Recensie “Ik denk dat het voorbij moet zijn” van Iain Reid

Iain Reid – “Ik denk dat het voorbij moet zijn”

Iain Reid (1980) is de auteur van twee bekroonde non-fictiewerken, “One Bird’s Choice” en “The Truth About Luck”. Het laatste werd benoemd tot Globe and Mail’s Best Book of 2013. Reids werk verscheen in onder andere The New Yorker, The Globe and Mail en The National Post. In 2015 ontving hij de RBC Taylor Emerging Writer Award. “Ik denk dat het voorbij moet zijn” is zijn debuutroman.

Een jong stel zit in de auto op weg naar een weekendje bij de schoonouders in een oude boerderij buiten de stad. De sfeer is beklemmend, er hangt ruzie in de lucht. Zij weet niet goed hoe ze hem moet peilen, ze zijn nog maar net bij elkaar. Ze wordt telkens gebeld door haar eigen nummer, er laat iemand een vreemd bericht achter op haar voicemail. Wat is er aan de hand, waarom is de situatie zo vreemd? En waarom blijft die ene gedachte alsmaar door haar hoofd spoken?

Via uitgeverij Prometheus mocht ik het recensie boek lezen en was hier super blij mee. De cover had op mij al een grote aantrekkingskracht en was dan ook zeer verheugd toen ik het in mijn handen kreeg. Wat ik van het boek verwachte was al een beetje vaag. Iets in me zei dat het niet zomaar een roman zou zijn, maar eentje die een onderliggende laag ging raken.

Na de eerste paar hoofdstukken begin ik me af te vragen waar het verhaal naar toe gaat. Ik probeer enkele puzzelstukjes bij elkaar te leggen en toch heb ik het idee dat ze niet echt passen. Ik leg ze weer opnieuw. Het jonge stel, waarvan het meisje een onbekende blijft en Jake die vreemde trekjes vertoont. Je volgt ze op weg naar de ouders van Jake waar ze een bezoekje gaan brengen. Maar wat is echt? Waarom zijn de gesprekken met Jake zo verwarrend? Zijn ouders zijn bezorgd, maar over wie hebben ze het eigenlijk?

‘Er is maar één vraag die we moeten beantwoorden’

Iain Reid heeft een roman geschreven die voor de ene een onbegrijpelijk iets blijft maar voor de andere een ongelooflijke impact achter laat. Ik heb er in ieder geval van genoten, als dit dan wel het juiste woord is. Het zal zeker nog eens herlezen worden, al is het dan maar om mezelf toe te staan het verhaal nog dieper binnen te laten komen.

Plot: 4
Schrijfstijl: 3
Originaliteit: 4
Psychologie: 4
Leesplezier: 3,5
Spanning: 3

Ik geef “Ik denk dat het voorbij moet zijn” 3,5 sterren

Uitgeverij Prometheus, november 2016. 222 pag.

Gastrecensent: Daniëlle Hensen

Advertentie

Recensie “Hotel Arcadia” van Sunny Singh

Sunny Singh – “Hotel Arcadia”

Na een slopende opdracht, checkt oorlogsfotografe Sam in in het luxueuze Hotel Arcadia. Als ze haar roes ligt uit te slapen, wordt ze wakker van het geluid van geweerschoten. De telefoon gaat en Abhi, de hotelmanager, raadt haar aan op haar kamer te blijven. Hij probeert iedere gast te bereiken voor het te laat is. De terroristen houden het hotel bezet, en de eigenwijze Sam gaat toch het hotel verkennen om foto’s te maken van de dodelijke slachtoffers. Abhi, die in zijn goed beveiligde managerskamer zit, is hier aanvankelijk helemaal niet blij mee, maar als hij beseft dat hij Sam toch niet kan tegenhouden, worden ze bondgenoten. Hij kan op de beveiligingscamera’s van het hotel precies zien welke route veilig is voor Sam. En hij heeft ook een eigen belang: zijn minnaar Dieter verblijft ook in het hotel.

