Recensie “Wat jij niet ziet” van Sarah Pinborough

Sarah Pinborough – “Wat jij niet ziet”

Louise is een alleenstaande moeder. Tijdens een zeldzaam avondje uit ontmoet ze een man en valt als een blok voor hem. De maandag erop ontmoet ze haar nieuwe baas, David. De man uit het café, die getrouwd blijkt te zijn, en die zegt een fout te hebben begaan. Dan ontmoet Louise Adele, de vrouw van David. De twee raken bevriend en Louise leert een heel andere kant van David kennen. Er lijkt iets goed mis in hun huwelijk. Louise wil weten wat…

Als Louise, een medewerkster van een psychiatrische kliniek, tijdens een avondje stappen kennis maakt met de charmante en knappe David, lijkt het geluk haar toe te lachen. Ze krijgt een relatie met hem, ook al blijkt hij als psychiater haar nieuwe baas te zijn in de kliniek. Als ze later letterlijk en figuurlijk tegen zijn vrouw Adele opbotst, groeit die ontmoeting uit in een hechte vriendschap. Zo komt Louise in een spagaat te zitten: ze blijkt de minnares te zijn van de man van haar beste vriendin. Ze wil de vriendschap niet kwijt, maar wil ook de relatie met David niet verbreken. Tot zover lijkt het een standaardverhaal over een gecompliceerde driehoeksverhouding, maar gaandeweg komt daar verandering in. David en Adele blijken geheimen te hebben en hun huwelijk lijkt niet zo rooskleurig te zijn als het lijkt. Zo lief en charmant als David tegen Louise is, zo hard en controlerend lijkt hij te zijn tegenover zijn vrouw Adele. Louise wordt meegesleept in de geheimen van Adele en David en probeert uit te zoeken wat er mis is in het huwelijk van haar baas en haar beste vriendin.
Stukje bij beetje komt Louise er achter wat er in het verleden van het echtpaar is gebeurd. Ze lijken grote geheimen te hebben en niet alles is wat het lijkt. Louise raakt bedolven onder hun geheimen en leugens. Het plot zit erg goed in elkaar. Al lezend wordt je steeds meer meegesleept in het verhaal en het laat je niet meer los. Wegleggen is geen optie. Dit boek heeft veel publiciteit gekregen en zelfs de filmrechten zijn al verkocht. De hashtag #WTFthatending is speciaal voor dit boek in het leven geroepen. En terecht. De plottwist zie je niet aankomen. Van een verhaal over een driehoeksverhouding wordt het een meeslepende thriller over verborgen geheimen, leugens en manipulatie. Een geweldige prestatie. Wat een thriller! Nagelbijtend spannend!

Uitgeverij The House of Books, juni 2017. 395 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Prijsvraag “Verraad” van Wouter Helders

Wouter Heldens – “Verraad”

De Vlaamse Sofie Lafleur werkt als oorlogsverslaggeefster in Mali als ze sergeant David Morgenstern, een Nederlandse commando, ontmoet. Een mortieraanval op de basis van de Nederlandse troepen die ze ternauwernood overleven, brengt hen dichter bij elkaar. Sofie is pas net terug in België als David tijdens een aanslag op een patrouille levensgevaarlijk gewond raakt.

Een paar dagen later ontvangt Sofie een raadselachtige foto van een anonieme afzender. Een van de mannen die erop staat herkent ze onmiddellijk: Chris Hurkman, de CEO van Hurkman & De Graaff, een door schandalen geplaagd Nederlands mijnbouwbedrijf waarmee ze nog een appeltje te schillen heeft.

Gedreven door het verlangen wraak te nemen op de man die haar twee jaar eerder heeft verraden, besluit Sofie in de zaak te duiken. Ze komt er snel achter dat iets niet klopt. Als David kort daarna uit het niets contact met haar opneemt, omdat hij een van zijn omgekomen collega’s denkt herkend te hebben op straat en haar hulp inroept, komen ze samen een levensgevaarlijke samenzwering op het spoor.

