Het is gruwelijk genoeg om getuige te zijn van een moord. Het is nog erger als niemand je gelooft.
“De vrouw in suite 10” is de nieuwe, razend spannende thriller van Ruth Ware, bekend van “In een donker, donker bos“, dat wordt verfilmd door Reese Witherspoon. Dit had het perfecte tripje moeten zijn. Dit was haar kans op promotie. Maar een moordenaar gooit roet in het eten. En zij is de enige getuige. Tijdens een cruise is Lo Blacklock getuige van een moord, maar niemand gelooft haar. Vastberaden om erachter te komen wie het slachtoffer was en waarom ze vermoord is, gaat Lo op zoek naar de waarheid. Maar Lo zal er snel achter komen dat een moordenaar niet gediend is van mensen die hun neus in andermans zaken steken…
Laura “Lo” Blacklock mag voor het reistijdschrift waarvoor ze werkt meevaren op de Aurora, een luxe mini-cruiseschip. Als ze op een nacht geluiden hoort in suite 10 (de suite naast die van haar), die geacht wordt leeg te staan, omdat een van de gasten zich heeft afgemeld, is ze ervan overtuigd dat er een moord gepleegd is in die kamer. Op de Noordzee, langs de kust van Noorwegen, vaart het schip zonder land in zicht. Er is dus niemand die het schip kan verlaten of betreden kan hebben. Dit geeft het boek een Agathe Christie-achtig whodunnit-gevoel. Er is sprake van een beperkt gezelschap in een afgesloten ruimte (de grenzen van het schip) en een van de passagiers of bemanningsleden moet de moordenaar zijn. Maar wie is het slachtoffer? Want er lijkt niemand te ontbreken. Na dit Agatha Christie-gedeelte, neemt het verhaal plotseling een andere, verrassende wending met een onverwacht einde. Weliswaar zijn de personages wat oppervlakkig en niet voldoende uitgediept, maar dat wordt goedgemaakt door een origineel en spannend verhaal dat makkelijk leest en onmogelijk weg te leggen is. Ik heb het eerste boek van Ruth Ware nog niet gelezen, maar dat ga ik nu zeker doen. Een schrijfster om in de gaten te houden.
Terwijl ik “Eden” van J. Sharpe aan het lezen was (recensie), wist ik dat ik deze man wilde interviewen. Het boek is zo pakkend geschreven dat je meer wilt weten over de mens achter het boek.
Korte biografie: J. Sharpe – pseudoniem van Joris van Leeuwen (1986) – heeft verschillende mysterieuze thrillers, fantasy boeken en korte spannende (horror, fantasy en magisch realistische) verhalen geschreven die sinds 2010 verschenen zijn in diverse publicaties. Zijn werk wordt regelmatig vergeleken met de werken van auteurs zoals Stephen King, Dean Koontz en Peter Straub.
Naast schrijven is Joris jarenlang banketbakker geweest en heeft hij in binnen- en buitenland voor verschillende bakkerijen gewerkt. Momenteel is hij, naast schrijver, tevens rijinstructeur, gitaarleraar en muzikant.
Hij staat er om bekend verschillende genres met elkaar te mixen. Zijn thrillers bevatten bijvoorbeeld vaak horror-, scifi- of fantasy-elementen en andersom. In 2011 was hij jurylid voor The Pure Thrillers Award. Sins 2014 is J. Sharpe onderdeel van het GNM (Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs). Zijn nieuwste thriller heet “Eden“.
Waarom heb je voor het pseudoniem J. Sharpe gekozen?
Mijn eerste twee boeken verschenen onder mijn eigen naam, maar ik merkte al snel dat er een soort van fabeltje was dat Nederlandse schrijvers niet konden schrijven. Daarnaast heb ik aspiraties om in het buitenland gepubliceerd te worden, vandaar. Mijn eerste idee was om de naam George D. Wright te nemen (een verbastering op Joris Die Schrijft)) maar ik vond dat een te slome naam. Ik had iets scherps nodig, vertelde ik mijzelf. Vandaar de naam Sharpe. Ik heb mijn alter ego geen voornaam gegeven. Insiders weten toch wel waar de J. voor staat.
