Recensie “Het derde doelwit” van Joel C. Rosenberg

Joel C. Rosenberg – “Het derde doelwit”

J.B. Collins is buitenlandcorrespondent voor The New York Times. Als hij hoort dat isis, een splintergroepering van Al-Qaida, in Syrië chemische wapens heeft, weet hij direct één ding zeker: dit verhaal moet hij koste wat het kost volgen. Bezit de leider van de jihadistische groepering deze wapens inderdaad? Zo ja: wat is het doelwit? Amerika? Israël? Of is er een derde doelwit? De Amerikaanse president staat op het punt het Midden-Oosten te bezoeken, maar in deze gespannen tijden is dat een vrijwel zekere aanleiding tot een escalatie van conflicten. Kan Collins zijn invloed aanwenden voordat het te laat is? Of zullen de terroristen erin slagen talloze mensen te doden tijdens een aanval op het derde doelwit?

“Het derde doelwit” is het eerste deel in een nieuwe serie van Rosenberg met journalist J.B. Collins in de hoofdrol. Collins is buitenlandcorrespondent voor de New York Times en houdt zich voornamelijk bezig met het Midden-Oosten, waar hij veel contacten heeft. Hij heeft geruchten gehoord dat ISIS chemische wapens heeft gestolen die het Syrische leger verborgen had gehouden. Collins onderneemt een levensgevaarlijke tocht in ISIS-gebied om bevestiging te krijgen. Maar de dreiging blijkt nog veel groter te zijn dan gedacht.
Joel C. Rosenberg is voormalig veiligheidsadviseur voor o.a. Benjamin Netanyahu, waardoor hij de wereld waarover hij schrijft van binnenuit goed kent. Dat valt direct op bij het lezen: de schrijver weet waar hij het over heeft en hij heeft ontzettend veel research gedaan, o.a. naar ISIS en Al-Qaida, waarmee het ook een bijzonder actueel boek is geworden. Soms bijna griezelig actueel. Hoewel het natuurlijk fictie is, blijft de vraag “Wat als?” wel in je achterhoofd spoken bij het lezen. Dat ik zelf geen kenner van het Midden-Oosten ben, was absoluut niet storend bij het lezen. Gedurende het verhaal worden alle onderlinge relaties (tussen personen en landen) vanzelf duidelijk en het boek leest als een trein. Zonder twijfel een van de beste thrillers die ik dit jaar gelezen heb. Misschien zou “Het derde doelwit” het best omschreven kunnen worden als een kruising tussen “Ik ben Pelgrim” en de boeken van Dan Brown. Het boek pakt je bij je strot en laat je niet meer los. Toen ik het boek dichtsloeg, wilde ik direct het volgende deel in de serie lezen, dus dat is altijd een goed teken. Dit was mijn eerste kennismaking met de boeken van Joel C. Rosenberg, maar hij heeft direct een plekje in de top 10 van mijn favoriete thrillerauteurs geclaimd. Fenomenaal!

Uitgeverij Mozaïek, juni 2015. 404 pag.

Advertentie

Recensie “Het proces-Sonderberg” van Elie Wiesel

Elie Wiesel – “Het proces-Sonderberg”

Wanneer Werner Sonderberg, een jonge Duitser die in de Verenigde Staten woont, wordt beschuldigd van moord op zijn oude oom, pleit hij tijdens het proces: ‘Schuldig, en niet schuldig.’ De jonge journalist Yedidyah, die het proces voor de krant moet verslaan, raakt gefascineerd door deze vreemde zaak. Hij ontdekt dat de gebeurtenis verband houdt met de Tweede Wereldoorlog en heeft het onverklaarbare gevoel dat zijn eigen lot op het spel staat. Hij krijgt het vermoeden
dat hij op een familiegeheim is gestuit en gaat op onderzoek uit naar zijn eigen verleden. Wie is hij werkelijk? Hoe vindt hij de verdwenen herinneringen aan zijn vader, zijn moeder en broer terug?

