Recensie “Besmeurde sneeuw” van Christoffer Carlsson

Christoffer Carlsson – “Besmeurde sneeuw”

De eerste sneeuw van het jaar is net gevallen als op een binnenplaats in Stockholm een man wordt neergestoken. Het slachtoffer deed onderzoek naar extremistische politieke groeperingen. Uit zijn aantekeningen blijkt dat er nog iemand in levensgevaar is. Maar wie? Rechercheur Leo Junker raakt al snel verstrikt in een duister politiek steekspel tussen radicaal-links en -rechts. Daarnaast heeft de gevoelige Junker genoeg met zichzelf te stellen; hij worstelt met trauma’s, een pillenverslaving en zijn relatie. Kan hij zijn weg vinden in dit politieke web en een tweede moord voorkomen?

De eerste twee boeken van Christoffer Carlsson werden nog met weinig enthousiasme ontvangen, maar met zijn derde boek “De toren van de dode zielen“, het eerste deel rond politieagent Leo Junker, verstomde de kritiek. Dat boek won de prijs voor Beste Zweedse Thriller 2013. “Besmeurde sneeuw” is het tweede deel rond Leo Junker, maar is goed als stand-alone te lezen. Wederom bewijst Carlsson wat een goede schrijver hij is. De personages zijn goed uitgewerkt, het plot zit sterk in elkaar en dat alles wordt gecombineerd met een maatschappijkritisch thema over de strijd tussen extreem-rechtse en extreem-linkse groeperingen. Carlsson kan beschouwd worden als de ongekroonde opvolger van Stieg Larsson. Hoewel Leo Junker misschien niet zo’n gedenkwaardig personage is als de twee hoofdpersonen uit de Millennium-trilogie van Stieg Larsson, heeft Carlsson van Leo Junker een enigszins instabiele, maar sympathieke hoofdrolspeler weten te maken, die het verhaal vrijwel op eigen kracht weet te dragen, wat een enorme prestatie is. Carlsson is een aanwinst binnen de Zweedse misdaadliteratuur en ik kijk dan ook vol verwachting uit naar het derde boek in deze serie. Dit boek is een absolute aanrader voor de liefhebbers van bijvoorbeeld Stieg Larsson, Jens Lapidus en Jo Nesbø.

Uitgeverij De Geus, 2017. 384 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “Wat ons niet zal doden” van David Lagercrantz

David Lagercrantz – “Wat ons niet zal doden”

Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander zijn terug!

Hij is een charmante man, een kritische journalist van middelbare leeftijd, en uitgever van het beroemde en beruchte tijdschriftMillennium. Zij is een jonge, gecompliceerde vrouw met piercings en tattoos én ze is een computerhacker van wereldklasse. In Wat ons niet zal doden kruisen Mikaels en Lisbeths wegen opnieuw en gaat hun verhaal van Stieg Larssons Millennium-serie verder.

Het tijdschrift Millennium heeft nieuwe eigenaren gekregen. Boze tongen beweren dat Mikael Blomkvist zijn beste tijd heeft gehad. Lisbeth Salander is rusteloos. Ze neemt risico’s die ze normaal gesproken zou vermijden. Als Blomkvist een telefoontje van ene professor Frans Balder krijgt, hoopt hij met deze informatie de scoop te hebben die hijzelf en Millennium zo hard nodig hebben. Balder is een autoriteit op het gebied van kunstmatige intelligentie en zegt zeer gevoelige informatie te hebben over de Amerikaanse inlichtingendiensten. Hij voelt zich bedreigd en heeft haast om zijn verhaal te doen. Ook blijkt hij contact te hebben gehad met Lisbeth. Nog een reden voor Blomkvist om Balder op te zoeken. Maar de ontmoeting loopt niet zoals gepland…