Wanneer ben je begonnen met schrijven?
J. Sharpe – “Eden”
Van mijn achtste tot mijn tiende heb ik op Madeira gewoond, waar mijn vader een eigen duikschool had. Ik las graag, maar mijn Portugees was nog te slecht om boeken te lezen. Mijn oma stuurde me telkens Nederlandse boeken, maar ik las ze sneller dan zij ze kon sturen. Dus besloot ik zelf verhaaltjes te schrijven. Daar heb ik eigenlijk jaren niets mee gedaan en ik was er niet zo serieus mee bezig, tot eind van de middelbare school, waar ik na schooltijd uren achter elkaar achter mijn laptop kon zitten.
Hoe verloopt jouw schrijfproces? Heb je vaste uren waarop je schrijft?
Mijn vaste vrije (schrijf) dag is dinsdag. Dan doe ik vaak het meeste. Voor de rest schrijf ik in de avonden. Het moet wel doodstil zijn. Ik wordt erg snel afgeleid. Ik heb vaak een idee voor een beginscène, zie het als een film voor me en hoef het alleen maar op te schrijven. Ik ben niet zo’n hokjesdenker. Als ik een bepaald idee heb (meestal een eerste scene) dan ga ik zitten en schrijven en dan kijk ik wel waar het verhaal, en met name de personages, me mee naartoe nemen. Ik plot ook niet zoveel en ben meer een organische schrijver.
Lees je zelf ook boeken wanneer je schrijft of ben je bang daar te veel door beïnvloed te worden?
Ik heb helaas ook niet zeeën van tijd. Het is of lezen of schrijven. Toch probeer ik zoveel te lezen als ik kan. Niet alleen omdat ik het leuk vind, maar ook om op de hoogte te blijven van wat er gepubliceerd wordt en om te zien of mijn idee op deze manier nog niet is gedaan.
Je wordt vergeleken met Stephen King, Dean Koontz en Peter Straub. Wat vind je daar van?
Dat is natuurlijk een grote eer. Ik ben zelf fan van hun boeken, dus dat is tof. Gelukkig zeggen velen dat ik wel een compleet andere, eigen, schrijfstijl heb. Ik zou immers geen kopie willen zijn.
Op de vraag welk boek hij zelf graag geschreven had willen hebben, antwoord hij zonder aarzelen: “‘It‘ van Stephen King. Engste boek ooit.”
J. Sharpe & Jos Weijmer – “Gebroken geheugen”
Je hebt “Gebroken geheugen” geschreven samen met Jos Weijmer. Hoe verliep dat schrijfproces? Schreven jullie alles samen of afwisselen een hoofdstuk?
Ik heb de hele first draft van “Gebroken geheugen” alleen geschreven. Alleen de laatste paar hoofdstukken bestonden nog niet. Ik stuurde het naar Jos op, om te vragen wat hij vond. Hij vond het tof, maar zijn eigen fantasie ging ook werken en hij kwam met een paar super suggesties. We zouden het verhaal samen herschrijven en er echt een duo project van maken. Helaas is hij, na een paar hoofdstukken te hebben herschreven, overleden, waarna ik het verhaal, met zijn opmerkingen in gedachte, en met behulp van mijn redacteuren zelf herschreven.
Je boeken gaan altijd al wat meer de kant op van bovennatuurlijke thrillers, wat trekt je zo in dit genre?
Geen idee eigenlijk. Ik denk dat ik ervan houd om bang gemaakt te worden. Ik lees en kijk nu eenmaal zelf graag van dat soort boeken en films.
Waar kwam het idee voor “Eden” vandaan?
