Recensie “Schemerzone” van Hilde Vandermeeren

Hilde Vandermeeren – “Schemerzone”

Kate werkt als verpleegkundige in een Londense privékliniek. Ze komt erachter dat ze narcolepsie heeft, waardoor ze onverwacht een slaapaanval kan krijgen en last heeft van nachtmerries die niet van de werkelijkheid te onderscheiden zijn. Om haar baan niet te verliezen verzwijgt ze haar aandoening voor haar collega’s. De kliniek waar ze werkt beslaat twee verdiepingen, maar er is nog een derde etage die verbouwd wordt. Bekende personen kunnen die afhuren voor een discrete behandeling buiten de schijnwerpers. De negenjarige dochter van een glamourkoppel komt op die afdeling terecht.
Door een voorval in de kliniek krijgt Kate de sensatiepers achter zich aan. Maar niet alleen de sensatiepers – ook iemand anders. Iemand die niet wil dat de waarheid aan het licht komt.

Rond de tijd dat de VIP-afdeling van het ziekenhuis wordt geopend en Kate daar aan het werk mag, wordt bij haar de diagnose narcolepsie gesteld. Dit verzwijgt zij echter voor haar baas en ze probeert haar leven zo te plannen dat ze weinig tot geen last van haar ziekte zou moeten hebben. Toch gebeurt het regelmatig dat ze even in slaap valt. Een paar dagen nadat ze op de nieuwe afdeling aan ze slag is gegaan, wordt zij beschuldigd van het lekken van gevoelige informatie over de VIP-patiënten en wordt ze geschorst. Kate wil koste wat kost achterhalen wie hier achter zit. Vrienden blijken opeens geen vrienden meer te zijn en Kate weet niet wie ze nog kan vertrouwen. Haar nieuwe, enigszins aparte buurman? De fotograaf van een sleazy roddelblad?
Als iemand weet hoe ze een spanningsboog moet opbouwen is Hilde Vandermeeren dat wel. Het verhaal grijpt je direct bij de strot. Het zit erg goed in elkaar, mooi soepel opgebouwd met kleine hoofdstukjes en langzaam wordt de spanning opgebouwd tot een daverend einde. Een plottwist die ik niet zag aankomen. Dit is de vijfde thriller van Hilde Vandermeeren en ook direct haar vijfde voltreffer. Aanrader!

Uitgeverij Q, mei 2017. 299 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Incubator” van Hans Lijklema

Hans Lijklema – “Incubator”

Over het boek: “Incubator” presenteert een selectie van de beste korte stripverhalen van kunstacademiestudenten uit de hele wereld. Bovendien bevat het boek informatie over de betrokken academies en hun docenten, waardoor het een unieke en onmisbare gids is voor iedereen die wil afstuderen met zijn of haar strips. Het uitgebreide interview met James Sturm, gerenommeerd striptekenaar en medeoprichter van The Center for Cartoon Studies, maakt “Incubator” tot slot helemaal compleet.

Van de volgende docenten en hun studenten zijn strips opgenomen in “Incubator“: Hendrik Dorgathen (Kunsthochschule Kassel, Duitsland), Hanco Kolk (ArtEZ, Nederland), Sam Peeters (Academie Minerva, Nederland), Johanna Schipper (L’École Européenne supérieure de l’image, Frankrijk), James Sturm (The Center for Cartoon Studies, VS), Johan Stuyck (Sint-Lukas Brussel, België) en Martin tom Dieck (Folkwang Universität der Künste, Duitsland). Het boek is samengesteld en van een toelichting voorzien door Hans Lijklema.

Het gebeurt niet vaak dat ik comics, cartoons of graphic novels ontvang om te recenseren, hoewel ik ze wel graag lees. “Incubator” is dan ook een aangename verrassing. Het boek is schitterend uitgevoerd in hardcover met zowel zwart-wit als kleurencartoons. Het boek is ontzettend gevarieerd en kent veel diversiteit: van zeer gedetailleerd getekend tot simpele. strakke lijnen, zwart-wit tegenover kleur, cartoons van één pagina en cartoons van tien pagina’s, van humoristisch tot serieuze onderwerpen. De enige overeenkomst tussen de cartoons is de ontzettend hoge kwaliteit. Er is duidelijk veel talent aanwezig op de kunstacademies. “Incubator” geeft een mooie bloemlezing van wat er momenteel aan cartoons geproduceerd wordt op de diverse kunstacademies. Een must-have voor liefhebbers van de betere cartoons en een mooie aanwinst voor iedere boekenkast.

