Recensie “Leeuwentemmer” van Camilla Läckberg

Camilla Läckberg – “Leeuwentemmer”

Het is januari en de winter houdt Fjällbacka in zijn greep. Inspecteur Patrik Hedström en zijn team zijn bezig met een vermissingszaak van een jong meisje, Victoria, die in een stroomversnelling raakt als ze gevonden wordt. Haar verwondingen laten zien dat ze ernstig is verminkt. Patrik vermoedt een verband met andere verdwijningen en hij moet alles op alles zetten om andere meisjes eenzelfde lot te besparen.
Tegelijkertijd verdiept Erika zich in een oude zaak, een familietragedie die eindigde met de dood van de echtgenoot. Ze probeert uit te zoeken wat er is gebeurd. Het lijkt erop dat het verleden zijn schaduw op het heden werpt.

Afgezien van twee kookboeken en drie kinderboeken, is dit het negende boek van Camilla Läckberg, zoals gewoonlijk met inspecteur Patrick Hedström en Erica Falck in de hoofdrollen. Het leuke is dat je de hoofdpersonen steeds beter leert kennen, en zo bijna een soort band met ze opbouwt. Je weet hoe ze zich normaal gesproken gedragen. Een nadeel ervan is dat het verwarrend kan zijn om een los deel te lezen, of de boeken niet in chronologische volgorde te lezen. Zelf volg ik Läckberg al sinds haar debuut “IJsprinses” en zit altijd vol spanning te wachten op een nieuw boek van haar hand. “Leeuwentemmer” is ook weer vanaf de eerste tot de laatste pagina spannend en het verhaal wordt nergens voorspelbaar. Als iemand weet hoe ze een goede thriller moet schrijven, is het Camilla Läckberg wel. En op haar boeken is dan ook altijd het oeroude cliché van toepassing: “Onmogelijk om weg te leggen”. Maar clichés bestaan omdat er een kern van waarheid in zit, en dat geldt zeker voor “Leeuwentemmer“.

Uitgeverij Ambo | Anthos, 2015. 369 pag.

Advertentie