 3

Ik geef “Ik denk dat het voorbij moet zijn” 3,5 sterren

Uitgeverij Prometheus, november 2016. 222 pag.

Gastrecensent: Daniëlle Hensen

Recensie “Bewaring” van Graham Norton

Graham Norton – “Bewaring”

Achterflap: Duneen is een rustig dorpje, ver genoeg verwijderd van de grote steden om z’n eigen charme te hebben behouden. Onder de inwoners bevindt zich de zwaarmoedige politieagent PJ, die een eenzaam, monotoon leven leidt en van maaltijd naar maaltijd leeft. Tot nu. Wanneer er een duistere ontdekking wordt gedaan op een bouwplaats bij de oude school, worden er lang verzwegen geheimen geopenbaard en komen oude twisten boven water, en blijkt het rustige, ooit onschuldige en in zichzelf gekeerde dorpje een duistere en inhalige kant te hebben.

Brigadier Patrick James “PJ” Collins is politieagent in Duneen, een klein dorpje in Ierland waar nooit iets gebeurt. Het is het soort dorpje waarin iedereen elkaar kent en waar een grote sociale controle heerst. Als er bij een bouwplaats botten gevonden worden die al jaren in de grond hebben gelegen, heeft bijna iedere inwoner van het dorp er wel een mening of een theorie over en wordt er volop geroddeld en gespeculeerd. Langzaam maar zeker blijkt echter dat iedere dorpsbewoner geheimen heeft en deze vaak krampachtig probeert te bewaren. Aan de dikke, soms wat klunzige brigadier PJ Collins de taak om uit te vinden wat er in het verleden is gebeurd. Zo’n grote zaak heeft hij echter nooit eerder meegemaakt en als enige agent in het dorp kent iedereen hem en hij kent iedere bewoner. Langzaam maar zeker krijgt PJ de verhalen van de personen te horen in een dorp “waar niets is wat het lijkt” (om maar eens een veelgebruikt cliché van stal te halen). Of eigenlijk is niemand wie hij/zij lijkt. In het verleden is veel gebeurd waar niemand weet van heeft en wat de bewoners liever geheim willen houden. Alles lijkt te wijzen in de richting van de jonge Tommy Burke die jaren geleden spoorloos verdwenen is. Op de bus gestapt en naar London vertrokken, is het algemeen heersende verhaal. Of zijn het toch zijn botten die per toeval ontdekt zijn bij de bouwplaats?

Graham Norton is natuurlijk vooral bekend van zijn humoristische en vaak spraakmakende talkshow “The Graham Norton Show“, waar ik altijd graag naar kijk. Norton is altijd scherp en ad rem. Toen ik hoorde dat er een boek van hem zou verschijnen was ik behoorlijk sceptisch. Vooral toen ik hoorde dat het een thriller was. Het klonk als de zoveelste beroemdheid die een boek wilde schrijven, maar Graham Norton is een ander geval. Met een prettige schrijfstijl weet hij het dorpse leven te beschrijven met alle bijbehorende spanningen tussen de dorpsbewoners. Met dit boek laat Graham Norton zien niet alleen een goede talkshowhost te zijn, maar ook een zeer kundig schrijver. Zijn sterke kracht ligt duidelijk in het beschrijven van de spanning tussen de personages en hun interacties. Hierin toont hij zich een ware meester. Ik hoop niet dat Norton gaat stoppen met zijn televisiewerk, maar ik  hoop wel dat hij tijd overhoudt om te schrijven. Een volgende thriller van Graham Norton zal ik zeker met gejuich ontvangen. Een aanrader!

The House of Books, november 2016. 264 pag.

Winactie “Ik denk dat het voorbij moet zijn” van Iain Reid. AFGELOPEN!

Iain Reid – “Ik denk dat het voorbij moet zijn”

Deze maand verschijnt “Ik denk dat het voorbij moet zijn“, het nieuwe boek van Iain Reid.

Over “Ik denk dat het voorbij moet zijn“: Iain Reid (1980) is de auteur van twee bekroonde non-fictiewerken, “One Bird’s Choice” en “The Truth About Luck”. Het laatste werd benoemd tot Globe and Mail’s Best Book of 2013. Reids werk verscheen in onder andere The New Yorker, The Globe and Mail en The National Post. In 2015 ontving hij de RBC Taylor Emerging Writer Award. “Ik denk dat het voorbij moet zijn” is zijn debuutroman.

Een jong stel zit in de auto op weg naar een weekendje bij haar schoonouders in een oude boerderij buiten de stad. De sfeer is beklemmend, er hangt ruzie in de lucht. Zij weet niet goed hoe ze hem moet peilen, ze zijn nog maar net bij elkaar. Ze wordt telkens gebeld door haar eigen nummer, iemand laat een vreemd bericht achter op haar voicemail. Wat is er aan de hand, waarom is de situatie zo vreemd? En waarom blijft die ene gedachte alsmaar door haar hoofd spoken? “Ik wil ermee stoppen. Ik wil ermee stoppen. Ik denk dat het voorbij moet zijn.”