Uitgeverij Palmslag, 4 maart 2017. 272 pag.

Recensie “Het Dossier” van Anya Niewierra

Anya Niewierra – “Het Dossier”

Na haar veelbelovende debuut “Vrij uitzicht” dat genomineerd werd voor zowel de Debutantenprijs, de Schaduwprijs als Beste Thriller, komt Anya Niewierra nu met “Het dossier“.
Deze nieuwe thriller maakt de hooggespannen verwachtingen meer dan waar. De ingrediënten; de voormalige DDR, kunstvervalsing van belangrijke expressionisten én een orgaanroof zijn door Niewierra nauwgezet in elkaar vervlochten tot dé ultieme thriller. De 46-jarige weduwe Josta Bresse wordt op een ochtend wakker en blijkt slachtoffer van een orgaanroof. Tijdens het onderzoek naar de daders ontdekt de Nederlandse recherche dat de identiteit van Josta is ‘gewist’. Na een aanslag op haar leven duikt ze onder. Ze besluit het heft in eigen hand te nemen en zelf op onderzoek uit te gaan. De speurtocht voert haar terug naar Oost-Berlijn waar ze werkte als kunstvervalser. De ‘Königstein-Gruppe’, het team van kunstvervalsers waar zij in 1988 deel van uitmaakte, werkte in opdracht van het toenmalige DDR-regime. Vlak voor de val van de Muur werd het team gearresteerd en naar de gevangenis Hohenschönhausen afgevoerd. Reden: het Dossier waarin de DDR-top de geheime vervalsingsactiviteiten documenteerde, bleek verdwenen. 25 jaar later blijkt dit Dossier reden voor moord, want er zijn personen die koste wat het kost hun DDR-verleden willen afdekken. Opgejaagd als een wild dier probeert Josta Bresse het Dossier in handen te krijgen, maar de macht en de invloed die de daders hebben, blijkt groot. Enorm groot.

“Het Dossier” gaat direct spannend van start als kunstenares en kersverse weduwe Josta Bresse (geboren als Josta Wolf) wakker wordt en een litteken op haar onderbuik ontdekt. Het blijkt dat ze een aantal dagen in haar geheugen mist en dat ze in die tijd van een nier beroofd is, maar na de operatie weer in haar eigen bed is gelegd. Als ze aangifte doet, komt ze tot de ontdekking dat haar identiteit “gewist” is. Volgens de Duitse dossiers is ze reeds in 1989 in het ziekenhuis overleden na een ernstige zwangerschapsvergiftiging. De Nederlandse politie is niet echt behulpzaam en ziet in haar meer een verdachte dan een slachtoffer. Ook denken ze dat ze fraude met documenten heeft gepleegd en de identiteit van de (volgens de documenten) overleden Josta Wolf gebruikt heeft om in Nederland te kunnen gaan wonen. Na een aantal heftige gebeurtenissen waardoor ze haar leven niet meer zeker is, besluit Josta dat alles wat in die korte tijd gebeurd is, te herleiden moet zijn tot de periode dat ze in de DDR woonde en in opdracht van de Oost-Duitse overheid vervalste kunstwerken produceerde. De hoofdstukken over Josta worden afgewisseld door hoofdstukken die cursief gedrukt zijn. In de eerste instantie is het nog niet duidelijk wie de “Emma” is die steeds aangesproken wordt in deze cursief gedrukte hoofdstukken, maar dat wordt later steeds meer duidelijk. Evenals wie de persoon is die in deze hoofdstukken zijn verleden aan deze Emma openbaart. Schrijver Tomas Ross noemde dit boek reeds “een parel binnen de Nederlandstalige misdaadliteratuur”, en daar is geen woord van gelogen. Wat een unieke thriller is dit. Een van de meest originele thrillers die ik in lange tijd gelezen heb. Meeslepend van de eerste tot de laatste pagina, alle details perfect gecomponeerd tot een indringend geheel. Wie zo’n bijzondere thriller kan schrijven, beschikt over een uniek talent. Van meerdere mensen heb ik gehoord dat ze dit de beste thriller vinden sinds “Ik ben Pelgrim” van Terry Hayes en daar kan ik me helemaal in vinden. “Ik ben Pelgrim” is al enige tijd een van mijn favoriete thrillers aller tijden en “Het Dossier” van Anya Niewierra staat nu ook in dat lijstje. Een indrukwekkende prestatie. Verplicht leesvoer voor alle thrillerliefhebbers!

