Recensie “Het Cassandra-effect” van Wendy Walker

Wendy Walker – “Het Cassandra-effect”

Twee zusjes, een verdwijnt. Een narcistische moeder, een maniakale stiefvader, een disfunctioneel gezin. Wie weet waar Emma Tanner is?
De zusjes Tanner zijn verdwenen. Emma’s auto wordt gevonden, maar van haar en Cass geen spoor. Drie jaar later staat Cass ineens bij haar moeder en stiefvader op de stoep. Ze waren ontvoerd, vertelt ze, en gevangen gehouden op een eiland. Terwijl ze haar verhaal doet aan forensisch psychiater Abby Winter, onthult ze ook veel over haar leven voor de verdwijning. Een leven met een narcistische moeder, een maniakale stiefvader en een manipulatieve zus. Of is Cass juist degene die manipuleert?

Deze thriller begint op de dag dat Cassandra (Cass) Tanner terugkomt nadat ze drie jaar vermist is geweest. Cass vertelt over hoe ze met haar zus Emma weggelopen was en hoe ze gevangen gehouden werden op een eiland. Een van de personen die de zaak onderzoekt is forensisch psychologe dr. Abby Winter, die gepromoveerd is op het onderwerp van kinderen die opgevoed worden door een “narcistische moeder”, oftewel een moeder met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Het gezin waarin de zussen Emma en Cass zijn opgevoed is duidelijk een disfunctioneel gezin en Abby Winter vermoedt dan ook dat de moeder van het gezin een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft.
In 24 hoofdstukken die afwisselend vanuit het perspectief van Cass en Abby verteld worden, vertelt Cass wat er gebeurd is: waarom ze verdwenen, waar ze vastgehouden werden en door wie. In het boek wordt enkele keren de zin “Mensen geloven wat ze willen geloven” gebruikt. Dit lijkt ook van toepassing op het verhaal van Cass. Is alles inderdaad gebeurd zoals zij het vertelde of speelt er meer? Speelt Cass spelletjes? Is wat Cass niet vertelt belangrijker dan wat ze wel vertelt? Doordat in het begin van het boek al gezegd wordt dat mensen alleen geloven wat ze willen geloven, lees je het verhaal dat Cass vertelt met de nodige vraagtekens. Dit vergroot de spanning in het boek. Wat is er nu daadwerkelijk met de zusjes gebeurd? Als lezer wordt je regelmatig op het verkeerde been gezet in deze razendknap opgebouwde thriller.

Uitgeverij Harper Collins, 24 oktober 2017. 320 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “In het licht van de vuurtoren” van Jean E. Pendziwol

Jean E. Pendziwol – “In het licht van de vuurtoren”

Achterflap: Een vuurtoren staat voor geborgenheid, verlichting en veiligheid, maar het leven is er ook geïsoleerd en onderhevig aan de grillen van het water. Dé plek om een familiegeheim jarenlang verborgen te houden.

Elizabeth is blind en zit al jaren alleen in een verzorgingstehuis. Het enige wat ze nog heeft zijn muziek en herinneringen, vooral aan haar geliefde tweelingzus Emily. Totdat per toeval de dagboeken van haar vader, de vuurtorenwachter van Porphyry Island (Lake Superior), worden ontdekt.

Morgan, een opstandige tiener – zwartgeverfde haren, veel kohlpotlood – moet een taakstraf uitvoeren. In het bejaardentehuis, de saaiste plek die er is. Tegen alle verwachtingen in worden Elizabeth en zij vrienden.

Pagina na pagina worden de vrouwen dieper het dagboek – en de geschiedenis – in gezogen en komen ze dichter tot elkaar. Hun beider lot blijkt verbonden aan het mystieke vuurtoreneiland.

