Recensie “Nevel” van Olga Hoekstra

Olga Hoekstra – “Nevel”

Op de vuilnisbelt ligt een dode, jonge vrouw. Haar lichaam vol littekens, mishandeld, een brandwond in haar nek. De penetrante geur van de dood dringt de neus van rechercheur Thomas DeLohr binnen. Nieuwe slachtoffers, een nieuwe zaak. Kan Thomas zijn hoofd erbij houden, of wordt hij te veel herinnerd aan de verminkte lichamen van vroeger? En trekt hij de gruwelijke aanblik van het tienermeisje wel, nu hij binnenkort zelf vader wordt? Na maanden radiostilte loopt ook journalist Fleur Benedictus Thomas weer tegen het lijf. Hun liefde lijkt onmogelijk, en de details in de zaak voeren Fleur terug naar de herinneringen aan haar mishandelde zus. Maar het is onmogelijk de zaak te laten rusten. Fleur komt beangstigend dicht bij de dader. Zo dicht, dat ze zichzelf in gevaar brengt…

Na “Dodenweg” is “Nevel” het tweede deel in de Saksenburcht-reeks. De hoofdpersonen Thomas DeLohr en Fleur Benedictus kennen we nog uit het vorige deel. In “Nevel” worden hun personages verder uitgediept, en leren we ze beter kennen: hun achtergrond, hun sterke en zwakke punten. Het verhaal begint met het lichaam van een jonge vrouw die gedumpt is op de vuilstort en een opvallend brandmerk in haar hals heeft. Thomas en Fleur bijten zich vast in deze zaak, die oude wonden open rijt bij Thomas. Thomas en Fleur trekken elkaar aan en duwen elkaar weg, waardoor een interessante wisselwerking tussen deze twee hoofdpersonen ontstaat. Het verhaal is vanaf de eerste pagina buitengewoon spannend en onmogelijk om neer te leggen. Dit boek is goed los te lezen van Olga’s debuut, maar dan mis je wel wat achtergrondinformatie over de (hoofd)personen. Het is dus wel aan te raden om eerst “Dodenweg” te lezen. Bijkomend voordeel daarvan is dat je twee superspannende thrillers in huis hebt.
De laatste tijd wordt de boekenmarkt overspoeld met boeken van vrouwen die een thriller menen te kunnen schrijven (meestal denigrerend weggezet als “schrijvende huisvrouwen”), en die boeken zijn het thriller-equivalent van de Bouquet-reeks. Olga Hoekstra steekt hier echter met kop en schouders bovenuit en schrijft voor de tweede maal een kwalitatief zeer sterke thriller waarvoor je de hele nacht opblijft om door te kunnen lezen. Dit boek wil je gewoon in één ruk uitlezen. Het blijft tot de laatste bladzijde spannend, en daarna verlang je direct naar het volgende deel in deze ijzersterke serie. Naar mijn mening lenen Olga’s boeken zich zeer goed voor een verfilming. Zonder twijfel één van de beste thrillerschrijfsters van dit moment.

Uitgeverij Xander, 2015. 382 pag.

Advertentie

Recensie “Central Park” van Guillaume Musso

Guillaume Musso – “Central Park”

De Parijse rechercheur Alice Schäfer en de Amerikaanse Gabriel Keyne worden wakker op een bankje in Central Park, aan elkaar geketend met handboeien. De twee kennen elkaar niet en weten niet hoe ze hier terechtgekomen zijn. Het laatste wat Alice zich herinnert is dat ze de avond ervoor met haar vriendinnen uit ging in Parijs en het laatste wat Gabriel nog weet is dat hij piano speelde in een club in Dublin. Nu heeft Alice een vreemd wapen in de binnenzak van haar jas en bloed op haar shirt. Ze hebben geen mobiele telefoon, geen portefeuille, geen geld, geen papieren, geen sleutels. Alleen onbekende cijfers die op hun lichaam zijn achtergelaten.

