Recensie “In het licht van de vuurtoren” van Jean E. Pendziwol

Jean E. Pendziwol – “In het licht van de vuurtoren”

Achterflap: Een vuurtoren staat voor geborgenheid, verlichting en veiligheid, maar het leven is er ook geïsoleerd en onderhevig aan de grillen van het water. Dé plek om een familiegeheim jarenlang verborgen te houden.

Elizabeth is blind en zit al jaren alleen in een verzorgingstehuis. Het enige wat ze nog heeft zijn muziek en herinneringen, vooral aan haar geliefde tweelingzus Emily. Totdat per toeval de dagboeken van haar vader, de vuurtorenwachter van Porphyry Island (Lake Superior), worden ontdekt.

Morgan, een opstandige tiener – zwartgeverfde haren, veel kohlpotlood – moet een taakstraf uitvoeren. In het bejaardentehuis, de saaiste plek die er is. Tegen alle verwachtingen in worden Elizabeth en zij vrienden.

Pagina na pagina worden de vrouwen dieper het dagboek – en de geschiedenis – in gezogen en komen ze dichter tot elkaar. Hun beider lot blijkt verbonden aan het mystieke vuurtoreneiland.

Mening: Als de tiener Morgan wordt veroordeeld tot een taakstraf, wordt ze aan het werk gezet bij een verpleeghuis voor vermogende bejaarden. Haar taak bestaat eruit een hek te schuren en opnieuw in de verf te zetten. Tijdens haar werkzaamheden raakt ze in gesprek met Elizabeth Livingstone, een blinde vrouw die inmiddels drie jaar in het verpleeghuis wordt. Als per toeval de dagboeken van haar vader, die vuurtorenwachter was op Porphyry Island, worden ontdekt, vraagt ze Morgan om haar de dagboeken voor te lezen. Met een mengeling van tegenzin en nieuwsgierigheid stemt ze hierin toe. Door het voorlezen van de dagboeken wordt ze meegesleept in de familiegeschiedenis van de familie van Elizabeth, die jarenlang geïsoleerd op het eiland leefde met haar vader, moeder, twee oudere broers en haar tweelingzus Emily. Morgan raakt geïntrigeerd door het levensverhaal van Elizabeth en haar familie. Tussen de twee vrouwen ontstaat een bijzondere band. Naarmate Morgan meer te weten komt over de geschiedenis van Elizabeth, komt ze er achter dat haar eigen levensverhaal op een vreemde manier is verweven met dat van Elizabeth. Ze leert dingen over haarzelf en haar familie die ze nooit te weten was gekomen als ze de dagboeken van Elizabeths vader niet gelezen had. “In het licht van de vuurtoren” is een mooie roman over families, liefde, dood, geheimen en de kracht van herinneringen en familiebanden. Door de mooie beschrijvingen ga je houden van Lake Superior en het eenvoudige leven als vuurtorenwachter op Porphyry Island. Perfect leesvoer voor op vakantie of tijdens de warme zomeravonden. Hoewel het niet een erg “zwaar” verhaal is, is het zeker ook geen simpele feelgood-roman. Daarvoor zit het verhaal te goed in elkaar met een mooie plottwist aan  het einde. Zeker de moeite van het lezen waard.

Uitgeverij Harper Collins, juli 2017. 347 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Beschermduivel” van Ronald van den Broek

Ronald van den Broek – “Beschermduivel”

Als de enige overlevende van een gezinsdrama tot het uiterste gaat om degenen van wie hij houdt te beschermen…

De niet erg geliefde moeder van Maud van Staveren raakt tijdens de jaarlijkse buurtbarbecue dodelijk gewond. Het heeft er alle schijn van dat iemand haar uit de weg wilde ruimen. Als niet veel later Mauds dochter iets gruwelijks overkomt op een nabijgelegen kasteel, verandert hun voortkabbelende leven in een kolkende rivier.

