Recensie “Voor eens en altijd” van Andreas Pflüger

Andreas Pflüger – “Voor eens en altijd”

De Duitse Jenny Aaron behoorde tot de top van de politie, een van de allerbesten. Tot een missie in Barcelona catastrofaal mislukt en Jenny niet alleen haar zicht verliest, maar ook haar collega en geliefde Niko zwaargewond achterlaat. Nu, vijf jaar later, heeft ze geleerd hoe ze in haar donkere wereld kan navigeren, maar wordt ze nog altijd gekweld door het verraad aan Niko. Als Jenny een telefoontje krijgt van haar ex-collega’s uit Berlijn, die haar hulp bij het vinden van een seriemoordenaar nodig hebben, krijgt ze de kans haar eer te herstellen.
Wanneer Jenny ontdekt dat ze de dader beter kent dan ze ooit had gedacht, bevindt ze zich al in een razendsnel, bloedstollend kat-en-muisspel in de straten van Berlijn…

Het verhaal draait om rechercheur Jenny Aaron, Aaron genoemd, die voor een moordzaak naar haar oude werkterrein in Berlijn wordt geroepen. Vijf jaar eerder is zij in Barcelona, bij de oplossing van een moord, blind geraakt. Ook is ze haar geheugen gedeeltelijk kwijt. Nu wordt ze weer met de crimineel Boenisch geconfronteerd en daarmee ook met haar verleden. Door geluid te maken met tong of vingers kan ze de afstanden waarnemen. Ze handelt volgens de Bushidō, de leer van de Samoerai. Ze is op zoek naar haar tegenstander Holm, van wie de broer vastzit. Ze zijn aan elkaar gewaagd, wat uiteindelijk tot een confrontatie leidt en haar antwoord geeft op haar vraag of ze laf was toen ze vluchtte en haar collega, tevens geliefde, stervende achterliet. Het wordt een gevecht op leven en dood. Een knap verteld verhaal, dat tot en met de laatste bladzijde boeit. Het perspectief van van een blinde rechercheur die achtervolgt wordt door gebeurtenissen die ze zich niet allemaal kan herinneren, maakt tot het een buitengewoon origineel en intrigerend geheel, alsof er een extra dimensie is toegevoegd. Het plot is nauwgezet opgebouwd en zit ingenieus in elkaar. Er is duidelijk veel aandacht besteed aan de opbouw en uitwerking van het verhaal en dat zorgt ervoor dat het 400 pagina’s lang genieten geblazen is. Dit boek heeft terecht vijf sterren gekregen in de VN’s Detective & Thrillergids 2017. Een ijzersterke thriller over wraak, verraad en kameraadschap.

Uitgeverij Xander, juni 2017. 399 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Nevel” van Olga Hoekstra

Olga Hoekstra – “Nevel”

Op de vuilnisbelt ligt een dode, jonge vrouw. Haar lichaam vol littekens, mishandeld, een brandwond in haar nek. De penetrante geur van de dood dringt de neus van rechercheur Thomas DeLohr binnen. Nieuwe slachtoffers, een nieuwe zaak. Kan Thomas zijn hoofd erbij houden, of wordt hij te veel herinnerd aan de verminkte lichamen van vroeger? En trekt hij de gruwelijke aanblik van het tienermeisje wel, nu hij binnenkort zelf vader wordt? Na maanden radiostilte loopt ook journalist Fleur Benedictus Thomas weer tegen het lijf. Hun liefde lijkt onmogelijk, en de details in de zaak voeren Fleur terug naar de herinneringen aan haar mishandelde zus. Maar het is onmogelijk de zaak te laten rusten. Fleur komt beangstigend dicht bij de dader. Zo dicht, dat ze zichzelf in gevaar brengt…