In samenwerking met uitgeverij Prometheus mogen we DRIE exemplaren van dit boek weggeven.

Deze prijsvraag is afgelopen. De winnaars hebben per email bericht gekregen. Mocht je niet gewonnen hebben, dan kun je het boek via onderstaande knop bestellen. Houd deze pagina en onze Facebookgroep “Thrillerverslinders” in de gaten voor meer winacties!

Uitgeverij Prometheus, november 2016. 272 pag.

Recensie “Slotakkoord” van Willeke Stadtman

Willeke Stadtman – “Slotakkoord”

Schrijfster en arts Willeke Stadtman werkte ruim 30 jaar in de zorg. Eerst als arts, later als bestuurder. Nu werkt zij als arts voor de Levenseindekliniek, die is opgericht op initiatief van de NVVE (Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde), maar die verder losstaat van deze Vereniging.

In “Slotakkoord – 15 misverstanden over euthanasie en hulp bij zelfdoding” behandelt Stadtman 15 misverstanden over euthanasie en hulp bij zelfdoding, waarbij ze onder andere ingaat op onderwerpen als euthanasie bij dementie, bij minderjarige mensen, mensen met een psychiatrische aandoening, niet terminale patiënten en het onderwerp voltooid leven, dat door een wetsvoorstel van Pia Dijkstra van D66 onlangs weer volop in het nieuws is geweest. Er wordt niet alleen ingegaan op de wetgeving en de regeltjes rond euthanasie, maar in ieder hoofdstuk wordt ook een casus besproken, wat het boek wat makkelijker te lezen maakt. Het is geen saai, droog boek met theoretische beschouwingen. Juist door de verhalen uit de praktijk, wordt het een praktisch boek en wordt het interessant voor een breed publiek, want hoewel de christelijke partijen nog altijd fel gekant zijn tegen euthanasie, is er in de loop der jaren in Nederland een meerderheid ontstaan die voorstander zijn van euthanasie of dat niet (langer) afwijzen op basis van een religieuze overtuiging.
Nu mensen steeds ouder worden, komen ouderdomsziektes als Alzheimer en bepaalde vormen van kanker steeds vaker voor. Daardoor is euthanasie langzaam het leven van mensen binnengeslopen. Veel mensen die een dergelijk ziekteproces hebben meegemaakt, weten dat ze zelf een dergelijke aftakeling en een dergelijk lijden niet willen ondergaan. Ze gaan ervan uit dat ze wel euthanasie zullen krijgen als het zo ver is, maar zo werkt het in de praktijk niet. Het feit dat euthanasie – mits zorgvuldig uitgevoerd – niet langer strafbaar is, betekent niet dat mensen recht hebben op euthanasie. Je kunt geen euthanasie claimen. Ook is het niet zo dat je om euthanasie kunt vragen en dat de dokter dan direct de volgende dag langskomt met een spuitje.
Dit zijn slechts enkele voorbeelden van de misverstanden die aan bod komen in dit boek. Al met al is”Slotakkoord” een buitengewoon interessant boek voor mensen die meer willen weten over de (on)mogelijkheden die de euthanasiewet biedt. Daarmee is het boek een goede kennismaking met het onderwerp. Er wordt helaas slechts kort ingegaan op de zogenaamde “autonome route”, die inhoudt dat je euthanasie krijgt zonder tussenkomst van een arts, waar de Coöperatie Laatste Wil zich sterk voor maakt. Dit door middel van het zogenaamde “laatste-wil-middel” (wellicht beter bekend als “de pil van Drion”). Dit middel bestaat overigens nog niet. Het is nog slechts een beeld, een metafoor. Persoonlijk vind ik het jammer dat de schrijfster niet dieper op dit onderwerp is ingegaan, maar deze autonome route vertoont ook meer overeenkomsten met zelfdoding aan dan met euthanasie.
“Slotakkoord” is een mooie bijdrage aan de boeken over euthanasie die de laatste jaren verschenen zijn. De 15 meest voorkomende misverstanden worden op een duidelijke manier uiteengezet, waardoor het boek toegankelijk is voor een breed publiek. Het is een makkelijk leesbaar boek over een controversieel en buitengewoon actueel onderwerp. Een aanrader voor iedereen die (beroepsmatig) geïnteresseerd is in het onderwerp of in zijn privésituatie te maken krijgt met euthanasie of een doodswens van een familielid of vriend.

Just Publishers, oktober 2016. 256 pag.