Recensie “Schemerzone” van Hilde Vandermeeren

Hilde Vandermeeren – “Schemerzone”

Kate werkt als verpleegkundige in een Londense privékliniek. Ze komt erachter dat ze narcolepsie heeft, waardoor ze onverwacht een slaapaanval kan krijgen en last heeft van nachtmerries die niet van de werkelijkheid te onderscheiden zijn. Om haar baan niet te verliezen verzwijgt ze haar aandoening voor haar collega’s. De kliniek waar ze werkt beslaat twee verdiepingen, maar er is nog een derde etage die verbouwd wordt. Bekende personen kunnen die afhuren voor een discrete behandeling buiten de schijnwerpers. De negenjarige dochter van een glamourkoppel komt op die afdeling terecht.
Door een voorval in de kliniek krijgt Kate de sensatiepers achter zich aan. Maar niet alleen de sensatiepers – ook iemand anders. Iemand die niet wil dat de waarheid aan het licht komt.

Rond de tijd dat de VIP-afdeling van het ziekenhuis wordt geopend en Kate daar aan het werk mag, wordt bij haar de diagnose narcolepsie gesteld. Dit verzwijgt zij echter voor haar baas en ze probeert haar leven zo te plannen dat ze weinig tot geen last van haar ziekte zou moeten hebben. Toch gebeurt het regelmatig dat ze even in slaap valt. Een paar dagen nadat ze op de nieuwe afdeling aan ze slag is gegaan, wordt zij beschuldigd van het lekken van gevoelige informatie over de VIP-patiënten en wordt ze geschorst. Kate wil koste wat kost achterhalen wie hier achter zit. Vrienden blijken opeens geen vrienden meer te zijn en Kate weet niet wie ze nog kan vertrouwen. Haar nieuwe, enigszins aparte buurman? De fotograaf van een sleazy roddelblad?
Als iemand weet hoe ze een spanningsboog moet opbouwen is Hilde Vandermeeren dat wel. Het verhaal grijpt je direct bij de strot. Het zit erg goed in elkaar, mooi soepel opgebouwd met kleine hoofdstukjes en langzaam wordt de spanning opgebouwd tot een daverend einde. Een plottwist die ik niet zag aankomen. Dit is de vijfde thriller van Hilde Vandermeeren en ook direct haar vijfde voltreffer. Aanrader!

Uitgeverij Q, mei 2017. 299 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Open hart” van Elie Wiesel

Elie Wiesel – “Open hart”

Een plotselinge openhartoperatie leidde tot deze prachtig geschreven overpeinzingen over het leven. Als schrijver Elie Wiesel op zijn tweeëntachtigste met spoed een hartoperatie moet ondergaan – er wordt gevreesd voor zijn leven – wordt hij voor een tweede keer geconfronteerd met zijn eigen sterfelijkheid. Als jonge jongen overleefde hij de Holocaust nadat hij op zijn vijftiende werd gedeporteerd naar Auschwitz. Dat verleden is nooit ver weg en bijna automatisch gaan zijn gedachten uit naar familieleden die tijdens de oorlogsjaren zijn weggevoerd en niet meer terugkwamen. Heeft hij in zijn boeken en in zijn publieke optredens genoeg gedaan om de oorlogsslachtoffers te blijven herinneren? En dan zijn zoektocht naar God: waar heeft die toe geleid? Is er nog hoop voor de mens? Vol liefde en wijsheid schrijft Wiesel in Open hart over zijn kinderen en kleinkinderen en getuigt hij van zijn hoop, zijn vertrouwen en zijn liefde voor het leven. Een zeer inspirerend boek, dat aanzet tot overpeinzing van het eigen leven.

