Recensie “De laatste dans” van Fabio Stassi

Fabio Stassi – “De laatste dans”

De 82-jarige Chaplin krijgt tijdens Kerst de Dood op bezoek en weet hem respijt af te dwingen door hem aan het lachen te maken. Hij wint daarmee zes jaar, tijd genoeg om zijn levensverhaal in dito hoofdstukken aan zijn dan 15-jarige zoon te vertellen. Het is opvallend dat pas het laatste deel van de roman verhaalt over zijn grandioze loopbaan als filmkomiek en de nadruk legt op zijn vormende jaren in het vaudeville en circus, in Engeland en later Amerika (deels samen met Stan Laurel). In een belangrijk subplot volgt Chaplin de sporen van de liefde van de gekleurde tijgerkooiverzorger Arléquin voor de acrobate Eszter (om haar te vereeuwigen vindt deze, nog voor de gebroeders Lumière, een cinematograaf uit). De auteur put uit Chaplins memoires en interviews, de fictieve elementen overtuigen moeiteloos en mede door de persoonlijke briefvorm werd het innemende, geloofwaardige en geslaagde ‘faction’.

Het boek bestaat uit zes zogenaamde “filmrollen” waarin Charlie Chaplin zijn verhaal vertelt aan zijn 15-jarige zoon Christopher. Tussendoor kom je als lezer nog een paar korte hoofdstukjes tegen, waarin Chaplin onderhandelt met de dood om hem nog één jaar te laten leven. Fabio Stassi heeft enorm veel research gedaan om dit boek tot stand te kunnen brengen. Voor zover je als leek de feiten kunt checken, kloppen ze allemaal. Zo is Chaplin inderdaad vier dagen vóór Hitler geboren en overleden met kerst (25 december 1977). Dit boek is een indrukwekkende mengeling van feiten en fictie. Je leert Chaplin goed kennen door dit boek. Je leert meer over zijn leven, zijn loopbaan etc., maar een biografie is het niet. Het is niet voor niets een roman. Er wordt natuurlijk ook een en ander verzonnen om het tot een goedlopend verhaal te maken, en daar is Stassi buitengewoon goed in geslaagd. Graag meer van zulke boeken!

Uitgeverij Ambo|Anthos, 2014. 269 pag.

Advertentie

Recensie “Aquamarijn” van Lilian Schneider

Lilian Schneider – “Aquamarijn”

Lilian Schneider (1965) publiceerde tal van losse verhalen in bundels en tijdschriften als Azra Magazine, Flair en Linda Magazine. Ze is co-auteur van de erotische verhalenbundel ‘Overgave’, die verschenen is onder het pseudoniem Elle van Bohemen. ‘Aquamarijn‘ is Schneiders thrillerdebuut.

Silke lijkt haar leven prima op orde te hebben: man, zoon, baan, leuke buurt. Schijn bedriegt, want haar verleden speelt haar parten. Zij draagt een geheim bij zich dat geen van haar dierbaren of naasten kent. Dan ontmoet ze in het kader van haar werk de aantrekkelijke Paul van Zanten. Binnen de kortste keren hebben de twee een affaire, verlaat Silke man en zoon en trekt ze bij Paul in. Tegelijkertijd wordt Silke bedreigd en roepen onverklaarbare gebeurtenissen angstgevoelens bij haar op. Wie heeft het op haar voorzien en komt alsmaar dichterbij? En waarom?

‘Aquamarijn’ is met 162 pagina’s opvallend dun en is helaas in één middagje uit. Silke’s grote geheim is voor de lezer geen geheim, want het wordt uit de doeken gedaan in de boekbeschrijving op de cover. Heel jammer, het verhaal zou boeiender zijn zonder deze kennis vooraf. Gemiste kans om meer spanning te creëren. De laatste pagina van ‘Aquamarijn’ maakt veel goed van het tamelijk eenzijdige verhaal, maar niet alles. Wat is er werkelijk aan de hand (geweest) en waarom? Dat wordt niet duidelijk en nodigt uit tot fantaseren. Interessante (psychologische) wending, maar toch … Het is niet helemaal fair om alle cruciale info achter te houden voor de lezer en dan een bom te laten vallen.

