Recensie “Wat ons niet zal doden” van David Lagercrantz

David Lagercrantz – “Wat ons niet zal doden”

Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander zijn terug!

Hij is een charmante man, een kritische journalist van middelbare leeftijd, en uitgever van het beroemde en beruchte tijdschriftMillennium. Zij is een jonge, gecompliceerde vrouw met piercings en tattoos én ze is een computerhacker van wereldklasse. In Wat ons niet zal doden kruisen Mikaels en Lisbeths wegen opnieuw en gaat hun verhaal van Stieg Larssons Millennium-serie verder.

Het tijdschrift Millennium heeft nieuwe eigenaren gekregen. Boze tongen beweren dat Mikael Blomkvist zijn beste tijd heeft gehad. Lisbeth Salander is rusteloos. Ze neemt risico’s die ze normaal gesproken zou vermijden. Als Blomkvist een telefoontje van ene professor Frans Balder krijgt, hoopt hij met deze informatie de scoop te hebben die hijzelf en Millennium zo hard nodig hebben. Balder is een autoriteit op het gebied van kunstmatige intelligentie en zegt zeer gevoelige informatie te hebben over de Amerikaanse inlichtingendiensten. Hij voelt zich bedreigd en heeft haast om zijn verhaal te doen. Ook blijkt hij contact te hebben gehad met Lisbeth. Nog een reden voor Blomkvist om Balder op te zoeken. Maar de ontmoeting loopt niet zoals gepland…

“Wat ons niet zal doden” is een redelijk goede thriller, maar het is geen vervolg op de Millennium-trilogie. De hoofdpersonen zijn wel hetzelfde, maar de sfeer van het boek is helemaal anders. Stieg Larsson was zelf ook druk bezig met een vierde deel toen hij overleed. Deze papieren heeft zijn weduwe Eva Gabrielsson in haar bezit, en door ruzie om de erfenis hebben de vader en broer dit manuscript dus niet. Zij zijn echter wel degenen die opdracht hebben gegeven aan David Lagercrantz om “Millennium 4” te schrijven, maar hij kon het manuscript van Stieg niet gebruiken, dus heeft hij zelf een verhaal bedacht rondom de hoofdpersonen. Het voelt niet aan als een “Millennium”-boek. Het was beter geweest als het onder een andere titel was uitgebracht en hij andere hoofdpersonen had bedacht. Jammer dat de erfenis van Stief Larsson nu op zo’n manier toch een vervelende nasmaak krijgt. Als je van de Millennium-trilogie houdt, kun je het beter bij de eerste drie delen houden. Deel 4 bungelt er ergens achteraan en heeft weinig met Millennium te maken.
Stieg wilde verder schrijven over extreem-rechts in Zweden, maar dat komt in dit boek dus ook helemaal niet voor. Eeuwig zonde dat hij zo jong overleden is. Helemaal als je bedenkt dat hij 10 Millennium-delen in gedachten had. Al met al een dertien-in-een dozijn thriller. Ze hadden het beter bij de drie delen kunnen laten. Ik denk dat Stieg zich omdraait in zijn graf.
Als Millennium-opvolger is dit boek beslist Stieg-onwaardig, en krijgt het boek dus maar 2 sterren. Er gaan geruchten dat de vader en broer van Stieg Larsson (met wie Stieg helemaal geen contact meer had) David Lagercrantz hebben gevraagd om nog meer “Millennium-boeken” te schrijven. Die laat ik aan me voorbij gaan.Ik hoop dat het manuscript voor het vierde deel dat Eva Gabrielsson in haar bezit heeft (en dus wél door Stieg Larsson geschreven is) ooit nog als boek gaat verschijnen. Die zal ik zeker kopen, maar voor Millennium-fans is “Wat ons niet zal doden” een afrader.

Uitgeverij Signatuur, 2015. 446 pag.

Advertentie

Recensie “Het duistere dal” van Thomas Willmann

Bestseller top 60 van week 35

1. E.L. James – “Grey”
2. Paula Hawkins – “Het meisje in de trein”
3. Greet op de Beeck – “Kom hier dat ik u kus”
4. Joris Luyendijk – “Dit kan niet waar zijn”
5. Annegreet van Bergen – “Gouden jaren”

 

Bekijk de rest van de lijst hier.

Bestseller top 60 van week 34

1. E.L. James – “Grey”
2. Paula Hawkins – “Het meisje in de trein”
3. Joris Luyendijk – “Dit kan niet waar zijn”
4. Esther Verhoef – “Lieve mama”
5. Greet op de Beeck – “Kom hier dat ik u kus”

 

Bekijk de rest van de lijst hier.