De ondertitel van het boek luidt “Overpeinzingen van een overlever”. Dat heeft in het geval van Elie Wiesel natuurlijk een dubbele betekenis: hij overleefde niet alleen zijn vijfvoudige bypassoperatie, maar ook de grootste verschrikking van de 20e eeuw: de holocaust, waarin hij zoveel van zijn vrienden en familieleden heeft verloren. Dit is een thema dat in vrijwel al zijn boeken (direct of indirect) terugkomt. Zo ook in “Open hart“. De woorden zijn simpel. De gevoelens oprecht en de gedachten herkenbaar. Als hij de operatiekamer wordt binnengereden, vraagt hij zich af of hij nog zal bijkomen uit de narcose of dat dit zijn einde is. Hij moet denken aan een vriendin van zijn vrouw die eenzelfde operatie heeft gehad, maar daar niet meer uit ontwaakte. Wiesel overpeinst de relaties tussen mensen, de relaties tussen de generaties, de relaties tussen de mens en god. Zoals altijd weet hij met zijn open blik en met eenvoudige bewoordingen de lezer te raken. Dit mag dan misschien niet de titel zijn waarmee hij de geschiedenisboeken haalt (dat zal waarschijnlijk “Nacht” zijn), maar desalniettemin is “Open hart” een pareltje dat met open hart gelezen dient te worden. En herlezen, want de gedachten van Wiesel zijn en blijven relevant. Een schitterend boekje en een waardevolle aanvulling op het reeds omvangrijke werk van Wiesel.

Uitgeverij Meulenhoff, juni 2016. 104 pag.

Recensie “Ik heet Lucy Barton” van Elizabeth Strout

Elizabeth Stout – “Ik heet Lucy Barton”

In haar internationale bestseller “Olive Kitteridge“, die met de Pulitzerprijs werd bekroond en waarvan een succesvolle, prijswinnende HBO-serie is gemaakt, toonde Elizabeth Strout zich een groot kenner van menselijke relaties. In haar nieuwe roman “Ik ben Lucy Barton” wordt door een eenvoudig ziekenhuisbezoek inzicht verschaft in de meest kwetsbare relatie van allemaal: die tussen moeder en dochter. Lucy Barton is langzaam aan het herstellen van wat een simpele blindedarm-operatie had moeten zijn. Haar moeder, met wie ze in jaren niet gesproken heeft, komt op ziekenbezoek. Ze zoeken toenadering tot elkaar door te roddelen over mensen die Lucy nog uit het dorp van haar jeugd kent, maar het blijft onwennig. Haar leven in het boerendorp Amgash, Illinois heeft ze inmiddels achter zich gelaten en woont nu met haar man en twee dochtertjes in New York.  Onder de oppervlakte liggen nog steeds de spanning en het verlangen dat elk aspect van Lucy’s leven beïnvloed heeft: het ontvluchten van haar getroebleerde familie en haar verlangen om schrijfster te worden. De stem van Lucy verbindt dit krachtige verhaal: ijverig observerend, diep menselijk en in alle toonaarden herkenbaar.

“Dit is het verhaal van een moeder die van haar dochter houdt. Op een gebrekkige manier. Omdat al onze liefde gebrekkig is.”

Tot haar elfde jaar woonde Lucy Barton met haar ouders, broer en zus in grote armoede in de garage naast het huis van Lucy’s oudoom. Toen die overleed, verhuisden ze naar het huis. Jaren later woont ze in New York en heeft daar een gezin gesticht met haar man William, die ze op de universiteit leerde kennen. Het boek begint in het ziekenhuis. Lucy een blindedarm-operatie ondergaan, maar blijkt een infectie te hebben waardoor ze langer in het ziekenhuis moet blijven. Op een gegeven moment zit haar moeder, die ze al een aantal jaren niet meer gezien heeft, aan het voeteneinde haar bed. Ze praten over vroeger, over de mensen uit het dorp, over mensen in roddelblaadjes. Wie een affaire kreeg met wie en wie er in de steek gelaten was door een echtgenoot of echtgenote. De conversatie blijft oppervlakkig.

“Maar ik bleek nog iets te willen. Ik wilde dat mijn moeder naar mijn leven vroeg. Ik wilde haar vertellen over het leven dat ik nu leidde.”

Op een uiterst subtiele en kundige wijze beschrijft Elizabeth Stout de relatie tussen de moeder en de dochter. Onder de oppervlakte gebeurt ontzettend veel. Het gaat niet om wat moeder en dochter tegen elkaar zeggen, het gaat er meer om wat ze juist niet zeggen. De werkelijke communicatie speelt zich tussen de regels af. Een bijzondere roman die veel literatuurliefhebbers zal aanspreken.

