Recensie “Mensen zonder uitstraling” van Jente Posthuma

Jente Posthuma – “Mensen zonder uitstraling”

Over de auteur: Jente Posthuma publiceerde korte verhalen in De Revisor, Das Magazin, Hollands Maandblad en De Gids. In 2012 won ze de A.L. Snijdersprijs voor het beste zeer korte verhaal. Met A.L. Snijders en Tommy Wieringa speelde ze drie literaire theatervoorstellingen in De Kleine Komedie. Posthuma groeide op in Twente en woont met vriend en kind in Amsterdam. “Mensen zonder uitstraling” is haar debuutroman.

De stuurloze hoofdpersoon van “Mensen zonder uitstraling” leeft in de schaduw van haar moeder, een ontevreden actrice. Haar vader is hoofd van een psychiatrische inrichting. Psychopaten en depressieven raadt hij aan hun bezigheden in afgepaste tijdsblokken in te delen, zodat ze meer controle krijgen over hun bestaan. Zijn dochter geeft hij hetzelfde advies. Dan overlijdt haar moeder en blijven vader en dochter over.

Citaat: “[Haar moeder] had het ook vaak over uitstraling, en vooral over mensen die dat niet hadden. Dat waren verschrikkelijke mensen. Die waren nog erger dan lelijke mensen.”

Recensie door Coen Peppelenbos. Eerder verschenen op tzum.info:
De verschillende hoofdstukken van het boek vertellen delen uit het leven van de ik-persoon. We zien haar in het ene hoofdstuk als meisje, in het andere als aankomend schrijfster of als dertiger met kind. Posthuma schiet heen en weer in de tijd. De grootste breuk in het leven van de hoofdpersoon is de dood van haar moeder, een actrice die op jonge leeftijd aan kanker overlijdt. Die gebeurtenis tekent, zonder dat het expliciet gezegd wordt, haar verdere leven. Hoe verhoudt ze zich tot haar vader, hoe tot haar minnaars? Waar komt die afschuw over mensen die hoorbaar eten vandaan? Waarom lukt het haar niet om een echte roman op poten te zetten.

Posthuma vertelt op een laconieke wijze: er wordt niet sentimenteel gedaan, noch wordt alles gepsychologiseerd, ondanks dat de vader van de hoofdpersoon psychiater is. Het laatste hoofdstuk gaat over het sterven de moeder, maar zelfs dat weet Posthuma indrukwekkend licht te houden. Eerder in de roman heeft de schrijfster de lezer op het verkeerde been gezet door een hoofdstuk te beginnen met de zin: ‘”Het is tijd afscheid te nemen,”‘ zei mijn moeder, “want ik ga dood.”‘ Vals alarm voorlopig, want in dat hoofdstuk heeft ze slechts te veel van een ‘bruine taart’ gegeten, waardoor ze nogal raar werd in haar hoofd. Het tekent de schrijfster die weet hoe ze een boek moet componeren.

Er zit gelukkig ook veel ironie in de zinnen, een stijlmiddel dat door veel jonge schrijvers verafschuwd wordt, maar waardoor deze roman wel een continue lichtheid behoudt. Zo heeft de hoofdpersoon een tijdje een vriendje die bij de film werkt, en ook zij krijgt een keer een rolletje. ‘Als lijk vond Thomas me erg geslaagd, omdat ik goed stil kon liggen. Maar ik kon er niet van leven.’ Of neem deze passage over een vriendin: ‘Zelf had ze ADHD en kon ze niet goed focussen. Als ik iets vertelde, moest ik snel praten, zodat ik klaar was voor haar gedachten afdwaalden.’ Het is mede aan dit soort mooie zinnen te danken dat “Mensen zonder uitstraling” een prachtig debuut is.

Uitgeverij Atlas Contact, augustus 2016. 176 pag.

Advertentie

Recensie “Dark matter” van Blake Crouch

Blake Crouch – “Dark matter”

Met dank aan Karakter Uitgevers B.V. voor het recensie-exemplaar.

 

Het leven bestaat uit keuzes.

Door één pad te kiezen, sluit je het andere af.

Maar wat als dat nu eens niet zo is.

