Recensie “UP” van Myrthe van der Meer

Myrthe van der Meer – “Up”

Emma heeft een afspraak met haar psychiater. Als deze niet aanwezig blijkt te zijn, krijgt ze een vervanger. Deze weet niet dat het haar laatste gesprek is en heel onverwachts voor Emma wordt ze opgenomen op de PAAZ. Opnieuw!! Nee, waarom? Ze voelt zich toch goed? En dat is nu net haar probleem. Ze voelt zich(te) goed en wil zich niet weer slecht gaan voelen. De depressies wil ze niet meer mee maken. Tijdens haar opname krijgt ze een nieuwe diagnose erbij en ook nieuwe medicatie. Hoe gaat ze hiermee om? En ook met de medepatiënten? Dit alles wordt tot in uiterste nauwkeurigheid in dit boek beschreven door Myrthe (pseudoniem).
De ups en downs van bipolair (manisch depressief) zijn, want dat is de diagnose die Emma te horen krijgt. Een Emma die totaal anders is dan in het boek “PAAZ” (klik op de titel voor de recensie). Nu is het niet zo dat je perse “PAAZ” gelezen moet hebben om het boek “UP” te lezen. Het is een boek wat heel goed apart gelezen kan worden. Een kleine maar mooie dosis humor is er ook in verwerkt. En de titel… die heeft meerdere achtergronden. Het lezen over de achtergrond veroorzaakte bij mij wel een flinke glimlach. Ook hier weer de humor die ontstond bij de medepatiënten van Emma. En de schilderijen op de PAAZ…ja, die zijn soms ook wel eens verdraaid?…mooi! De humor maakt dat dit boek toch een glimlach en soms een echte lach veroorzaakte bij mij. Maar…let op. Dit boek heeft duidelijk heel veel diepgang. De discussies tussen patiënten onderling, tussen behandelaar en patiënt en ook de relatie met Emma´s familie worden goed uitgediept. Het geeft een goed beeld van de problemen die Emma tegenkomt in haar gevecht om te leren omgaan met haar bipolaire stoornis in combinatie met Asperger. Het boek leest heel vlot weg. Dat wel. Maar het is geen boek wat je leest om eens lekker te gaan genieten van een romannetje. Nee, je gaat ondergedompeld worden in het leven op de PAAZ met alle ups en downs. Erg goed hoe Myrthe het leven op de PAAZ verwoord heeft. Maar onthoud wel dat ieder mens uniek is, en dat Emma/Myrthe niet symbool staat voor alle andere mensen met Asperger of een depressieve of bipolaire stoornis. Dit boek is zeer geschikt voor mensen die in de geestelijke gezondheidszorg werken (zij zullen veel herkennen), maar is ook leuk en interessant voor leken.

Uitgeverij The House of Books, 2015. 352 pag.

Advertentie

Recensie “Robin Williams – Als het lachen stopt” van Emily Herbert

Emily Herbert – “Robin Williams – Als het lachen stopt”

Informatie van Bol.com: “Op 11 augustus 2014 werd bekend dat Robin Williams, geliefd acteur, dood was gevonden in zijn huis in Californië. Al snel werd duidelijk dat hij vermoedelijk zelfmoord had gepleegd. Wereldwijd werd er geschokt gereageerd. In de ogen van velen had Robin Williams het perfecte leven. Succesvolle rollen op zijn naam, een prachtig gezin, geld en miljoenen fans. Hij was sprankelend grappig, een razendsnelle improviseur en een geweldige komiek. Maar vooral zijn warmte en compassie spraken miljoenen mensen aan. Achter de lach van Robin Williams ging echter een tragisch leven schuil dat de wereld niet kende. Depressies, verslavingen en zelfs het beginstadium van de ziekte Parkinson troffen de goedlachse wereldster. Robin Williams – Als het lachen stopt is de eerste Williams-biografie sinds 1999. De eerste biografie met het hele verhaal. Volledig juridisch gecheckt op waarheid en met de laatste nieuwsfeiten. Het is een ervaringsverhaal over onder meer depressie en geeft je een kijkje in het heftige leven van een boeiende en grappige man met vele filmgezichten.”

