Recensie “Het pleidooi” van Steve Cavanagh

Steve Cavanagh – “Het pleidooi”

Advocatenkantoor Harland & Sinton is al jarenlang de spil van een wereldwijd fraudenetwerk, maar nu zit de FBI hen op de hielen. Wanneer David Child, een rijke cliënt van de firma, wordt gearresteerd op verdenking van moord, vraagt de FBI Eddie Flynn om ervoor te zorgen dat Child wil getuigen tegen Harland & Sinton. Zodra Eddie David Child ontmoet, weet hij instinctief dat de man onschuldig is, ondanks het overweldigende bewijs tegen hem.
Maar de FBI is in het bezit van belastend materiaal over zijn vrouw Christine en voert de druk gestaag op. Voor Eddie is dat het begin van een adembenemende race tegen de klok: niet alleen moet hij Childs onschuld zien te bewijzen, hij moet ook voorkomen dat Christine in handen valt van de FBI of van de gewetenloze advocaten van Harland & Sinton…

Na de ijzersterke rechtbankthriller “De verdediging” (eerder uitgebracht als “Geen tijd om te sterven“) is “Het pleidooi” het tweede deel in de serie rond strafrechtadvocaat Eddie Flynn. De mensen die “De verdediging” hebben gelezen, weten wat ze te wachten staat: Een ijzersterke “legal thriller” in de stijl van John Grisham, maar dan beter. In het vorige boek moest Eddie Flynn het opnemen tegen de Russische maffia en had hij twee dagen de tijd om daarmee het leven zijn dochtertje te redden. In “Het pleidooi” krijgt Flynn weer twee dagen de tijd (jammer dat dat detail hetzelfde is als in “De verdediging“), maar deze keer om zijn vrouw te redden. Hij wordt onder druk gezet door de FBI en moet het opnemen tegen het machtigste advocatenkantoor van New York. Net als bij het lezen van “De verdediging” had ik het gevoel dat Cavanagh zichzelf “vastschreef” in het plot, maar dan begonnen allerlei kleine puzzelstukjes op hun plaats te vallen en wordt het briljante plot van het boek onthuld. Een must-read voor fans van John Grisham of legal thrillers in het algemeen. Ik kijk al uit naar het volgende deel met Eddie Flynn (dat waarschijnlijk “De leugenaar“) zal gaan heten. Ik hoop alleen niet dat Flynn voor de derde keer op rij 48 uur de tijd krijgt om een van zijn geliefden te redden. Dat verhaallijntje is nu wel voldoende uitgemolken en Cavanagh bewijst in zijn boeken dat hij buitengewoon inventief en intelligent te werk gaat bij het opbouwen van de spanningsboog en het plot met diverse verrassende plottwists. Het zal hem dus geen moeite moeten kosten om Eddie Flynn niet voor de derde keer op rij op te zadelen een “rechtszaak winnen binnen 48 uur”. Verplichte leeskost, maar lees dan wel eerst “De verdediging” (nu voor een vriendenprijsje van €7,50).

Uitgeverij Boekerij, juli 2017. 448 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Sinds het zwijgen begon” van Jesse Ball

Jesse Ball – “Sinds het zwijgen begon”

In vier maanden tijd verdwijnen acht mensen uit hun huis in hetzelfde Japanse dorp. De politie ontvangt een schriftelijke bekentenis, ondertekend door de 29-jarige Oda Sotatsu. Deze wordt uitgebreid verhoord en draait de gevangenis in. Tot zover de bekende ingrediënten van menig literaire thriller. Maar deze zijn slechts het uitgangspunt voor een roman waarin Jesse Ball, of de gelijknamige verteller die door het geval Sotatsu gefascineerd raakt, de grenzen van fictie tot het uiterste rekt. Sinds het zwijgen begon heeft de vorm van een onderzoeksverslag, maar hoe meer ‘Ball’ boven tafel krijgt, des te groter wordt het raadsel. Heeft Sotatsu überhaupt de misdaad gepleegd? Waarom volhardt hij in zwijgen? Op een even vindingrijke als toegankelijke manier voert Jesse Ball ons mee in een volstrekt origineel, op zichzelf staand literair universum.