Mening: Als de tiener Morgan wordt veroordeeld tot een taakstraf, wordt ze aan het werk gezet bij een verpleeghuis voor vermogende bejaarden. Haar taak bestaat eruit een hek te schuren en opnieuw in de verf te zetten. Tijdens haar werkzaamheden raakt ze in gesprek met Elizabeth Livingstone, een blinde vrouw die inmiddels drie jaar in het verpleeghuis wordt. Als per toeval de dagboeken van haar vader, die vuurtorenwachter was op Porphyry Island, worden ontdekt, vraagt ze Morgan om haar de dagboeken voor te lezen. Met een mengeling van tegenzin en nieuwsgierigheid stemt ze hierin toe. Door het voorlezen van de dagboeken wordt ze meegesleept in de familiegeschiedenis van de familie van Elizabeth, die jarenlang geïsoleerd op het eiland leefde met haar vader, moeder, twee oudere broers en haar tweelingzus Emily. Morgan raakt geïntrigeerd door het levensverhaal van Elizabeth en haar familie. Tussen de twee vrouwen ontstaat een bijzondere band. Naarmate Morgan meer te weten komt over de geschiedenis van Elizabeth, komt ze er achter dat haar eigen levensverhaal op een vreemde manier is verweven met dat van Elizabeth. Ze leert dingen over haarzelf en haar familie die ze nooit te weten was gekomen als ze de dagboeken van Elizabeths vader niet gelezen had. “In het licht van de vuurtoren” is een mooie roman over families, liefde, dood, geheimen en de kracht van herinneringen en familiebanden. Door de mooie beschrijvingen ga je houden van Lake Superior en het eenvoudige leven als vuurtorenwachter op Porphyry Island. Perfect leesvoer voor op vakantie of tijdens de warme zomeravonden. Hoewel het niet een erg “zwaar” verhaal is, is het zeker ook geen simpele feelgood-roman. Daarvoor zit het verhaal te goed in elkaar met een mooie plottwist aan  het einde. Zeker de moeite van het lezen waard.

Uitgeverij Harper Collins, juli 2017. 347 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “Het vervloekte huis” van Lydia van Houten

Lydia van Houten – “Het vervloekte huis”

De achterflap: Als de 43-jarige journaliste Mikayla geconfronteerd wordt met de zelfmoord van haar man Steven, stort haar hele wereld in. Steven Jackson, geboren in Canada, blijkt echter een onverwachte erfenis voor Mikayla achter te laten: een huis in Rocky Roads, British Columbia, Canada. Samen met haar 7-jarige zoontje Jason en haar 16-jarige dochter Valerie ontvlucht Mikayla haar nu eenzame leven in Amsterdam. Ze emigreert naar Canada, in de hoop haar eerste thriller te schrijven in het klaarblijkelijk uitgestorven Rocky Roads. Al snel stuit ze op een aantal eigenaardige zaken, zoals de onopgeloste moord op Joanna la Croix van twintig jaar eerder.

Als Mikayla op eigen houtje onderzoek gaat doen naar de moord, wordt steeds duidelijker dat Rocky Roads een duister geheim herbergt. Mikayla duikt in het verleden van het stadje. Vanaf dat moment gebeuren er rare dingen in en om haar huis. Jason meent zelfs dat het spookt, dat het huis vervloekt is. Als hun hond Gollum spoorloos verdwijnt neemt Mikayla zelf het heft in handen. Ze moet en zal de onderste steen boven krijgen…

“Het vervloekte huis” is de tweede thriller van Lydia van Houten. Ik heb haar debuut (“Doodstil”) nooit gelezen, dus dit boek is mijn eerste kennismaking met haar. En wat voor een kennismaking! Ik was een van de twintig gelukkigen die een drukproef van dit boek hebben ontvangen van de uitgever. Hoewel ik moet toegeven dat ik weer een min of meer standaard “vrouwenthriller” verwacht had, bleek dit absoluut niet het geval te zijn. Daarvoor zit dit verhaal veel te goed in elkaar.