Na “Dodenweg” is “Nevel” het tweede deel in de Saksenburcht-reeks. De hoofdpersonen Thomas DeLohr en Fleur Benedictus kennen we nog uit het vorige deel. In “Nevel” worden hun personages verder uitgediept, en leren we ze beter kennen: hun achtergrond, hun sterke en zwakke punten. Het verhaal begint met het lichaam van een jonge vrouw die gedumpt is op de vuilstort en een opvallend brandmerk in haar hals heeft. Thomas en Fleur bijten zich vast in deze zaak, die oude wonden open rijt bij Thomas. Thomas en Fleur trekken elkaar aan en duwen elkaar weg, waardoor een interessante wisselwerking tussen deze twee hoofdpersonen ontstaat. Het verhaal is vanaf de eerste pagina buitengewoon spannend en onmogelijk om neer te leggen. Dit boek is goed los te lezen van Olga’s debuut, maar dan mis je wel wat achtergrondinformatie over de (hoofd)personen. Het is dus wel aan te raden om eerst “Dodenweg” te lezen. Bijkomend voordeel daarvan is dat je twee superspannende thrillers in huis hebt.
De laatste tijd wordt de boekenmarkt overspoeld met boeken van vrouwen die een thriller menen te kunnen schrijven (meestal denigrerend weggezet als “schrijvende huisvrouwen”), en die boeken zijn het thriller-equivalent van de Bouquet-reeks. Olga Hoekstra steekt hier echter met kop en schouders bovenuit en schrijft voor de tweede maal een kwalitatief zeer sterke thriller waarvoor je de hele nacht opblijft om door te kunnen lezen. Dit boek wil je gewoon in één ruk uitlezen. Het blijft tot de laatste bladzijde spannend, en daarna verlang je direct naar het volgende deel in deze ijzersterke serie. Naar mijn mening lenen Olga’s boeken zich zeer goed voor een verfilming. Zonder twijfel één van de beste thrillerschrijfsters van dit moment.

Uitgeverij Xander, 2015. 382 pag.

Recensie “Irene” van Pierre LeMaitre

Pierre LeMaitre – “Irene”

“Irene” is het eerste boek in de trilogie rond commandant Camille Verhoeven. Dit boek wordt gevolgd door “Alex” en “Camille“. In dit eerste deel wordt Verhoeven geconfronteerd met een seriemoordenaar die huis houdt in Parijs en omgeving. De eerste moord die Verhoeven ontdekt doet hem denken aan een moord die hij beschreven heeft zien staan in een boek dat hij ooit gelezen heeft. Ook de andere moorden blijken overeenkomsten te vertonen met klassiekers en meesterwerken uit de misdaadliteratuur. Maar welk boek zal de seriemoordenaar nu kiezen? Het wordt een kat-en-muis-spelletje tussen de politie en de moordenaar, die wel erg goed op de hoogte is van de werkwijze van de politie. Ondanks het feit dat Verhoeven erg klein van stuk is (een gevolg van het feit dat zijn moeder tijdens de zwangerschap door bleef roken), is zijn verstand messcherp en is hij een meester in het analyseren van problemen, daarin bijgestaan door zijn adjudant Louis.

Ik heb niet veel Franse misdaadromans gelezen, maar dit boek van LeMaitre (niet zijn debuut, maar wel de eerste in de Verhoeven-serie) komt met een dreun binnen. Wat een actie, wat een heerlijk gruwelijke scenes, wat een spanning! Dit smaakt naar meer, en gelukkig is er meer… Hierna volgen “Alex” en “Camille” nog, dus er is nog genoeg te genieten. Een absolute aanrader voor iedere thrillerliefhebber!

Uitgeverij Xander, 2014. 400 pag.

Recensie “Jij” van Caroline Kepnes

Caroline Kepnes – “Jij”

Briljant, pervers en angstaanjagend Als een adembenemende vrouw Joes boekwinkel op Manhattan binnenloopt, weet hij het zeker: hij wil haar. Guinevere is perfect: mooi, stoer, slim en supersexy. En ze hebben ook meteen een leuk gesprek. Joe raakt totaal geobsedeerd: hij bespiedt haar, wil alles over haar weten, wil haar lichaam bezitten en haar gedachten beheersen. Joe gaat tot het uiterste om zijn verlangens werkelijkheid te maken. Hij hackt haar smartphone, leest al haar berichten en e-mails en komt zo achter haar diepste geheimen. En haar geheimen en obsessies zijn heftig en pijnlijk. Is Guinevere wel zo perfect als Joe zou willen? En is Joe wel zo voorkomend als Guinevere denkt?