Toch met plezier gelezen. Lilian Schneiders schrijfstijl is aangenaam vloeiend met natuurlijke dialogen. Naar mijn mening was er meer uit dit verhaal te halen geweest (en dus ook meer pagina’s), maar voor een debuut zeker niet slecht. Ik wacht vol spanning op haar volgende boek.

Uitgeverij Passage, 2014. 162 pag.

Bestseller top 60 van week 9

1. Joris Luyendijk – “Dit kan niet waar zijn”
2. Maarten ’t Hart – “Magdalena”
3. Pieter en Jet Steinz – “Gids voor de wereldliteratuur”
4. Annegreet van Bergen – “Gouden jaren”
5. E.L. James – “Vijftig tinten grijs – Filmeditie”
Bekijk de rest van de lijst hier.

Recensie “Als je het licht niet kunt zien” van Anthony Doerr

Anthony Doerr – “Als je het licht niet kunt zien”

Het verhaal van Marie-Laure LeBlanc begint in 1934. Marie-Laure is zes jaar en woont samen met haar vader in Parijs. Vader werkt in het Muséum National d’Histoire Naturelle en de kleine Marie-Laure mag  daar een speciale kinderrondleiding bijwonen. Nooit zal Marie-Laure het verhaal over een diamant met de naam Zee der Vlammen vergeten. Volgens de overlevering verschaft de diamant onsterfelijkheid aan zijn bezitter maar valt de familie van de eigenaar ten prooi aan rampspoed. Volgens de gids is de diamant aan het museum geschonken op voorwaarde dat het 200 jaar lang achter slot en grendel bewaard zou worden. Er zijn inmiddels 196 jaren verstreken. Marie-Laure weet niet dat de diamant een grote rol in haar leven zal gaan spelen. Ze weet niet dat een gruwelijke oorlog staat te trappelen van ongeduld.

Een maand na de rondleiding neemt de oogziekte staar het gezichtsvermogen van Marie-Laure weg. Haar leven verandert ingrijpend maar gelukkig zet haar vader zich onvermoeibaar voor haar gezondheid in. Hij verzorgt de blinde Marie-Laure uitstekend en verliest ook haar geestelijke gezondheid niet uit het oog. Op haar verjaardag verrast hij haar steevast met een zelfgemaakte puzzel en een boek in braille. Hij steekt vrijwel al zijn vrije tijd in het vervaardigen van een maquette van de buurt waarin ze wonen. Hij hoopt zo zijn dochters angst voor de buitenwereld weg te nemen en haar weerbaarder en zelfstandiger te maken.

De acht jaar oude Werner Pfennig heeft geen vader en ook geen moeder. Wel heeft hij een zesjarig zusje, Jutta, van wie hij zielsveel houdt. Werner woont in een kindertehuis in het Duitse Zollverein, 450 kilometer bij Marie-Laure vandaan. Ook in Werners leven zal de Zee der Vlammen een rol gaan spelen maar het is vooral de vondst van een oude radio die bepalend voor zijn toekomst zal zijn. De radio is kapot maar Werner weet het weer aan de praat te krijgen. Gefascineerd luistert hij samen met Jutta naar de klanken die uit het apparaat naar buiten borrelen.

Elke avond luisteren de kinderen in het kindertehuis naar de gerepareerde radio. De programma’s berichten hoe goed hun leider het met het Duitse volk voorheeft. Toch zijn het niet deze programma’s die Werner fascineren. Regelmatig vangt hij een signaal uit Frankrijk op. Een onbekende Fransman wekt een grote leergierigheid bij Werner op en al snel is geen apparaat hem meer de baas. Werner leert logisch nadenken en doorziet elk technisch probleem. In Zollverein worden alle jongens op hun vijftiende in de mijn te werk gesteld maar Werner ontspringt de dans. Door zijn technisch inzicht mag hij een opleiding aan het Nationale Politieke Onderwijsinstituut van Schulpforta gaan volgen.