Recensie “Hotel Arcadia” van Sunny Singh

Sunny Singh – “Hotel Arcadia”

Na een slopende opdracht, checkt oorlogsfotografe Sam in in het luxueuze Hotel Arcadia. Als ze haar roes ligt uit te slapen, wordt ze wakker van het geluid van geweerschoten. De telefoon gaat en Abhi, de hotelmanager, raadt haar aan op haar kamer te blijven. Hij probeert iedere gast te bereiken voor het te laat is. De terroristen houden het hotel bezet, en de eigenwijze Sam gaat toch het hotel verkennen om foto’s te maken van de dodelijke slachtoffers. Abhi, die in zijn goed beveiligde managerskamer zit, is hier aanvankelijk helemaal niet blij mee, maar als hij beseft dat hij Sam toch niet kan tegenhouden, worden ze bondgenoten. Hij kan op de beveiligingscamera’s van het hotel precies zien welke route veilig is voor Sam. En hij heeft ook een eigen belang: zijn minnaar Dieter verblijft ook in het hotel.

Dit is zo’n boek waarbij je al snel het risico loopt dat je teveel over het verhaal prijsgeeft. “Hotel Arcadia” is niet het debuut van Sunny Singh, maar wel het eerste boek van haar dat in Nederland wordt uitgegeven, en na afloop vraag je je af waarom de rest (nog) niet in Nederland is uitgegeven. De auteur heeft een prettige schrijfstijl met mooi en effectief taalgebruik. Ze weet je helemaal mee te trekken het hotel in. Als je eenmaal in dit boek bezig bent, is de kans groot dat je omgeving je tijdelijk niet kan bereiken. Spannend, meeslepend, humoristisch en mooi. Voor dit boek voldoen alleen superlatieven. Lezen dus!

Uitgeverij Meridiaan, 2015. 256 pag.

Bestseller top 60 van week 33

1. E.L. James – “Grey”
2. Paula Hawkins – “Het meisje in de trein”
3. Esther Verhoef – “Lieve mama”
4. Joris Luyendijk – “Dit kan niet waar zijn”
5. Karin Slaughter – “Mooie meisjes”

Bekijk de rest van de lijst hier.

Recensie “Muidhond” van Inge Schilperoord

Inge Schilperoord – “Muidhond”

Nadat Jonathan bij gebrek aan bewijs is vrijgesproken van ontucht met een minderjarige, trekt hij weer in bij zijn oude, eenzame moeder, met het vaste voornemen een ander, beter mens te worden. Tijdens zijn gevangenschap heeft hij van zijn psycholoog een werkboek gekregen dat als doel moet hebben hem te veranderen in een ander, “beter persoon”. De wijk waarin zijn moeder woont, is bijna helemaal gesloopt omdat er verderop in het dorp een nieuwbouwwijk is gekomen, waar de mensen gaan wonen. Alleen het huis van zijn moeder staat er nog en het huis waar een alleenstaande vrouw woont met een minderjarige dochter, die Elke heet. Om naast een minderjarig kind te wonen, is zowel de ultieme droom als de ultieme uitdaging voor Jonathan. Nu moet hij het geleerde in de praktijk toepassen: zijn gedachten en gevoelens sturen, en bovenal zijn gedrag beteugelen. Hij doet heel erg zijn best om nu op het rechte pad te blijven, maar zijn buurmeisje Elke komt vaak langs voor de hond en de vis van Jonathan.
Met groot inlevingsvermogen en een indrukwekkende, beklemmende schrijfstijl beschrijft Inge Schilperoord hoe Jonathan uiteindelijk in de fuik loopt die tot een even onontkoombare afloop leidt. Ik las het boek met een ongemakkelijk gevoel. Je leest heel goed hoe Jonathan worstelt met zijn gevoelens en gedachten, die afschuw opwekken bij normale personen, en toch weet Inge Schilperoord Jonathan neer te zetten als een (soort van) slachtoffer: een slachtoffer van zijn eigen gevoelens en gedachten, die hijzelf eigenlijk ook niet wil hebben. Een ongemakkelijke, buitengewoon dappere en zeer indringende roman, die absoluut het lezen waard is.

Uitgeverij Podium, 2015. 221 pag.

Bestseller top 60 van week 32

1. E.L. James – “Grey”
2. Paula Hawkins – “Het meisje in de trein”
3. Karin Slaughter – “Mooie meisjes”
4. Esther Verhoef – “Lieve mama”
5. Jeff Kinney – “Het leven van een loser: Flutvakantie”

 

Bekijk de rest van de lijst hier.