Ik wil mijzelf steeds verbeteren en nieuwe dingen uitproberen, ook met het schrijven. Ik had nog nooit een boek in de ik-vorm geschreven en ik wilde graag een apocalyptisch verhaal schrijven. Zo ontstond het idee voor Eden.
Welk boek lees je op dit moment?
Ik zit momenteel te wachten op “Dark Matter” van Blake Crouch. Schijnt in mijn straatje te liggen en een goed boek te zijn. Dus ik ben benieuwd.
Welke schrijvers of boeken zou je ons willen aanraden?
Tja, veel van King en Koontz natuurlijk (al hebben zij ook een paar heel slechte boeken er tussen zitten), maar kijk ook eens naar wat we in Nederland te bieden hebben. Iedereen leest maar vertaald werk, terwijl we hier ook zoveel talent rond hebben lopen. Niet alleen bij uitgeverij Zilverspoor en Zilverbron, maar ook bij velen anderen uitgeverijen.
Wat kunnen we in de toekomst van je verwachten?
Ik ben momenteel bezig met een nieuw spannend boek. Daarnaast verschijnt er in oktober bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff een bundel met horrorverhalen van Nederlandse auteurs, waaronder van mij.
In 2007 verscheen in Nederland het boek “Het gruwelhuis” van Franck Thilliez, met inspecteur Lucie Henebelle in de hoofdrol, dat insloeg als een bom. Een nagelbijtend spannende thriller met buitengewoon gruwelijke scenes. Een groot succes. Twee jaar later, in 2009, verscheen “Het einde van pi” dat gezien kan worden als het vervolg op “Het gruwelhuis“. Alle oude gezichten zijn weer terug, inclusief de seriemoordenaar De Professor.
Tijdens een wolkbreuk duikt opeens een vrouw op bij een auto die moet stoppen voor een afgebroken tak die op de weg ligt. Het blijkt de briljante wiskundige Manon Moinet te zijn, die allerlei verwondingen heeft waaruit blijkt dat ze ontvoerd zou zijn. Het probleem is echter dat Manon sinds drie jaar leidt aan een vorm van geheugenverlies die anterograde amnesie genoemd wordt. Haar hersenen zijn niet in staat om nieuwe herinneringen op te slaan. Ze weet dus ook niet wat er gebeurd is. Na speurwerk van Lucie Henebelle en haar collega’s blijkt alles te wijzen in de richting van De Professor, die we nog kennen uit “Het Gruwelhuis“: de wiskundige berekeningen, de manier waarop hij zijn slachtoffers toetakelt. Het enige aanknopingspunt is echter Manon, en die heeft niets van de de afgelopen drie jaar onthouden, en kan ook niets onthouden wat er nu gebeurt. Wat betekent de tekst die door middel van scarificatie (litteken) op haar buik is gekrast?
Lucie en haar team proberen er achter te komen of er toch iets is blijven hangen bij Manon, en Manon helpt de inspecteurs met het oplossen van de wiskundige sporen die De Professor opzettelijk als handtekening achterlaat. Er ontstaat een kat-en-muis-spelletje tussen de politie en De Professor, dat Thilliez als geen ander weet te omschrijven. Gruwelijk spannend tot de laatste bladzijde.
Een seriemoordenaar met de bijnaam Beul 125 vermoordde op gruwelijke wijze jonge vrouwen. Hun kinderen spaarde hij, maar hij tatoeëerde zijn handtekening op hun hoofden: 101703…101005… 89784… Zevenentwintig jaar geleden werd hij opgehangen. De betekenis van de nummers is altijd onopgehelderd gebleven.