Citaat: “We leven in niet in het verleden, het verleden leeft in ons. Vroeg of laat voegt de mens zich bij degenen die hem voorafgegaan zijn”

Kan iemand tegelijk schuldig en onschuldig zijn? Erft iemand de zonden die een voorvader begaan heeft? Hoe groot is de invloed van het verleden op het heden? “Het proces-Sonderberg” is het verhaal van de journalist en toneelcriticus Yedidhah, afwisselend vanuit de eerste persoon en de derde persoon verteld. Het is het verhaal over het verleden. Nog jaren na het verslaan van de rechtszaak tegen Werner Sonderberg, die zich tijdens zijn rechtszaak “schuldig en niet schuldig” verklaart, wordt Yedidhah geobsedeerd door deze zaak. De eerste verhaallijn is deze obsessie met de rechtszaak en de grens tussen schuldig en niet schuldig. Is het onderscheid wel zo duidelijk te maken? In de tweede verhaallijn gaat Yedidhah op zoek naar zijn eigen geschiedenis, en moet hij zien om te gaan met wat hij ontdekt heeft. Dit alles tegen de achtergrond van de meest gruwelijke misdaad tegen de mensheid: de holocaust. Ook Yedidhah’s familie is hier niet ongeschonden uit gekomen. Kan de mens zich losmaken van het verleden, als het verleden in ons leeft? Kunnen we afstand doen van de misdaden van een voorouder, of worden die zondes van generatie op generatie doorgegeven?
Elie Wiesel schrijft in de sobere stijl die we van hem gewend zijn en zoals altijd weet hij als geen ander hoe hij de lezer aan het denken moet zetten. Dit is geen filosofisch traktaat, maar een roman die tot denken aanzet. Het is een verhaal dat je niet snel zult vergeten. Indrukwekkend in al zijn soberheid.

Uitgeverij Meulenhoff, september 2009. 175 pag.

Recensie “Onder correctoren” van Fred Baggen

Fred Baggen – Onder correctoren”

 

Verbaas jij je ook over spreektaligheid als ‘Dat gaat ‘m niet worden’, ‘Dat is ook zo’n dingetje’ en ‘Dat wassem’?
Herken je de symptomen van Aaneenschrijveritis, Afbreke-ritis?
Word je gekweld door Correctortortuur?
Maak jij je schuldig aan Etymoliegen?
Ben je een ,neuker?
Roep jij met betrekking tot taalregels ook vaker: ‘O(n)logisch!’?
Ben jij soms een Persklaarmaker From Hell?
Ga je gebukt onder Tussen-n-leed?
Lijd je wel eens aan Voetnood?
Ben jij Z-proof?

Dan is Onder correctoren een boek voor jou!

Even onder correctoren: een handboek (‘zelfhulpboek’) is het beslist níet. Evenmin staan er pasklare antwoorden in. Het is van alles wat: serieus, satire, feit, fictie, taal en teken. Aanbevolen voor iedereen die lezen en taal een feest vindt!

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik op al de bovenstaande vragen volmondig “ja” zou antwoorden. Ik heb mijn leven lang al iets met taal gehad. Zo heb ik in het verleden genoten van “Vakantie in eigen taal” van taaljournalist Gaston Dorren (recensie). Nederlanders zijn steeds meer geïnteresseerd in hun eigen taal(gebruik). Denk aan het Nationaal Dictee en aan de boeken van Paulien Cornelisse en Wim Daniëls, die het actuele taalgebruik op een humoristische manier over het voetlicht brengen. Fred Baggen past ook in dit rijtje, maar hij gaat nog meer in de op de details van de Nederlandse taal. Dat is ook logisch, omdat je als corrector iedere letter van een tekst moet beoordelen. En dan kom je wel eens ongewone, inconsequente of gewoon erg vreemde dingen tegen. Baggen beschrijft deze op buitengewoon humoristische wijze. Dit is absoluut geen gortdroog leerboek, want Baggen weet alles vlot en duidelijk uit te leggen en hij heeft een geweldig gevoel voor humor, iets wat je misschien niet zou verwachten van een ,,neuker. Zo saai als mijn lessen Nederlands op de middelbare school waren (dat kan ik me na al die jaren nog goed herinneren), zo interessant is “Onder correctoren“. Het boek is geschreven volgen het ABC-principe (ABC is “toevallig” ook de afkorting van de naam van de uitgeverij van het boek). Je gaat van aaneenschrijveritis naar Z-proof. Iedere letter wordt apart behandeld en Baggen weet over ieder letter wel iets leuks te schrijven. Het boek verveelt geen moment. Ook qua typografie is het boek af en toe erg verrassend (altijd goed op die dubbele ‘r’ letten, mensen!). “Onder correctoren” is een must voor iedereen die zich (professioneel) met taal bezig houdt (zoals correctoren, redacteuren, journalisten vertalers, schrijvers, uitgevers, boekvormgevers, drukkers en zelfs bloggers), maar ook zeker een echte aanrader voor iedereen die van de Nederlandse taal houdt en er graag meer over wil weten.