Een in de media (romans, films en tv-programma’s) levende werknemer in een boekhandel in New York wordt in enkele minuten verliefd op een klant. Alsof dit doodnormaal is en niets crimineels heeft, begint hij haar te stalken en hackt haar mobiele telefoon, al of niet verzonden sms’jes en e-mails, facebook- en twitteruitingen, digitale foto’s. Hij dringt fysiek in haar appartement en computer binnen, manipuleert haar leven en dat van haar contacten. Hij brengt haar leven digitaal in kaart en weet het inderdaad naar zijn hand te zetten. De maandenlang afgewezen minnaar lijkt via oneindig lange omwegen, via vele soorten media te slagen in zijn ultieme doel, haar als minnares en te zijner tijd als zijn vrouw te bezitten. Hij heeft heel geduldig een fantasiewereld opgebouwd – waarin echter geen plaats is voor een vrouw die (ondanks zijn manipulaties en totale onbegrip van echte liefde en erotiek en voor levensvoorwaarden als privacy) in staat is deze enge freak te ontmaskeren. Totdat zij zijn geheim ontdekt. Wijdlopige, niet altijd geloofwaardige thriller, maar redelijk geslaagde waarschuwing tegen het door telecommunicatie mogelijk geworden voyeurisme.

Dit boek heeft een razend tempo, en als lezer moet je proberen dit tempo bij te houden, en dat kan alleen maar door te blijven lezen, ook als je eigenlijk moet slapen of andere verplichtingen hebt. Het leest prettig, en ondanks het feit dat de hoofdpersonen niet allemaal bepaald aardig zijn, is het toch vreemd om ze achter te laten als je het boek eenmaal uit hebt. Het maakt zeker nieuwsgierig naar andere boeken van Caroline Kepnes.

Uitgeverij Xander, 2014. 384 pag.

Coffeecompany Book Award 2015

Coffecompany Book Award

De schrijfwedstrijd voor de Coffeecompany Book Award is weer van start gegaan. Vorig jaar won Olga Hoekstra. De recensie van haar thriller “Dodenweg” (deel één van een trilogie) kun je hier lezen.

Wil je ook meedoen aan de Coffeecompany Book Award 2015 en kans maken op een uitgeefcontract en je eigen boek in alle boekenwinkels in Nederland en België, lees dan dit persbericht voor meer informatie. Wij wensen alle deelnemers veel succes!

Recensie “Dodenweg” van Olga Hoekstra

Olga Hoekstra – “Dodenweg”

“Dodenweg” is een gruwelijk spannend thrillerdebuut. Rechercheur Thomas DeLohr wordt op de zaak van twee auto-ongelukken gezet. De aanblik van het verwoeste lichaam van een van de slachtoffers confronteert hem met zijn verleden. Bij elke stap die hij zet om de puzzel te ontrafelen, raakt hij verder verwijderd van de oplossing. En dan blijken de crashes helemaal geen ongelukken. Thomas bijt zich vast in de zaak. Dat dreigt hem zijn carrière en zijn grip op het leven te kosten. Fleur Benedictus is beginnend journalist en de dochter van de beruchtste advocaat van Saksenburcht. Ze moet en zal met haar primeur over de ongelukken de voorpagina halen. Haar pad kruist dat van rechercheur Thomas DeLohr, een man die Fleur maar niet uit haar hoofd kan zetten. Haar roekeloze zoektocht naar erkenning heeft grote gevolgen, ook voor wie Fleur het meest liefheeft.

Met “Dodenweg” heeft Olga Hoekstra een ijzersterke thriller geschreven, die tot de laatste pagina spannend blijft. Niet voor niets heeft ze hiermee de Coffeecompany Book Award 2014 gewonnen. Dit is het eerste deel van de Saksenburcht-trilogie, en ik kan niet wachten op de twee volgende delen. Al lezend sluit je de hoofdpersonen in je hart en na de laatste pagina wil je nog geen afscheid van ze nemen. Dit smaakt duidelijk naar meer. Het is bijna niet te geloven dat dit haar thrillerdebuut is. Ik vind dit één van de beste Nederlandse thrillers van 2014. Het is duidelijk dat Olga Hoekstra een geweldige aanvulling is voor het Nederlands thrillerlandschap. Een aanrader.

Uitgeverij Xander, 2014. 336 pag.

Recensie “De voorlezer van 6:27” van Jean-Paul Didierlaurent

Jean-Paul Didierlaurent – “De voorlezer van 6:27”

Guylain Vignolles leidt een onopvallend en eenzaam bestaan. Hij zorgt voor zijn goudvis, belt eens per week zijn moeder en neemt dagelijks de trein van 6:27 uur naar zijn werk.
Achter Guylains stille buitenkant en zijn merkwaardige beroep gaat zijn diepe passie schuil: boeken en lezen. En iedere ochtend in de trein van 6:27 uur toont hij een glimp van die passie aan zijn medeforenzen.

