Recensie “Besmeurde sneeuw” van Christoffer Carlsson

Christoffer Carlsson – “Besmeurde sneeuw”

De eerste sneeuw van het jaar is net gevallen als op een binnenplaats in Stockholm een man wordt neergestoken. Het slachtoffer deed onderzoek naar extremistische politieke groeperingen. Uit zijn aantekeningen blijkt dat er nog iemand in levensgevaar is. Maar wie? Rechercheur Leo Junker raakt al snel verstrikt in een duister politiek steekspel tussen radicaal-links en -rechts. Daarnaast heeft de gevoelige Junker genoeg met zichzelf te stellen; hij worstelt met trauma’s, een pillenverslaving en zijn relatie. Kan hij zijn weg vinden in dit politieke web en een tweede moord voorkomen?

De eerste twee boeken van Christoffer Carlsson werden nog met weinig enthousiasme ontvangen, maar met zijn derde boek “De toren van de dode zielen“, het eerste deel rond politieagent Leo Junker, verstomde de kritiek. Dat boek won de prijs voor Beste Zweedse Thriller 2013. “Besmeurde sneeuw” is het tweede deel rond Leo Junker, maar is goed als stand-alone te lezen. Wederom bewijst Carlsson wat een goede schrijver hij is. De personages zijn goed uitgewerkt, het plot zit sterk in elkaar en dat alles wordt gecombineerd met een maatschappijkritisch thema over de strijd tussen extreem-rechtse en extreem-linkse groeperingen. Carlsson kan beschouwd worden als de ongekroonde opvolger van Stieg Larsson. Hoewel Leo Junker misschien niet zo’n gedenkwaardig personage is als de twee hoofdpersonen uit de Millennium-trilogie van Stieg Larsson, heeft Carlsson van Leo Junker een enigszins instabiele, maar sympathieke hoofdrolspeler weten te maken, die het verhaal vrijwel op eigen kracht weet te dragen, wat een enorme prestatie is. Carlsson is een aanwinst binnen de Zweedse misdaadliteratuur en ik kijk dan ook vol verwachting uit naar het derde boek in deze serie. Dit boek is een absolute aanrader voor de liefhebbers van bijvoorbeeld Stieg Larsson, Jens Lapidus en Jo Nesbø.

Uitgeverij De Geus, 2017. 384 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Kraaien tellen” van Lucas de Waard

Lucas de Waard – “Kraaien tellen”

Tobias is een veegwagenbestuurder die het liefst met rust gelaten wordt. Maar als zijn zus en geestverwant een einde aan haar leven maakt, begint zijn omgeving steeds meer van hem te verlangen. Terwijl Tobias probeert zijn wereld schoon te houden, stapelt het vuil zich langzaam op.

Erik van Muiswinkel over “Kraaien tellen“: “Dit boek snijdt als een mes door je ziel, terwijl je nog zit te grinniken“.

Tobias (“Toby”) Gouweleeuwe heeft niet het meest spannende beroep ter wereld: hij is bestuurder van een veegwagen en iedere dag trekt hij erop uit om de stad schoon te maken. Zijn leven staat eigenlijk stil, en dat bevalt hem prima. Hij verlangt niets van de wereld en de wereld verlangt ook niets van hem.  Hij gaat nergens heen en dat vindt hij wel zo rustig. Zijn dagen brengt hij door met werken, een paar biertjes drinken in de kroeg en porno kijken.
Langzaam begint zijn leven te ontrafelen als zijn zus in Praag zelfmoord pleegt. Zij en Toby waren altijd een twee-eenheid, maar nu is hij nog alleen over. Hij krijgt eigenlijk min of meer tegen zijn wil een relatie met een verkoopster van een kledingwinkel, maar hij wil geen relatie, want relaties gaan altijd ergens naar toe, en Toby wil nergens naar toe. Hij leeft liever zijn stilstaande leventje waarin geen verwachtingen aan hem trekken en zich geen verrassingen voordoen.

“Kraaien tellen” is het tweede boek van Lucas de Waard. In 2015 verscheen zijn prachtige debuut “De Kamers“. “Kraaien tellen” is een heel ander boek, maar minstens zo mooi. Grappig, ontroerend en spannend. Een boek over het leven en de dood, over seks en familie, over veranderen en hetzelfde blijven. Dit alles vormgegeven in mooie beelden en prachtige zinnen. Lucas de Waard bewijst met dit boek absoluut een blijvertje te zijn in de Nederlandse literatuur.

Uitgeverij De Geus, september 2017. 256 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “De laatste meisjes” van Riley Sager

Riley Sager – “De laatste meisjes”

De pers noemt ze ‘The Final Girls’: Quincy, Sam en Lisa, een berucht groepje waar niemand bij wil horen. De enige overlevenden van drie verschillende massamoorden. Ze zijn voor altijd met elkaar verbonden, vanwege hun verleden. Maar wanneer Lisa onder verdachte omstandigheden overlijdt en Sam plotseling bij Quincy op de stoep staat, moet Quincy toegeven dat ze Sam en Lisa eigenlijk nauwelijks kent. Moet ze Sam vertrouwen? Of kan er maar één Final Girl zijn?

