Recensie “Wat ons niet zal doden” van David Lagercrantz

David Lagercrantz – “Wat ons niet zal doden”

Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander zijn terug!

Hij is een charmante man, een kritische journalist van middelbare leeftijd, en uitgever van het beroemde en beruchte tijdschriftMillennium. Zij is een jonge, gecompliceerde vrouw met piercings en tattoos én ze is een computerhacker van wereldklasse. In Wat ons niet zal doden kruisen Mikaels en Lisbeths wegen opnieuw en gaat hun verhaal van Stieg Larssons Millennium-serie verder.

Het tijdschrift Millennium heeft nieuwe eigenaren gekregen. Boze tongen beweren dat Mikael Blomkvist zijn beste tijd heeft gehad. Lisbeth Salander is rusteloos. Ze neemt risico’s die ze normaal gesproken zou vermijden. Als Blomkvist een telefoontje van ene professor Frans Balder krijgt, hoopt hij met deze informatie de scoop te hebben die hijzelf en Millennium zo hard nodig hebben. Balder is een autoriteit op het gebied van kunstmatige intelligentie en zegt zeer gevoelige informatie te hebben over de Amerikaanse inlichtingendiensten. Hij voelt zich bedreigd en heeft haast om zijn verhaal te doen. Ook blijkt hij contact te hebben gehad met Lisbeth. Nog een reden voor Blomkvist om Balder op te zoeken. Maar de ontmoeting loopt niet zoals gepland…

“Wat ons niet zal doden” is een redelijk goede thriller, maar het is geen vervolg op de Millennium-trilogie. De hoofdpersonen zijn wel hetzelfde, maar de sfeer van het boek is helemaal anders. Stieg Larsson was zelf ook druk bezig met een vierde deel toen hij overleed. Deze papieren heeft zijn weduwe Eva Gabrielsson in haar bezit, en door ruzie om de erfenis hebben de vader en broer dit manuscript dus niet. Zij zijn echter wel degenen die opdracht hebben gegeven aan David Lagercrantz om “Millennium 4” te schrijven, maar hij kon het manuscript van Stieg niet gebruiken, dus heeft hij zelf een verhaal bedacht rondom de hoofdpersonen. Het voelt niet aan als een “Millennium”-boek. Het was beter geweest als het onder een andere titel was uitgebracht en hij andere hoofdpersonen had bedacht. Jammer dat de erfenis van Stief Larsson nu op zo’n manier toch een vervelende nasmaak krijgt. Als je van de Millennium-trilogie houdt, kun je het beter bij de eerste drie delen houden. Deel 4 bungelt er ergens achteraan en heeft weinig met Millennium te maken.
Stieg wilde verder schrijven over extreem-rechts in Zweden, maar dat komt in dit boek dus ook helemaal niet voor. Eeuwig zonde dat hij zo jong overleden is. Helemaal als je bedenkt dat hij 10 Millennium-delen in gedachten had. Al met al een dertien-in-een dozijn thriller. Ze hadden het beter bij de drie delen kunnen laten. Ik denk dat Stieg zich omdraait in zijn graf.
Als Millennium-opvolger is dit boek beslist Stieg-onwaardig, en krijgt het boek dus maar 2 sterren. Er gaan geruchten dat de vader en broer van Stieg Larsson (met wie Stieg helemaal geen contact meer had) David Lagercrantz hebben gevraagd om nog meer “Millennium-boeken” te schrijven. Die laat ik aan me voorbij gaan.Ik hoop dat het manuscript voor het vierde deel dat Eva Gabrielsson in haar bezit heeft (en dus wél door Stieg Larsson geschreven is) ooit nog als boek gaat verschijnen. Die zal ik zeker kopen, maar voor Millennium-fans is “Wat ons niet zal doden” een afrader.

Uitgeverij Signatuur, 2015. 446 pag.