“Sinds het zwijgen begon” is mijn eerste kennismaking met het werk van Jesse Ball, terwijl dit toch al zijn vierde roman is. Ik heb dit boek met ontzettend veel plezier gelezen. Het boek lijkt fragmentarisch door de interviews met de verschillende personen die te maken hebben gehad met Oda Sotatsu, afgewisseld met opmerkingen van de interviewer (die in het boek wordt aangesproken als Jesse Ball), brieven en enkele foto’s. Toch leest het boek makkelijk weg. Het is een buitengewoon boeiend verhaal, en de vorm die Jesse Ball heeft gekozen voor zijn roman is zeker niet de makkelijkste weg. Hij heeft het zichzelf af en toe flink moeilijk gemaakt. Als dit verhaal echter recht-toe-recht-aan verteld zou worden, zou de spanning weg zijn. Juist de verschillende manieren waarop de personages de hoofdpersoon Oda Sotatsu beschrijven, zorgen voor spanning. Wie van deze geïnterviewde mensen spreekt de waarheid? Of is er helemaal geen waarheid? Dit boek zal zeker in mijn top 5 van beste boeken van 2015 eindigen. Een uniek boek, en ik hoop nog veel van Jesse Ball te kunnen lezen. Ik ben besmet met het “Jesse Ball-virus” en wil graag alles van hem lezen. Hij heeft er in ieder geval een fan bij.

Uitgeverij Atlas Contact, 2015. 252 pag.

Recensie “Schroder” van Amity Gaige

Amity Gaige – “Schroder”

Wanneer de veertienjarige Erik Schroder, een jonge Duitse immigrant, zich opgeeft voor een exclusief schoolkamp in New England, besluit hij dat te doen onder de naam Eric Kennedy, in de verwachting dat hij als normale Amerikaanse jongen meer kans maakt te worden toegelaten. Het blijkt een noodlottig leugentje om bestwil dat zijn leven een onwaarschijnlijke en zeer tragische wending zal geven. Jaren later blikt Eric, nu een gescheiden man, vanuit een penitentiaire inrichting terug op zijn leven in een poging te begrijpen en misschien zelfs te verklaren wat hem ertoe heeft gebracht zijn zesjarige dochter Meadow midden in een verhitte strijd om de voogdij te ontvoeren. In opdracht van zijn advocaat zet hij zijn leven op papier: van het pijnlijke afscheid van zijn moeder als jong kind, de angstige overtocht naar Amerika met zijn zwijgzame vader, zijn liefde voor Laura, die opbloeide in de schaduw van alle leugens, tot al Erics momenten van trots en spijt als gemankeerde maar liefhebbende vader. Met Schroder schreef Amity Gaige een buitengewoon knappe roman over geschiedenis, vaderschap en de vele identiteiten die we gedurende ons leven aannemen.

Dit Amerikaans familiedrama over een geestelijk labiele man die zijn eigen dochtertje ontvoert is tegelijk een oer-Amerikaanse road novel met bizarre ontmoetingen en de dynamiek van het reizen door onbekend gebied. Het kernthema van de roman is identiteitsfraude en verlatingsangst. De met zijn vader uit Oost-Duitsland naar de VS gevluchte Erik Schroder kiest tijdens zijn schooltijd voor een andere identiteit. Hij verzint een ‘gewone’ afkomst en kiest een nieuwe naam: Eric Kennedy. Hij weet de maskerade lang vol te houden: hij studeert communicatiewetenschap, trouwt met de ‘echt’ Amerikaanse Laura en wordt vader van Meadow, een vroegwijs meisje dat door Eric als een mede-intellectueel wordt opgevoed. Als Laura na de scheiding de voogdij van Meadow naar zich toe trekt, besluit Eric zijn dochter in een opwelling te ontvoeren. In de gevangenis schrijft hij aan Laura hoe hij tot deze wanhoopsdaad is gekomen en wat de traumatische oorzaak is van zijn identiteitsbedrog. De auteur schrijft in de stijl van Jonathan Franzen: erudiet, sociaal betrokken en heel onderhoudend. Eén van de beste romans die ik in tijden heb gelezen.

Uitgeverij Agathon, 2013. 301 pag.

