Recensie “Blommetjes” van JonArno Lawson en Sydney Smith

JonArno Lawson & Sydney Smith – “Blommetjes”

Vandaag lag er een prentenboek in de brievenbus, en het is een goed bewaard geheim dat ik een liefhebber ben van prentenboeken. Maar dit is niet zomaar een prentenboek. Dit boek heeft namelijk de volgende awards en starred reviews gewonnen:

* Winnaar van de Governor General’s Literary
Award for Children’s Illustrated Books 2015
in thuisland Canada
* Eén van de tien mooiste prentenboeken van
2015 volgens The New York Times
* Starred review Kirkus Review
* Starred review Publishers Weekly
* Starred review School Library Journal

En dat kun je niet over ieder prentenboek zeggen. Natuurlijk is het lastig om het verhaal van een prentenboek samen te vatten. De uitgever doet dat als volgt: “In Blommetjes zien we een meisje aan de hand van haar vader door een drukke stad wandelen. Haar vader heeft weinig oog voor zijn dochter of de omgeving: hij is constant met zijn telefoon in de weer. Het meisje daarentegen ziet haar omgeving wél: ze plukt bloemetjes.
Maar niet alleen dat, de bloemetjes geeft ze door aan anderen die eenzaam zijn of verdrietig. Ze maakt hun dag een stukje mooier. En haar vader? Die heeft zijn telefoon inmiddels uitgezet. Een prentenboek dat mensen van alle leeftijden een spiegel voorhoudt over de verstrekkende gevolgen van social media en de kracht van een ogenschijnlijk klein gebaar.”

En dat klopt helemaal. Tijdens het lezen van dit boek (ja, lezen, want een beeld zegt soms meer dan duizend woorden) realiseerde ik me dat wij als volwassenen eigenlijk met van alles bezig zijn, vooral met dingen die er eigenlijk niet toe doen. En dat wij als volwassenen de wereld niet meer met dezelfde verwondering bekijken als kinderen. Iedereen die kinderen heeft, weet dat. En hoe mooi zou het zijn als wij volwassenen de boel even de boel zouden laten, en weer gewoon genieten van al het moois dat om ons heen is. Zoals, inderdaad, een blommetje.
Reden om dit boek te kopen is duidelijk: om ons er aan te herinneren van kleine dingen te genieten, en ons te realiseren dat al die dingen waar we ons zo druk om maken er eigenlijk niet echt toe doen. Een boek voor op je nachtkastje of de salontafel. Of om cadeau te doen. Als geheugensteuntje, want die kinderlijke verwondering zijn we kwijt, maar we kunnen nog wel als kind naar de wereld kijken als we het maar willen. Schitterend getekend en een spiegel voor mensen die het verleerd hebben om te genieten van kleine dingen.

Uitgeverij Karmijn, 2016. 32 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Vakantie in eigen taal” van Gaston Dorren

Gaston Dorren – “Vakantie in eigen taal”

Vraagje; waarom staat in deze zin een puntkomma? Hoe komt het dat ‘wippen’ en ‘doos’ gniffelwoorden zijn geworden? Zullen we in de toekomst allemaal ‘de boek’ zeggen? Lees deze boek en je weet het.
Waarom leren Walen zo moeilijk Nederlands? Hoe raar is het om Liège ‘Luik’ en Lille ‘Rijsel’ te noemen? Waarom rijmt ‘boarding pass’ niet op ‘dieptepass’? Verrassende vragen, die taaljournalist Gaston Dorren beantwoordt: goed geïnformeerd, eigenzinnig – en het plezier spat ervan af.
Wat is er mis met het dialect van Amersfoort? Waarom moet het Limburgs vooral geen officiële schrijftaal krijgen? En hoe komt het kleine Nederlandse taalgebied eigenlijk aan zo veel dialecten? Het staat in dit boek, dat elke taalliefhebber zal pakken. Pakken, openslaan en lezen (en herlezen).

Een boek over taal saai? Welnee! Zinsontleding saai? Hoe kom je daar nu bij? Tenminste niet als je Gaston Dorren het woord (of beter: de pen) geeft, want hij schrijft zo pakkend over (voornamelijk de Nederlandse) taal, dat “Vakantie in eigen taal” gewoon niet weg te leggen is. In korte hoofdstukken stipt hij steeds een ander aspect van onze taal aan en stelt waarbij ook vragen: over waarom we bepaalde zinsuitdrukkingen gebruiken, over het nut van een trema, over de rode kringeltjes onder een woord (zoals onder “kringeltjes”), over hoe bepaalde woorden en uitdrukkingen ontstaan zijn, over de restanten van naamvallen in het Nederlands. En wat is ook alweer een wederkerig voornaamwoord en wanneer gebruik je die?  Welke was ook alweer goed: “zich ergeren” of “zich irriteren”? En waarom? Je leest het in “Vakantie in eigen taal“.