Uitgeverij Aldus Boek Compagnie, mei 2016. 232 pag.

Recensie “Sinds het zwijgen begon” van Jesse Ball

Jesse Ball – “Sinds het zwijgen begon”

In vier maanden tijd verdwijnen acht mensen uit hun huis in hetzelfde Japanse dorp. De politie ontvangt een schriftelijke bekentenis, ondertekend door de 29-jarige Oda Sotatsu. Deze wordt uitgebreid verhoord en draait de gevangenis in. Tot zover de bekende ingrediënten van menig literaire thriller. Maar deze zijn slechts het uitgangspunt voor een roman waarin Jesse Ball, of de gelijknamige verteller die door het geval Sotatsu gefascineerd raakt, de grenzen van fictie tot het uiterste rekt. Sinds het zwijgen begon heeft de vorm van een onderzoeksverslag, maar hoe meer ‘Ball’ boven tafel krijgt, des te groter wordt het raadsel. Heeft Sotatsu überhaupt de misdaad gepleegd? Waarom volhardt hij in zwijgen? Op een even vindingrijke als toegankelijke manier voert Jesse Ball ons mee in een volstrekt origineel, op zichzelf staand literair universum.

“Sinds het zwijgen begon” is mijn eerste kennismaking met het werk van Jesse Ball, terwijl dit toch al zijn vierde roman is. Ik heb dit boek met ontzettend veel plezier gelezen. Het boek lijkt fragmentarisch door de interviews met de verschillende personen die te maken hebben gehad met Oda Sotatsu, afgewisseld met opmerkingen van de interviewer (die in het boek wordt aangesproken als Jesse Ball), brieven en enkele foto’s. Toch leest het boek makkelijk weg. Het is een buitengewoon boeiend verhaal, en de vorm die Jesse Ball heeft gekozen voor zijn roman is zeker niet de makkelijkste weg. Hij heeft het zichzelf af en toe flink moeilijk gemaakt. Als dit verhaal echter recht-toe-recht-aan verteld zou worden, zou de spanning weg zijn. Juist de verschillende manieren waarop de personages de hoofdpersoon Oda Sotatsu beschrijven, zorgen voor spanning. Wie van deze geïnterviewde mensen spreekt de waarheid? Of is er helemaal geen waarheid? Dit boek zal zeker in mijn top 5 van beste boeken van 2015 eindigen. Een uniek boek, en ik hoop nog veel van Jesse Ball te kunnen lezen. Ik ben besmet met het “Jesse Ball-virus” en wil graag alles van hem lezen. Hij heeft er in ieder geval een fan bij.

Uitgeverij Atlas Contact, 2015. 252 pag.

Recensie “Dodenmis” van Gerard Nanne

Gerard Nanne – “Dodenmis”

Als onderzoeksjournalist Wilfred Krombach vermoord wordt aangetroffen in zijn achtertuin, bezorgt dat het Hoornse rechercheteam de nodige hoofdbrekens. Wie was Wilfred Krombach? En met welke zaak hield hij zich bezig? Vragen waar hoofdinspecteur Jillian Blom, de rechercheurs Felix Winner en Paula van Es, maar moeizaam een antwoord op vinden. Als enige tijd later nog een tweetal moorden worden gepleegd lijkt een en ander duidelijk te worden. Het motief van deze brute executies wijst uiteindelijk naar een ver verleden. Naar een tijd waar haat en verraad gemeengoed leken en de prijs voor een mensenleven letterlijk in geld werd uitgedrukt.

“Dodenmis” is een spannende roman waarin wordt verteld hoe het lot drie generaties bij elkaar brengt. Met desastreuze gevolgen……

“Dodenmis”  is het eerste boek van Gerard Nanne dat ik gelezen heb, en ik moet zeggen dat hij zeker indruk op mij heeft gemaakt met dit boek. Ondanks een paar kleine taalfoutjes, zit dit boek ontzettend goed in elkaar. De verhaallijnen zijn mooi in elkaar vervlochten en de dialogen lopen soepel. Nanne weet de spanning goed op te bouwen en geeft je het gevoel dat je in een achtbaan zit. Je wordt alle kanten op geslingerd en je wilt zo graag weten wat er verder gebeurt in het verhaal, dat je leestempo steeds verder omhoog gaat. Van begin tot eind een ijzersterkte thriller. Ik hoop dat er gauw een nieuw boek van hem verschijnt. Ik ben verkocht!