Marie-Laure is twaalf op het moment dat de Nazi’s haar geboortestad bezetten. Samen met haar vader vlucht ze naar het Bretonse Saint-Malo waar haar zonderlinge oudoom Etienne met zijn huishoudster madame Manec woont.  De vader van Marie-Laure heeft de Zee der Vlammen in bewaring gekregen. Misschien één van de drie replica’s, misschien het origineel. Vader en dochter voelen zich thuis in Saint-Malo maar dan wordt vader opgepakt. In een clandestiene brief verzekert hij zijn dochter dat de gevangenis een soort luilekkerland is maar Marie-Laure twijfelt. Ondertussen neemt de oorlog steeds omvangrijkere vormen aan.

Werner op zijn beurt twijfelt ook. Lange tijd geloofde hij in de eerlijke bedoelingen van Hitler maar zijn ogen hebben teveel gezien. Hij heeft teveel gehoord en teveel meegemaakt. Zijn goede schoolprestaties zijn niet onopgemerkt gebleven. Hij wordt al op zijn zestiende naar het front gestuurd waar hij illegale radiozenders opspoort. Zodra hij een illegale zender heeft gevonden jagen zijn legerkornuiten de overtreders een kogel door het hoofd.  De overtreders zijn immers verraders. Toch? Staan de Duitsers wel aan de juiste kant van de oorlog? Is Werner een held of juist een verrader? Wanneer een nieuw spoor naar Saint-Malo voert, wordt zijn verwarring alleen maar groter.

“Als je het licht kunt zien” is één van de vele boeken die over de Tweede Wereldoorlog zijn geschreven. Toch is auteur Anthony Doerr erin geslaagd een uniek verhaal neer te zetten. Een verhaal dat onbevangen begint en aan het einde alle onschuld verloren heeft. Een verhaal over twee onschuldige kinderen die tegen wil en dank bij een afschuwelijke oorlog betrokken worden. Het feit dat Marie-Laure niet kan zien maakt het verhaal alleen maar indringender. Stel je de geluiden van bommen, rondvliegende kogels, instortende gebouwen en vliegtuigen voor terwijl de wereld om je heen donker is en je niet kunt zien wat er zich voor je ogen afspeelt. Ook de schriele Werner met zijn sneeuwwitte haar valt uit de toom in een wereld vol geweld. Als je het licht niet kunt zien is een weergaloos geschreven boek dat me nog lange tijd bij zal blijven. Een absolute aanrader!

The House of Books, 2015. 544 pag.

Recensie “Dodenmis” van Gerard Nanne

Gerard Nanne – “Dodenmis”

Als onderzoeksjournalist Wilfred Krombach vermoord wordt aangetroffen in zijn achtertuin, bezorgt dat het Hoornse rechercheteam de nodige hoofdbrekens. Wie was Wilfred Krombach? En met welke zaak hield hij zich bezig? Vragen waar hoofdinspecteur Jillian Blom, de rechercheurs Felix Winner en Paula van Es, maar moeizaam een antwoord op vinden. Als enige tijd later nog een tweetal moorden worden gepleegd lijkt een en ander duidelijk te worden. Het motief van deze brute executies wijst uiteindelijk naar een ver verleden. Naar een tijd waar haat en verraad gemeengoed leken en de prijs voor een mensenleven letterlijk in geld werd uitgedrukt.

“Dodenmis” is een spannende roman waarin wordt verteld hoe het lot drie generaties bij elkaar brengt. Met desastreuze gevolgen……

“Dodenmis”  is het eerste boek van Gerard Nanne dat ik gelezen heb, en ik moet zeggen dat hij zeker indruk op mij heeft gemaakt met dit boek. Ondanks een paar kleine taalfoutjes, zit dit boek ontzettend goed in elkaar. De verhaallijnen zijn mooi in elkaar vervlochten en de dialogen lopen soepel. Nanne weet de spanning goed op te bouwen en geeft je het gevoel dat je in een achtbaan zit. Je wordt alle kanten op geslingerd en je wilt zo graag weten wat er verder gebeurt in het verhaal, dat je leestempo steeds verder omhoog gaat. Van begin tot eind een ijzersterkte thriller. Ik hoop dat er gauw een nieuw boek van hem verschijnt. Ik ben verkocht!

Uitgeverij Ellessy, 2015. 237 pag.