Uitgeverij B for Books, januari 2017. 398 pag.

Recensie “Smeltende vrouw” van Sander Kok

Sander Kok – “Smeltende vrouw”

Schaamte is een moeilijke vlek, vond hij. Maar als je lang genoeg boent is de plaats waar de vlek gezeten heeft schoner dan ze ooit is geweest. Zo had hij bij Neeltje trots uit schaamte gemaakt. Ze was nu bijna even trots op haar lichaam als hij. Iemand heeft begrepen dat Reukens, docent aan een school voor hoogbegaafde kinderen, ongelukkig is, want hij wordt op een avond in zijn werkkamer gebeld met de vraag of hij het geluk wil oppakken. Daar moet wel iets tegenover staan: een klein offer, haast het vermelden niet waard. Zijn vrouw, Neeltje, ondergaat intussen zijn liefde. Dagelijks wacht ze tot hij thuiskomt, klaar om gevoerd en aanbeden te worden. Samen streven ze naar een gewicht van 250 kilo. Haar droomgewicht. Na het telefonische aanbod ligt het geluk ineens voor het oprapen – maar alleen voor mensen die moreel flexibel zijn. Naast hen woont Leo. Hij heeft het geluk al: als drievoudig loterijwinnaar houdt hij het stevig in zijn gesloten vuist. Hij gelooft in het Lot en is ervan overtuigd dat hij een belangrijk filosofisch werk moet schrijven. Daarvoor dient hij zijn omgeving ingrijpend te veranderen. Zijn vrouw, Bella, brengt de zwaarste offers en probeert van hem te blijven houden met alles wat ze in zich heeft. Dan ziet ze in het huis naast haar een enorme vrouw, met aan liefde geen gebrek.

“Smeltende vrouw“… alleen de titel al maakt het boek het lezen waard. Het is de debuutroman van Sander Kok en het is een droomdebuut. Het schrijfplezier spat gewoon van de pagina’s. Hiermee legt hij niet alleen de lat voor zichzelf erg hoog, maar ook voor andere debutanten. Het jaar is nog maar net begonnen en er zullen nog vele debuten volgen. Die zullen waarschijnlijk bijna automatisch getoetst worden aan de kwaliteit van “Smeltende vrouw“. Het is een filosofische roman, maar zeker niet zwaar op de hand. Op een humoristische manier beschrijft Kok de personages en de thema’s. Dit boek smeekt op een prominente plek op de boekenplank en om nog vaak herlezen te worden. Een buitengewoon origineel debuut. Wat mij betreft een echte aanrader.

Uitgeverij Prometheus, januari 2017. 252 pag.

Recensie “Eindspel” van Isa Maron

Isa Maron – “Eindspel”

In een kleine woning in Amsterdam-Noord worden de gruwelijk toegetakelde lichamen van een hoogbejaard stel gevonden. Rechercheur Maud Mertens stort zich op de zaak, terwijl ze samen met haar collega Niels werkt aan een zaak waarbij er hoofden zijn gevonden in de tuin van de villa. Kyra Slagter vertrekt naar Londen, de seriemoordenaar die meer lijkt te weten van de verdwijning van haar zus wil praten. Ze komt steeds dichterbij, gevaarlijk dichtbij…