Wat als je in een andere werkelijkheid dat andere pad volgt.

 

Wat als je spijt krijgt van je keuze… 

 

Over de schrijver

Blake Crouch (1978) is geboren in North Carolina en heeft sinds zijn afstuderen verschillende thrillers geschreven. Met de Wayward Pines-Serie, en de verfilming daarvan, raakte hij meer bekend bij het grote publiek. De vertaalrechten van zijn nieuwe thriller “Dark Matter” werden internationaal voor astronomische bedragen overgenomen en ook de filmrechten zijn verkocht.

Cover

Ik heb de ongecorrigeerde proef gelezen. De cover van dit exemplaar is heel simpel gehouden. Zwarte ondergrond met witte letters. De titel “Dark Matter” staat bovenaan met een groot lettertype vermeld. Vlak daaronder: ”Wat als”. De naam van de schrijver staat bijna onderaan. Volgens de cover is het een speculatieve thriller. Ik kon mij daar voor het lezen geen goed idee bij vormen. Maar na het lezen voldoet dit boek inderdaad aan dat genre. Het is een mix van thriller en science-fiction. Speculatief dekt de lading. Op de definitieve cover die bij deze recensie te zien is, zijn de titel en de naam van de schrijver in een donkere kleur weergegeven. De cover krijgt vanwege zijn eenvoud, die intrigeert, een 9.

Verhaal

Jason Dessen, atoomfysicus en professor in kwantummechanica op een kleine universiteit geniet van een normale donderdagavond, die hij samen met zijn zoon Charlie en zijn vrouw Daniela doorbrengt. Een vroegere collega heeft een belangrijke wetenschappelijke prijs gewonnen en op aandringen van zijn vrouw besluit Jason om kort langs het informele feestje te gaan om deze ex-collega te feliciteren. Tijdens het feestje is er een woordenwisseling tussen hem en Ryan, zijn ex-collega. Ryan snapt niet dat Jason niet meer van zijn carrière heeft gemaakt. Volgens Ryan zou Jason de wereld hebben veranderd als hij onderzoek was blijven doen.

Jason blijft maar kort op het feestje. Onderweg naar huis wordt hij plotseling gewelddadig overvallen en onder dwang van een pistool moet hij naar zijn eigen huis rijden. De overvaller vraagt aan Jason hoe het is om Jason te zijn, of hij gelukkig is met zijn leven. Dat zijn de laatste woorden die hij hoort en vanaf dat moment komt er een eind aan alles waar hij van houdt, aan alles wat hij kent.

Jason wordt wakker en weet niet waar hij is. Er zijn enkele mensen bij hem in een vreemde ruimte en spreken hem aan met doctor Dessen. Men vraagt zich af hoe hij zich voelt. Hij wordt met een brancard naar een operatiekamer gebracht. Er wordt gezegd: “Welkom terug, Jason” en hij wordt gefeliciteerd dat hij het gehaald heeft. Jason heeft geen idee wie die mensen zijn en waar zij het over hebben. Ze stellen zich voor als zijn collega’s en vrienden. Jason probeert niet in paniek te raken.

In de operatiekamer krijgt hij een aparte, pijnlijke behandeling en Jason denkt dat hij hallucineert. Hij vraagt zich af of er een drug is om hallucinaties en pijn op dat niveau van angstwekkende helderheid te creëren. Wat in hem opkomt is dat misschien wel de CIA erbij betrokken is en dat hij in een illegale kliniek wordt blootgesteld aan experimenten. Het gekke is echter dat de mensen om hem heen blij zijn hem te zien. Ze stellen Jason gerust dat de desoriëntatie die hem blijkbaar parten speelt weg zal trekken. Jason begrijpt steeds minder van wat er aan de hand is. Hij weet het complex te ontvluchten en gaat naar huis. Dit blijkt niet het veilige toevluchtsoord te zijn dat hij had verwacht. Eenmaal thuis komt hij erachter dat niets is zoals het was voor de ontvoering. Hij heeft geen zoon en Daniela is niet zijn vrouw. Hij komt erachter dat hij geen gewone professor is, maar een zeer getalenteerde wetenschapper die prestigieuze prijzen heeft gewonnen. Jason is verbijsterd door deze informatie. Binnen een tijdsbestek van enkele uren is hij het contact met zijn identiteit en realiteit kwijt, hij twijfelt aan alles wat hij dacht te kennen.