Dit is zo’n boek waarbij je al snel het risico loopt dat je teveel over het verhaal prijsgeeft. “Hotel Arcadia” is niet het debuut van Sunny Singh, maar wel het eerste boek van haar dat in Nederland wordt uitgegeven, en na afloop vraag je je af waarom de rest (nog) niet in Nederland is uitgegeven. De auteur heeft een prettige schrijfstijl met mooi en effectief taalgebruik. Ze weet je helemaal mee te trekken het hotel in. Als je eenmaal in dit boek bezig bent, is de kans groot dat je omgeving je tijdelijk niet kan bereiken. Spannend, meeslepend, humoristisch en mooi. Voor dit boek voldoen alleen superlatieven. Lezen dus!

Uitgeverij Meridiaan, 2015. 256 pag.

Recensie “Tweestrijd” van James Patterson

James Patterson – “Tweestrijd”

Net op het moment dat rechercheur Alex Cross denkt dat zijn leven tot rust is gekomen, wordt hij genoodzaakt een onderzoek te beginnen naar een ongekend kwaadaardige seriemoordenaar die zichzelf als een groot toneelspeler beschouwt en wiens voornaamste doel is zoveel mogelijk publiciteit te krijgen. De gruwelijke wijze waarop de lichamen zijn toegetakeld is zelfs voor Alex Cross en zijn nieuwe vriendin, rechercheur Brianna Stone, shockerend. Met elke nieuwe moord wordt de zaak complexer en er is maar één ding dat Alex zeker weet: de moordenaar houdt van publiek. Terwijl de mediahysterie oplaait, wordt het Alex duidelijk dat de moordenaar kost wat kost beroemd wil worden. Hij heeft de hele stad in zijn greep en lijkt zich door niemand te laten stoppen…  Maar zijn uiteindelijke slachtoffer moet Alex Cross zijn.

Het verhaal beschrijft de jacht op de publieksmoordenaar en het spel dat deze speelt. Patterson is een populaire thrillerschrijver; zijn romans zijn steeds de moeite waard. Toch mist deze aflevering iets: de figuur van de moordenaar overtuigt onvoldoende. De rol van de (nog slechtere) ontsnapte Kyle Craig is vaag. Deze bezwaren laten zich vooral in de afwikkeling voelen. Daarvoor leest het boek als een trein en is het spannend en met veel vaart geschreven. James Patterson is een kundig thrillerschrijver en hij weet hoe hij de spanning moet opbouwen en vasthouden. Na het lezen van “Tweestrijd” wil je toch de andere boeken uit de Alex Cross-serie lezen, ook omdat je ook de hoofdpersonen beter wilt leren kennen.

Uitgeverij Cargo, 2008. 352 pag.

Recensie “IJskoud” van Isa Maron

Isa Maron – “IJskoud

Op een koude novemberdag worden de doorgewinterde rechercheur Maud Mertens en de jonge Kyra Slagter weer samengebracht door een mysterieuze zaak. Twee jonge kinderen verdwijnen op bijna hetzelfde moment. Hoewel de politie met man en macht onderzoek doet, kan dat niet voorkomen dat er de volgende dagen meer kinderen ontvoerd worden. Er is geen enkele connectie tussen de verdwijningen: ze vinden overal in West-Nederland plaats, de kinderen zijn tussen de acht en twaalf jaar oud en er wordt geen losgeld geëist. Diverse Amber Alerts leveren niets op. Hoe meer kinderen verdwijnen, hoe groter de onrust in het land wordt.

Voor Mertens vormen de verdwijningen een onwelkome herinnering aan een oude zaak waarin een jong meisje slachtoffer werd. Toch maakt dit juist dat ze verbeten achter de ontvoerders aan gaat. Kyra weet wat het is als een familielid wordt weggerukt en je vol vragen achterblijft: ontvoerd, vermist, vermoord? De zaak spoort haar nog meer aan haar eigen vermiste zus te vinden: vier jaar geleden verdween Sarina, zonder spoor of bericht. Tot Kyra ineens een briefkaart van Sarina ontvangt.

“IJskoud“, het tweede deel uit het “Noordzeemoorden”-vierluik is weer een thriller die staat als een huis. Het is duidelijk dat Isa Maron een goed gevoel voor het opbouwen van spanning heeft, want na “Galgenveld“, het eerste deel van de serie, is ook “IJskoud” weer een steengoede thriller waaraan gewoon alles klopt.