Wat doet het met je als je niemand in je directe omgeving nog kunt vertrouwen? En wat hebben de recente gebeurtenissen te maken met een dodelijk ongeval uit het verleden, waarbij de auto van een jong gezin te water raakte?

Het boek bestaat uit twee verhaallijnen die in korte hoofdstukken worden verteld: het verhaal van Maud van Staveren en haar familie in normale druk en daar tussendoor het verhaal van de overlevende van de te water geraakte auto in cursieve druk. De identiteit van deze jongen blijft nog lang geheim, waardoor de lezer gaat gissen wie het kan zijn, want dat deze persoon een belangrijke rol gaat spelen in het boek is wel duidelijk. Op het eerste oog lijken deze verhaallijnen echter niets met elkaar te maken te hebben. En wat de proloog met de rest van het boek te maken heeft, wordt ook pas later duidelijk. Door dit uit te stellen stijgt de spanning tot ongekende hoogten.

“Beschermduivel” is na “Varkensbloed in chocolade” uit 2014 de tweede thriller van Ronald van den Broek. Volgens zijn biografie hebben de boeken van Nicci French hem geïnspireerd tot het schrijven van thrillers. Van den Broek tapt echter wel uit een ander vaatje. De boeken van Nicci French zijn voornamelijk psychologische thrillers en hoewel de karakters ook in “Beschermduivel” zeer goed zijn uitgewerkt, schuwt hij in tegenstelling tot Nicci French gruwelijke en bloederige scènes niet. Hij weet als geen ander hoe je een spannend verhaal moet vertellen. Stukje bij beetje knopen de gebeurtenissen zich aan elkaar en ook als je denkt te weten wie je wel en niet kunt vertrouwen, blijkt alles toch anders in elkaar te zitten dan je denkt. Eigenlijk is iedereen een verdachte. Het verhaal is ontzettend knap opgebouwd en de verhaallijnen zijn op zeer kundige wijze met elkaar verstrengeld. Tot aan het zinderende einde blijft het verhaal razend spannend. Pas op de laatste pagina’s weet je hoe alles in elkaar steekt. Ronald van den Broek is een meesterverteller. Hij weet als geen ander de lezer tot de allerlaatste pagina in het ongewisse te laten en in spanning te houden. Het is een verhaal dat nog lang blijft nazinderen in je hoofd. Tot de allerlaatste zin spannend, ijzersterk.

Uitgeverij Palmslag, oktober 2016. 342 pag.

Recensie “Mensen zonder uitstraling” van Jente Posthuma

Jente Posthuma – “Mensen zonder uitstraling”

Over de auteur: Jente Posthuma publiceerde korte verhalen in De Revisor, Das Magazin, Hollands Maandblad en De Gids. In 2012 won ze de A.L. Snijdersprijs voor het beste zeer korte verhaal. Met A.L. Snijders en Tommy Wieringa speelde ze drie literaire theatervoorstellingen in De Kleine Komedie. Posthuma groeide op in Twente en woont met vriend en kind in Amsterdam. “Mensen zonder uitstraling” is haar debuutroman.

De stuurloze hoofdpersoon van “Mensen zonder uitstraling” leeft in de schaduw van haar moeder, een ontevreden actrice. Haar vader is hoofd van een psychiatrische inrichting. Psychopaten en depressieven raadt hij aan hun bezigheden in afgepaste tijdsblokken in te delen, zodat ze meer controle krijgen over hun bestaan. Zijn dochter geeft hij hetzelfde advies. Dan overlijdt haar moeder en blijven vader en dochter over.

Citaat: “[Haar moeder] had het ook vaak over uitstraling, en vooral over mensen die dat niet hadden. Dat waren verschrikkelijke mensen. Die waren nog erger dan lelijke mensen.”