Mening/conclusie

De ondertitel ‘Wat als’ en ‘speculatieve thriller’ scheppen hoge verwachten. Dit ook vanwege de Wayward Pines-Serie, die ik met veel plezier gelezen heb.

Het eerste deel van hoofdstuk 1 is in de vorm van een alwetende verteller, dit blijkt Jason te zijn. Er is een korte uitleg hoe het allemaal begon. ‘Niemand vertelt je dat het allemaal op het punt staat te veranderen, dat het van je wordt afgepakt’. Na dit eerste stukje, verandert het vertelperspectief. Vanaf dat moment tast je net als Jason in het duister over wat er aan de hand is, je weet net als hij niet wat er gebeurt. Je voelt zijn angst, zijn paniek en verwardheid over wat er gaande is. Waarom is hij ontvoerd? Hij kan geen enkele reden verzinnen. Je wordt tijdens de kidnapping meegevoerd in de gedachten van Jason, deze zijn gedetailleerd beschreven. Daarna komt de onbekende wereld waar Jason mee geconfronteerd wordt. Jason vraagt zich af wat er in vredesnaam met hem gebeurd is. Het geeft hem een raar gevoel dat mensen hem blijken te kennen, terwijl hij zich hele andere dingen herinnert. Niets lijkt erop dat dit een gewone ontvoering is. Er is iets vreemds aan de hand en dat maakt je als lezer zeer nieuwsgierig. Jason probeert er achter te komen wat er met hem is gebeurd, maar tijdens zijn onderzoek komt hij erachter dat hij, maar ook iedereen die hij zijn geheim toevertrouwt, gevaar loopt. De mensen met wie hij nu te maken heeft, gaan tot het uiterste om zaken geheim te houden. Wat Jason in de loop van het verhaal ontdekt is onvoorstelbaar, ongelooflijk en verbijsterend. Jason zal voorzichtig moeten zijn als hij weer levend thuis wil komen. Om dit doel te bereiken gaat hij op een bizarre, beangstigende reis. Tijdens deze reis zit Jason in een achtbaan van emoties, het is een reflectie op zijn leven dat hij tot dan toe heeft geleefd. Zaken die hij altijd voor lief heeft genomen betekenen nu alles voor hem.

Het verhaal is intrigerend, maar vooral enorm spannend. De verwarring van Jason is uitstekend beschreven. Jason heeft een vermoeden over wat er aan de hand is, maar er blijft bij hem constant die twijfel bestaan over wat nou precies de waarheid en de werkelijkheid is.

“Dark Matter” is een bijzonder origineel, vernieuwend, spannend, indrukwekkend en intrigerend verhaal. De ontknoping is fascinerender en briljanter dan ik had kunnen vermoeden. Het is verreweg het beste boek dat ik dit jaar heb gelezen.

“Dark Matter” van Blake Crouch heeft de hoge verwachtingen die ik van het verhaal had waargemaakt en krijgt van mij 5 dikke sterren!

 

Uitgeverij Karakter, augustus 2016. 320 pag.

Gastrecensent: Jeanine Feunekes-Both (Recensente De Perfecte Buren)

 

Gastrecensie “Het mysterie van de 100…” van Rob Bakker

Rob Bakker – “Het mysterie van de 100…”

De auteur:
Rob Bakker (Bussum, 19 oktober 1949) is een Nederlandse journalist, auteur en historicus uit Baarn. Als docent Nederlands en Zakelijke Communicatie is hij verbonden aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Bakker schreef romans, waaronder “Graven“, “Een Pad Voorbij” over vrijwillige euthanasie en “De Toespraakschrijver“. Hij maakte zijn thrillerdebuut met FE! in 2000. In 2015 verscheen de Vierdaagse thriller “De dood wandelt mee” en dit jaar “Het Mysterie van de 100…”