Wat een knallend einde van het vierluik “De Noordzeemoorden”. Erg jammer dat de serie afgelopen is en we afscheid moeten nemen van al die geweldige personages van wie we zijn gaan houden, vooral Maud en Kyra. In dit deel komen alle verhaallijnen van de vorige drie delen samen. Het is dan ook een dikker boek dan de voorgaande delen. Maar wat een explosief boek is dit! Het gaat er niet bepaald zachtzinnig aan toe. Ik weet niet precies wat ik verwacht had van het laatste deel van de serie, maar dit boek overtreft in ieder geval alle verwachtingen die ik gehad had kunnen hebben. Een buitengewoon indrukwekkend slot van een geweldige serie. Isa Maron overtuigt en is overduidelijk een van de beste thrillerschrijvers die we hebben. Ik ben er sprakeloos van! Niet geschikt voor tere zieltjes.

Uitgeverij The House of Books, november 2016. 456 pag.

Recensie “Ik denk dat het voorbij moet zijn” van Iain Reid

Iain Reid – “Ik denk dat het voorbij moet zijn”

Iain Reid (1980) is de auteur van twee bekroonde non-fictiewerken, “One Bird’s Choice” en “The Truth About Luck”. Het laatste werd benoemd tot Globe and Mail’s Best Book of 2013. Reids werk verscheen in onder andere The New Yorker, The Globe and Mail en The National Post. In 2015 ontving hij de RBC Taylor Emerging Writer Award. “Ik denk dat het voorbij moet zijn” is zijn debuutroman.

Een jong stel zit in de auto op weg naar een weekendje bij de schoonouders in een oude boerderij buiten de stad. De sfeer is beklemmend, er hangt ruzie in de lucht. Zij weet niet goed hoe ze hem moet peilen, ze zijn nog maar net bij elkaar. Ze wordt telkens gebeld door haar eigen nummer, er laat iemand een vreemd bericht achter op haar voicemail. Wat is er aan de hand, waarom is de situatie zo vreemd? En waarom blijft die ene gedachte alsmaar door haar hoofd spoken?

Via uitgeverij Prometheus mocht ik het recensie boek lezen en was hier super blij mee. De cover had op mij al een grote aantrekkingskracht en was dan ook zeer verheugd toen ik het in mijn handen kreeg. Wat ik van het boek verwachte was al een beetje vaag. Iets in me zei dat het niet zomaar een roman zou zijn, maar eentje die een onderliggende laag ging raken.

Na de eerste paar hoofdstukken begin ik me af te vragen waar het verhaal naar toe gaat. Ik probeer enkele puzzelstukjes bij elkaar te leggen en toch heb ik het idee dat ze niet echt passen. Ik leg ze weer opnieuw. Het jonge stel, waarvan het meisje een onbekende blijft en Jake die vreemde trekjes vertoont. Je volgt ze op weg naar de ouders van Jake waar ze een bezoekje gaan brengen. Maar wat is echt? Waarom zijn de gesprekken met Jake zo verwarrend? Zijn ouders zijn bezorgd, maar over wie hebben ze het eigenlijk?

‘Er is maar één vraag die we moeten beantwoorden’

Iain Reid heeft een roman geschreven die voor de ene een onbegrijpelijk iets blijft maar voor de andere een ongelooflijke impact achter laat. Ik heb er in ieder geval van genoten, als dit dan wel het juiste woord is. Het zal zeker nog eens herlezen worden, al is het dan maar om mezelf toe te staan het verhaal nog dieper binnen te laten komen.

Plot: 4
Schrijfstijl: 3
Originaliteit: 4
Psychologie: 4
Leesplezier: 3,5
Spanning: 3

Ik geef “Ik denk dat het voorbij moet zijn” 3,5 sterren

Uitgeverij Prometheus, november 2016. 222 pag.

Gastrecensent: Daniëlle Hensen

Recensie “Bewaring” van Graham Norton

Graham Norton – “Bewaring”

Achterflap: Duneen is een rustig dorpje, ver genoeg verwijderd van de grote steden om z’n eigen charme te hebben behouden. Onder de inwoners bevindt zich de zwaarmoedige politieagent PJ, die een eenzaam, monotoon leven leidt en van maaltijd naar maaltijd leeft. Tot nu. Wanneer er een duistere ontdekking wordt gedaan op een bouwplaats bij de oude school, worden er lang verzwegen geheimen geopenbaard en komen oude twisten boven water, en blijkt het rustige, ooit onschuldige en in zichzelf gekeerde dorpje een duistere en inhalige kant te hebben.