Recensie “Het geluid van stilte” van Belinda Aebi

Belinda Aebi – “Het geluid van stilte”

Eduard en Ulrica van Loo hebben jarenlang met veel succes raspaarden aangekocht, getraind en weer verkocht. Nu ze met pensioen zijn, laten ze de taken over aan hun drie kinderen: Olaf, Alexander en Elisabeth. Elisabeth runt ook zelf een manege en geeft hippotherapie aan autistische kinderen.
Wanneer Alexander op een dag Elisabeths dochtertje Amber naar de manege brengt, wordt hij gegrepen door een motorrijder die een vluchtmisdrijf pleegt. Hij heeft een zware hoofdwond en wordt overgebracht naar het UZ Gent, waar hij overlijdt.
Maud Gelderman en haar rechercheurs krijgen aanwijzingen die de dood van Alexander op de operatietafel erg mysterieus maken. Tijdens het onderzoek stuiten ze op duistere geheimen die wel eens de ware toedracht zouden kunnen onthullen. Werd hij vermoord? Maar door wie dan? En met welk motief?
Inez Ramon, een eenvoudig kamermeisje in het NH Belforthotel in Gent, vindt op een dag een envelop met 125.000 eurp. Eerst wil ze het geld houden, maar dan voelt ze de drang om de eigenaar ervan op te zoeken. Daarbij ontpopt ze zich als een ijzersterke vrouw met een ongewone geest, waardoor ze bepaalde mensen in een bloedstollende impasse brengt. Iedereen blijkt geheimen te hebben voor iedereen, en dat leidt soms tot onwenselijke situaties.

Na “Dubbelspel” is dit de tweede thriller van Belinda Aebi. Ze heeft een prettige schrijfstijl waardoor je graag door blijft lezen. Er zijn echter een paar kleine puntjes die mij toch wel stoorden. Het eerste betreft de dialogen. Met name wanneer uitgelegd wordt wat het Syndroom van Asperger is en wat hemofilie is, is het opeens geen dialoog meer, maar lijkt het alsof het betreffende personage een voorlichtingsfolder voorleest, zo klinisch en zakelijk klinkt het. Het tweede is het gedrag van sommige personages. Met name het gedrag van Inez Ramon is bijzonder vreemd en ongeloofwaardig. Ondanks deze minpuntjes toch weer een goede Nederlandstalige thriller, en ik denk dat we nog wel veel van Aebi gaan horen. Ze is hard op weg om de vrouwelijke Pieter Aspe te worden.

Uitgeverij Manteau, 2011. 252 pag.

Recensie “Wolf” van Mo Hayder

Mo Hayder – “Wolf”

Sinds Mo Hayder in 2000 debuteerde met “Vogelman“, bouwt ze aan haar reputatie als schrijfster voor lezers die houden van voortrazende spanning, maar toch ook wel beschikken over een sterke maag. “Wolf” is haar tiende boek, en het zevende waarin inspecteur Jack Caffery en zwerver De Wandelaar een bijrol spelen. De hoofdrol is weggelegd voor het gezin Anchor-Ferrers.

Oliver heeft net een zware hartoperatie achter de rug en slechts onder voorwaarde van snel in te roepen medische hulp mag hij naar zijn afgelegen vakantiehuis The Turrets. Zijn vrouw Matilde wil er tot rust komen door tuinieren. Hun volwassen dochter Lucia is eveneens van de partij. Lucia blijft een zorgenkind… daarom dat Matilde absoluut niet wil dat Lucia ziet wat ze in de tuin vond. Het lijkt alsof iemand ingewanden gebruikte als versiering. Het herinnert Oliver en Matilde aan een moord die jaren geleden in de buurt gepleegd werd. Daarbij kwamen de ex-vriend van Lucia en zijn toenmalig nieuw vriendinnetje om. Oliver en Matilde houden zichzelf voor dat het toeval kan zijn, één of ander roofdier dat slordig omsprong met zijn prooi… maar als plots twee politieagenten voor de deur staan omdat een buurvrouw vermist is, slaan twijfel en angst in alle hevigheid toe. Iets later bevindt het hele gezin zich in een nachtmerrie die geïnspireerd lijkt door de moord van jaren geleden.

