Bestseller top 60 van week 35

1. Geert Mak – “De levens van Jan Six”
2. Griet Op de Beeck – “Kom hier dat ik u kus”
3. Saskia Noort – “Huidpijn”
4..Griet Op de Beeck – “Vele hemels boven de zevende”
5. Fajah Lourens – “Killerbody dieet”

Bekijk de rest van de lijst hier.

Advertentie

Bestseller top 60 van week 34

Erg mooi om te zien dat “Een klein leven” nog steeds zo hoog staat. Aanrader!

1. Saskia Noort – “Huidpijn”
2. Fajah Lourens – “Killerbody dieet”
3. Hanya Yanagihara – “Een klein leven”
4. Hendrik Groen – “Pogingen iets van het leven te maken”
5. Karin Slaughter – “Verborgen”

Bekijk de rest van de lijst hier.

Bestseller top 60 van week 33

1. Saskia Noort – “Huidpijn”
2. Fajah Lourens – “Killerbody dieet”
3. Hanya Yanagihara – “Een klein leven”
4. Karin Slaughter – “Verborgen”
5. Hendrik Groen – “Pogingen iets van het leven te maken”

Bekijk de rest van de lijst hier.

Recensie “Dark matter” van Blake Crouch

Blake Crouch – “Dark matter”

Met dank aan Karakter Uitgevers B.V. voor het recensie-exemplaar.

 

Het leven bestaat uit keuzes.

Door één pad te kiezen, sluit je het andere af.

Maar wat als dat nu eens niet zo is.

Wat als je in een andere werkelijkheid dat andere pad volgt.

 

Wat als je spijt krijgt van je keuze… 

 

Over de schrijver

Blake Crouch (1978) is geboren in North Carolina en heeft sinds zijn afstuderen verschillende thrillers geschreven. Met de Wayward Pines-Serie, en de verfilming daarvan, raakte hij meer bekend bij het grote publiek. De vertaalrechten van zijn nieuwe thriller “Dark Matter” werden internationaal voor astronomische bedragen overgenomen en ook de filmrechten zijn verkocht.

Cover

Ik heb de ongecorrigeerde proef gelezen. De cover van dit exemplaar is heel simpel gehouden. Zwarte ondergrond met witte letters. De titel “Dark Matter” staat bovenaan met een groot lettertype vermeld. Vlak daaronder: ”Wat als”. De naam van de schrijver staat bijna onderaan. Volgens de cover is het een speculatieve thriller. Ik kon mij daar voor het lezen geen goed idee bij vormen. Maar na het lezen voldoet dit boek inderdaad aan dat genre. Het is een mix van thriller en science-fiction. Speculatief dekt de lading. Op de definitieve cover die bij deze recensie te zien is, zijn de titel en de naam van de schrijver in een donkere kleur weergegeven. De cover krijgt vanwege zijn eenvoud, die intrigeert, een 9.

Verhaal

Jason Dessen, atoomfysicus en professor in kwantummechanica op een kleine universiteit geniet van een normale donderdagavond, die hij samen met zijn zoon Charlie en zijn vrouw Daniela doorbrengt. Een vroegere collega heeft een belangrijke wetenschappelijke prijs gewonnen en op aandringen van zijn vrouw besluit Jason om kort langs het informele feestje te gaan om deze ex-collega te feliciteren. Tijdens het feestje is er een woordenwisseling tussen hem en Ryan, zijn ex-collega. Ryan snapt niet dat Jason niet meer van zijn carrière heeft gemaakt. Volgens Ryan zou Jason de wereld hebben veranderd als hij onderzoek was blijven doen.

Jason blijft maar kort op het feestje. Onderweg naar huis wordt hij plotseling gewelddadig overvallen en onder dwang van een pistool moet hij naar zijn eigen huis rijden. De overvaller vraagt aan Jason hoe het is om Jason te zijn, of hij gelukkig is met zijn leven. Dat zijn de laatste woorden die hij hoort en vanaf dat moment komt er een eind aan alles waar hij van houdt, aan alles wat hij kent.