Brigadier Patrick James “PJ” Collins is politieagent in Duneen, een klein dorpje in Ierland waar nooit iets gebeurt. Het is het soort dorpje waarin iedereen elkaar kent en waar een grote sociale controle heerst. Als er bij een bouwplaats botten gevonden worden die al jaren in de grond hebben gelegen, heeft bijna iedere inwoner van het dorp er wel een mening of een theorie over en wordt er volop geroddeld en gespeculeerd. Langzaam maar zeker blijkt echter dat iedere dorpsbewoner geheimen heeft en deze vaak krampachtig probeert te bewaren. Aan de dikke, soms wat klunzige brigadier PJ Collins de taak om uit te vinden wat er in het verleden is gebeurd. Zo’n grote zaak heeft hij echter nooit eerder meegemaakt en als enige agent in het dorp kent iedereen hem en hij kent iedere bewoner. Langzaam maar zeker krijgt PJ de verhalen van de personen te horen in een dorp “waar niets is wat het lijkt” (om maar eens een veelgebruikt cliché van stal te halen). Of eigenlijk is niemand wie hij/zij lijkt. In het verleden is veel gebeurd waar niemand weet van heeft en wat de bewoners liever geheim willen houden. Alles lijkt te wijzen in de richting van de jonge Tommy Burke die jaren geleden spoorloos verdwenen is. Op de bus gestapt en naar London vertrokken, is het algemeen heersende verhaal. Of zijn het toch zijn botten die per toeval ontdekt zijn bij de bouwplaats?

Graham Norton is natuurlijk vooral bekend van zijn humoristische en vaak spraakmakende talkshow “The Graham Norton Show“, waar ik altijd graag naar kijk. Norton is altijd scherp en ad rem. Toen ik hoorde dat er een boek van hem zou verschijnen was ik behoorlijk sceptisch. Vooral toen ik hoorde dat het een thriller was. Het klonk als de zoveelste beroemdheid die een boek wilde schrijven, maar Graham Norton is een ander geval. Met een prettige schrijfstijl weet hij het dorpse leven te beschrijven met alle bijbehorende spanningen tussen de dorpsbewoners. Met dit boek laat Graham Norton zien niet alleen een goede talkshowhost te zijn, maar ook een zeer kundig schrijver. Zijn sterke kracht ligt duidelijk in het beschrijven van de spanning tussen de personages en hun interacties. Hierin toont hij zich een ware meester. Ik hoop niet dat Norton gaat stoppen met zijn televisiewerk, maar ik  hoop wel dat hij tijd overhoudt om te schrijven. Een volgende thriller van Graham Norton zal ik zeker met gejuich ontvangen. Een aanrader!

The House of Books, november 2016. 264 pag.

Recensie “Moeras” van Steve Toltz

Steve Toltz – “Moeras”

Achterflap: Liam is schrijver (en dat lukt maar moeizaam) en een gemankeerde politieman. Aldo is zijn beste vriend en muze, een onhandig criminele ondernemer met een zesde zintuig voor tegenspoed. Naarmate Aldo’s geluk afneemt, raakt Liam er steeds meer van overtuigd dat hij zijn volgende boek wil baseren op Aldo’s rampspoed en vruchteloze pogingen om die ene grote liefde terug te winnen: zijn ex-vrouw Stella. Wat begint als een idee om enige betekenis te destilleren uit al Aldo’s tegenslag, eindigt in een diepgaand verhaal over vertrouwen en vriendschap.