Saai? Absoluut niet! Dit is een van de beste non-fictie boeken die ik in lange tijd gelezen heb en het is zeker een aanrader voor iedereen die met taal werkt – beroepsmatig of niet – en voor iedereen die een interesse in taal heeft en daar gewoon een ontzettend vermakelijk en leerzaam boek over wil lezen. Ik had nog wel een paar weken aan de vakantie in eigen taal willen vastknopen, want Gaston Dorren heeft niet alleen verstand van taal, maar hij weet ook hoe hij het moet brengen. Heerlijk verfrissend en buitengewoon leerzaam. Aanrader!

Uitgeverij Athenaeum – Polak & Van Gennep, 2016. 207 pag.

Winactie “Mannen zonder vrouw” van Haruki Murakami

Haruki Murakami – “Mannen zonder vrouw”

We hebben weer een mooie winactie in samenwerking met Atlas Contact. Je kunt nu kans maken op het nieuwe boek van topschrijver Haruki Murakami “Mannen zonder vrouw” (284 pagina’s).

Omschrijving:

NIEUWE VERHALEN VAN DE MEESTER IN DE ALLESVERSLINDENDE LIEFDE
In zeven nieuwe korte verhalen wijdt levensgids en meesterverteller Haruki Murakami zich opnieuw aan een van zijn grote thema’s: de liefde. De verhalen in ‘Mannen zonder vrouw’ horen tot de meest tedere, ontroerende teksten uit zijn oeuvre – en ze zijn onmiskenbaar Murakami. Ze gaan over eenzame, beschadigde mannen, mannen die iets beslissends mankeert, melancholieke mannen. Met andere woorden: kleurloze mannen…

Het boek is schitterend uitgevoerd met zogenaamde ‘deckled edge’, een speciale afwerking waarbij de randen van de pagina’s onregelmatig afgewerkt zijn.

Het enige wat je hoeft te doen om kans te maken op deze schitterende verhalenbundel is het beantwoorden van deze vraag: Hoe heet het vorige boek van Haruki Murakami? (Bedoeld wordt de laatste roman. Niet het opnieuw gepubliceerde, oude materiaal). Nederlandse titel graag). Degenen die deze actie delen via Twitter en/of Facebook, maken een grotere kans om te winnen.

Deze actie is afgelopen. De winnares heeft reeds een email van ons ontvangen.
Gefeliciteerd, Els R. uit L. 

Je kunt het boek natuurlijk altijd bestellen via onderstaande knop:

Recensie “Ivanov” van Hanna Bervoets

Rusland, 1924. Wetenschapper Ilya Ivanov heeft één droom. Hij wil menselijk DNA combineren met dat van een aap, om zo een heel nieuw, hybride wezen te kweken. Overmoedig reist Ivanov naar Afrika om chimpansees te insemineren met mensensperma.

Amerika, 1994. Felix, een jonge, homoseksuele student vertrekt voor een halfjaar naar New York om een seminar journalistiek te volgen. In eerste instantie heeft hij moeite zijn plek te bepalen binnen de verschillende subculturen op de campus. Maar dan ontmoet hij virologe Helena Frank. Helena doet onderzoek naar de oorsprong van het hiv-virus: aids moet tijdens de experimenten van Ivanov van aap op mens zijn overgegaan, is haar these.
Felix besluit een artikel te schrijven over Helena. Naarmate zijn research vordert bouwt hij een intense relatie op met de hoogleraar. Dit tot ongenoegen van Lois, Helena’s jongere assistente. Algauw raakt Felix verstrikt in een complex machtsspel met Lois en Helena, waarbij de rollen voortdurend veranderen en de drijfveren lang ongewis blijven. Gebruikt Helena Felix voor haar experiment of gebruikt hij haar voor zijn studie? En wat verbergen de twee vrouwen; welke rol spelen de controversiële ideeën van Ivanov bij hun onderzoek?

In deze knap geschreven roman heeft Hanna Bervoets meerdere lagen gecreëerd. Het boek beschrijft eigenlijk het verhaal van de hoofdpersoon Felix, die in 1994 in New York een aantal vakken journalistiek gaat volgen, maar er het boek gaat al snel behoorlijk de diepte in, zonder de lezers af te schrikken. “Ivanov” gaat over ziekte, wetenschap, biologie, homoseksualiteit en Bervoets gaat stevige filosofische (ethische) vragen niet uit de weg. Sterker nog: ze zoekt ze bewust op. Dat maakt dit boek zo’n onweerstaanbare roman. Dit is geen verhaaltje dat je even leest en vervolgens weglegt. Dit boek laat je nadenken over behoorlijk zware (filosofische) onderwerpen. Toch is het geen moeilijk boek om te lezen. De vertelstijl van Bervoets is lichtvoetig en het verhaal is, ondanks meerdere verhaallijnen in diverse decennia, erg leesbaar. Hanna Bervoets heeft met “Ivanov” een ijzersterke roman geschreven, die waarschijnlijk hoog zal scoren in de de Top-10-lijstjes van beste boeken van 2016. Dit was mijn eerste kennismaking met het werk van Hanna Bervoets, maar ze heeft er in mij in ieder geval weer een fan bij.

Uitgeverij Atlas Contact, 2016. 320 pag.