Jason wordt wakker en weet niet waar hij is. Er zijn enkele mensen bij hem in een vreemde ruimte en spreken hem aan met doctor Dessen. Men vraagt zich af hoe hij zich voelt. Hij wordt met een brancard naar een operatiekamer gebracht. Er wordt gezegd: “Welkom terug, Jason” en hij wordt gefeliciteerd dat hij het gehaald heeft. Jason heeft geen idee wie die mensen zijn en waar zij het over hebben. Ze stellen zich voor als zijn collega’s en vrienden. Jason probeert niet in paniek te raken.

In de operatiekamer krijgt hij een aparte, pijnlijke behandeling en Jason denkt dat hij hallucineert. Hij vraagt zich af of er een drug is om hallucinaties en pijn op dat niveau van angstwekkende helderheid te creëren. Wat in hem opkomt is dat misschien wel de CIA erbij betrokken is en dat hij in een illegale kliniek wordt blootgesteld aan experimenten. Het gekke is echter dat de mensen om hem heen blij zijn hem te zien. Ze stellen Jason gerust dat de desoriëntatie die hem blijkbaar parten speelt weg zal trekken. Jason begrijpt steeds minder van wat er aan de hand is. Hij weet het complex te ontvluchten en gaat naar huis. Dit blijkt niet het veilige toevluchtsoord te zijn dat hij had verwacht. Eenmaal thuis komt hij erachter dat niets is zoals het was voor de ontvoering. Hij heeft geen zoon en Daniela is niet zijn vrouw. Hij komt erachter dat hij geen gewone professor is, maar een zeer getalenteerde wetenschapper die prestigieuze prijzen heeft gewonnen. Jason is verbijsterd door deze informatie. Binnen een tijdsbestek van enkele uren is hij het contact met zijn identiteit en realiteit kwijt, hij twijfelt aan alles wat hij dacht te kennen.

Mening/conclusie

De ondertitel ‘Wat als’ en ‘speculatieve thriller’ scheppen hoge verwachten. Dit ook vanwege de Wayward Pines-Serie, die ik met veel plezier gelezen heb.

Het eerste deel van hoofdstuk 1 is in de vorm van een alwetende verteller, dit blijkt Jason te zijn. Er is een korte uitleg hoe het allemaal begon. ‘Niemand vertelt je dat het allemaal op het punt staat te veranderen, dat het van je wordt afgepakt’. Na dit eerste stukje, verandert het vertelperspectief. Vanaf dat moment tast je net als Jason in het duister over wat er aan de hand is, je weet net als hij niet wat er gebeurt. Je voelt zijn angst, zijn paniek en verwardheid over wat er gaande is. Waarom is hij ontvoerd? Hij kan geen enkele reden verzinnen. Je wordt tijdens de kidnapping meegevoerd in de gedachten van Jason, deze zijn gedetailleerd beschreven. Daarna komt de onbekende wereld waar Jason mee geconfronteerd wordt. Jason vraagt zich af wat er in vredesnaam met hem gebeurd is. Het geeft hem een raar gevoel dat mensen hem blijken te kennen, terwijl hij zich hele andere dingen herinnert. Niets lijkt erop dat dit een gewone ontvoering is. Er is iets vreemds aan de hand en dat maakt je als lezer zeer nieuwsgierig. Jason probeert er achter te komen wat er met hem is gebeurd, maar tijdens zijn onderzoek komt hij erachter dat hij, maar ook iedereen die hij zijn geheim toevertrouwt, gevaar loopt. De mensen met wie hij nu te maken heeft, gaan tot het uiterste om zaken geheim te houden. Wat Jason in de loop van het verhaal ontdekt is onvoorstelbaar, ongelooflijk en verbijsterend. Jason zal voorzichtig moeten zijn als hij weer levend thuis wil komen. Om dit doel te bereiken gaat hij op een bizarre, beangstigende reis. Tijdens deze reis zit Jason in een achtbaan van emoties, het is een reflectie op zijn leven dat hij tot dan toe heeft geleefd. Zaken die hij altijd voor lief heeft genomen betekenen nu alles voor hem.