Niet zo heel ver van The Turrets vandaan kampt inspecteur Jack Caffery met zijn eigen demonen. Caffery probeert al jaren de verdwijning van zijn oudere broer Ewan op te lossen. Ewan verdween als jongetje van negen. Caffery weet nu dat destijds een pedofiel achter zijn ouderlijk huis woonde. Steeds meer sporen naar deze man en zijn mogelijk pedofilienetwerk drogen op. De tijd dringt. Daarom wil Caffery De Wandelaar, een mysterieuze zwerver, dwingen te zeggen wat hij weet. De Wandelaar zegt echter niets voor Caffery uitzoekt waarom een klein hondje rondloopt met de boodschap “Help ons”. De lezer weet dat deze zoektocht Caffery naar The Turrets zal brengen, vraag is alleen: komt Caffery op tijd?

In “Wolf” is Mo Hayder erin geslaagd om toenemende angst te beschrijven. Drie gezinsleden worden in verschillende kamers vastgehouden door een stel bijna niet serieus te nemen Tarantino-achtige figuren. Deze laatste doen zich stoer voor, maar af en toe vertoont hun zorgvuldig opgehouden masker barstjes. De lezer merkt dat, maar Oliver, Matilde en Lucia Anchor-Ferrers ook. De intelligente Oliver heeft tijd nodig, maar vist uit door wie en waarom deze ‘bangmakers’ gestuurd werden. Het maakt de waanzin voor hem enigszins behapbaar. Jammer genoeg kan hij zijn ontdekking niet aan Matilde of Lucia vertellen. Vooral Matilde is doodsbang voor wat volgt. Zelf tot op het bot vernederd, vreest ze dat de volgende zet haar dochter Lucia treft. De angst om wat komen gaat, is een marteling op zich. Maar zoals vaker het geval in de boeken van Hayder, is niets wat het lijkt. Op het einde heeft ze voor de lezer dan ook een aantal adembenemende wendingen in petto, die maken dat je het boek vol bewondering dichtslaat omwille van plot en psychologie, en vol spijt omdat het nu eenmaal uit is.

Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 2014. 381 pag.

Bestseller top 60 van week 8

1. E.L. James – “Vijftig tinten grijs”
2. Annegreet van Bergen – “Gouden jaren”
3. Giulia Enders – “De mooie voedselmachine”
4. Griet op de Beeck – “Kom hier dat ik u kus”
5. Camilla Läckberg – “Leeuwentemmer”

 

Bekijk de rest van de lijst hier.

Recensie “Een bijna volmaakte vriendschap” van Milena Michiko Flasar

Milena Michiko Flasar – “Een bijna volmaakte vriendschap”

Er zijn meer dan drie miljoen jongeren in Japan die zich volledig hebben teruggetrokken.Ze hebben zich opgesloten in hun kamer en afgesloten van de wereld. Milena Michiko Flaar schreef een unieke, indrukwekkende roman over een fenomeen dat culturen verbindt en landsgrenzen overschrijdt. Een jongeman verlaat zijn kamer na een isolement van twee jaar. Hij verzamelt al zijn moed, verlaat op de tast het huis van zijn ouders en gaat de straat op. Voorzichtig betreedt hij de wereld opnieuw en vindt zijn weg naar een bankje in het park, zijn toevlucht en nieuwe schuilplaats. Daar opent hij zijn ogen. Tegenover hem zit een salaryman, een kantoormedewerker zoals er duizenden zijn; een lunchpakketje op schoot, keurig in het pak. Dagenlang kijken ze stiekem naar elkaar, voorzichtig groeten ze elkaar, en dan komt de dag waarop ze naast elkaar gaan zitten en beginnen te vertellen. Over wat er misgegaan is, over levens vol angst en falen, over teleurstellingen en schaamte. Ze worden bijna vrienden, de twee buren op hun parkbankje, tot op een dag de salaryman niet meer verschijnt met zijn liefdevol gevulde lunchtrommeltje. Het internationale succes van Haruki Murakami heeft de universele waarden van oost en west laten zien. Milena Michiko Flaar wordt beschouwd als de vrouwelijke, jongere Murakami. Haar ontroerende verhaal overbrugt elke denkbare culturele kloof. Met haar twee parkbankvrienden, die op alle gebieden buiten de geldende norm vallen, zit zij als derde in het park en betovert ons met hun verhaal.