David Miller werkt bij een begrafenisondernemer en in zijn vrije tijd schrijft hij thrillers. Arthur Doffre, een hem onbekende, zwaar verminkte maar steenrijke man benadert hem om voor een enorm bedrag een boek te schrijven over Beul 125. Hij aanvaardt een opdracht om de seriemoordenaar tot leven te wekken: in een boek. David is gefascineerd door de zaak en heeft nu de kans om de geheime dossiers te bestuderen. Maar sommige details kunnen beter verborgen blijven… Samen met zijn vrouw en dochtertje vertrekt hij naar een chalet in het midden van het Zwarte Woud, waar ook zijn opdrachtgever verblijft. Het pittoreske chalet verandert echter al snel in een horrorhuis, en de aanwezigen moeten zien te overleven. Want buiten spookt iets onbekends rond dat het op hen voorzien heeft. En waarom wil Arthur dat het boek over Beul 125 koste wat kost geschreven wordt?
Een razendspannende thriller van Franck Thilliez. Dit is zijn tweede boek en met zijn snelle schrijfstijl sleept hij je bij je haren door het boek, vaak langs de meest gruwelijke taferelen. Maar toch wil je door blijven lezen. Dit is een thriller zoals een thriller hoort te zijn. Spanning van de eerste tot de laatste bladzijde. Franck Thilliez is de thrillerschrijver van Frankrijk. Welk boek van hem je ook pakt, het zal je nooit teleurstellen.
Sinds Mo Hayder in 2000 debuteerde met “Vogelman“, bouwt ze aan haar reputatie als schrijfster voor lezers die houden van voortrazende spanning, maar toch ook wel beschikken over een sterke maag. “Wolf” is haar tiende boek, en het zevende waarin inspecteur Jack Caffery en zwerver De Wandelaar een bijrol spelen. De hoofdrol is weggelegd voor het gezin Anchor-Ferrers.
Oliver heeft net een zware hartoperatie achter de rug en slechts onder voorwaarde van snel in te roepen medische hulp mag hij naar zijn afgelegen vakantiehuis The Turrets. Zijn vrouw Matilde wil er tot rust komen door tuinieren. Hun volwassen dochter Lucia is eveneens van de partij. Lucia blijft een zorgenkind… daarom dat Matilde absoluut niet wil dat Lucia ziet wat ze in de tuin vond. Het lijkt alsof iemand ingewanden gebruikte als versiering. Het herinnert Oliver en Matilde aan een moord die jaren geleden in de buurt gepleegd werd. Daarbij kwamen de ex-vriend van Lucia en zijn toenmalig nieuw vriendinnetje om. Oliver en Matilde houden zichzelf voor dat het toeval kan zijn, één of ander roofdier dat slordig omsprong met zijn prooi… maar als plots twee politieagenten voor de deur staan omdat een buurvrouw vermist is, slaan twijfel en angst in alle hevigheid toe. Iets later bevindt het hele gezin zich in een nachtmerrie die geïnspireerd lijkt door de moord van jaren geleden.
Niet zo heel ver van The Turrets vandaan kampt inspecteur Jack Caffery met zijn eigen demonen. Caffery probeert al jaren de verdwijning van zijn oudere broer Ewan op te lossen. Ewan verdween als jongetje van negen. Caffery weet nu dat destijds een pedofiel achter zijn ouderlijk huis woonde. Steeds meer sporen naar deze man en zijn mogelijk pedofilienetwerk drogen op. De tijd dringt. Daarom wil Caffery De Wandelaar, een mysterieuze zwerver, dwingen te zeggen wat hij weet. De Wandelaar zegt echter niets voor Caffery uitzoekt waarom een klein hondje rondloopt met de boodschap “Help ons”. De lezer weet dat deze zoektocht Caffery naar The Turrets zal brengen, vraag is alleen: komt Caffery op tijd?