De achterflap:
De christenen in het Oosten staan onder druk. Als uiting van solidariteit zal een missieschip vanuit het Oosten de Donau en de Rijn afvaren naar Nijmegen, waarbij priesters uit Oost en West aan boord zullen komen om gezamenlijk de Vierdaagse Mis bij te wonen van de 100ste Vierdaagse. Een Nederlandse Foundation is financier van dit mooie initiatief. Echter: niemand weet dat deze Foundation de dekmantel is van een terroristische organisatie, die een aanslag beraamt met de codenaam Operatie Saladin. Het brein achter Operatie Saladin is De Pers: een internationale terrorist, voorheen Talibanstrijder en nu bankier van terreurorganisaties. Voor eigen gewin wil hij een grote diamanten ring veilen die hij als Talibanstrijder buit heeft gemaakt. Inspecteur Van Dorp krijgt al snel lucht van de zaak en komt op het spoor van opmerkelijke geldtransacties. Voor hij het weet wordt Van Dorp meegesleurd in een achtbaan van ontwikkelingen die gaan van internationale terroristenbestrijding en een spectaculaire diamantenroof in Frankrijk, tot de zorg om de veiligheid van de Vierdaagsewandelaars.

Inspecteur Van Dorp krijgt al snel lucht van de zaak en komt op het spoor van opmerkelijke geldtransacties. Voor hij het weet wordt Van Dorp meegesleurd in een achtbaan van ontwikkelingen die gaan van internationale terroristenbestrijding en een spectaculaire diamantenroof in Frankrijk, tot de zorg om de veiligheid van de Vierdaagse-wandelaars.

De 100ste editie van de Nijmeegse Vierdaagse trok al meer aandacht dan menig voorafgaande. Het zouden weer vier lange dagen worden voor de wandelaars met zoals al vaker een start met extreme hitte en de kans op zware onweersbuien is een feit.
Met die gegevens start ik met het lezen van het boek “Het mysterie van de 100…“, waarin al vroeg duidelijk wordt wat de missie is van Operatie Saladin. Hierdoor heb je de neiging om snel door het boek te bladeren om er zeker van te zijn dat de missie niet gaat lukken, tenminste dat is de hoop die jezelf koestert. Maar is dat wel zo? Loopt dit verhaal wel goed af? Een vraag die ook elke wandelaar zich vanaf de start afvraagt. Haal ik de finish, of moet ik vroegtijdig het veld verlaten?

De priesters op het schip hebben geen idee waarmee ze vervoerd worden, zodra ze ook maar enige argwaan uiten, zijn ze hun leven niet meer veilig.
Aan land heerst de drukte van de Vierdaagse, waarbij weinigen het besef hebben wat er daadwerkelijk dreigt te gebeuren. En op de achtergrond dringt de tijd.

Als je iets weet en je weet dat je het weet maar je kunt het je niet meer herinneren, dan moet je de gedachte loslaten van dat onderwerp. En dan komt het vanzelf in je geheugen weer op.

De manier hoe het verhaal geschreven is, waarbij geen enkel detail wordt overgeslagen, maakt het dat je op sommige momenten teveel tekst moet verwerken. De personages worden op bijzondere wijze neergezet waarbij je de emotie en haat die ze met zich meedragen volledig kan volgen en ook hier ontbreekt geen enkel detail.
Het iets te voorspelbaar plot is tot in de puntjes uitgewerkt en laat je dan ook met geen enkele vraag achter. Door alle precieze en uitvoerige omschrijvingen wordt de vrije gedachte van de lezer wel teniet gedaan waardoor het thrillereffect mijn inziens ontkracht wordt. Wat ik persoonlijk wel jammer vind. Rob Bakker leidt je door zijn meesterwerk van details en diepgaande gesprekken en weet je als tevreden lezer over de finish te trekken. De 100ste Vierdaagse is afgelopen, het boek kan dicht.

Plot 3,5
Schrijfstijl 4
Originaliteit 4
Psychologie 3
Leesplezier 3,5
Spanning 3,5

“Het mysterie van de 100…” krijgt 3,5 sterren.

Uitgeverij B for BooksdistriBution, mei 2016. 347 pag.

Gastrecensent: Daniëlle Henssen.