We hebben zeven jaar moeten wachten op deze opvolger van Steve Toltz’ briljante debuutroman “Een fractie van het geheel“, maar het is het wachten zeker meer dan waard geweest. “Moeras” begint met een gesprek tussen de geflopte schrijver (en geflopte politieagent) Liam en zijn vriend Aldo, die met verlamde benen in een rolstoel zit en net uit de gevangenis komt. Liam heeft besloten zijn boek te baseren op het levensverhaal van Aldo, een verhaal dat zeker de moeite van het optekenen waard is.
In humoristische scènes met briljante dialogen en in prachtige zinnen beschrijft Steve Toltz de vriendschap tussen Aldo en Liam en het levensverhaal van Aldo, zoals dat afwisselend wordt verteld door Aldo zelf en zijn beste vriend, de mislukte schrijver Liam. Langzaam maar zeker wordt het duidelijk wat er gebeurd is: waarom Aldo in een rolstoel zit, waarom hij in de gevangenis heeft gezeten en andere (soms lachwekkende) episodes uit het leven van Aldo. Aldo is niet bepaald een stereotiep slachtoffer. Eigenlijk zijn de meeste dingen hem overkomen zijn juist erg humoristisch (soms echter wel zwarte humor). De vlijmscherpe pen van Toltz weet het leven van Aldo feilloos te ontleden. De personages die door de schrijver tot leven gewekt worden, zijn zo levensecht en sympathiek dat je gaandeweg steeds meer van ze gaat houden en eigenlijk geen afscheid van ze wilt nemen. Een briljant verhaal met personages om van te houden: dat is waar Toltz schijnbaar achteloos in excelleert. Superlatieven schieten tekort. Een heerlijke roman over vriendschap, vertrouwen en het leven. Een mooiere roman zul je dit jaar waarschijnlijk niet lezen.

Uitgeverij Atlas Contact, september 2016. 464 pag.

Recensie “Beschermduivel” van Ronald van den Broek

Ronald van den Broek – “Beschermduivel”

Als de enige overlevende van een gezinsdrama tot het uiterste gaat om degenen van wie hij houdt te beschermen…

De niet erg geliefde moeder van Maud van Staveren raakt tijdens de jaarlijkse buurtbarbecue dodelijk gewond. Het heeft er alle schijn van dat iemand haar uit de weg wilde ruimen. Als niet veel later Mauds dochter iets gruwelijks overkomt op een nabijgelegen kasteel, verandert hun voortkabbelende leven in een kolkende rivier.

Wat doet het met je als je niemand in je directe omgeving nog kunt vertrouwen? En wat hebben de recente gebeurtenissen te maken met een dodelijk ongeval uit het verleden, waarbij de auto van een jong gezin te water raakte?

Het boek bestaat uit twee verhaallijnen die in korte hoofdstukken worden verteld: het verhaal van Maud van Staveren en haar familie in normale druk en daar tussendoor het verhaal van de overlevende van de te water geraakte auto in cursieve druk. De identiteit van deze jongen blijft nog lang geheim, waardoor de lezer gaat gissen wie het kan zijn, want dat deze persoon een belangrijke rol gaat spelen in het boek is wel duidelijk. Op het eerste oog lijken deze verhaallijnen echter niets met elkaar te maken te hebben. En wat de proloog met de rest van het boek te maken heeft, wordt ook pas later duidelijk. Door dit uit te stellen stijgt de spanning tot ongekende hoogten.

“Beschermduivel” is na “Varkensbloed in chocolade” uit 2014 de tweede thriller van Ronald van den Broek. Volgens zijn biografie hebben de boeken van Nicci French hem geïnspireerd tot het schrijven van thrillers. Van den Broek tapt echter wel uit een ander vaatje. De boeken van Nicci French zijn voornamelijk psychologische thrillers en hoewel de karakters ook in “Beschermduivel” zeer goed zijn uitgewerkt, schuwt hij in tegenstelling tot Nicci French gruwelijke en bloederige scènes niet. Hij weet als geen ander hoe je een spannend verhaal moet vertellen. Stukje bij beetje knopen de gebeurtenissen zich aan elkaar en ook als je denkt te weten wie je wel en niet kunt vertrouwen, blijkt alles toch anders in elkaar te zitten dan je denkt. Eigenlijk is iedereen een verdachte. Het verhaal is ontzettend knap opgebouwd en de verhaallijnen zijn op zeer kundige wijze met elkaar verstrengeld. Tot aan het zinderende einde blijft het verhaal razend spannend. Pas op de laatste pagina’s weet je hoe alles in elkaar steekt. Ronald van den Broek is een meesterverteller. Hij weet als geen ander de lezer tot de allerlaatste pagina in het ongewisse te laten en in spanning te houden. Het is een verhaal dat nog lang blijft nazinderen in je hoofd. Tot de allerlaatste zin spannend, ijzersterk.