Het verhaal is intrigerend, maar vooral enorm spannend. De verwarring van Jason is uitstekend beschreven. Jason heeft een vermoeden over wat er aan de hand is, maar er blijft bij hem constant die twijfel bestaan over wat nou precies de waarheid en de werkelijkheid is.

“Dark Matter” is een bijzonder origineel, vernieuwend, spannend, indrukwekkend en intrigerend verhaal. De ontknoping is fascinerender en briljanter dan ik had kunnen vermoeden. Het is verreweg het beste boek dat ik dit jaar heb gelezen.

“Dark Matter” van Blake Crouch heeft de hoge verwachtingen die ik van het verhaal had waargemaakt en krijgt van mij 5 dikke sterren!

 

Uitgeverij Karakter, augustus 2016. 320 pag.

Gastrecensent: Jeanine Feunekes-Both (Recensente De Perfecte Buren)

 

Recensie “Eden” van J. Sharpe

J. Sharpe – “Eden”

Engelen: ze zijn onder ons. Ik kan het weten. Er zit er één in me gevangen. Maar het beeld dat je waarschijnlijk hebt over deze “helpers van God” is verkeerd, dat garandeer ik je. Het zijn maniakale klootzakken.

“Eden” was mijn eerste kennismaking met het werk van J. Sharpe (pseudoniem van Joris van Leeuwen). Na een waarschuwing in het voorwoord dat in het boek op een manier over engelen geschreven wordt die misschien niet iedereen prettig zal vinden, gaat het boek direct spannend van start met Anna Meisner die naakt en in de war, vastgebonden op een stoel in een donkere ruimte ontwaakt.  Tegenover haar zit een vrouw die sprekend op haar lijkt. Met tranen in haar ogen zet de vrouw een pistool tegen haar slaap en schiet zichzelf dood. Anna wordt pas dagen later gevonden, onderkoeld en op sterven na dood. Als ze in het ziekenhuis wakker wordt, komt ze er achter dat de politie haar niet als slachtoffer ziet, maar als dader. Ze snapt niet hoe het kan dat ze twee jaren uit haar leven mist. In het huis waar haar ouders woonden, wonen opeens andere mensen en ze komt er al gauw achter dat de wereld verwikkeld is in een Derde Wereldoorlog. Niemand weet wie de oorlog begonnen is of wat de aanleiding was. Langzaam wordt het duidelijk dat engelen erop uit zijn om de mensheid te vernietigen.

Vanaf de eerste tot de laatste bladzijde wordt je meegezogen in het verhaal van “Eden” en het is vrijwel onmogelijk om ook maar voor een paar minuten te stoppen met lezen.  Dat er bovennatuurlijke, fantasy-achtige elementen in deze thriller zitten, zorgt ervoor dat dit niet zomaar een thriller is. Bij vlagen deed het mij qua sfeer denken aan “De beproeving” van Stephen King (een van mijn favoriete boeken van Stephen King). King is dan ook een van Sharpes favoriete schrijvers. Het is dan ook niet vreemd dat de Stephen King-fanclub vorige boeken van J. Sharpe ook met veel enthousiasme onthaald heeft. Dat zal ook voor “Eden” gelden. Het verhaal wordt verteld door een ik-persoon, maar wie die “ik” is, wisselt steeds. Zo krijg je de gebeurtenissen te zien vanuit het perspectief van Anna, maar ook vanuit het perspectief van de engelen, wat het boek een extra dimensie geeft. De vlotte schrijfstijl en de knappe constructie van het verhaal zorgen er echter voor dat J. Sharpe geen kopie van Stephen King wordt. Hij heeft geen vergelijkingen met de grote schrijvers nodig. J. Sharpe kan zeer goed op eigen benen staan en “Eden” is dan ook een ijzersterke bovennatuurlijke, post-apocalyptische thriller met veel vaart die het lezen meer dan waard is.