Om te achterhalen wat er die nacht gebeurd is, hebben Alice en Gabriel al hun inventiviteit nodig. Wat volgt is een razendsnelle speurtocht door New York om de waarheid te achterhalen. Wie kunnen ze vertrouwen? Heeft hun aanwezigheid in Central Park te maken met een oude zaak van Alice? En wie is Gabriel nu eigenlijk echt? Het einde is zo verrassend dat je het boek direct opnieuw wilt lezen om te zien of je iets gemist hebt. Briljant!
Het boek is met veel vaart geschreven, waardoor het geen moment gaat vervelen. Musso weet hoe hij zijn lezers moet meeslepen in een verhaal. Heerlijk om te lezen en tegelijk nagelbijtend spannend!

Uitgeverij A.W. Bruna, 2015. 288 pag.

Recensie “Wolf” van Mo Hayder

Mo Hayder – “Wolf”

Sinds Mo Hayder in 2000 debuteerde met “Vogelman“, bouwt ze aan haar reputatie als schrijfster voor lezers die houden van voortrazende spanning, maar toch ook wel beschikken over een sterke maag. “Wolf” is haar tiende boek, en het zevende waarin inspecteur Jack Caffery en zwerver De Wandelaar een bijrol spelen. De hoofdrol is weggelegd voor het gezin Anchor-Ferrers.

Oliver heeft net een zware hartoperatie achter de rug en slechts onder voorwaarde van snel in te roepen medische hulp mag hij naar zijn afgelegen vakantiehuis The Turrets. Zijn vrouw Matilde wil er tot rust komen door tuinieren. Hun volwassen dochter Lucia is eveneens van de partij. Lucia blijft een zorgenkind… daarom dat Matilde absoluut niet wil dat Lucia ziet wat ze in de tuin vond. Het lijkt alsof iemand ingewanden gebruikte als versiering. Het herinnert Oliver en Matilde aan een moord die jaren geleden in de buurt gepleegd werd. Daarbij kwamen de ex-vriend van Lucia en zijn toenmalig nieuw vriendinnetje om. Oliver en Matilde houden zichzelf voor dat het toeval kan zijn, één of ander roofdier dat slordig omsprong met zijn prooi… maar als plots twee politieagenten voor de deur staan omdat een buurvrouw vermist is, slaan twijfel en angst in alle hevigheid toe. Iets later bevindt het hele gezin zich in een nachtmerrie die geïnspireerd lijkt door de moord van jaren geleden.

Niet zo heel ver van The Turrets vandaan kampt inspecteur Jack Caffery met zijn eigen demonen. Caffery probeert al jaren de verdwijning van zijn oudere broer Ewan op te lossen. Ewan verdween als jongetje van negen. Caffery weet nu dat destijds een pedofiel achter zijn ouderlijk huis woonde. Steeds meer sporen naar deze man en zijn mogelijk pedofilienetwerk drogen op. De tijd dringt. Daarom wil Caffery De Wandelaar, een mysterieuze zwerver, dwingen te zeggen wat hij weet. De Wandelaar zegt echter niets voor Caffery uitzoekt waarom een klein hondje rondloopt met de boodschap “Help ons”. De lezer weet dat deze zoektocht Caffery naar The Turrets zal brengen, vraag is alleen: komt Caffery op tijd?

In “Wolf” is Mo Hayder erin geslaagd om toenemende angst te beschrijven. Drie gezinsleden worden in verschillende kamers vastgehouden door een stel bijna niet serieus te nemen Tarantino-achtige figuren. Deze laatste doen zich stoer voor, maar af en toe vertoont hun zorgvuldig opgehouden masker barstjes. De lezer merkt dat, maar Oliver, Matilde en Lucia Anchor-Ferrers ook. De intelligente Oliver heeft tijd nodig, maar vist uit door wie en waarom deze ‘bangmakers’ gestuurd werden. Het maakt de waanzin voor hem enigszins behapbaar. Jammer genoeg kan hij zijn ontdekking niet aan Matilde of Lucia vertellen. Vooral Matilde is doodsbang voor wat volgt. Zelf tot op het bot vernederd, vreest ze dat de volgende zet haar dochter Lucia treft. De angst om wat komen gaat, is een marteling op zich. Maar zoals vaker het geval in de boeken van Hayder, is niets wat het lijkt. Op het einde heeft ze voor de lezer dan ook een aantal adembenemende wendingen in petto, die maken dat je het boek vol bewondering dichtslaat omwille van plot en psychologie, en vol spijt omdat het nu eenmaal uit is.

Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 2014. 381 pag.

Recensie “Dodenweg” van Olga Hoekstra

Olga Hoekstra – “Dodenweg”

“Dodenweg” is een gruwelijk spannend thrillerdebuut. Rechercheur Thomas DeLohr wordt op de zaak van twee auto-ongelukken gezet. De aanblik van het verwoeste lichaam van een van de slachtoffers confronteert hem met zijn verleden. Bij elke stap die hij zet om de puzzel te ontrafelen, raakt hij verder verwijderd van de oplossing. En dan blijken de crashes helemaal geen ongelukken. Thomas bijt zich vast in de zaak. Dat dreigt hem zijn carrière en zijn grip op het leven te kosten. Fleur Benedictus is beginnend journalist en de dochter van de beruchtste advocaat van Saksenburcht. Ze moet en zal met haar primeur over de ongelukken de voorpagina halen. Haar pad kruist dat van rechercheur Thomas DeLohr, een man die Fleur maar niet uit haar hoofd kan zetten. Haar roekeloze zoektocht naar erkenning heeft grote gevolgen, ook voor wie Fleur het meest liefheeft.

Met “Dodenweg” heeft Olga Hoekstra een ijzersterke thriller geschreven, die tot de laatste pagina spannend blijft. Niet voor niets heeft ze hiermee de Coffeecompany Book Award 2014 gewonnen. Dit is het eerste deel van de Saksenburcht-trilogie, en ik kan niet wachten op de twee volgende delen. Al lezend sluit je de hoofdpersonen in je hart en na de laatste pagina wil je nog geen afscheid van ze nemen. Dit smaakt duidelijk naar meer. Het is bijna niet te geloven dat dit haar thrillerdebuut is. Ik vind dit één van de beste Nederlandse thrillers van 2014. Het is duidelijk dat Olga Hoekstra een geweldige aanvulling is voor het Nederlands thrillerlandschap. Een aanrader.

Uitgeverij Xander, 2014. 336 pag.

Recensie “IJskoud” van Isa Maron

Isa Maron – “IJskoud

Op een koude novemberdag worden de doorgewinterde rechercheur Maud Mertens en de jonge Kyra Slagter weer samengebracht door een mysterieuze zaak. Twee jonge kinderen verdwijnen op bijna hetzelfde moment. Hoewel de politie met man en macht onderzoek doet, kan dat niet voorkomen dat er de volgende dagen meer kinderen ontvoerd worden. Er is geen enkele connectie tussen de verdwijningen: ze vinden overal in West-Nederland plaats, de kinderen zijn tussen de acht en twaalf jaar oud en er wordt geen losgeld geëist. Diverse Amber Alerts leveren niets op. Hoe meer kinderen verdwijnen, hoe groter de onrust in het land wordt.

Voor Mertens vormen de verdwijningen een onwelkome herinnering aan een oude zaak waarin een jong meisje slachtoffer werd. Toch maakt dit juist dat ze verbeten achter de ontvoerders aan gaat. Kyra weet wat het is als een familielid wordt weggerukt en je vol vragen achterblijft: ontvoerd, vermist, vermoord? De zaak spoort haar nog meer aan haar eigen vermiste zus te vinden: vier jaar geleden verdween Sarina, zonder spoor of bericht. Tot Kyra ineens een briefkaart van Sarina ontvangt.

“IJskoud“, het tweede deel uit het “Noordzeemoorden”-vierluik is weer een thriller die staat als een huis. Het is duidelijk dat Isa Maron een goed gevoel voor het opbouwen van spanning heeft, want na “Galgenveld“, het eerste deel van de serie, is ook “IJskoud” weer een steengoede thriller waaraan gewoon alles klopt.