Recensie door Coen Peppelenbos. Eerder verschenen op tzum.info:
De verschillende hoofdstukken van het boek vertellen delen uit het leven van de ik-persoon. We zien haar in het ene hoofdstuk als meisje, in het andere als aankomend schrijfster of als dertiger met kind. Posthuma schiet heen en weer in de tijd. De grootste breuk in het leven van de hoofdpersoon is de dood van haar moeder, een actrice die op jonge leeftijd aan kanker overlijdt. Die gebeurtenis tekent, zonder dat het expliciet gezegd wordt, haar verdere leven. Hoe verhoudt ze zich tot haar vader, hoe tot haar minnaars? Waar komt die afschuw over mensen die hoorbaar eten vandaan? Waarom lukt het haar niet om een echte roman op poten te zetten.

Posthuma vertelt op een laconieke wijze: er wordt niet sentimenteel gedaan, noch wordt alles gepsychologiseerd, ondanks dat de vader van de hoofdpersoon psychiater is. Het laatste hoofdstuk gaat over het sterven de moeder, maar zelfs dat weet Posthuma indrukwekkend licht te houden. Eerder in de roman heeft de schrijfster de lezer op het verkeerde been gezet door een hoofdstuk te beginnen met de zin: ‘”Het is tijd afscheid te nemen,”‘ zei mijn moeder, “want ik ga dood.”‘ Vals alarm voorlopig, want in dat hoofdstuk heeft ze slechts te veel van een ‘bruine taart’ gegeten, waardoor ze nogal raar werd in haar hoofd. Het tekent de schrijfster die weet hoe ze een boek moet componeren.

Er zit gelukkig ook veel ironie in de zinnen, een stijlmiddel dat door veel jonge schrijvers verafschuwd wordt, maar waardoor deze roman wel een continue lichtheid behoudt. Zo heeft de hoofdpersoon een tijdje een vriendje die bij de film werkt, en ook zij krijgt een keer een rolletje. ‘Als lijk vond Thomas me erg geslaagd, omdat ik goed stil kon liggen. Maar ik kon er niet van leven.’ Of neem deze passage over een vriendin: ‘Zelf had ze ADHD en kon ze niet goed focussen. Als ik iets vertelde, moest ik snel praten, zodat ik klaar was voor haar gedachten afdwaalden.’ Het is mede aan dit soort mooie zinnen te danken dat “Mensen zonder uitstraling” een prachtig debuut is.

Uitgeverij Atlas Contact, augustus 2016. 176 pag.

Recensie “Alledaagse wanen” van Amity Gaige

Amity Gaige – “Alledaagse wanen”

Van de uitgever: Jonggehuwden Clark en Charlotte Adair zijn net in hun eerste huis getrokken in het idyllische stadje Clementine, waar ze zich vol goede moed aan het ‘echte’ leven wagen. Clark heeft een baan gevonden als decaan en Charlotte als boekhouder. Als twee kinderen die vadertje en moedertje spelen storten ze zich vol overgave in hun respectievelijke rol.

De eerste scheurtjes in hun huwelijk ontstaan nadat Clarks moeder overlijdt en de verschillen tussen de echtgenoten pijnlijk duidelijk worden. In het eens gezellige huis ontstaat een claustrofobische sfeer. Diep weggestopte angsten steken de kop op en zorgen voor verwijdering. Wanneer Clark een jongetje van de verdrinkingsdood redt, zet hij een reeks gebeurtenissen in gang – sommige komisch, sommige schokkend – die de druk op het huwelijk vergroten.

Hoewel “Schroder” eerder in Nederland verscheen, was dat al haar derde boek. “Alledaagse wanen” was in 2005 haar debuut, maar verscheen pas later in de Nederlandse boekhandel. “Schroder” was een grootse roman met grote avonturen en grote gebaren. “Alledaagse wanen”  is op alle manieren het tegendeel van “Schroder“. “Alledaagse wanen” is klein en intiem. Het speelt zich af tussen twee mensen in een huis dat ze pas gekocht hebben. Er lijkt iets te mankeren aan het huis. Of aan de nieuwe bewoners? In ieder geval zijn de vorige bewoners van de ene op de andere dag vertrokken, en de bewoners daarvóór ook. en die daarvóór.