Gastrecensie “Zusjes” van Chevy Stevens

Chevy Stevens – “Zusjes”

Over de auteur:
Chevy Stevens is het pseudoniem van Rene Unischewski (Vancouver Island, Canada, 1973).  Ze werkte lange tijd als makelaar, waarbij ze zich voorstelde wat voor vreselijks er zou kunnen gebeuren tijdens bezichtigingen met potentiële kopers. Het meest gruwelijke scenario vormde de inspiratie voor haar thrillerdebuut Still missing (2010), vertaald als Vermist.
In een rap tempo volgde nog meer thrillers, zoals Ik zie alles en Nachtspel, voor Still missing ontving Stevens de International Thriller of the Year Award voor het beste debuut. Haar boeken worden in meer dan dertig landen uitgegeven.

Achterflap
De zusjes Jess, Courtney en Dani CampbeIl wonen op een afgelegen boerderij in Canada. Het is een hard leven, vooral omdat ze uit de buurt moeten blijven van hun driftige vader. Op een nacht loopt een ruzie uit de hand en de zussen slaan op de vlucht. Als hun auto pech krijgt vragen ze hulp aan twee mannen in een klein stadje, maar dat is het begin van een nieuwe nachtmerrie.
Achttien jaar later wonen ze onder andere namen in Vancouver. Wanneer een van de zussen vermist wordt, wordt duidelijk dat het verleden hen heeft ingehaald, en dat ze niet nog een keer kunnen vluchten.

Het verhaal wordt in drie delen opgesplitst. Het eerste deel wordt verteld uit naam van het jongste zusje Jesse. Je wordt meegesleept in een beangstigend verhaal over wat de zusjes mee moeten maken bij hun vader die, door voortdurend dronken te zijn, zijn agressieve gedrag niet onder controle heeft. De zusjes worden aan hun lot overgelaten en tijdens een uit de hand gelopen ruzie met hun vader is er nog maar een uitweg en dat is vluchten, ver weg van huis en haard.
Tijdens hun vlucht komen ze door autopech in aanraking met twee mannen die bereid zijn hen te helpen. Maar is dat wel zo? Zijn deze mannen wel zo vriendelijk en behulpzaam zoals ze zich in eerste instantie voordoen? Vanaf dat moment beland je in een spel waarin je meegesleurd wordt en waarbij je met doodsangst de bladzijde telkens omslaat in de hoop dat er snel een einde aan de nachtmerrie komt.

Onder volledige anonimiteit leven de zusjes verder, waarbij datgene wat er 18 jaar geleden gebeurd is zover mogelijk verborgen wordt gehouden. Totdat op een dag een van de zussen wordt vermist.  En dan begint de nachtmerrie weer opnieuw. En weer dendert het verhaal door je hoofd, elk moment wat er beschreven wordt, elke seconde die te lang duurt houd je vast in een nachtmerrie waar geen einde aan lijkt te komen. Het grijpt je naar je keel, de angst neemt je mee op zoek naar een uitweg voor de zussen. Tot op het laatste moment waarbij alle opgedane emotie je even je adem ontneemt en ik mijn ogen niet helemaal droog kon houden.

Als thriller-fan is dit een absolute must-read, alles wat een thriller moet bevatten zit er In verwerkt. Deze zal dan ook zeker in mijn top 5 belanden van beste boek van 2016.

Plot 5+
Schrijfstijl 5
Originaliteit 5
Psychologie 5+
Leesplezier 5
Spanning 5+

Mijn waardering voor dit boek komt op een dikke 5 sterren te staan.

Uitgeverij Cargo, juli 2016. 384 pag.

Gastrecensent: Daniëlle Henssen.

Gastrecensie “Beschadigd” van Ika Gerritsen

Ika Gerritsen – “Beschadigd”

Haar jeugd is niet helemaal naar wens verlopen, waardoor Kirsten nog vaak nachtmerries heeft en hier telkens aan herinnert wordt.

Haar vriend Mark is niet echt meelevend waarop Kirsten besluit om bij hem weg te gaan. Dan krijgt ze het bericht dat haar Oma Veronica is overleden. Hierdoor besluit ze om voor een tijdje in het huis van haar overleden oma te gaan wonen. Dit tot tevredenheid van haar moeder maar haar stiefvader Roger is nogal verbaasd dat ze dit besluit neemt. Om de kosten te drukken verhuurt ze de zolderkamer aan de vrolijke Elise.