Uitgeverij Palmslag, oktober 2016. 342 pag.

Recensie “Mensen zonder uitstraling” van Jente Posthuma

Jente Posthuma – “Mensen zonder uitstraling”

Over de auteur: Jente Posthuma publiceerde korte verhalen in De Revisor, Das Magazin, Hollands Maandblad en De Gids. In 2012 won ze de A.L. Snijdersprijs voor het beste zeer korte verhaal. Met A.L. Snijders en Tommy Wieringa speelde ze drie literaire theatervoorstellingen in De Kleine Komedie. Posthuma groeide op in Twente en woont met vriend en kind in Amsterdam. “Mensen zonder uitstraling” is haar debuutroman.

De stuurloze hoofdpersoon van “Mensen zonder uitstraling” leeft in de schaduw van haar moeder, een ontevreden actrice. Haar vader is hoofd van een psychiatrische inrichting. Psychopaten en depressieven raadt hij aan hun bezigheden in afgepaste tijdsblokken in te delen, zodat ze meer controle krijgen over hun bestaan. Zijn dochter geeft hij hetzelfde advies. Dan overlijdt haar moeder en blijven vader en dochter over.

Citaat: “[Haar moeder] had het ook vaak over uitstraling, en vooral over mensen die dat niet hadden. Dat waren verschrikkelijke mensen. Die waren nog erger dan lelijke mensen.”

Recensie door Coen Peppelenbos. Eerder verschenen op tzum.info:
De verschillende hoofdstukken van het boek vertellen delen uit het leven van de ik-persoon. We zien haar in het ene hoofdstuk als meisje, in het andere als aankomend schrijfster of als dertiger met kind. Posthuma schiet heen en weer in de tijd. De grootste breuk in het leven van de hoofdpersoon is de dood van haar moeder, een actrice die op jonge leeftijd aan kanker overlijdt. Die gebeurtenis tekent, zonder dat het expliciet gezegd wordt, haar verdere leven. Hoe verhoudt ze zich tot haar vader, hoe tot haar minnaars? Waar komt die afschuw over mensen die hoorbaar eten vandaan? Waarom lukt het haar niet om een echte roman op poten te zetten.

Posthuma vertelt op een laconieke wijze: er wordt niet sentimenteel gedaan, noch wordt alles gepsychologiseerd, ondanks dat de vader van de hoofdpersoon psychiater is. Het laatste hoofdstuk gaat over het sterven de moeder, maar zelfs dat weet Posthuma indrukwekkend licht te houden. Eerder in de roman heeft de schrijfster de lezer op het verkeerde been gezet door een hoofdstuk te beginnen met de zin: ‘”Het is tijd afscheid te nemen,”‘ zei mijn moeder, “want ik ga dood.”‘ Vals alarm voorlopig, want in dat hoofdstuk heeft ze slechts te veel van een ‘bruine taart’ gegeten, waardoor ze nogal raar werd in haar hoofd. Het tekent de schrijfster die weet hoe ze een boek moet componeren.

Er zit gelukkig ook veel ironie in de zinnen, een stijlmiddel dat door veel jonge schrijvers verafschuwd wordt, maar waardoor deze roman wel een continue lichtheid behoudt. Zo heeft de hoofdpersoon een tijdje een vriendje die bij de film werkt, en ook zij krijgt een keer een rolletje. ‘Als lijk vond Thomas me erg geslaagd, omdat ik goed stil kon liggen. Maar ik kon er niet van leven.’ Of neem deze passage over een vriendin: ‘Zelf had ze ADHD en kon ze niet goed focussen. Als ik iets vertelde, moest ik snel praten, zodat ik klaar was voor haar gedachten afdwaalden.’ Het is mede aan dit soort mooie zinnen te danken dat “Mensen zonder uitstraling” een prachtig debuut is.

Uitgeverij Atlas Contact, augustus 2016. 176 pag.