Uitgeverij Atlas Contact, 2016. 174 pag.

Recensie “UP” van Myrthe van der Meer

Myrthe van der Meer – “Up”

Emma heeft een afspraak met haar psychiater. Als deze niet aanwezig blijkt te zijn, krijgt ze een vervanger. Deze weet niet dat het haar laatste gesprek is en heel onverwachts voor Emma wordt ze opgenomen op de PAAZ. Opnieuw!! Nee, waarom? Ze voelt zich toch goed? En dat is nu net haar probleem. Ze voelt zich(te) goed en wil zich niet weer slecht gaan voelen. De depressies wil ze niet meer mee maken. Tijdens haar opname krijgt ze een nieuwe diagnose erbij en ook nieuwe medicatie. Hoe gaat ze hiermee om? En ook met de medepatiënten? Dit alles wordt tot in uiterste nauwkeurigheid in dit boek beschreven door Myrthe (pseudoniem).
De ups en downs van bipolair (manisch depressief) zijn, want dat is de diagnose die Emma te horen krijgt. Een Emma die totaal anders is dan in het boek “PAAZ” (klik op de titel voor de recensie). Nu is het niet zo dat je perse “PAAZ” gelezen moet hebben om het boek “UP” te lezen. Het is een boek wat heel goed apart gelezen kan worden. Een kleine maar mooie dosis humor is er ook in verwerkt. En de titel… die heeft meerdere achtergronden. Het lezen over de achtergrond veroorzaakte bij mij wel een flinke glimlach. Ook hier weer de humor die ontstond bij de medepatiënten van Emma. En de schilderijen op de PAAZ…ja, die zijn soms ook wel eens verdraaid?…mooi! De humor maakt dat dit boek toch een glimlach en soms een echte lach veroorzaakte bij mij. Maar…let op. Dit boek heeft duidelijk heel veel diepgang. De discussies tussen patiënten onderling, tussen behandelaar en patiënt en ook de relatie met Emma´s familie worden goed uitgediept. Het geeft een goed beeld van de problemen die Emma tegenkomt in haar gevecht om te leren omgaan met haar bipolaire stoornis in combinatie met Asperger. Het boek leest heel vlot weg. Dat wel. Maar het is geen boek wat je leest om eens lekker te gaan genieten van een romannetje. Nee, je gaat ondergedompeld worden in het leven op de PAAZ met alle ups en downs. Erg goed hoe Myrthe het leven op de PAAZ verwoord heeft. Maar onthoud wel dat ieder mens uniek is, en dat Emma/Myrthe niet symbool staat voor alle andere mensen met Asperger of een depressieve of bipolaire stoornis. Dit boek is zeer geschikt voor mensen die in de geestelijke gezondheidszorg werken (zij zullen veel herkennen), maar is ook leuk en interessant voor leken.

Uitgeverij The House of Books, 2015. 352 pag.

Recensie “Ze dachten dat het psychisch was” van Lieske Keuning

Lieske Keuning – “Ze dachten dat het psychisch was”

Ik heb er een paar dagen over gedaan om dit boek te lezen, hoewel het wel mogelijk is om het boek in 24 uur te lezen, maar daarvoor was het mij te heftig. Ik moest het boek af en toe wegleggen om bij te komen van al het verdriet, de pijn en de machteloosheid. Waarom het voor mij zo heftig was, is omdat ik Nienke kende. Of beter gezegd: ik kende haar zusje heel goed, en daardoor kende ik Nienke een beetje.

