Recensie “Eden” van J. Sharpe

J. Sharpe – “Eden”

Engelen: ze zijn onder ons. Ik kan het weten. Er zit er één in me gevangen. Maar het beeld dat je waarschijnlijk hebt over deze “helpers van God” is verkeerd, dat garandeer ik je. Het zijn maniakale klootzakken.

“Eden” was mijn eerste kennismaking met het werk van J. Sharpe (pseudoniem van Joris van Leeuwen). Na een waarschuwing in het voorwoord dat in het boek op een manier over engelen geschreven wordt die misschien niet iedereen prettig zal vinden, gaat het boek direct spannend van start met Anna Meisner die naakt en in de war, vastgebonden op een stoel in een donkere ruimte ontwaakt.  Tegenover haar zit een vrouw die sprekend op haar lijkt. Met tranen in haar ogen zet de vrouw een pistool tegen haar slaap en schiet zichzelf dood. Anna wordt pas dagen later gevonden, onderkoeld en op sterven na dood. Als ze in het ziekenhuis wakker wordt, komt ze er achter dat de politie haar niet als slachtoffer ziet, maar als dader. Ze snapt niet hoe het kan dat ze twee jaren uit haar leven mist. In het huis waar haar ouders woonden, wonen opeens andere mensen en ze komt er al gauw achter dat de wereld verwikkeld is in een Derde Wereldoorlog. Niemand weet wie de oorlog begonnen is of wat de aanleiding was. Langzaam wordt het duidelijk dat engelen erop uit zijn om de mensheid te vernietigen.

Vanaf de eerste tot de laatste bladzijde wordt je meegezogen in het verhaal van “Eden” en het is vrijwel onmogelijk om ook maar voor een paar minuten te stoppen met lezen.  Dat er bovennatuurlijke, fantasy-achtige elementen in deze thriller zitten, zorgt ervoor dat dit niet zomaar een thriller is. Bij vlagen deed het mij qua sfeer denken aan “De beproeving” van Stephen King (een van mijn favoriete boeken van Stephen King). King is dan ook een van Sharpes favoriete schrijvers. Het is dan ook niet vreemd dat de Stephen King-fanclub vorige boeken van J. Sharpe ook met veel enthousiasme onthaald heeft. Dat zal ook voor “Eden” gelden. Het verhaal wordt verteld door een ik-persoon, maar wie die “ik” is, wisselt steeds. Zo krijg je de gebeurtenissen te zien vanuit het perspectief van Anna, maar ook vanuit het perspectief van de engelen, wat het boek een extra dimensie geeft. De vlotte schrijfstijl en de knappe constructie van het verhaal zorgen er echter voor dat J. Sharpe geen kopie van Stephen King wordt. Hij heeft geen vergelijkingen met de grote schrijvers nodig. J. Sharpe kan zeer goed op eigen benen staan en “Eden” is dan ook een ijzersterke bovennatuurlijke, post-apocalyptische thriller met veel vaart die het lezen meer dan waard is.

Lees hier ons interview met J. Sharpe.

Uitgeverij Zilverspoor, 2016. 296 pag.

Advertentie

Recensie “Vrouw in het blauw” van Tania Kabouri

Tania Kambouri – “Vrouw in het blauw”

De Duitse politieagente Tania Kambouri was het helemaal zat. Voor de zoveelste keer was ze negatief geconfronteerd met haar vrouw-zijn en haar Griekse afkomst. Een Turkse migrant had haar opzij geduwd, beledigd en uitgescholden. Hij wilde alleen geholpen worden door mannelijke politiebeambten.

Nog diezelfde nacht schrijft Kambouri, als de noodkreet van een politie-agente, een brandbrief naar haar politievakbond. ‘Wat is de toekomst van ons land, wanneer migranten die de wet overtreden weigeren in hun nieuwe vaderland de regels te accepteren? Ze overschrijden méér dan één grens: geen respect voor vrouwen, geen respect voor de politie, geen respect voor de staat waarin we leven.’