In het Caribisch gebied komt het tot een uitbarsting en de hoofdrolspelers in het complot beginnen als dominosteentjes om te vallen. Sofie en David hebben geen andere keuze dan te vechten voor hun leven.

Op 20 juni verschijnt de nieuwe thriller “Verraad” van Wouter Heldens. In samenwerking met Uitgeverij Karakter mogen wij drie exemplaren van dit boek weggeven. 

NB: Deze winactie is afgelopen.

Recensie “Hemelsblauwe jas” van Nicolle van den Hurk

Nicolle van den Hurk – “Hemelsblauwe jas

Nicolle van den Hurk illustreert prentenboeken sinds 1991, vaak bij teksten van Ivo de Wijs. “Hemelsblauwe jas” is het eerste prentenboek waarbij ze ook zelf de teksten schreef. Met veel humor schrijft ze over de merel die de kat van de buren is vergeten, over een volle koektrommel die oh zo verleidelijk is, en de wind die de bomen plaagt in de herfst. Maar ook lastigere onderwerpen als een dwangneurose, verdriet of gemis schuwt Nicolle niet.

Ongeveer een jaar geleden verscheen bij uitgeverij Karmijn het schitterende prentenboek “Blommetjes (recensie)”. Daarmee liet de uitgever al zien een goede neus te hebben voor mooie prentenboeken met een boodschap. Deze goede neus blijkt ook weer uit het op 12 juni te verschijnen prentenboek/dichtbundel “Hemelsblauwe jas” van Nicolle van den Hurk. Wat een prachtige illustraties en wat een leuke gedichten. Eigenlijk stuk voor stuk om in te lijsten. Voor de liefhebber is dit aan absolute aanrader. Een regelrecht kunstwerk en een must-have in het genre. De mensen die van “Blommetjes” genoten hebben, zullen zeker ook van dit debuut van Nicolle van den Hurk genieten. Doe jezelf (en/of je kind) een plezier en haal dit prentenboek zo snel mogelijk in huis. Vanaf ca. 6 jaar.

Vanaf 12 juni verkrijgbaar.

Uitgeverij Karmijn, 12 juni 2017. 32 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “Naar bed, naar bed” van M.J. Arlidge

M.J. Arlidge – “Naar bed, naar bed”

Helen Grace is de heldin van de populaire thrillerreeks van M.J. Arlidge. Ze is een geharde rechercheur die motorrijdt en zich het liefst alleen door het leven slaat, maar wordt achtervolgd door persoonlijke demonen die haar af en toe zelfs in een depressie dreigen te storten. Toch is zij onmisbaar in de strijd tegen psychopaten die Southampton blijven teisteren en onschuldige slachtoffers maken, op gruwelijke wijze…

Helen Grace heeft al genoeg persoonlijke tragedies meegemaakt, maar als het lijk van een bekende in een nachtclub wordt gevonden, komt het moordonderzoek opeens wel heel dicht bij haar eigen leven. Helen zwijgt in alle talen over haar connectie met het slachtoffer en werkt als een bezetene om de dader te vinden. Als er een tweede slachtoffer valt, wringt Helen zich in zo veel bochten dat alles op scherp komt te staan en ze een onmogelijke keuze moet maken. Vertelt ze over haar privéleven of besluit ze te liegen om de aandacht van zichzelf af te houden?