Als er opeens twijfels ontstaan over de doodsoorzaak van Oma Veronique gaan Kirsten en Elise op onderzoek uit. Met als gevolg dat ze zichzelf steeds dieper in de nesten werken en het verleden van Kirsten weer bezit krijgt van haar leven.

Kunnen ze nog ontsnappen?

Bij dit debuut van de schrijfster was ik zonder enige verwachtingen begonnen met lezen. Door de proloog is de spanning meteen aanwezig. Dit wordt door de flashbacks even teruggedrongen om de personages gestalte te geven. Zodra Kirsten in het huis van haar oma intrekt komt het verhaal goed op gang. De schrijfstijl is makkelijk te lezen waardoor ook de voortdurende flashbacks makkelijk te volgen zijn. Het blijft lang een raadsel wat er nou werkelijk heeft plaats gevonden in het huis van oma, dit zorgt ervoor dat je het boek in één keer wilt uitlezen. Ben benieuwd of er een vervolg komt of met wat voor een nieuw verhaal Ika Gerritsen opnieuw toeslaat. 4/5 sterren

Uitgeverij Letterrijn, mei 2016. 267 pag.

Gastrecensent: Daniëlle Henssen.

Gastrecensie “Zeldzame aarden” van Sandro Veronesi

Binnen een tijdsbestek van 24 uur verliest een man de controle over zijn gehele leven: hij maakt een ernstige fout op het werk, hij vindt zijn kantoor verzegeld, hij ontdekt dat zijn compagnon is gevlucht en hem met de problemen heeft opgezadeld, hij breekt definitief met zijn partner – en intussen is zijn dochter van huis weggelopen. Hij voelt zich opgejaagd en vlucht, maar de plotselinge puinhoop van zijn leven maakt op hem ook de indruk van een nauwkeurig ontwerp.

Deze man is Pietro Paladini, de onbeweeglijke held van Kalme chaos, die wij negen jaar later in een omgekeerde situatie tegenkomen, dolend op zoek naar het gewone leven dat hij plotseling is kwijtgeraakt, of – en dat zal zijn ontdekking zijn – dat hij nooit echt heeft gehad.

Het is mij sinds ik begonnen ben met mijn bedenksels over boeken neer te pennen nog nooit eerder overkomen. Een boek lezen, weten dat je moet verder lezen, niet weten waarom, genieten van de prachtige taal om dan pas in de laatste drie hoofdstukken te beseffen waarom je dit moest lezen. “Zeldzame aarden” (2013) is het vervolg op “Kalme Chaos” (2006), het verhaal waarin Pietro Paladini, succesvol directeur van een tv-station in Milaan, zijn vrouw Lara verliest aan een aneurysma en alleen achterblijft met zijn 10-jarige dochter Claudia. “Kalme Chaos” heb ik niet gelezen maar dat is geen beletsel, ik zal het wel nog lezen! Nu zijn we acht jaar verder. Pietro heeft Milaan al enige jaren verruild voor Rome, is mede-eigenaar van een bedrijf in tweedehands auto’s en heeft al vier jaar een relatie met vriendin D. Dochter Claudia is inmiddels achttien. Als volledig onverwacht zijn compagnon het brein blijkt te zijn van een autozwendel en de belastingsinspectie zijn bedrijf verzegelt wordt Pietro gedwongen te vluchten. Dit is slechts de aanzet voor een retrospectie in zijn eigen brein en gedachten. Weergaloos is de grappige wijze waarop Veronesi de hoofdfiguur Pietro schijnbaar onbenullige details laat opmerken en beschrijven. Ze zijn uit het leven gegrepen en laten je balanceren tussen eigen kleinschalig geluk en de drang naar succes.
De krop in de keel kreeg ik inderdaad pas op het einde van het boek tijdens het gesprek tussen Claudia en Pietro wat meteen ook de reden is waarom je dit boek moet lezen. Dit hakt er behoorlijk diep in.

Uitgeverij Prometheus, 2015. 368 pag.

Gastrecensent: Jan Stevens (www.boekensite.gent)