De kern van Kambouri’s betoog: de migrantenproblematiek kan volledig escaleren. Terwijl steeds meer Duitsers klagen dat zij zich in eigen land niet meer thuis voelen, staan Kambouri en haar collega’s vrijwel dagelijks bloot aan verbaal en fysiek geweld door moslims. Maar de politie deinst ervoor terug op te treden tegen de agressieve migranten. Men zwijgt uit angst als racist of zelfs nazi weggezet te worden.

In “Vrouw in het blauw” beschrijft Tania Kambouri haar schokkende ervaringen als politieagente. Haar boek is een alarmoproep voor politie, politiek en samenleving. Het raakte een open zenuw en ze kreeg ze bijval van collega’s uit het hele land. De media pakten de stormvloed van protesten op. De reacties waren overweldigend en startten een brede discussie.

(Fragment) ‘Laten we het geweld, het gescheld en de minachting voor vrouwen en minderheidsgroepen benoemen. Ik heb liever een open vizier dan schijnheiligheid. […] Ik verlang niet meer dan respect!’

Honderden collega’s steunden Tania Kambouri’s brandbrief waarin ze een cultuur van ‘wegkijken, verdringen, negeren’ hekelt. In “Vrouw in het blauw” beschrijft ze haar ervaringen. Met een exclusief voorwoord door Gerlof Leistra, misdaadjournalist van Elsevier.

“Vrouw in het blauw”  is een must-read voor iedereen. In de eerste instantie voor politie, rechters en politici, maar het is ook een bijzonder interessant en educatief boek over de gefaalde integratie van bevolkingsgroepen uit een moslimcultuur. De problemen die Tania Kambouri aankaart gelden niet alleen voor Duitsland, maar ook voor Nederland en België. De multiculturele samenleving heeft gefaald, en de vraag is wat we daar aan kunnen doen. “Vrouw in het blauw” schept hierin duidelijkheid. Ze overstijgt haar eigen visie als politieagente en beschouwt de problematiek op het niveau van de maatschappij als geheel. Tania Kombouri levert geen half werk. Ze beschrijft niet alleen de problemen, maar komt ook met oplossingen. Dat is bijzonder verfrissend. Er zijn talloze politici/demagogen die zo goed weten waar de problemen zitten, maar nergens een oplossing voor hebben. Kambouri heeft dat dus wel. En aangezien Kambouri niet alleen de problemen van mensen uit een moslimcultuur met de politie beschrijft, maar ook de maatschappelijke problemen met immigranten uit een moslimcultuur, is het een boek voor iedereen geworden. Het is geen boek met zweverige taal en wetenschappelijke theorieën. Kambouri schrijft met een “hands-on”-mentaliteit en dat is precies wat nodig is. Lezen dit boek!

 

Uitgeverij Just Publishers, juli 2016. 220 pag.

Recensie “Bittere zonde” van Liselotte Roll

Liselotte Roll – “Bittere zonde”

De politie in Stockholm vindt het lijk van een zwaar mishandelde man. Als inspecteur Magnus Kalo dieper in de zaak duikt, lopen hij en zijn gezin gevaar. De enige link die de politie ontdekt is dat de vader van de overledene in Argentinië was betrokken bij een gruwelijke misdaad. Het gaat hier om een spannende Zweedse thriller waarbij de schrijfster er in slaagt om regelmatig een hoofdstuk te eindigen met een echte cliffhanger. Het zware werk met onregelmatige, veel te lange werkuren van de politie is realistisch weergegeven. Ook de reactie van Magnus als zijn vrouw en kinderen bedreigd worden is herkenbaar. Als sommige politiemensen, mede wegens onderbezetting, er alleen op uit gaan, voel je al aankomen dat er iets mis gaat. De spanning blijft stijgen, je verdenkt steeds weer de verkeerde en het einde valt absoluut niet te voorspellen.

Volgens de uitgever is dit een boek voor liefhebbers van Karin Slaughter en Liza Marklund, maar tijdens het lezen moest ik ook regelmatig aan Camilla Läckberg denken. Al met al een fantastisch debuut, het eerste deel van een inspecteur Kalo-reeks. Ik kan niet wachten op de volgende delen. Een aanrader.

Uitgeverij De Geus, 2015. 318 pag.