Hoofdpersoon Guylain Vignolles werkt in een fabriek waar “Het Ding” staat. “Het Ding” wordt omschreven als een monster. In feite is een een machine die van boeken papierpulp maakt. Om de machine iedere dag te reinigen, klimt Guylain naar binnen en pakt stiekem de bladzijden die aan de binnenkant van “Het Ding” zijn blijven plakken. Deze droogt hij zorgvuldig, en iedere ochtend leest hij in de trein van 6:27 de bladzijden voor die hij de dag ervoor gered heeft. Op een dag treft Guylain op zijn zitplaats een USB-stick aan. Hierop blijken allemaal teksten te staan die geschreven zijn door een vrouw. Guylain raakt geobsedeerd door deze vrouw en stelt alles in het werk om haar te vinden.

Het eerste deel van “De voorlezer van 6:27” is enigszins duister door “Het Ding”, maar ook wel komisch door de fragmenten die hij iedere dag voorleest. Ook andere personages hebben iets absurds, zoals de bewaker van de fabriek die vrijwel alleen in alexandrijnen spreekt en een vriend zonder benen die bezig is met een poging zijn benen terug te vinden. Maar halverwege slaat het boek om. Dan gaat het opeens over de zoektocht naar de vrouw die de teksten heeft geschreven die op de USB-stick staan die Guylain gevonden heeft. Het boek krijgt hierdoor ook opeens een hele andere sfeer. Deze plotselinge omslag voelt erg gekunsteld aan. Bijna alsof de schrijver twee afzonderlijke verhalen aan elkaar geplakt heeft. Dat is erg jammer, want het had een mooi boek kunnen zijn als hij één van de twee verhaallijnen had doorgetrokken. Nu is het noch vlees noch vis, en daardoor stelt het boek teleur. Wat mij betreft mag dit boek aan “Het Ding” gevoerd worden.

Uitgeverij Xander, 2014. 183 pag.

Recensie “Zeevlam” van Kiki van Dijk

Kiki van Dijk – “Zeevlam”

Ellen Vanderbergh vormt samen met haar vriendinnen Kelly, Suus en Dayenne een vriendinnenclubje dat ze “Basic Instinct” noemen. Hun vriendschap is gebaseerd op een geheim van 20 jaar eerder. Omdat de man van Ellen er vandoor is gegaan met een jongere vrouw en nu in Parijs woont, heeft Ellen een korte affaire gehad met Kees, de vader van een leerlinge waar Ellen op school werkt. Suus is ongelukkig getrouwd en heeft via de app Tinder een man leren kennen, Ron de Herder. Op een avond als de vier vriendinnen op een avond in hun vaste strandtent zijn om te genieten van de zomer, komt Ron ook. Hij is uitgenodigd door Suus om haar vriendinnen te leren kennen. Ellen schrikt als ze ziet dat de Ron waar Suus een relatie mee heeft, dezelfde persoon is als de Kees met wie zij een affaire heeft gehad.
De volgende ochtend wordt het dode lichaam van Ron aangetroffen in de branding bij de strandtent. Zouden Ellen en haar vriendinnen iets met zijn dood te maken te hebben? Of Marc, de eigenaar van de strandtent, die zegt dat hij Ron nooit eerder had gezien? Opeens blijkt iedereen geheimen voor elkaar te hebben.

Kiki van Dijk is het pseudoniem van een bekende Nederlandse auteur. Dit is haar debuutroman. Het is een typische “vrouwenthriller” in de stijl van bijvoorbeeld Suzanne Vermeer en Linda van Rijn, maar Kiki kan geen moment tippen aan die twee schrijfsters. Geen hoogstaande literatuur, zelfs geen goede thriller, maar een boek waar je niet bij hoeft na te denken. Het plot is erg voorspelbaar en bijzonder ongeloofwaardig, maar de liefhebbers van het genre zullen dit boek waarschijnlijk wel omarmen. Om het vervolgens terzijde te leggen voor een echte vrouwenthriller.

Uitgeverij Xander, 2014. 262 pag.