Met “Een bijna volmaakte vriendschap” heeft Milena Michiko Flasar een buitengewoon ontroerende roman afgeleverd. Het is een verhaal over twee mensen, maar meer nog dan dat: het is een verhaal over schaamte, verlies, eenzaamheid, kwetsbaarheid, verlies, vrijheid en verbintenissen. De auteur gebruikt hiervoor mooie symboliek zoals het insect dat in barnsteen gevangen zit. Het boek is een beschrijving van de hedendaagse Japanse cultuur, maar in bredere zin ook een verhaal over het individualisme in de moderne samenleving en de behoefte om contact te maken. In 107 korte hoofdstukken weet de schrijfster als een kalligrafeerder een kort verhaal te schilderen dat een diepe indruk achterlaat. Juist door de soms kale, poëtische omschrijvingen, het bijzondere taalgebruik en de openheid waarmee twee vreemden elkaar verhalen vertellen die ze nooit iemand anders verteld hebben. Verhalen over pijn, eenzaamheid, verlies en schaamte. Een waar kunststukje.

Uitgeverij Cossee, 2014. 157 pag.

Recensie “Ik volg je” van Marelle Boersma

Marelle Boersma – Ik volg je

Samen met haar vijfjarige dochter Eva woont verpleegkundige Pien in Esvelderveen, een klein dorpje in de Veluwse biblebelt. Theo, een collega van haar, nodigt haar bij hem thuis uit voor een etentje. Pien neemt de uitnodiging aan en na een gezellige avond wil ze weer terug naar huis. Theo laat haar echter niet gaan. Hij vindt dat ze bij elkaar horen en samen een goed stel vormen. Pien voelt helemaal niets voor hem en maakt hem dat ook duidelijk.

Pien denkt, als Theo haar uiteindelijk toch heeft laten gaan, dat ze er vanaf is en dat Theo haar met rust zal laten. Theo heeft andere gedachten. Hij blijft haar volgen en mengt zich in haar leven. Een aantal patiënten van Pien sterft plotseling en haar moeder en dochter vallen voor de charmes van Theo. Pien raakt steeds meer geïsoleerd. Vooral omdat niemand, als ze uiteindelijk toch wat over Theo zegt, haar wil geloven. Zelfs haar goede vriend René niet.

“Ik volg je“, de titel suggereert dat al min of meer, is een boek dat over stalken en de gevolgen daarvan gaat. Het is gebaseerd op waargebeurde verhalen. Het boek is in een hoog tempo geschreven en is, ondanks het thema, prettig leesbaar. De meeste hoofdstukken gaan over Pien en een enkele over haar vriend René. Daardoor leer je beiden aardig kennen en zijn deze personages vrij goed uitgewerkt.

Het boek heeft zeker spannende elementen, maar dat is bij lange na niet door het hele boek heen. Dat is jammer, want het thema leent zich er wel voor. Ook is het verhaal soms wat voorspelbaar, hoewel zich aan het eind van het boek toch ook wel een verrassende wending voordoet. Het plot is niet helemaal geloofwaardig en het uiteindelijke lot van Theo blijft onbeschreven. Helaas, want je wilt eigenlijk toch wel weten wat de veroordeling zal zijn.

Het verhaal geeft wel een helder beeld hoe je je kunt voelen als je door één of meer, in dit geval mannelijke, stalkers wordt belaagd. Onbegrijpelijk hierin is wel dat Pien zo goed als blijft zwijgen over wat haar overkomt en het probleem alléén probeert te overwinnen. Of misschien zelfs probeert te onderdrukken.

“Ik volg je” is een boek met twee gezichten. Het ene is dat het boeiend en gelardeerd met spannende en verrassende momenten is. Het andere is dat het niet helemaal af lijkt te zijn en dat het soms wat te voorspelbaar en ongeloofwaardig overkomt. Dus een superboek, nee dat is het niet, maar dat kun je ook niet verwachten voor € 6,99.

Uitgeverij De Crime Compagnie, 2013. 304 pag.