Lees hier ons interview met J. Sharpe.

Uitgeverij Zilverspoor, 2016. 296 pag.

Winactie “Later als ik dood ben” van Ilse Ruijters

Ile Ruijters – “Later als ik dood ben”

Op 29 september verschijnt eindelijk “Later als ik dood ben“, het langverwachte nieuwe boek van Ilse Ruijters. Haar debuut “De onderkant van sneeuw” werd door iedereen vol lof ontvangen.

Over “Later als ik dood ben“: Elin denkt alles te hebben. Een leuke vent, fijne ouders, een vaste baan. Maar dan ontdekt ze dat haar verleden één grote kluwen leugens is. Wie zijn haar echte ouders? En wie is zijzelf eigenlijk? Er is maar één plek waar ze deze antwoorden kan vinden: in het criminele circuit. Ze zegt haar vertrouwde leven op, accepteert een baan in een tbs-kliniek en ontdekt veel te snel dat aan elk antwoord een prijskaartje hangt.

Om te vieren dat onze Facebookgroep “Thrillerverslinders” de magische grens van 1500 leden heeft bereikt, mogen we in samenwerking met uitgeverij The House of Books maar liefst drie exemplaren van “Later als ik dood ben” weggeven.

Wat moet je er voor doen? Geef via onderstaand formulier antwoord op de volgende vraag:

Met welke prijs is Ilse Ruijters’ debuut “De onderkant van sneeuw” bekroond?
Maak extra kans door onze Facebookpagina te liken en door lid te worden van “Thrillerverslinders“.

Deze prijsvraag is afgelopen. Met de winnaars is per email contact opgenomen. Mocht je niet gewonnen hebben, dan kun je het boek via onderstaande link bestellen. Houd deze pagina en onze Facebookgroep “Thrillerverslinders” in de gaten voor meer winacties!

Uitgeverij The House of Books, september 2016. 272 pag.

Interview met J. Sharpe

Terwijl ik “Eden” van J. Sharpe aan het lezen was (recensie), wist ik dat ik deze man wilde interviewen. Het boek is zo pakkend geschreven dat je meer wilt weten over de mens achter het boek.

Korte biografie: J. Sharpe – pseudoniem van Joris van Leeuwen (1986) – heeft verschillende mysterieuze thrillers, fantasy boeken en korte spannende (horror, fantasy en magisch realistische) verhalen geschreven die sinds 2010 verschenen zijn in diverse publicaties. Zijn werk wordt regelmatig vergeleken met de werken van auteurs zoals Stephen King, Dean Koontz en Peter Straub.
Naast schrijven is Joris jarenlang banketbakker geweest en heeft hij in binnen- en buitenland voor verschillende bakkerijen gewerkt. Momenteel is hij, naast schrijver, tevens rijinstructeur, gitaarleraar en muzikant.
Hij staat er om bekend verschillende genres met elkaar te mixen. Zijn thrillers bevatten bijvoorbeeld vaak horror-, scifi- of fantasy-elementen en andersom. In 2011 was hij jurylid voor The Pure Thrillers Award. Sins 2014 is J. Sharpe onderdeel van het GNM (Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs). Zijn nieuwste thriller heet “Eden“.

Waarom heb je voor het pseudoniem J. Sharpe gekozen? 