Altijd wanneer een bekende acteur sterft, worden plotseling zijn films weer volop uitgezonden op televisie, vliegen de DVD’s de winkels uit en zijn uitgevers er als de kippen bij om een biografie van de desbetreffende acteur te schrijven. Dit boek van Emily Herbert verscheen ook niet lang na het overlijden van Robin Williams. Robin Williams is altijd één van mijn favoriete acteurs geweest, en eigenlijk vindt ik dergelijke biografieën die zo snel na het overlijden gepubliceerd worden een vorm van lijkenpikkerij. Even een graantje meepikken van de publiciteit rond het overlijden van Robin Williams. Toch is het boek van Emily Herbert niet slecht. Het geeft een redelijk goed overzicht van het leven (en dood) van Williams, maar is met 320 pagina’s in een redelijk groot lettertype onvoldoende om een goed overzicht van zijn leven te krijgen. Het blijft allemaal een beetje aan de oppervlakte. Toch denk ik dat lezers, of ze nu fan waren van Robin Williams of niet, dit boek graag zullen lezen. Door het taalgebruik leest het lekker weg, en eigenlijk is Robin Williams onderdeel van iedereens wereld. Wie heeft er nu geen film met Robin Williams gezien? Ondanks het feit dat het niet echt een serieuze, diepgravende biografie is, is dit boek toch het lezen waard.

Uitgeverij Kosmos, 2014. 320 pag.

Recensie “Het ruisen van de wereld” van Deniz Kuypers

Deniz Kuypers – “Het ruisen van de wereld”

Op de begrafenis van zijn oude docent van de universiteit komt Moss zijn jeugdliefde Dani weer tegen. Hoewel ze vroeger oogverblindend mooi was, is er nu niets meer van haar schoonheid over. Maar ook Moss is niet meer dezelfde als vroeger. Hij is gescheiden van zijn vrouw en heeft zijn baan in de software business opgezegd om een boek te schrijven, maar hij heeft nog geen woord op papier kunnen krijgen. Hij lijdt aan een depressie, heeft last van angstaanvallen en slaapproblemen. Kortom, hij is ook niet meer dezelfde als vroeger.

Tijdens een etentje praten Moss en Dani elkaar bij over hun leven, maar is het wel mogelijk om verder te gaan waar ze vroeger gebleven zijn, of is het beter om herinneringen niet op te rakelen?

De roman ‘Het ruisen van de wereld‘ is het nieuwe boek van de schrijver Deniz Kuypers, de opvolger van zijn debuut “Dagen zonder Dulci“. Met ‘Het ruisen van de wereld‘ bevestigt Kuypers dat hij een groot literair talent is. Op een fenomenale manier “creëert” hij Moss. Hij beschrijft de drijfveren van Moss, wat er allemaal in zijn verleden is gebeurd, en hoe het komt dat hij nu op dit punt in zijn leven is aanbeland. Het is een meeslepend verhaal en de beschrijvingen van Moss getuigen van groot psychologisch inzicht door Deniz Kuypers. Van “De Grote Drie” leeft er geen één meer. Het is na twee boeken te vroeg om te zeggen of Deniz Kuypers bij de volgende Grote Drie gaat horen, maar dat dit boek, over hoe het leven had kunnen zijn als we andere keuzes gemaakt hadden, een schitterend meesterwerkje is (op sommige momenten bijna pijnlijk mooi), staat als een paal boven water. Dit boek staat zeker in mijn top 10 van 2014.

Uitgeverij Ambo | Anthos, 2014. 199 pag.

Recensie “Iedereen kan schilderen” van Emma Curvers

Emma Curvers – “Iedereen kan schilderen”

“Iedereen kan schilderen” is een boek waarover veel gepraat en geschreven is. Ja, zelfs bijna gehyped. Zo erg dat de verwachtingen erg hoog waren, en helaas kan het boek de hoge verwachtingen lang niet waarmaken.

In “Iedereen kan schilderen” probeert de twintigjarige Iris Kostons vrede te vinden met een gezinsleven waarin haar vader alle aandacht opeist. Hans Kostons, eigenaar van een succesvol Zuid-Limburgs bedrijf in zelfsluitende ladesystemen, lijdt aan depressies, psychoses, koopziekte, hypochondrie, vernielzucht en suïcidale neigingen. De overige gezinsleden lijden aan Hans. Ze gaan veelvuldig in therapie, afzonderlijk en samen, tot iedereen aan zijn eigen geestelijke gezondheid begint te twijfelen. Met de moed der wanhoop blijven vrouw des huizes Elsbeth en dochters Mia en Iris geloven in de beloofde verbetering. Maar na de zoveelste vernedering is de maat vol.