Hoewel dit het tweede deel uit een vierluik is, is dit boek ook goed afzonderlijk te lezen. Je mist dan wel iets van de achtergrond van de karakters, maar dat zal niet storend zijn. Persoonlijk raad ik echter aan om eerst “Galgenveld”  te lezen, al was het alleen maar omdat het zo’n ontzettend goede thriller is! Gelukkig komen er nog twee delen in deze serie. Ik kan niet wachten.

Uitgeverij The House of Books, 2014. 320 pag.

Recensie “Galgenveld” van Isa Maron

Isa Maron – “Galgenveld”

Meedogenloos. Meedogenloos. Zijn nieuwe mantra. Het woord bevalt hem. Meedogenloos. Te lang is hij die lieve jongen geweest. Zijn moeder zei het vroeger zo godvergeten vaak dat hij dacht dat het wel waar moest zijn. `Het is zon lieve jongen. Niet meer. Nooit meer. Op een mistige zondagochtend, op het stilste uur van de beginnende dag, koerst de veerpont van Amsterdam CS naar Noord recht op een lijk af. Aan een van de hoge lantaarnpalen aan de kade bungelt het lichaam van een man, zijn gezicht gruwelijk vertrokken, zijn broek op zijn enkels. Kyra die een obsessie voor crime heeft springt meteen op haar scooter, scheurt langs het Noordhollands Kanaal en komt tegelijk met de politie aan bij het IJ. Hevig geïnteresseerd in de live moord, wat er op een PD allemaal gebeurt, hoe de politie zich gedraagt en wat de eerste stappen in het onderzoek zijn, laat Kyra zich niet zomaar wegsturen. Ze krijgt woorden met Maud Mertens, de verantwoordelijke rechercheur. Op dat moment draait de wind het lichaam een beetje, en stelt Kyra verbaasd vast dat ze de man kent. Het is Marc Gaullier, de populaire docent kunst van haar school.

In Galgenveld, het eerste deel van een vierluik, maken we onder meer kennis met de Amsterdamse rechercheur Maud Mertens, beroepsmatig een vastbijter en moeder van de zestienjarige Roos. In haar werk is ze evenzeer punctueel, recht door zee en ze functioneert prima binnen het team. Dit blijkt niet altijd even eenvoudig, daar de neuzen niet altijd dezelfde kant op staan. Dochter Roos lijkt intussen steeds vaker haar eigen plan te trekken en ook Edwin, de partner van Maud, is verre van evenwichtig genoeg om een oogje op zijn stiefdochter te houden.

Kyra Slagter zit midden in haar examens op het Damstede college als kunstdocent Marc Gaullier wordt vermist en niet veel later dood en tentoongesteld wordt teruggevonden. De vindplaats zegt alles over de boektitel. Achtervolgd en daarnaast gedreven door de verdwijning van haar oudere zus Sarina maakt dat Kyra een meer dan normale belangstelling heeft ontwikkeld voor moord- en vermissingszaken.
Als het niet bij deze moord blijft staat zowel het politieteam van Amsterdam-Noord als Kyra op scherp, die beiden hun eigen tactiek volgen.
Galgenveld laat in een tijdbestek van een week diverse personages aan het woord. Naast Maud en Kyra is er een rol weggelegd voor een in Londen woonachtige vrouw met zielenpijn die zich door haar moederinstinct laat leiden als ze zich ontfermd over een ondervoede en verwaarloosde jonge vrouw. En de lezer kijkt mee door de ogen van degene die meedogenloosheid hoog in het vaandel heeft staan.

Dit is het eerste boek dat ik van Isa Maron gelezen heb, en het is een buitengewoon goede kennismaking. De thriller zit goed in elkaar, houdt de spanning erin en staat als een huis. De personages zijn geloofwaardig, de dialogen zijn natuurlijk. Niets op aan te merken. Met Isa Maron heeft de Nederlandse thrillerwereld er een buitengewoon goede auteur bijgekregen. Gelukkig is dit het eerste deel van een vierluik, dus we mogen nog veel moois van haar verwachten.

Uitgeverij Mistral, 2014. 320 pag.