“Wat ons niet zal doden” is een redelijk goede thriller, maar het is geen vervolg op de Millennium-trilogie. De hoofdpersonen zijn wel hetzelfde, maar de sfeer van het boek is helemaal anders. Stieg Larsson was zelf ook druk bezig met een vierde deel toen hij overleed. Deze papieren heeft zijn weduwe Eva Gabrielsson in haar bezit, en door ruzie om de erfenis hebben de vader en broer dit manuscript dus niet. Zij zijn echter wel degenen die opdracht hebben gegeven aan David Lagercrantz om “Millennium 4” te schrijven, maar hij kon het manuscript van Stieg niet gebruiken, dus heeft hij zelf een verhaal bedacht rondom de hoofdpersonen. Het voelt niet aan als een “Millennium”-boek. Het was beter geweest als het onder een andere titel was uitgebracht en hij andere hoofdpersonen had bedacht. Jammer dat de erfenis van Stief Larsson nu op zo’n manier toch een vervelende nasmaak krijgt. Als je van de Millennium-trilogie houdt, kun je het beter bij de eerste drie delen houden. Deel 4 bungelt er ergens achteraan en heeft weinig met Millennium te maken.
Stieg wilde verder schrijven over extreem-rechts in Zweden, maar dat komt in dit boek dus ook helemaal niet voor. Eeuwig zonde dat hij zo jong overleden is. Helemaal als je bedenkt dat hij 10 Millennium-delen in gedachten had. Al met al een dertien-in-een dozijn thriller. Ze hadden het beter bij de drie delen kunnen laten. Ik denk dat Stieg zich omdraait in zijn graf.
Als Millennium-opvolger is dit boek beslist Stieg-onwaardig, en krijgt het boek dus maar 2 sterren. Er gaan geruchten dat de vader en broer van Stieg Larsson (met wie Stieg helemaal geen contact meer had) David Lagercrantz hebben gevraagd om nog meer “Millennium-boeken” te schrijven. Die laat ik aan me voorbij gaan.Ik hoop dat het manuscript voor het vierde deel dat Eva Gabrielsson in haar bezit heeft (en dus wél door Stieg Larsson geschreven is) ooit nog als boek gaat verschijnen. Die zal ik zeker kopen, maar voor Millennium-fans is “Wat ons niet zal doden” een afrader.

Uitgeverij Signatuur, 2015. 446 pag.

Recensie “Bittere zonde” van Liselotte Roll

Liselotte Roll – “Bittere zonde”

De politie in Stockholm vindt het lijk van een zwaar mishandelde man. Als inspecteur Magnus Kalo dieper in de zaak duikt, lopen hij en zijn gezin gevaar. De enige link die de politie ontdekt is dat de vader van de overledene in Argentinië was betrokken bij een gruwelijke misdaad. Het gaat hier om een spannende Zweedse thriller waarbij de schrijfster er in slaagt om regelmatig een hoofdstuk te eindigen met een echte cliffhanger. Het zware werk met onregelmatige, veel te lange werkuren van de politie is realistisch weergegeven. Ook de reactie van Magnus als zijn vrouw en kinderen bedreigd worden is herkenbaar. Als sommige politiemensen, mede wegens onderbezetting, er alleen op uit gaan, voel je al aankomen dat er iets mis gaat. De spanning blijft stijgen, je verdenkt steeds weer de verkeerde en het einde valt absoluut niet te voorspellen.

Volgens de uitgever is dit een boek voor liefhebbers van Karin Slaughter en Liza Marklund, maar tijdens het lezen moest ik ook regelmatig aan Camilla Läckberg denken. Al met al een fantastisch debuut, het eerste deel van een inspecteur Kalo-reeks. Ik kan niet wachten op de volgende delen. Een aanrader.

Uitgeverij De Geus, 2015. 318 pag.

Recensie “Leeuwentemmer” van Camilla Läckberg

Camilla Läckberg – “Leeuwentemmer”

Het is januari en de winter houdt Fjällbacka in zijn greep. Inspecteur Patrik Hedström en zijn team zijn bezig met een vermissingszaak van een jong meisje, Victoria, die in een stroomversnelling raakt als ze gevonden wordt. Haar verwondingen laten zien dat ze ernstig is verminkt. Patrik vermoedt een verband met andere verdwijningen en hij moet alles op alles zetten om andere meisjes eenzelfde lot te besparen.
Tegelijkertijd verdiept Erika zich in een oude zaak, een familietragedie die eindigde met de dood van de echtgenoot. Ze probeert uit te zoeken wat er is gebeurd. Het lijkt erop dat het verleden zijn schaduw op het heden werpt.