Mijn eerste twee boeken verschenen onder mijn eigen naam, maar ik merkte al snel dat er een soort van fabeltje was dat Nederlandse schrijvers niet konden schrijven. Daarnaast heb ik aspiraties om in het buitenland gepubliceerd te worden, vandaar. Mijn eerste idee was om de naam George D. Wright te nemen (een verbastering op Joris Die Schrijft)) maar ik vond dat een te slome naam. Ik had iets scherps nodig, vertelde ik mijzelf. Vandaar de naam Sharpe. Ik heb mijn alter ego geen voornaam gegeven. Insiders weten toch wel waar de J. voor staat.

Wanneer ben je begonnen met schrijven?

J. Sharpe – “Eden”

Van mijn achtste tot mijn tiende heb ik op Madeira gewoond, waar mijn vader een eigen duikschool had. Ik las graag, maar mijn Portugees was nog te slecht om boeken te lezen. Mijn oma stuurde me telkens Nederlandse boeken, maar ik las ze sneller dan zij ze kon sturen. Dus besloot ik zelf verhaaltjes te schrijven. Daar heb ik eigenlijk jaren niets mee gedaan en ik was er niet zo serieus mee bezig, tot eind van de middelbare school, waar ik na schooltijd uren achter elkaar achter mijn laptop kon zitten.

Hoe verloopt jouw schrijfproces? Heb je vaste uren waarop je schrijft?

Mijn vaste vrije (schrijf) dag is dinsdag. Dan doe ik vaak het meeste. Voor de rest schrijf ik in de avonden. Het moet wel doodstil zijn. Ik wordt erg snel afgeleid. Ik heb vaak een idee voor een beginscène, zie het als een film voor me en hoef het alleen maar op te schrijven. Ik ben niet zo’n hokjesdenker. Als ik een bepaald idee heb (meestal een eerste scene) dan ga ik zitten en schrijven en dan kijk ik wel waar het verhaal, en met name de personages, me mee naartoe nemen. Ik plot ook niet zoveel en ben meer een organische schrijver.

Lees je zelf ook boeken wanneer je schrijft of ben je bang daar te veel door beïnvloed te worden?

Ik heb helaas ook niet zeeën van tijd. Het is of lezen of schrijven. Toch probeer ik zoveel te lezen als ik kan. Niet alleen omdat ik het leuk vind, maar ook om op de hoogte te blijven van wat er gepubliceerd wordt en om te zien of mijn idee op deze manier nog niet is gedaan.

Je wordt vergeleken met Stephen King, Dean Koontz en Peter Straub. Wat vind je daar van?

Dat is natuurlijk een grote eer. Ik ben zelf fan van hun boeken, dus dat is tof. Gelukkig zeggen velen dat ik wel een compleet andere, eigen, schrijfstijl heb. Ik zou immers geen kopie willen zijn.

Op de vraag welk boek hij zelf graag geschreven had willen hebben, antwoord hij zonder aarzelen: “‘It‘ van Stephen King. Engste boek ooit.”

J. Sharpe & Jos Weijmer – “Gebroken geheugen”

Je hebt “Gebroken geheugen” geschreven samen met Jos Weijmer. Hoe verliep dat schrijfproces? Schreven jullie alles samen of afwisselen een hoofdstuk?
Ik heb de hele first draft van “Gebroken geheugen” alleen geschreven. Alleen de laatste paar hoofdstukken bestonden nog niet. Ik stuurde het naar Jos op, om te vragen wat hij vond. Hij vond het tof, maar zijn eigen fantasie ging ook werken en hij kwam met een paar super suggesties. We zouden het verhaal samen herschrijven en er echt een duo project van maken. Helaas is hij, na een paar hoofdstukken te hebben herschreven, overleden, waarna ik het verhaal, met zijn opmerkingen in gedachte, en met behulp van mijn redacteuren zelf herschreven.

Je boeken gaan altijd al wat meer de kant op van bovennatuurlijke thrillers, wat trekt je zo in dit genre?

Geen idee eigenlijk. Ik denk dat ik ervan houd om bang gemaakt te worden. Ik lees en kijk nu eenmaal zelf graag van dat soort boeken en films.