Hoewel dit het tweede deel uit een vierluik is, is dit boek ook goed afzonderlijk te lezen. Je mist dan wel iets van de achtergrond van de karakters, maar dat zal niet storend zijn. Persoonlijk raad ik echter aan om eerst “Galgenveld”  te lezen, al was het alleen maar omdat het zo’n ontzettend goede thriller is! Gelukkig komen er nog twee delen in deze serie. Ik kan niet wachten.

Uitgeverij The House of Books, 2014. 320 pag.

Recensie “Galgenveld” van Isa Maron

Isa Maron – “Galgenveld”

Meedogenloos. Meedogenloos. Zijn nieuwe mantra. Het woord bevalt hem. Meedogenloos. Te lang is hij die lieve jongen geweest. Zijn moeder zei het vroeger zo godvergeten vaak dat hij dacht dat het wel waar moest zijn. `Het is zon lieve jongen. Niet meer. Nooit meer. Op een mistige zondagochtend, op het stilste uur van de beginnende dag, koerst de veerpont van Amsterdam CS naar Noord recht op een lijk af. Aan een van de hoge lantaarnpalen aan de kade bungelt het lichaam van een man, zijn gezicht gruwelijk vertrokken, zijn broek op zijn enkels. Kyra die een obsessie voor crime heeft springt meteen op haar scooter, scheurt langs het Noordhollands Kanaal en komt tegelijk met de politie aan bij het IJ. Hevig geïnteresseerd in de live moord, wat er op een PD allemaal gebeurt, hoe de politie zich gedraagt en wat de eerste stappen in het onderzoek zijn, laat Kyra zich niet zomaar wegsturen. Ze krijgt woorden met Maud Mertens, de verantwoordelijke rechercheur. Op dat moment draait de wind het lichaam een beetje, en stelt Kyra verbaasd vast dat ze de man kent. Het is Marc Gaullier, de populaire docent kunst van haar school.

In Galgenveld, het eerste deel van een vierluik, maken we onder meer kennis met de Amsterdamse rechercheur Maud Mertens, beroepsmatig een vastbijter en moeder van de zestienjarige Roos. In haar werk is ze evenzeer punctueel, recht door zee en ze functioneert prima binnen het team. Dit blijkt niet altijd even eenvoudig, daar de neuzen niet altijd dezelfde kant op staan. Dochter Roos lijkt intussen steeds vaker haar eigen plan te trekken en ook Edwin, de partner van Maud, is verre van evenwichtig genoeg om een oogje op zijn stiefdochter te houden.

Kyra Slagter zit midden in haar examens op het Damstede college als kunstdocent Marc Gaullier wordt vermist en niet veel later dood en tentoongesteld wordt teruggevonden. De vindplaats zegt alles over de boektitel. Achtervolgd en daarnaast gedreven door de verdwijning van haar oudere zus Sarina maakt dat Kyra een meer dan normale belangstelling heeft ontwikkeld voor moord- en vermissingszaken.
Als het niet bij deze moord blijft staat zowel het politieteam van Amsterdam-Noord als Kyra op scherp, die beiden hun eigen tactiek volgen.
Galgenveld laat in een tijdbestek van een week diverse personages aan het woord. Naast Maud en Kyra is er een rol weggelegd voor een in Londen woonachtige vrouw met zielenpijn die zich door haar moederinstinct laat leiden als ze zich ontfermd over een ondervoede en verwaarloosde jonge vrouw. En de lezer kijkt mee door de ogen van degene die meedogenloosheid hoog in het vaandel heeft staan.

Dit is het eerste boek dat ik van Isa Maron gelezen heb, en het is een buitengewoon goede kennismaking. De thriller zit goed in elkaar, houdt de spanning erin en staat als een huis. De personages zijn geloofwaardig, de dialogen zijn natuurlijk. Niets op aan te merken. Met Isa Maron heeft de Nederlandse thrillerwereld er een buitengewoon goede auteur bijgekregen. Gelukkig is dit het eerste deel van een vierluik, dus we mogen nog veel moois van haar verwachten.

Uitgeverij Mistral, 2014. 320 pag.