Recensie “De wimpers van Franco” van Chris Huinder

Chris Huinder – “De wimpers van Franco”

Onderuitgezakt voor de tv pijnigt de werkloze Menno zijn hersens over de vraag wat zijn bijdrage aan de menselijke evolutie is. Wraak is het eerste waaraan directiesecretaresse Cathérine denkt als haar collectie Afrikaanse kunst voor een habbekrats is verkocht. Een feestdiner in de Bossche binnenstad lijkt een mooie gelegenheid voor vishandelaar Lodewijk om de relatie met zijn vriendin knallend af te sluiten. Maar al te graag wil rechter Irene twee rijkeluiszoontjes veroordelen. Maakt ze zich schuldig aan klassenjustitie? En wat doet pensionado Elian als hij tabak krijgt van een kreupele Amerikaanse met wie hij aan de zwier is geraakt?

In twaalf verhalen schildert de auteur mensen uit zijn omgeving. Ze staan voor keuzes die ze liever niet maken, maar zitten die al niet ingebakken in hun DNA? Je wordt er als lezer vrolijk van. Want is het leed van anderen voor velen van ons – de auteur niet uitgezonderd – geen bron van genoegen?

“De wimpers van Franco” bevat twaalf verhalen over doodgewone mensen op wie Huinder zijn spotlicht schijnt. Met een vlotte pen weet hij de mensen, hun levens en (verborgen) motieven bloot te leggen. Wat drijft hen? Waarom doen ze het een en laten ze het ander? Hebben ze een vrije wil of ligt alles reeds vast in hun DNA? De verhalen dwingen de lezer ook om mee te denken over de motieven en achtergronden. Twaalf verhalen over liefde, lijden, keuzes maken en kwetsbaarheid. Kortom, over alles wat mensen menselijk maakt. Vaardig geschreven met rake, kleurrijke personages en karakteriseringen, geschreven met humor en met veel oog en begrip voor menselijke tekorten. Een schrijver die een groter publiek verdient.

Uitgeverij Palmslag, april 2017. 158 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

A.L. Snijders, Laatbloeiende kortschrijver. ‘Ik hou veel van bedrog. En van eenvoudige dingen die onbegrijpelijk zijn’

The Wrong Notes

‘Mijn stukjes zijn maar zó lang.’ A.L. Snijders toont de omvang tussen potige duim en wijsvinger. ‘Ik schrijf ze in een uurtje.’ Maar doe dat dagelijks, en dertig jaar later heb je een oeuvre. De Nederlandse uitvinder van het Zeer Korte Verhaal (ZKV) is net zo bemind als onbekend. ‘Ik zou zo graag ongenaakbaar zijn.’

‘Alles bestaat’, mompelt A.L. Snijders terwijl hij zich laat fotograferen te midden van zijn rommelige paradijs in een uithoek van Gelderland die ook op de landkaart ‘Achterhoek’ heet. De knoestige schrijver staat naast een boom met een stalen trap ernaast die vergeefs richting kruin wentelt. ‘Geënsceneerde authenticiteit’, grijnst de schrijver. ‘Ik hou heel veel van bedrog. En van eenvoudige dingen die onbegrijpelijk zijn.’
Schijnbaar van dag op dag werd de ex-leraar op een politieschool een Beroemd Schrijver. Geen romans, geen essays, geen poëzie, geen kortverhalen. Enkel ZKV’s: Zeer Korte Verhalen. Langer dan haiku’s, grilliger dan…

View original post 2.821 woorden meer

Recensie “Hallo muur” van Erik Jan Harmens

Erik Jan Harmens – “Hallo muur”

In “Hallo muur” praat een man letterlijk tegen een muur. Over de jaren die achter hem liggen, waarin hij een burn-out kreeg, een echtscheiding doormaakte, een vader en een aantal beste vrienden zag overlijden én een geloofwaardig antwoord moest vinden op een alcoholverslaving. De muur zegt niets terug, maar biedt de man wel nieuw perspectief. “Hallo muur” is Erik Jan Harmens meest autobiografische roman ooit. Het is een eerlijk, ontroerend en zeker ook grappig verslag over dwalen, falen en blijven ademhalen, en een hart onder de riem voor mensen die een nieuw leven proberen op te bouwen nadat ze de bodem hebben bereikt.