Waar kwam het idee voor “Eden” vandaan?

Ik wil mijzelf steeds verbeteren en nieuwe dingen uitproberen, ook met het schrijven. Ik had nog nooit een boek in de ik-vorm geschreven en ik wilde graag een apocalyptisch verhaal schrijven. Zo ontstond het idee voor Eden.

Welk boek lees je op dit moment?

Ik zit momenteel te wachten op “Dark Matter” van Blake Crouch. Schijnt in mijn straatje te liggen en een goed boek te zijn. Dus ik ben benieuwd.

Welke schrijvers of boeken zou je ons willen aanraden?

Tja, veel van King en Koontz natuurlijk (al hebben zij ook een paar heel slechte boeken er tussen zitten), maar kijk ook eens naar wat we in Nederland te bieden hebben. Iedereen leest maar vertaald werk, terwijl we hier ook zoveel talent rond hebben lopen. Niet alleen bij uitgeverij Zilverspoor en Zilverbron, maar ook bij velen anderen uitgeverijen.

Wat kunnen we in de toekomst van je verwachten?

Ik ben momenteel bezig met een nieuw spannend boek. Daarnaast verschijnt er in oktober bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff een bundel met horrorverhalen van Nederlandse auteurs, waaronder van mij.

Bezoek hier de website van J. Sharpe: www.jsharpebooks.com

 

Boektrailer van “Eden”:

Recensie “Ik heet Lucy Barton” van Elizabeth Strout

Elizabeth Stout – “Ik heet Lucy Barton”

In haar internationale bestseller “Olive Kitteridge“, die met de Pulitzerprijs werd bekroond en waarvan een succesvolle, prijswinnende HBO-serie is gemaakt, toonde Elizabeth Strout zich een groot kenner van menselijke relaties. In haar nieuwe roman “Ik ben Lucy Barton” wordt door een eenvoudig ziekenhuisbezoek inzicht verschaft in de meest kwetsbare relatie van allemaal: die tussen moeder en dochter. Lucy Barton is langzaam aan het herstellen van wat een simpele blindedarm-operatie had moeten zijn. Haar moeder, met wie ze in jaren niet gesproken heeft, komt op ziekenbezoek. Ze zoeken toenadering tot elkaar door te roddelen over mensen die Lucy nog uit het dorp van haar jeugd kent, maar het blijft onwennig. Haar leven in het boerendorp Amgash, Illinois heeft ze inmiddels achter zich gelaten en woont nu met haar man en twee dochtertjes in New York.  Onder de oppervlakte liggen nog steeds de spanning en het verlangen dat elk aspect van Lucy’s leven beïnvloed heeft: het ontvluchten van haar getroebleerde familie en haar verlangen om schrijfster te worden. De stem van Lucy verbindt dit krachtige verhaal: ijverig observerend, diep menselijk en in alle toonaarden herkenbaar.

“Dit is het verhaal van een moeder die van haar dochter houdt. Op een gebrekkige manier. Omdat al onze liefde gebrekkig is.”

Tot haar elfde jaar woonde Lucy Barton met haar ouders, broer en zus in grote armoede in de garage naast het huis van Lucy’s oudoom. Toen die overleed, verhuisden ze naar het huis. Jaren later woont ze in New York en heeft daar een gezin gesticht met haar man William, die ze op de universiteit leerde kennen. Het boek begint in het ziekenhuis. Lucy een blindedarm-operatie ondergaan, maar blijkt een infectie te hebben waardoor ze langer in het ziekenhuis moet blijven. Op een gegeven moment zit haar moeder, die ze al een aantal jaren niet meer gezien heeft, aan het voeteneinde haar bed. Ze praten over vroeger, over de mensen uit het dorp, over mensen in roddelblaadjes. Wie een affaire kreeg met wie en wie er in de steek gelaten was door een echtgenoot of echtgenote. De conversatie blijft oppervlakkig.