Advertentie

Recensie “Het geluid van stilte” van Belinda Aebi

Belinda Aebi – “Het geluid van stilte”

Eduard en Ulrica van Loo hebben jarenlang met veel succes raspaarden aangekocht, getraind en weer verkocht. Nu ze met pensioen zijn, laten ze de taken over aan hun drie kinderen: Olaf, Alexander en Elisabeth. Elisabeth runt ook zelf een manege en geeft hippotherapie aan autistische kinderen.
Wanneer Alexander op een dag Elisabeths dochtertje Amber naar de manege brengt, wordt hij gegrepen door een motorrijder die een vluchtmisdrijf pleegt. Hij heeft een zware hoofdwond en wordt overgebracht naar het UZ Gent, waar hij overlijdt.
Maud Gelderman en haar rechercheurs krijgen aanwijzingen die de dood van Alexander op de operatietafel erg mysterieus maken. Tijdens het onderzoek stuiten ze op duistere geheimen die wel eens de ware toedracht zouden kunnen onthullen. Werd hij vermoord? Maar door wie dan? En met welk motief?
Inez Ramon, een eenvoudig kamermeisje in het NH Belforthotel in Gent, vindt op een dag een envelop met 125.000 eurp. Eerst wil ze het geld houden, maar dan voelt ze de drang om de eigenaar ervan op te zoeken. Daarbij ontpopt ze zich als een ijzersterke vrouw met een ongewone geest, waardoor ze bepaalde mensen in een bloedstollende impasse brengt. Iedereen blijkt geheimen te hebben voor iedereen, en dat leidt soms tot onwenselijke situaties.

Na “Dubbelspel” is dit de tweede thriller van Belinda Aebi. Ze heeft een prettige schrijfstijl waardoor je graag door blijft lezen. Er zijn echter een paar kleine puntjes die mij toch wel stoorden. Het eerste betreft de dialogen. Met name wanneer uitgelegd wordt wat het Syndroom van Asperger is en wat hemofilie is, is het opeens geen dialoog meer, maar lijkt het alsof het betreffende personage een voorlichtingsfolder voorleest, zo klinisch en zakelijk klinkt het. Het tweede is het gedrag van sommige personages. Met name het gedrag van Inez Ramon is bijzonder vreemd en ongeloofwaardig. Ondanks deze minpuntjes toch weer een goede Nederlandstalige thriller, en ik denk dat we nog wel veel van Aebi gaan horen. Ze is hard op weg om de vrouwelijke Pieter Aspe te worden.

Uitgeverij Manteau, 2011. 252 pag.

Recensie “Iedereen kan schilderen” van Emma Curvers

Emma Curvers – “Iedereen kan schilderen”

“Iedereen kan schilderen” is een boek waarover veel gepraat en geschreven is. Ja, zelfs bijna gehyped. Zo erg dat de verwachtingen erg hoog waren, en helaas kan het boek de hoge verwachtingen lang niet waarmaken.

In “Iedereen kan schilderen” probeert de twintigjarige Iris Kostons vrede te vinden met een gezinsleven waarin haar vader alle aandacht opeist. Hans Kostons, eigenaar van een succesvol Zuid-Limburgs bedrijf in zelfsluitende ladesystemen, lijdt aan depressies, psychoses, koopziekte, hypochondrie, vernielzucht en suïcidale neigingen. De overige gezinsleden lijden aan Hans. Ze gaan veelvuldig in therapie, afzonderlijk en samen, tot iedereen aan zijn eigen geestelijke gezondheid begint te twijfelen. Met de moed der wanhoop blijven vrouw des huizes Elsbeth en dochters Mia en Iris geloven in de beloofde verbetering. Maar na de zoveelste vernedering is de maat vol.

Er gebeurt veel in dit boek, maar het emotionele deel blijft voornamelijk onder het oppervlak. Er wordt vooral veel níet gezegd en níet geschreven. Tijdens het lezen blijf je mee piekeren met de gezinsleden over wat Hans nu precies mankeert. En net als de gezinsleden, krijg je er maar geen grip op. Het zou een veel beter boek geweest zijn als Emma Curvers hier dieper op in was gegaan. Nu is het grootste deel van het boek erg oppervlakkig, maar het einde van het boek zal nog lang nagalmen.
Al met al voor een debutante zeker niet slecht, maar er was meer uit te halen geweest.

Atlas Contact, 2014. 207 pag.

Recensie “Het Rosie Effect” van Graeme Simsion

Graeme Simsion -“Het Rosie Effect”

Don Tillman is en Rosie Jarman zijn terug.

Als je hebt genoten van de internationale bestseller “Het Rosie Project“, dan mag je het hilarische vervolgt “Het Rosie Effect” niet missen!

Don Tillman en Rosie Jarman zijn inmiddels getrouwd en wonen in New York. Juist als Don wil vertellen dat Gene, zijn schuinsmarcherende beste vriend uit Australië bij hen komt wonen omdat zijn vrouw hem op straat heeft gezet, heeft Rosie nieuws: ze is zwanger.
Op zijn geheel eigen wijze verwerft de autistische Don in no time alle kennis over vader worden. Maar zijn oude zwakheden komen weer boven en brengen hem in de problemen. Terwijl hij opgaat in het perfectioneren van alle praktische details, verliest hij zijn emoties totaal uit het oog. Hij dreigt Rosie kwijt te raken op het moment dat ze hem het hardste nodig heeft.