Clark verlangt terug naar zijn jeugd. de onschuld, de mogelijkheden. Hij zou het liefst alle problemen van het volwassen zijn achter zich laten en weer terug keren naar de pure wereld van zijn jeugd. Een wereld waarin nog alles mogelijk was. Hij ontmoet het meisje Judy dat hij begeleid heeft op de middelschool en ze vraagt hem om volgend schooljaar op haar broertje James te passen. James is erg klein voor zijn leeftijd, en daardoor een mikpunt voor de grotere jongens. Langzaam ontstaat er een band tussen Clark en de kinderen. Charlotte probeert op haar beurt zo goed als het kan te vechten voor haar relatie met Clark, maar ze is zelf ook niet onbeschadigd. Ze is al jong kind geadopteerd en is erg schuw. Ze heeft het nooit goed kunnen vinden met de moeder van Clark, en kan hem daardoor ook niet goed helpen.

Op bijna treurige wijze beschrijft Gaige hoe het snel en onvermijdelijk bergafwaarts kan gaan tussen twee mensen. Ze doet dit echter wel heel mooi, met mooie zinsopbouw en ingetogen taalgebruik. Waar “Schroder” een groot schilderij was, is “Alledaagse wanen” een miniatuurschilderijtje, maar wel een waar iedere streek raak is. Ieder woord klopt. Geen wonder dat Jennifer Egan zo lovend over Amity Gaige is. Ze beschikt over een uitzonderlijk talent en ik hoop nog veel meer boeken van haar te mogen lezen. Hoewel ik zelf veel boeken in het Engels lees, wordt het wel tijd dat Unieboek ook haar tweede boek “The folded world” in het Nederlands gaat publiceren.

Uitgeverij Unieboek, 2013. 287 pag.

Recensie “Iedereen kan schilderen” van Emma Curvers

Emma Curvers – “Iedereen kan schilderen”

“Iedereen kan schilderen” is een boek waarover veel gepraat en geschreven is. Ja, zelfs bijna gehyped. Zo erg dat de verwachtingen erg hoog waren, en helaas kan het boek de hoge verwachtingen lang niet waarmaken.

In “Iedereen kan schilderen” probeert de twintigjarige Iris Kostons vrede te vinden met een gezinsleven waarin haar vader alle aandacht opeist. Hans Kostons, eigenaar van een succesvol Zuid-Limburgs bedrijf in zelfsluitende ladesystemen, lijdt aan depressies, psychoses, koopziekte, hypochondrie, vernielzucht en suïcidale neigingen. De overige gezinsleden lijden aan Hans. Ze gaan veelvuldig in therapie, afzonderlijk en samen, tot iedereen aan zijn eigen geestelijke gezondheid begint te twijfelen. Met de moed der wanhoop blijven vrouw des huizes Elsbeth en dochters Mia en Iris geloven in de beloofde verbetering. Maar na de zoveelste vernedering is de maat vol.

Er gebeurt veel in dit boek, maar het emotionele deel blijft voornamelijk onder het oppervlak. Er wordt vooral veel níet gezegd en níet geschreven. Tijdens het lezen blijf je mee piekeren met de gezinsleden over wat Hans nu precies mankeert. En net als de gezinsleden, krijg je er maar geen grip op. Het zou een veel beter boek geweest zijn als Emma Curvers hier dieper op in was gegaan. Nu is het grootste deel van het boek erg oppervlakkig, maar het einde van het boek zal nog lang nagalmen.
Al met al voor een debutante zeker niet slecht, maar er was meer uit te halen geweest.

Atlas Contact, 2014. 207 pag.