Er gebeurt veel in dit boek, maar het emotionele deel blijft voornamelijk onder het oppervlak. Er wordt vooral veel níet gezegd en níet geschreven. Tijdens het lezen blijf je mee piekeren met de gezinsleden over wat Hans nu precies mankeert. En net als de gezinsleden, krijg je er maar geen grip op. Het zou een veel beter boek geweest zijn als Emma Curvers hier dieper op in was gegaan. Nu is het grootste deel van het boek erg oppervlakkig, maar het einde van het boek zal nog lang nagalmen.
Al met al voor een debutante zeker niet slecht, maar er was meer uit te halen geweest.

Atlas Contact, 2014. 207 pag.

Recensie “PAAZ” van Myrthe van der Meer

Myrthe van der Meer – “PAAZ”

Als Emma van de ene op de andere dag opgenomen wordt op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling van een Algemeen Ziekenhuis), weet ze één ding zeker: hier is een fout gemaakt. Ze heeft namelijk een leuke baan, een geweldige vriend en een goed leven, dus dat ze dood wil kan dan toch geen probleem zijn?

Het is het begin van Emma’s zoektocht door de absurde wereld van de psychiatrische kliniek met al haar regels, pillen en diagnoses – een zoektocht naar de uitgang, maar boven alles een zoektocht naar zichzelf. Tijdens haar reis langs vreemde patiënten en nog vreemdere therapeuten, depressieve kerstballen en onverwachte vriendschappen, begint Emma te beseffen dat ze hier niet voor niets zit, en dat zij de enige is die kan bepalen of, maar vooral ook hóé ze ooit de PAAZ weer verlaat. Haar diagnose is duidelijk: een zware depressie. Deze wordt soms in pijnlijk rake zinnen omschreven, zoals het moment waarop Emma tegen haar vriend zegt: “Ik weet wel dat ik van je hou, maar ik voel het niet”. Dat geeft heel goed de essentie van een depressie weer. Het gaat niet om je verdrietig voelen, het gaat om helemaal niets meer voelen.

Ondanks het zware thema van het boek, schrijft Myrthe van der Meer (pseudoniem) op een luchtige en vaak zelfs humoristische manier over de dagelijkse gang van zaken op de afdeling. Het verhaal is gebaseerd op autobiografische ervaringen. Dit boek is eigenlijk verplichte kost voor iedereen die in de Geestelijke Gezondheidszorg werkt, maar zeker ook geschikt voor breder publiek. Een boek met een lach en een traan. En als je het boek gelezen hebt, weet je: “Gekke mensen zijn zo gek nog niet”.

Uitgeverij The House Of Books, 2012. 352 pag.

Recensie “Het duister zichtbaar” van William Styron

William Styron – “Het duister zichtbaar”

In de zomer van 1985 werd bij William Styron een depressie in een vergevorderd stadium geconstateerd. Deze uitte zich in apathie, wanhoop en het ontbreken van het vermogen om te praten of lopen. Styrons worsteling bereikte het hoogtepunt toen hij op het punt stond zelfmoord te plegen. Nog net op tijd werd hij opgenomen in een inrichting voordat het duister bezit van hem nam.
In dit moedige boek registreert Styron minutieus en meedogenloos zijn ziekte, maar ook zijn herstel. Hij kijkt zijn eigen demonen recht in de ogen in een relaas dat uiterst herkenbaar zal zijn – ook voor de lezer die niet aan depressies lijdt.

William Styron, de auteur van grote romans als “Sophies keuze” (verfilmd als “Sophie’s Choice”), beschrijft onomwonden zijn strijd met zijn zware depressie. Hij maakt indruk door zijn rauw, directe stijl, die erg afwijkt van de breedsprakige stijl van zijn grote romans. Dit is geen gooi naar de titel van “the Great American Novel”. Styron schrijft hier puur, kaal en hard. Voor mensen die meer willen weten over een depressie of die mensen kennen die aan een depressie lijden is dit boekje een absolute aanrader. Het voorwoord van Joost Zwagerman plaatst het boek in een duidelijke context, zowel wat het werk als het leven van Styron betreft.

Uitgeverij LJ Veen Klassiek, 2014. 112 pag.