“Maar ik bleek nog iets te willen. Ik wilde dat mijn moeder naar mijn leven vroeg. Ik wilde haar vertellen over het leven dat ik nu leidde.”

Op een uiterst subtiele en kundige wijze beschrijft Elizabeth Stout de relatie tussen de moeder en de dochter. Onder de oppervlakte gebeurt ontzettend veel. Het gaat niet om wat moeder en dochter tegen elkaar zeggen, het gaat er meer om wat ze juist niet zeggen. De werkelijke communicatie speelt zich tussen de regels af. Een bijzondere roman die veel literatuurliefhebbers zal aanspreken.

Uitgeverij Atlas Contact, 2016. 174 pag.

Bestseller top 60 van week 32

1. Saskia Noort – “Huidpijn”
2. Karin Slaughter – “Verborgen”
3. Jeff Kinney – “Het leven van een loser 10: Ff offline”
4. Fajah Lourens – “Killerbody dieet”
5. Hanya Yanagihara – “Een klein leven”

Bekijk de rest van de lijst hier.

Recensie “Het proces-Sonderberg” van Elie Wiesel

Elie Wiesel – “Het proces-Sonderberg”

Wanneer Werner Sonderberg, een jonge Duitser die in de Verenigde Staten woont, wordt beschuldigd van moord op zijn oude oom, pleit hij tijdens het proces: ‘Schuldig, en niet schuldig.’ De jonge journalist Yedidyah, die het proces voor de krant moet verslaan, raakt gefascineerd door deze vreemde zaak. Hij ontdekt dat de gebeurtenis verband houdt met de Tweede Wereldoorlog en heeft het onverklaarbare gevoel dat zijn eigen lot op het spel staat. Hij krijgt het vermoeden
dat hij op een familiegeheim is gestuit en gaat op onderzoek uit naar zijn eigen verleden. Wie is hij werkelijk? Hoe vindt hij de verdwenen herinneringen aan zijn vader, zijn moeder en broer terug?

Citaat: “We leven in niet in het verleden, het verleden leeft in ons. Vroeg of laat voegt de mens zich bij degenen die hem voorafgegaan zijn”

Kan iemand tegelijk schuldig en onschuldig zijn? Erft iemand de zonden die een voorvader begaan heeft? Hoe groot is de invloed van het verleden op het heden? “Het proces-Sonderberg” is het verhaal van de journalist en toneelcriticus Yedidhah, afwisselend vanuit de eerste persoon en de derde persoon verteld. Het is het verhaal over het verleden. Nog jaren na het verslaan van de rechtszaak tegen Werner Sonderberg, die zich tijdens zijn rechtszaak “schuldig en niet schuldig” verklaart, wordt Yedidhah geobsedeerd door deze zaak. De eerste verhaallijn is deze obsessie met de rechtszaak en de grens tussen schuldig en niet schuldig. Is het onderscheid wel zo duidelijk te maken? In de tweede verhaallijn gaat Yedidhah op zoek naar zijn eigen geschiedenis, en moet hij zien om te gaan met wat hij ontdekt heeft. Dit alles tegen de achtergrond van de meest gruwelijke misdaad tegen de mensheid: de holocaust. Ook Yedidhah’s familie is hier niet ongeschonden uit gekomen. Kan de mens zich losmaken van het verleden, als het verleden in ons leeft? Kunnen we afstand doen van de misdaden van een voorouder, of worden die zondes van generatie op generatie doorgegeven?
Elie Wiesel schrijft in de sobere stijl die we van hem gewend zijn en zoals altijd weet hij als geen ander hoe hij de lezer aan het denken moet zetten. Dit is geen filosofisch traktaat, maar een roman die tot denken aanzet. Het is een verhaal dat je niet snel zult vergeten. Indrukwekkend in al zijn soberheid.

Uitgeverij Meulenhoff, september 2009. 175 pag.