Na de eerste paar pagina’s werd ik direct meegesleept door het verhaal, of eigenlijk voelde het alsof het verhaal onder mijn huid kroop. De mensen in Rocky Roads, waarin iedereen geheimen lijkt te hebben. Iedereen verbergt iets. Een lugubere waarheid over het dorp dat hoofdpersoon Mikayla absoluut niet mag ontdekken, en de dorpsbewoners gaan ver om hun geheim te beschermen tegen de nieuwsgierige vragen van buitenstaander en indringer Mikayla.
Door de soepele schrijfstijl en het intrigerend plot is het een boek geworden dat gewoon onmogelijk weg te leggen is. Een meeslepende psychologische thriller die je van begin tot einde in de klauwen houdt.
“Het vervloekte huis” ligt vanaf 6 juni in de winkels. Echt een boek om op je verlanglijstje te zetten, of om direct te reserveren. Een must voor liefhebbers van psychologische thrillers. Lydia van Houten is een naam om in de gaten te houden.

Uitgeverij Kabook, juni 2016. 291 pag.

Recensie “De boekhandel” van Penelope Fitzgerald

Penelope Fitzgerald – “De boekhandel”

De boekhandel beginnen was een moedige stap voor Florence Green. Het volhouden vergde alles wat ze in zich had. Engeland, begin jaren ’60. Het afgelegen, geïsoleerde kustplaatsje Hardborough wordt continue geteisterd door overstromingen en wateroverlast. Een vrouw van middelbare leeftijd koopt een prachtig historisch pandje midden in de hoofdstraat, en is vastbesloten een boekwinkel te beginnen, en daar een succes van te maken. Want Hardborough moet toch wel behoefte hebben aan een boekhandel? Wat ze niet weet kan ze leren, en vol goede moed gaat Florence aan de slag. Een dorp als Hardborough staat stijf van de roddel, mensen worden om een kleinigheid uitgesloten. De zaken gaan redelijk, ze krijgt steun voor haar initiatief ook een leenbibliotheek op te zetten, maar Florence onderschat de ijzeren wil van de rijke generaalsvrouw uit het dorp die een oogje op het pand had om er een kunstcentrum te openen. Kleine pesterijen beginnen. De generaalsvrouw weet uiteindelijk via een bevriend parlementslid te bewerkstelligen dat een nieuwe wet wordt aangenomen waarmee historische panden onteigend kunnen worden.

Penelope Fitzgerald (1916-2000) begon pas met schrijven toen ze bijna 60 was. Haar eerste boek was een biografie. Daarna volgen enkele romans. Echt bekend is ze er niet mee geworden, totdat ze in 1979 de Booker Prize won voor haar book “Offshore“. “De boekhandel” uit 1978 is het eerste boek van Penelope Fitzgerald dat in het Nederlands vertaald is. Ze had een vlotte pen en schreef graag over buitenbeentjes, waarschijnlijk omdat ze zichzelf ook een buitenbeentje voelde. “De boekhandel” is een bondige, scherpzinnige roman. Welsprekend en helder, maar ook ongrijpbaar en indirect. Ze lijkt een grote invloed te hebben gehad op Julian Barnes, een van mijn favoriete schrijvers.
Sommige mensen klagen er over dat er te weinig actie in het boek zit. Het is dan ook geen actiethriller. Fitzgerald heeft echter op bijzonder kundige en indrukwekkende wijze de mores van een kleine gemeenschap zoals Hardborough op papier gezet. Wie van literatuur met een hoofdletter L houdt, kan niet anders dan onder de indruk zijn van haar vakmanschap.

Uitgeverij Karmijn, 2015. 140 pag.

Recensie “Het meisje dat poppen liet spreken” van Pep Bras

Pep Bras – “Het meisje dat poppen liet spreken”

Aan het begin van de twintigste eeuw vergaat een oceaanstomer uit Barcelona voor de kust van Brazilië. Op miraculeuze wijze overleeft de jongeman Joan Bras de schipbreuk en hij spoelt aan op Ilhabella, een maagdelijk eiland waar legendes leven als van de machtige jaguar Gápanemé. Joan beleeft er een gepassioneerde liefdesgeschiedenis met Catarina, de aantrekkelijke ‘doutora’ van het eiland. Ze krijgen een dochtertje, Sión. Maar Caterina sterft en vader en dochter groeien uit elkaar.