Uitgeverij Ellessy, 2015. 237 pag.

Recensie “Het exacte verhaal” van Ionica Smeets

Ionica Smeets – “Het exacte verhaal”

Als bètawetenschapper is het niet eenvoudig om je werk onder de aandacht te brengen bij een groot publiek. Niet omdat exacte wetenschappen per se moeilijk zijn, maar omdat voor veel mensen Higgs-deeltjes en priemgetallen abstracter lijken dan oorlog en liefde.

Hoe breng je de kern van je onderzoek over? Waar let je op bij de keuze van een onderwerp? Hoe schrijf je een aansprekend persbericht of een toegankelijk artikel voor de krant? Gebruik je metaforen en formules, of juist niet? Hoe bereid je een interview voor? Wat maakt je lezing inspirerend voor niet-vakgenoten?

Ionica Smeets geeft tal van praktische tips en adviezen, aan de hand van haar eigen ervaringen én die van prominente wetenschappers en journalisten als Robbert Dijkgraaf, Rob van Hattum, Margriet van der Heijden, Diederik Jekel, Lieven Scheire, Govert Schilling en Freek Vonk.

De verhalen zijn afkomstig van een aantal bekende wetenschapsjournalisten en van de auteur zelf. Allen zijn gerenommeerde sprekers en publicisten. Het boek is opgebouwd uit hoofdstukken die elk een verschillend aspect van wetenschapscommunicatie behandelen. Zo komen onder meer het schrijven van een aantrekkelijk verhaal, metaforen en vergelijkingen en spreken en schrijven voor kinderen aan de orde.

Het exacte verhaal is een praktische gids voor bètawetenschappers, ingenieurs, redacteuren, voorlichters, docenten, en anderen die ingewikkelde concepten toegankelijk willen maken voor een breed publiek. Dus zeker niet alleen bestemd voor bèta’s, zoals de ondertitel wil doen geloven.

Uitgeverij Nieuwezijds, 2014. 208 pag.

Recensie “Dodenweg” van Olga Hoekstra

Olga Hoekstra – “Dodenweg”

“Dodenweg” is een gruwelijk spannend thrillerdebuut. Rechercheur Thomas DeLohr wordt op de zaak van twee auto-ongelukken gezet. De aanblik van het verwoeste lichaam van een van de slachtoffers confronteert hem met zijn verleden. Bij elke stap die hij zet om de puzzel te ontrafelen, raakt hij verder verwijderd van de oplossing. En dan blijken de crashes helemaal geen ongelukken. Thomas bijt zich vast in de zaak. Dat dreigt hem zijn carrière en zijn grip op het leven te kosten. Fleur Benedictus is beginnend journalist en de dochter van de beruchtste advocaat van Saksenburcht. Ze moet en zal met haar primeur over de ongelukken de voorpagina halen. Haar pad kruist dat van rechercheur Thomas DeLohr, een man die Fleur maar niet uit haar hoofd kan zetten. Haar roekeloze zoektocht naar erkenning heeft grote gevolgen, ook voor wie Fleur het meest liefheeft.

Met “Dodenweg” heeft Olga Hoekstra een ijzersterke thriller geschreven, die tot de laatste pagina spannend blijft. Niet voor niets heeft ze hiermee de Coffeecompany Book Award 2014 gewonnen. Dit is het eerste deel van de Saksenburcht-trilogie, en ik kan niet wachten op de twee volgende delen. Al lezend sluit je de hoofdpersonen in je hart en na de laatste pagina wil je nog geen afscheid van ze nemen. Dit smaakt duidelijk naar meer. Het is bijna niet te geloven dat dit haar thrillerdebuut is. Ik vind dit één van de beste Nederlandse thrillers van 2014. Het is duidelijk dat Olga Hoekstra een geweldige aanvulling is voor het Nederlands thrillerlandschap. Een aanrader.

Uitgeverij Xander, 2014. 336 pag.