Don houdt van structuur en voorspelbaarheid. Dit heeft hij gedeeltelijk afgeleerd om Rosie tegemoet te komen, maar dan gebeurt er van alles tegelijk: zijn beste vriend wordt door zijn vrouw op straat gezet en Don biedt aan dat hij voorlopig bij hen intrekt. Vervolgens krijgt Don van Rosie te horen dat ze zwanger is. De hilarische gebeurtenissen stapelen elkaar op, en het wordt steeds moeilijker voor Don om alles structuur te geven en in spreadsheets vast te leggen, zoals zijn gewoonte was. Wie “Het Rosie Project” gelezen heeft, zal zeker willen weten hoe het verder gaat met Don en Rosie, en dan is dit boek een absolute aanrader. Het is echter moeilijk om dit boek te volgen als je “Het Rosie Project” niet gelezen hebt. Je hebt echter wel één garantie: als je van “Het Rosie Project” genoten hebt, dan zal “Het Rosie Effect” je zeker niet tegenvallen. Wederom veel hilarische gebeurtenissen rondom het onwaarschijnlijke koppel, waarbij natuurlijk vooral de rigide Don voor problemen zorgt, maar deze ook op geheel eigen wijze weet op te lossen. Voor alle liefhebbers van “Het Rosie Project” dus een absolute aanrader! Ken je Don en Rosie nog niet, lees dan eerst “Het Rosie Project“.

Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 2014.

Recensie “Het Rosie Project” van Graeme Simsion

Graeme Simsion – “Het Rosie Project”

Don Tillman doceert genetica aan de universiteit. Hij is superintelligent, kan geweldig koken en is op zoek naar een vrouw. Door zijn sociale onhandigheid is hij echter nooit verder gekomen dan een eerste date. Met behulp van een zestien pagina’s tellende vragenlijst hoopt hij zijn perfecte partner te vinden.

Dan komt Rosie Jarman in zijn leven: verre van perfect, maar wel intelligent en mooi. En ze is ook op zoek naar haar biologische vader – een zoektocht waarbij Don haar misschien zou kunnen helpen.

Rosie is in alles de tegenpool van Don. Rosie is chaotisch en impulsief, terwijl Don liever alles zorgvuldig plant en in spreadsheets uitwerkt. Samen werken ze aan een “project” om te achterhalen wie de biologische vader van Rosie is. Dit leidt tot hilarische situaties, vooral gezien de verschillende karakters van de twee hoofdpersonen.
Iemand omschreef dit boek als “lekker een weekendje autistisch zijn”, maar zo simpel is het niet. Ten eerste wordt nergens gezegd dat Don Tillman een vorm van autisme heeft (hoewel alles uit zijn gedrag en manier van denken er op wijst dat dit wel het geval is). Ten tweede verschillen mensen met een autistische stoornis onderling net zoveel als “normale” mensen. Don Tillman is daarmee net zomin DE autist als “Rain Man” dat was. Wel krijg je een leuk kijkje in zijn hoofd, en wat daar gebeurt ligt wel een tipje van de sluier op van de manier van denken en voelen van iemand met bijvoorbeeld het syndroom van Asperger (een vorm van autisme bij hoogbegaafde personen). Als je de discussie over of Don een vorm van autisme heeft, en zo ja, welke vorm van autisme Don heeft terzijde schuift en hem gewoon accepteert zoals hij is, weet hij al binnen een paar pagina’s je hart te veroveren en wil je niets anders dan doorlezen. Natuurlijk om er achter te komen wie de biologische vader van Rosie is, maar nog veel meer om te zien hoe het verloopt tussen Rosie en Don, waarschijnlijk één van de meest onwaarschijnlijke combinaties in de hedendaagse literatuur.
Het boek leest makkelijk weg, is grappig en bij vlagen zelf ronduit hilarisch. Het risico bestaat dat je tijdens het lezen van dit boek hardop in lachen zult uitbarsten. De lezer is dus gewaarschuwd.

En als je na het lezen van dit boek meer “Don en Rosie” wil, kun je direct verder in “Het Rosie Effect” van dezelfde schrijver. Dat is zeker aan te raden, want je zult alleen maar meer willen lezen over dit bijzondere duo.

Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 2014. 336 pag.