In korte monologen gericht tot de muur tegenover hem kijkt de hoofdpersoon in dit boek terug op zijn jeugd in een gebroken gezin en zijn latere leven dat lange tijd beheerst is geweest door zijn alcoholverslaving, met een burn-out en echtscheiding tot gevolg. Anderhalf jaar nadat hij met drinken is gestopt, vertelt hij zijn verhaal. Fanatiek hardlopen is zijn nieuwe verslaving geworden, eenzaamheid, het verlangen naar een geliefde vormt nog wel een probleem. Maar inmiddels kan hij zeggen: ‘Het gaat goed met me.’ Een rauw, openhartig, triest en soms komisch verslag van een leven dat beheerst wordt door een verslaving. Nadrukkelijk als autobiografische geschiedenis gepresenteerd, maar door stijl, vorm en overgangen in de tijd meer dan het zoveelste ervaringsverslag.

Het idee stond me eerst een beetje tegen: een man die tegen een muur zit te praten, maar de monologen lezen als korte verhalen. Harmens is schrijnend oprecht en pijnlijk eerlijk. Je krijgt een voyeuristisch gevoel bij het lezen van de verhalen, ook al heeft Harmens er zelf voor gekozen zijn leven in deze vorm ten toon te stellen. Hij vertelt over zijn falen, zijn onzekerheden, zijn vele foute beslissingen, en langzaam maar zeker leren we de auteur kennen. Als een mens als alle anderen: iemand die af en toe verkeerde beslissingen neemt, maar uiteindelijk toch weer zijn leven enigszins op de rails weet te krijgen. Een pijnlijk eerlijk relaas van een leven. Puur tot op het bot.

Uitgeverij Lebowski, 2015. 224 pag.

Recensie “In stukjes” van Marc-Marie Huijbrechts

Recensie “Oorlogsverhalen” van Phil Klay

Phil Klay – “Oorlogsverhalen”

Phil Klay diende in Irak voor het US Marine Corps. In “Oorlogsverhalen” neemt hij de lezer mee naar de frontlinies van de oorlogen in Irak en Afghanistan, en weer terug naar hun families, die ‘geen idee hebben waar Fallujah ligt, waar drie leden van je peloton stierven’. In ‘Uitgezonden’ herinnert een soldaat zich hoe hij honden moest afschieten omdat ze de lichamen van zijn maten aanvraten; in ‘Lichamen’ vertelt een medewerker van het mortuarium hoe hij na de gevechten telkens de stoffelijke resten van zowel Amerikaanse als Irakese soldaten verzamelde; en in ‘Geld als wapensysteem’ krijgt een jonge officier de absurde opdracht om de levens van de Irakese bevolking te verbeteren met behulp van honkbal.

Oorlogsverhalen is een verzameling van twaalf bijzondere kortverhalen. Een aantal verhalen speelt zich af aan het front, andere aan het thuisfront. Als Irak-veteraan weet Phil Klay als geen ander hoe oorlog echt is. Hij weet hoe het voelt om je leven te riskeren in een land aan de andere kant van de wereld, maar ook hoe het is om nadien weer thuis te komen bij mensen die absoluut geen idee hebben wat je daar allemaal meegemaakt hebt. Hoewel de verhalen fictief zijn, merk je aan alles dat Phil Klay schrijft uit ervaring.

Nu eens choquerend, dan weer doorspekt met donkere humor; Klay weet met zijn realistische, bijna zakelijke schrijfstijl een veelheid aan emoties te vangen op een beperkt aantal pagina’s. Alle verhalen mogen dan wel een andere invalshoek hebben, ze zijn stuk voor stuk eerlijk, rauw en onthutsend. De heldhaftigheid van de oorlog verdwijnt in het niet bij de wreedheid en de onzin ervan.

Door te kiezen voor verschillende korte verhalen maakt Klay het voor de lezer moeilijker om een band te krijgen met de personages. De gebeurtenissen in dit boek zullen me dan ook veel langer bijblijven dan de personages op zich. Ik vraag me af of de auteur er bewust voor gekozen heeft zijn personages niet verder uit te diepen – hetzij om de oorlogservaringen an sich naar het voorplan te brengen, hetzij om de lezer duidelijk te maken dat de militairen in de verhalen even goed hun vriend, kennis of buurman zouden kunnen zijn.

Door een combinatie van al deze factoren heb ik deze verhalenbundel totaal anders ervaren dan eender welke andere oorlogsroman die ik ooit las. Ik was zo geïntrigeerd dat ik alleen maar verder wilde lezen, maar tegelijk voelde ik een soort weerzin die me bijna dwong het boek aan de kant te leggen. Aan mensen met een gevoelige maag zou ik Oorlogsverhalen misschien niet aanraden, aan alle andere lezers zeker wel!

Uitgeverij Lebowski, 2014. 303 pag.