Dit boek leest bijna als een medisch document. Verslaglegging van de hele medische molen, waar Nienke en haar moeder Lieske doorheen moeten, met vermelding van data en locaties, alles is gedetailleerd beschreven, omdat het gebaseerd is op de dagboeken die moeder Lieske bijhield. Wel op een nuchtere, zelfs vrij afstandelijke manier, wat een boek met een dergelijk zwaar onderwerp natuurlijk wel leesbaar houdt. Er zijn mensen die vinden dat “het gevoel” een beetje mist. De ondertitel van het boek is echter “Het verhaal van Nienke”. Lieske heeft haar eigen gevoelens opzij geschoven om Nienkes verhaal te kunnen vertellen. Dat dwingt respect af. Er gaat veel tijd verloren als Nienke in de medische molen terechtkomt, waarin de ziekte ondertussen voortwoekert en dan is ze uiteindelijk afhankelijk van één enkele oplettende specialist. Dat zo’n situatie ten koste gaat van de onderlinge relatie en het begrip, komt in dit boek wel naar voren. Het gevoel van machteloosheid, het geduld dat je op moet brengen, het strijdbare doorzettingsvermogen, het eindeloos naar dokters en ziekenhuizen gaan, en tot slot de schrik (en heel tegenstrijdig ook de opluchting) als er dan toch eindelijk een diagnose gesteld wordt. Helaas krijgt moeder Lieske zelf ook pittige gezondheidsproblemen, wordt ondertussen ook nog oma en heeft haar werk als dominee in een hervormde gemeente, die niet al te veel begrip en medeleven voor haar situatie opbrengt. Toch voelt Lieske zich gesterkt door haar geloof, Nienke ervaart dit anders. Het gaat ongeveer een jaar lang wisselend goed met Nienke, maar dan komt haar tumor terug en is haar einde nabij. Heel bijzonder is de manier waarop zij haar afscheid voorbereidt met een “proefdienst” in een klooster. De gesproken teksten bij Nienke’s afscheid staan in een bijlage achterin het boek en zijn erg mooi. Het boek is enkele jaren na Nienke’s dood geschreven en in een epiloog laat Lieske nog even weten hoe het verder ging. Al met al een mooi document. Ik vind het mooi en dapper om te lezen hoe Nienke op haar eigen wijze (en eigenwijze) is omgegaan met haar ziekte en haar dood.
Het boek is indrukwekkend en aangrijpend, en ondanks het onderwerp geschreven in een stijl die plezierig leest.

Uitgeverij Boekencentrum, 2011. 204 pag.

Recensie “PAAZ” van Myrthe van der Meer

Myrthe van der Meer – “PAAZ”

Als Emma van de ene op de andere dag opgenomen wordt op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling van een Algemeen Ziekenhuis), weet ze één ding zeker: hier is een fout gemaakt. Ze heeft namelijk een leuke baan, een geweldige vriend en een goed leven, dus dat ze dood wil kan dan toch geen probleem zijn?

Het is het begin van Emma’s zoektocht door de absurde wereld van de psychiatrische kliniek met al haar regels, pillen en diagnoses – een zoektocht naar de uitgang, maar boven alles een zoektocht naar zichzelf. Tijdens haar reis langs vreemde patiënten en nog vreemdere therapeuten, depressieve kerstballen en onverwachte vriendschappen, begint Emma te beseffen dat ze hier niet voor niets zit, en dat zij de enige is die kan bepalen of, maar vooral ook hóé ze ooit de PAAZ weer verlaat. Haar diagnose is duidelijk: een zware depressie. Deze wordt soms in pijnlijk rake zinnen omschreven, zoals het moment waarop Emma tegen haar vriend zegt: “Ik weet wel dat ik van je hou, maar ik voel het niet”. Dat geeft heel goed de essentie van een depressie weer. Het gaat niet om je verdrietig voelen, het gaat om helemaal niets meer voelen.

Ondanks het zware thema van het boek, schrijft Myrthe van der Meer (pseudoniem) op een luchtige en vaak zelfs humoristische manier over de dagelijkse gang van zaken op de afdeling. Het verhaal is gebaseerd op autobiografische ervaringen. Dit boek is eigenlijk verplichte kost voor iedereen die in de Geestelijke Gezondheidszorg werkt, maar zeker ook geschikt voor breder publiek. Een boek met een lach en een traan. En als je het boek gelezen hebt, weet je: “Gekke mensen zijn zo gek nog niet”.

Uitgeverij The House Of Books, 2012. 352 pag.