Recensie “Taboe” van Ferdinand von Schirach

Ferdinand von Schirach – “Taboe”

Sebastian von Eschburg brengt zijn kindertijd door op een oud landgoed. Hij verliest al jong zijn houvast als zijn vader zelfmoord pleegt. Zijn moeder doet het af als een ongeluk en weigert erover te praten. Sebastian vlucht in de wereld van de fotografie. Hij groeit uit tot een zeer succesvolle kunstenaar die in gewaagde, confronterende beelden laat zien dat werkelijkheid en waarheid verschillende zaken zijn. Als Eschburg wordt aangeklaagd voor de moord op een jonge vrouw, neemt advocaat Konrad Biegler de verdediging op zich. Daarmee helpt hij niet alleen de kunstenaar, maar ook zichzelf.

“Taboe” bestaat uit eigenlijk drie delen, getiteld “Groen”, “Rood” en “Blauw”. In de delen komen de respectieve kleuren ook steeds terug. Deze indeling is terug te voeren op het motto van het boek:
“Zodra het licht van de kleuren
Groen, rood en blauw zich
in dezelfde verhouding mengt
Lijkt het wit voor ons”
(Kleurenleer volgens Helmholtz)

De drie delen tezamen vormen dus de kleur wit. In het eerste deel “Groen” wordt Sebastian gevolgd vanaf zijn jeugd tot aan de hoogtepunten van zijn carrière. “Rood” is een kort deel, een soort intermezzo, waarin duidelijk wordt gemaakt dat er een misdrijf is gepleegd en dat openbaar aanklager Monika Landau toegewezen heeft gekregen. In het derde deel (“Blauw”) wordt beschreven hoe Sebastian van Eschburg, die van de in “Rood” genoemde moord wordt verdacht, en dat hij er voor kiest om zich te laten vertegenwoordigen door advocaat Konrad Biegler, die zijn herstel van een burn-out onderbreekt om deze zaak op zich te kunnen nemen.

Ferdinand von Schirach is in het dagelijks leven advocaat, maar hij is ook een zeer begenadigd schrijver. “Taboe” is geen thriller, maar duidelijk literatuur, en Von Schirach weet hoe hij een verhaal moet vertellen in schitterende, beknopte zinnen. Het resultaat is een groots en meeslepend boek dat juist zijn kracht vindt in de kleine dingen en de taalbeheersing van Von Schirach. Dit is een boek dat me nog lang bij zal blijven. Het heeft op mij een diepe indruk gemaakt.

Uitgeverij De Arbeiderspers, 2014. 240 pag.

Recensie “Recht van spreken” van Richard Korver

Richard Korver – “Recht van spreken”

Slachtoffers van ernstige misdrijven zijn in Nederland vrijwel op zichzelf aangewezen. Zij hebben volgens onze wetten en regels nauwelijks iets in te brengen in hun eigen zaak. Daarom nemen slachtoffers, of hun nabestaanden, steeds vaker een advocaat in de arm die hun belangen behartigt.

Richard Korver is een van de weinige advocaten die zich bezighoudt met de positie van slachtoffers. Korver staat zowel slachtoffers als verdachten bij, en heeft ruime ervaring met beide kanten van een rechtszaak. In “Recht van spreken” houdt hij een geëngageerd pleidooi voor de verbetering van de positie van slachtoffers van ernstige misdrijven. Hij signaleert wat er mis is met hun positie in ons wettelijk systeem, maar geeft ook heldere aanbevelingen over hoe het beter kan.

Vrijwel het eerste wat opvalt als je dit boek in handen krijgt, is dat er een groot aantal lichtgroene pagina’s in is opgenomen. Op deze pagina’s staan spreekrechtverklaringen van (familieleden of nabestaanden van) slachtoffers uit diverse zaken. Deze zijn werkelijk hartverscheurend om te lezen. Men kan niet anders dan dit boek lezen met stijgende verbazing en verontwaardiging. Alleen al deze verklaringen maken duidelijk dat het slachtoffer zo spoedig mogelijk een grotere rol in het strafproces moet krijgen en daar zelf een partij in moet worden. Daarvoor is dit boek een ijzersterk pleidooi. Maar helaas verandert de juridische wereld niet zo snel. Het boek van Korver dateert van 2012 en nog altijd is er weinig veranderd in het Nederlandse strafrecht wat de slachtoffers betreft en daardoor is dit boek van Korver (helaas) nog altijd actueel en relevant.

Uitgeverij Arbeiderspers, 2012. 336 pag.