In “Wolf” is Mo Hayder erin geslaagd om toenemende angst te beschrijven. Drie gezinsleden worden in verschillende kamers vastgehouden door een stel bijna niet serieus te nemen Tarantino-achtige figuren. Deze laatste doen zich stoer voor, maar af en toe vertoont hun zorgvuldig opgehouden masker barstjes. De lezer merkt dat, maar Oliver, Matilde en Lucia Anchor-Ferrers ook. De intelligente Oliver heeft tijd nodig, maar vist uit door wie en waarom deze ‘bangmakers’ gestuurd werden. Het maakt de waanzin voor hem enigszins behapbaar. Jammer genoeg kan hij zijn ontdekking niet aan Matilde of Lucia vertellen. Vooral Matilde is doodsbang voor wat volgt. Zelf tot op het bot vernederd, vreest ze dat de volgende zet haar dochter Lucia treft. De angst om wat komen gaat, is een marteling op zich. Maar zoals vaker het geval in de boeken van Hayder, is niets wat het lijkt. Op het einde heeft ze voor de lezer dan ook een aantal adembenemende wendingen in petto, die maken dat je het boek vol bewondering dichtslaat omwille van plot en psychologie, en vol spijt omdat het nu eenmaal uit is.
De dertigjarige reclameman Daniel is in de steek gelaten door zijn vriendin Clara en daar baalt hij eigenlijk meer van dan hij wil toegeven. En dan zit hij ook nog opgescheept met Clara’s hond, Doggo. Hij houdt niet eens van honden. Als het aan Dan ligt, gaat die lelijke hond zo snel mogelijk terug naar het asiel.
Maar Doggo heeft andere plannen. Hij gaat met Dan mee naar zijn werk en pakt daar al zijn collega’s in, inclusief Edie, de veelbelovende, aantrekkelijke artdirector. En voor hij het weet heeft Dan een nieuw maatje. Want Doggo is meer dan een harig monster: hij is een hond met karakter, een speciale vriend op vier poten, een held. Een hond die verslaafd is aan films met Jennifer Aniston.
“Wachten op Doggo” is een vermakelijk boek, maar niet meer dan dat. De titel doet uiteraard direct denken aan het toneelstuk “Wachten op Godot” van Samuel Beckett, en daar kan dit boek ook niet aan tippen, maar dat probeert Mills gelukkig ook niet. Mills heeft een vermakelijk boek geschreven dat veel mensen zal aanspreken, in een stijl waarin nog wel meer boeken geschreven mogen worden. Als je er in begint te lezen, krijg je al gauw een glimlach op je gezicht die nog lang zal blijven hangen. Een erg leuke roman zonder pretenties.
Woorden zijn wapens.
Wil Parke wordt in een wc-ruimte van een vliegveld bruut overmeesterd door twee mannen. Ze stellen hem een reeks vreemde vragen en beweren dat hij de sleutel is tot een geheime strijd waar hij niets van weet, en dat hij `immuun’ is.
Straatschoffie Emily Ruff wordt gerekruteerd door een exclusieve school waar leerlingen les krijgen in overtuigingskracht. Ze leren woorden te gebruiken als wapens. De besten worden `dichters’ en gaan werken voor een sinistere organisatie. Al snel is Emily het grootste talent – totdat ze een catastrofale fout maakt: ze wordt verliefd.
“Lexicon” is een boek met ups and downs. Het start aanvankelijk goed. De soms wat absurde gebeurtenissen trekken je als lezer het verhaal in. Je wil het kunnen plaatsen en weten hoe het verder gaat. Maar Barry weet de aandacht niet vast te houden. Halverwege het boek is er nog nauwelijks sprake van spanning. Naar het einde van het verhaal toe weet hij de spanning snel opnieuw op te bouwen, maar op zo’n manier dat het ten koste gaat van de plot. De ontknoping is een beetje een afraffeling van gebeurtenissen. Door het middengedeelte van het boek te comprimeren en het einde meer aandacht te geven, zou het naar mijn mening een sterkere thriller geweest zijn. Het verhaal bevat echter veel fantasy-elementen. Dat is ook de reden waarom het boek mij wat tegenviel. Op de voorkant staat “Thriller”, maar eigenlijk kan dit boek beter omschreven worden als een spannend fantasy-boek. Ik denk dat echte thrillerlezers teleurgesteld zullen zijn, maar liefhebbers van het fantasy-genre dit boek erg zullen waarderen.