Volgens de achterflap van het boek is “Naar bed, naar bed” het vierde deel in de serie rond Helen Grace. In feite is het na “Iene miene mutte“, “Piep zei de muis“, “Pluk een roos” en “Klikspaan” alweer het vijfde deel. Hoewel de titels wat kinderachtig over komen, doet de inhoud dat absoluut niet. M.J. Arlidge weet iedere keer een stevig, geloofwaardig plot neer te zetten (overigens niet voor tere zieltjes), met krachtige, herkenbare en psychologisch goed uitwerkte karakters. Dit zorgt ervoor dat de lezers iedere keer weer reikhalzend uitkijken naar het volgende deel. Dat was nu niet anders. We hebben lang moeten wachten op “Naar bed, naar bed“, maar het resultaat is het wachten meer dan waard. Dit vijfde deel in de serie is het beste deel tot nu toe. Nadat in een nachtclub het lichaam van een man wordt gevonden die Helen Grace persoonlijk kent, komt de misdaad dichter bij haar privéleven dan haar lief is. Zij en haar team worden meegesleept in de schimmige wereld van bdsm. Ook journaliste Emilia Garanita zit Helen en haar team op de hielen in een poging om zoveel mogelijk informatie los te krijgen en met een scoop te kunnen komen. Bovendien weet Emilia een geheim over Helen Grace dat Helen liever niet in de openbaarheid wil zien.
Op magistrale wijze sleept M.J. Arlidge de lezer weer mee in de onderwereld van Southampton en nu ook de wereld van bdsm. Hoewel Helen Grace een onconventionele heldin is, heeft ze wel altijd je sympathie en leef je met haar mee. Daardoor blijven alle boeken in deze serie spannend en aangezien de moordenaar in dit vijfde deel zich lijkt te richten op mensen in de omgeving van Helen Grace, is dit deel nog spannender dan de anderen. Als je nog geen boek van M.J. Arlidge gelezen hebt, raad ik je aan om te beginnen met “Iene Miene Mutte“. Lezers die al bekend zijn met het werk van Arlidge weten genoeg en kopen dit boek zo snel mogelijk. Nu begint het lange wachten op het volgende deel…

Uitgeverij Boekerij, juni 2017. 364 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “Schemerzone” van Hilde Vandermeeren

Hilde Vandermeeren – “Schemerzone”

Kate werkt als verpleegkundige in een Londense privékliniek. Ze komt erachter dat ze narcolepsie heeft, waardoor ze onverwacht een slaapaanval kan krijgen en last heeft van nachtmerries die niet van de werkelijkheid te onderscheiden zijn. Om haar baan niet te verliezen verzwijgt ze haar aandoening voor haar collega’s. De kliniek waar ze werkt beslaat twee verdiepingen, maar er is nog een derde etage die verbouwd wordt. Bekende personen kunnen die afhuren voor een discrete behandeling buiten de schijnwerpers. De negenjarige dochter van een glamourkoppel komt op die afdeling terecht.
Door een voorval in de kliniek krijgt Kate de sensatiepers achter zich aan. Maar niet alleen de sensatiepers – ook iemand anders. Iemand die niet wil dat de waarheid aan het licht komt.

Rond de tijd dat de VIP-afdeling van het ziekenhuis wordt geopend en Kate daar aan het werk mag, wordt bij haar de diagnose narcolepsie gesteld. Dit verzwijgt zij echter voor haar baas en ze probeert haar leven zo te plannen dat ze weinig tot geen last van haar ziekte zou moeten hebben. Toch gebeurt het regelmatig dat ze even in slaap valt. Een paar dagen nadat ze op de nieuwe afdeling aan ze slag is gegaan, wordt zij beschuldigd van het lekken van gevoelige informatie over de VIP-patiënten en wordt ze geschorst. Kate wil koste wat kost achterhalen wie hier achter zit. Vrienden blijken opeens geen vrienden meer te zijn en Kate weet niet wie ze nog kan vertrouwen. Haar nieuwe, enigszins aparte buurman? De fotograaf van een sleazy roddelblad?
Als iemand weet hoe ze een spanningsboog moet opbouwen is Hilde Vandermeeren dat wel. Het verhaal grijpt je direct bij de strot. Het zit erg goed in elkaar, mooi soepel opgebouwd met kleine hoofdstukjes en langzaam wordt de spanning opgebouwd tot een daverend einde. Een plottwist die ik niet zag aankomen. Dit is de vijfde thriller van Hilde Vandermeeren en ook direct haar vijfde voltreffer. Aanrader!

Uitgeverij Q, mei 2017. 299 pag.

Recensie: Huso Akkerman