Jaren later hertrouwt Joan met Isabelle. Samen met Sión en Isabelles Franse vader verhuizen ze naar het frivole Parijs van de cancan en de bohemiens. Wanneer Sión het optreden van een beroemde buikspreker ziet, weet ze dat ze haar roeping gevonden heeft. Ze blijkt er talent voor te hebben, maar haar keuze zet een keten van gebeurtenissen in werking die de harmonie binnen het gezin verstoort en zorgt voor onenigheid, geheimen en zelfs overspel.

Het verhaal raast van het ene uiterste naar het andere, van een paradijselijk eiland naar het kosmopolitische Parijs van de jaren twintig, terwijl de turbulente levens van Joan Bras en zijn dochter Sión hun loop nemen in een duizelingwekkend verhaal. Het eindproduct is geen biografie, maar een roman waarin de auteur feiten aanvult met fantasie. “Het meisje dat poppen” liet spreken is een wonderlijk verhaal vol emotie en avontuur, en weet van de eerste tot de laatste pagina te boeien. Een bizar sprookje en tegelijkertijd een verrukkelijke roman!

Uitgeverij Meridiaan, 2015. 336 pag.

Recensie “Birk” van Jaap Robben

Jaap Robben – “Birk”

Eén eiland, drie huizen, vijf mensen. Dat is de entourage waarin Birk zich afspeelt. Als de negenjarige Mikael Hammerman met zijn vader aan het strand is, schiet de jongen zijn rode voetbal per ongeluk het water in. Birk Hammerman, zijn vader, probeert de bal terug uit zee te halen, maar het laatste wat de jongen van zijn vader ziet, is diens bleke lijf onder water. Bij thuiskomst doet hij in eerste instantie of er niets aan de hand is, waarop moeder Dora moppert dat Birk altijd te laat is. Zo begint deze roman waarin een verstikkende moeder/zoon-relatie centraal staat.
Pernille Augusta en Karl, een visser, zijn de enige andere bewoners van het eiland. De oude Pernille overlijdt na een val van de trap, nog voor Birk voorgoed verdwijnt. In het huis van Pernille haalt de jongen herinneringen op aan zijn vader. Mikael leeft die eerste tijd in een fantasiewereld. In eerste instantie ziet hij zijn vader in vreemde verschijningen, maar naarmate hij ouder wordt, duikt zijn vader steeds minder in zijn fantasieën op. De jongen eigent zich het huis van Augusta toe, ontdekt een broedende meeuw op het bed van de oude vrouw en houdt de vogel in de slaapkamer gevangen. Als het meeuwen-ei eenmaal is uitgebroed, besluit Mikael het jong te dresseren. De jonge vogel is voor hem een uitlaatklep, waar hij zijn emoties werkelijk durft te uiten.
Visser Karl probeert de jongen in diens puberteit te begeleiden. Dat gaat hem redelijk goed af, totdat de man zich gaat interesseren voor Dora. Als Mikael getuige is van de ontluikende relatie, grijpt hij in, waardoor de verhoudingen op het eiland volledig naar de knoppen gaan.
Birk is een aangrijpend boek dat je in één adem uitleest.

Jaap Robben (1984) maakte met Birk zijn romandebuut. Hij is al bekend als dichter en maakte samen met illustrator Benjamin Leroy de kinderboeken “De zuurtjes” en “Zullen we een bos beginnen“. Ook was Robben stadsdichter van Nijmegen. Met Birk schreef hij zichzelf regelrecht naar de sterren van de literatuur. Niet hoogdravend, maar klein, zo schreef hij een groots debuut over schuld & troost. Puur & licht. Een droomdebuut.

Uitgeverij De Geus, 2014. 255 pag.