Ex-militair Jack Reacher is in Seattle als hij een bericht aantreft in de krant: zijn oude collega’s hebben hem nodig. In Parijs heeft een ervaren sluipschutter geprobeerd de Franse president te vermoorden en er is slechts één mogelijke verdachte.
Jack Reacher is enige die de verdachte kan vinden. Hij gaat de oceaan over naar Parijs en vervolgens Londen, op jacht naar een sluipschutter met een onberekenbare wraaklust. Dit keer is het persoonlijk.
Dit is deel 19 in de serie over Jack Reacher, maar alle delen zijn goed los van elkaar te lezen. Wie reeds bekend is met deze serie, weet wat hij kan verwachten: harde actie, zenuwslopende spanning en een unieke hoofdpersoon. Persoonlijk vind ik het jammer dat er één boek uit de serie (“Voltreffer“) is verfilmd als “One Shot” met Tom Cruise in de hoofdrol. Ik zie Jack Reacher niet als een Tom Cruise. Ik laat liever mijn verbeelding werken als ik een boek lees, en hoewel Lee Child nu al bijna 20 boeken over Jack Reacher geschreven heeft, is de kwaliteit nog altijd uitstekend. Een echte aanrader voor iedereen die van actie-thrillers houdt. Zelf hoop ik dat we nog lang van Jack Reacher mogen genieten.
Als je hebt genoten van de internationale bestseller “Het Rosie Project“, dan mag je het hilarische vervolgt “Het Rosie Effect” niet missen!
Don Tillman en Rosie Jarman zijn inmiddels getrouwd en wonen in New York. Juist als Don wil vertellen dat Gene, zijn schuinsmarcherende beste vriend uit Australië bij hen komt wonen omdat zijn vrouw hem op straat heeft gezet, heeft Rosie nieuws: ze is zwanger.
Op zijn geheel eigen wijze verwerft de autistische Don in no time alle kennis over vader worden. Maar zijn oude zwakheden komen weer boven en brengen hem in de problemen. Terwijl hij opgaat in het perfectioneren van alle praktische details, verliest hij zijn emoties totaal uit het oog. Hij dreigt Rosie kwijt te raken op het moment dat ze hem het hardste nodig heeft.
Don houdt van structuur en voorspelbaarheid. Dit heeft hij gedeeltelijk afgeleerd om Rosie tegemoet te komen, maar dan gebeurt er van alles tegelijk: zijn beste vriend wordt door zijn vrouw op straat gezet en Don biedt aan dat hij voorlopig bij hen intrekt. Vervolgens krijgt Don van Rosie te horen dat ze zwanger is. De hilarische gebeurtenissen stapelen elkaar op, en het wordt steeds moeilijker voor Don om alles structuur te geven en in spreadsheets vast te leggen, zoals zijn gewoonte was. Wie “Het Rosie Project” gelezen heeft, zal zeker willen weten hoe het verder gaat met Don en Rosie, en dan is dit boek een absolute aanrader. Het is echter moeilijk om dit boek te volgen als je “Het Rosie Project” niet gelezen hebt. Je hebt echter wel één garantie: als je van “Het Rosie Project” genoten hebt, dan zal “Het Rosie Effect” je zeker niet tegenvallen. Wederom veel hilarische gebeurtenissen rondom het onwaarschijnlijke koppel, waarbij natuurlijk vooral de rigide Don voor problemen zorgt, maar deze ook op geheel eigen wijze weet op te lossen. Voor alle liefhebbers van “Het Rosie Project” dus een absolute aanrader! Ken je Don en Rosie nog niet, lees dan eerst “Het Rosie Project“.
New Word Order 