Roos Boum stopt met schrijven

Vandaag ontving ik onderstaand bericht, waarin Roos Boum meldt dat ze per direct stopt met schrijven:

Lieve Allen,

Een poos was het op de sociale media stil rond Roos Boum, af en toe kreeg ik verontruste e-mails of alles wel goed was.

Laat ik beginnen bij het begin.

In 2000 emigreerden we naar Frankrijk om back to basics te gaan en zelfvoorzienend te gaan leven. Ik verheugde me op een leven zonder werkstress, een eenvoudig leven waarin ik veel van mijn tijd met dieren, planten, natuur, Franse cultuur en het Franse huisje zou gaan doorbrengen. Ik zou misschien gaan schilderen, beeldhouwen, gitaarspelen en mijn andere creatieve, door Nederlandse werkdruk onderdrukte, inspiraties laten opbloeien. Kortom ik zou gaan genieten van mijn leven en (dieren)gezinnetje.

Zoals vaak in het leven, loopt het anders dan je denkt. Vrij vlug nadat we geëmigreerd waren, in 2003, ontdekte ik de waarheid over mijn jeugd. Vanaf dat moment kwam ik in een keten van gebeurtenissen terecht, allen schakels die een heel goed en mooi stuk van mijn levensketting vormen maar nooit mijn doel zijn geweest. Mijn autobiografie, Valse salie, over kindermishandeling door Münchhausen by proxy werd een bestseller en omdat het schrijven me goed beviel ben ik dat in al zijn vormen blijven doen.

Wat ik echter nooit gewild heb en me niet gerealiseerd had is de enorme stress die dit voor mij en mijn gezinnetje meebracht. Een boek schrijven stopt namelijk niet alleen bij het schrijven. Tenminste als je het uitgegeven wilt hebben. Was het schrijven eerst een uitlaatklep, daarna een hobby … daarna werd het werk met een zevendaagse werkweek met werkuren van 8.00u tot ca 22.00u, met de bijbehorende werkstress, irritaties en teleurstellingen, hetgeen waarvoor we nu juist uit Nederland waren weggegaan.

Natuurlijk heeft het zoals ik al zei veel goeds gebracht, ik ben trots op alle boeken die ik geschreven heb, ik heb veel lieve mensen leren kennen, prachtige recensies gehad, naar ik hoop bewustzijn op een aantal vlakken kunnen creëren en mensen kunnen helpen, lieve complimenten gehad, veel leuke contacten opgedaan vooral op Facebook en genoten van de hartelijkheid van mijn trouwe lezers met als toppunt de oprichting van een fanclub begin 2015.

Nu in augustus 2015, na tien jaar schrijven en tien boeken van mijn eigen hand, waarvan Het Macaronihondje het laatste boek is en vele publicaties in andere verhalenbundels en media, ga ik het roer weer omgooien. Nu is het moment daar om te vertellen waarom het de laatste tijd zo stil was …

We zijn verhuisd!

Terug naar Nederland?

Nee, we wonen nog steeds in Frankrijk maar nu nóg een stukje zuidelijker. Een uurtje rijden vanaf de Middellandse Zee hebben we een stulpje gevonden op zeven hectare terrein. Daar wil ik echt gaan doen wat ik tien jaar geleden wilde gaan doen. Met mijn gezin en dieren genieten van het leven, misschien een rusthuis voor oude paarden beginnen, zoiets. Voor schrijven ga ik géén tijd meer vrijmaken. Wel verschijnt er nog laatste boekje dat al in de pijplijn zit, een prentenboek bij Droomvallei Uitgeverij: “David en de roze strikjes”.

Om privacyredenen geef ik geen adreswijzigingen. De lieve verjaardags- en kerstkaarten en leuke pakketjes werden zeer zeker gewaardeerd, maar dat had echt niet gehoeven. Ik stuur zelf nooit verjaardagswensen en kerst vieren wij niet. Als ik al wat stuur, is het digitaal.

Ook op de sociale media zal ik (bijna) niet meer aanwezig zijn. Na dit, waarschijnlijk, laatste bericht gaan al mijn emailadressen op “zwart” met een automatische reply. Ik lees ze nog wel, maar zal slechts sporadisch antwoorden.

En als het leven weer niet zo loopt als ik denk, wie weet komt er ooit wel weer een Roos-Boum-come-back.

Au revoir!