Afgezien van twee kookboeken en drie kinderboeken, is dit het negende boek van Camilla Läckberg, zoals gewoonlijk met inspecteur Patrick Hedström en Erica Falck in de hoofdrollen. Het leuke is dat je de hoofdpersonen steeds beter leert kennen, en zo bijna een soort band met ze opbouwt. Je weet hoe ze zich normaal gesproken gedragen. Een nadeel ervan is dat het verwarrend kan zijn om een los deel te lezen, of de boeken niet in chronologische volgorde te lezen. Zelf volg ik Läckberg al sinds haar debuut “IJsprinses” en zit altijd vol spanning te wachten op een nieuw boek van haar hand. “Leeuwentemmer” is ook weer vanaf de eerste tot de laatste pagina spannend en het verhaal wordt nergens voorspelbaar. Als iemand weet hoe ze een goede thriller moet schrijven, is het Camilla Läckberg wel. En op haar boeken is dan ook altijd het oeroude cliché van toepassing: “Onmogelijk om weg te leggen”. Maar clichés bestaan omdat er een kern van waarheid in zit, en dat geldt zeker voor “Leeuwentemmer“.

Uitgeverij Ambo | Anthos, 2015. 369 pag.

Recensie “De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween” van Jonas Jonasson

Jonas Jonasson – “De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween”

Allan wordt honderd en dat wordt groots gevierd in het bejaardentehuis, behalve dan dat de jarige het op zijn heupen krijgt en kort voordat het feest losbarst, vertrekt. De tijd die hem rest kan hij beter besteden, vindt hij, en hij klimt uit het raam en verdwijnt. Pers en burgemeester hebben het nakijken.

Allan is een nuchter type dat weinig tot geen angst kent en die verder niet al te lang stilstaat bij zijn beslissingen, maar ad hoc handelt en het avontuur op zijn hoogbejaarde leeftijd niet schuwt. Met alle gevolgen van dien. De vaart houdt hij er in elk geval in, want vanaf het moment dat hij het bejaardentehuis verlaat, wordt De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween een soort roadtrip waarbij de lezer de memorabele avonturen van de 100-jarige meemaakt – zo let hij even op een koffer voor iemand die maar niet terugkomt en dus gaat de koffer mee de bus in, maar er blijkt enorm veel (maffia)geld in te zitten, hetgeen woeste achtervolgingen tot gevolg heeft -, ook verzamelt Allan een bonte club figuren om zich heen. Tegelijkertijd passeren de memorabele momenten uit zijn leven én die van de twintigste-eeuwse geschiedenis de revue, met Allan als wel heel bijzonder gezelschap.

Dit boek is een prachtig geschreven en origineel boek over het leven van een 100-jarige Zweed, Allan, met een erg markante levensloop. De schrijver begint het verhaal op de dag dat Allan 100 jaar wordt in een Zweeds verzorgingshuis en zich op tijd uit de voeten maakt. Zijn vlucht is allerminst gewoon, door het toeval krijgt zijn vlucht een crimineel tintje. De schrijver introduceert een tweede verhaallijn waarin hij het leven van Allan schets van voor de vlucht verspreid over de 20ste eeuw. Ook zijn leven blijkt vol met wonderlijke gebeurtenissen en ontmoetingen: wie kan er immers zeggen dat hij Stalin, Franco, Kim Il-Sung, Mao Zedong, Charles de Gaulle, Harry S. Truman, Lyndon B. Johnson en Richard Nixon ontmoet heeft. Allan maakt in zijn lange en turbulente leven veel persoonlijke vrienden, of hij nu in Zweden woont, of op Bali verblijft, residentie heeft in Parijs, zwerver speelt in Moskou, een voetreis maakt van China naar Zweden of gedetineerd is in Vladivostok: overal hij haalt het beste uit de situatie en neemt anderen hierin mee. Niets is onmogelijk in het levensverhaal van Allan en ondanks dat hij zich niet veel aantrekt van wetten en regels, komt hij goed weg met kleine en grote misdaden. Een prachtig verhaal over een lang leven van het talenwonder Allan waarin vrienden, brandewijn, dynamiet, de atoombom en wereldleiders een belangrijke rol spelen…

Jonas Jonasson heeft met “De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween” een heerlijk boek geschreven. Het is fantastisch om met Allan mee op reis te gaan en zijn belevenissen mee te maken. Het zijn nogal wat gebeurtenissen en de geloofwaardigheid is ver te zoeken, maar daar gaat het ook niet om. Het is een heerlijk boek om te lezen met een grote lach op je gezicht. Echt een feelgood-boek.

Dit boek is inmiddels ook verfilmd en ook in goedkope filmeditie te koop. Aanrader!

Uitgeverij Signatuur, 2011. 360 pag.