In de terminologie van horrorfilms is een ‘Final Girl’ het laatst overblijvende meisje aan het einde van een horrorfilm.  Quincy is de enige overlevende van de brute slachtpartij bij Pine Cottage en Lisa en Sam zijn beide de enige overlevenden van twee andere massamoorden. Quincy voelt zich er niet prettig bij een Final Girl te zijn en probeert haar leven op een zo normaal mogelijke manier voort te zetten met haar eigen populaire bak-blog en haar relatie met Jeff, een advocaat. Als Lisa, een van de andere Final Girls, plotseling overlijdt, richt de aandacht van de pers zich massaal op Quincy omdat de derde Final Girl, Sam, al jaren geleden spoorloos verdwenen is. Niet lang na de dood van Lisa staat Sam opeens bij Quincy op de stoep en dringt Quincy’s leven binnen. Langzaam maar zeker begint ze aan Sams motieven te twijfelen. De hoofdstukken in het heden worden afgewisseld met korte hoofdstukken over de gebeurtenissen in Pine Cottage, waar Quincy zich maar weinig van herinnert. Door de aanwezigheid van Sam beginnen details van de slachtpartij zich langzaam weer op te dringen. Wat zijn de motieven van Sam? Heeft zij iets te maken met de dood van Lisa? En waarom stond ze opeens bij Quincy op de stoep? Was het echt om elkaar te steunen als de twee overgebleven Final Girls, of heeft Sam andere motieven?
“De laatste meisjes” is een ijzingwekkend goede thriller. Het plot zit goed in elkaar, de personages kruipen onder je huid en het verhaal pakt je vanaf de eerste pagina bij de kladden om je pas na de laatste pagina weer los te laten. Dit is een briljante, unieke thriller met een ijzersterke ontknoping. Een boek dat je nog lang na zal blijven. Deze thriller zou best eens beste thriller van 2017 kunnen zijn. Lezen dus!

Uitgeverij Ambo Anthos, oktober 2017. 414 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “Uitweg” van Boudewijn Chabot en Stella Braam

Boudewijn Chabot & Stella Braam – “Uitweg”

In “Uitweg” beschrijven psychiater Boudewijn Chabot en journaliste Stella Braam manieren om waardig en omringd door dierbaren afscheid van het leven te nemen.

In deze vijfde herziene editie van “Uitweg” is naast stoppen met eten en drinken of het innemen van een dodelijke combinatie van medicijnen ook een nieuwe methode voor zelfeuthanasie. Sinds de verschijning in februari 2010 heeft Uitweg voor een aardverschuiving gezorgd. Waar hulp bij zelfdoding voorheen onbespreekbaar was, is het volgens artsenorganisatie KNMG artsen nu toegestaan om (als euthanasie niet mogelijk is) de in dit boek behandelde methoden ter sprake te brengen bij patiënten met een doodswens.

Sinds de eerste druk van dit boek in 2010 is het een klassieker over een zelfgekozen, zorgvuldige zelfdoding. De ondertitel luidt “Een waardig levenseinde in eigen hand” en dat vat het boek goed samen. Naast euthanasie, waarbij de persoon die wil sterven afhankelijk is van een arts, en “harde” zelfdoding, bijvoorbeeld door ophanging, van een flat of voor de trein te springen, is er nog een manier die daar tussenin ligt: de zorgvuldige zelfdoding. Bij een zorgvuldige zelfdoding (een waardig levenseinde in eigen hand) kan de persoon sterven op een waardige manier en in bijzijn van zijn of haar geliefden. In dit boek worden drie methoden besproken: stoppen met eten en drinken (versterven), de medicijnmethode (een overdosering van medicijnen die normaal gesproken op recept voorgeschreven worden, maar inmiddels ook vrij gemakkelijk via internet te bestellen zijn) en de heliummethode. In hoeverre deze methodes het predicaat “waardig” verdienen moet iedereen uiteraard voor zichzelf uitmaken. Duidelijk is in ieder geval dat de persoon die voor een van deze methodes kiest, in ieder geval in alle rust afscheid kan nemen van de dierbaren en ook zelf zijn uitvaart mee kan helpen plannen of regelen. Voor de nabestaanden is dit ook makkelijker te verwerken dan een bloederige of verminkende zelfdoding. In deze nieuwe druk is uitgebreid plaats gemaakt voor nieuwe (maatschappelijke) ontwikkelingen, zoals bijvoorbeeld het initiatief Voltooid Leven, het beschikbaar zijn van een “pil van Drion” door de Coöperatie Laatste Wil en de rechtszaak tegen Albert Heringa die zijn stiefmoeder Moek hielp sterven door haar medicijnen te geven waardoor zij kon sterven op de manier zoals zij wilde. Heringa werd hier voor veroordeeld zonder oplegging van straf, maar deze zaak moet in opdracht van de Hoge Raad opnieuw behandeld worden door het Gerechtshof. Het boek biedt veel informatie, zowel praktisch als juridisch, maar is toch toegankelijk voor een breed publiek, vooral dankzij de intermezzo’s, waarin casussen besproken worden, waardoor er begrip kan ontstaan voor de redenen waarom mensen kiezen voor een zorgvuldige zelfdoding. Dit boek is al sinds 2010 een belangrijk boek in de literatuur over een zelfgekozen levenseinde en ondanks de enorme hoeveelheid informatie die er inmiddels op internet beschikbaar is, is dit boek nog steeds het standaardwerk over een zorgvuldig, zelfgekozen levenseinde. Een waardig levenseinde in eigen hand. Een boek dat in zeven jaar tijd allerminst aan belang heeft ingeboet. Met uitgebreid literatuuroverzicht voor wie zich verder wil verdiepen in de onderwerpen die in dit boek aan bod komen.

Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar, mei 2017. 304 pag.

Recensie: Huso Akkerman