Recensie “Besmeurde sneeuw” van Christoffer Carlsson

Christoffer Carlsson – “Besmeurde sneeuw”

De eerste sneeuw van het jaar is net gevallen als op een binnenplaats in Stockholm een man wordt neergestoken. Het slachtoffer deed onderzoek naar extremistische politieke groeperingen. Uit zijn aantekeningen blijkt dat er nog iemand in levensgevaar is. Maar wie? Rechercheur Leo Junker raakt al snel verstrikt in een duister politiek steekspel tussen radicaal-links en -rechts. Daarnaast heeft de gevoelige Junker genoeg met zichzelf te stellen; hij worstelt met trauma’s, een pillenverslaving en zijn relatie. Kan hij zijn weg vinden in dit politieke web en een tweede moord voorkomen?

De eerste twee boeken van Christoffer Carlsson werden nog met weinig enthousiasme ontvangen, maar met zijn derde boek “De toren van de dode zielen“, het eerste deel rond politieagent Leo Junker, verstomde de kritiek. Dat boek won de prijs voor Beste Zweedse Thriller 2013. “Besmeurde sneeuw” is het tweede deel rond Leo Junker, maar is goed als stand-alone te lezen. Wederom bewijst Carlsson wat een goede schrijver hij is. De personages zijn goed uitgewerkt, het plot zit sterk in elkaar en dat alles wordt gecombineerd met een maatschappijkritisch thema over de strijd tussen extreem-rechtse en extreem-linkse groeperingen. Carlsson kan beschouwd worden als de ongekroonde opvolger van Stieg Larsson. Hoewel Leo Junker misschien niet zo’n gedenkwaardig personage is als de twee hoofdpersonen uit de Millennium-trilogie van Stieg Larsson, heeft Carlsson van Leo Junker een enigszins instabiele, maar sympathieke hoofdrolspeler weten te maken, die het verhaal vrijwel op eigen kracht weet te dragen, wat een enorme prestatie is. Carlsson is een aanwinst binnen de Zweedse misdaadliteratuur en ik kijk dan ook vol verwachting uit naar het derde boek in deze serie. Dit boek is een absolute aanrader voor de liefhebbers van bijvoorbeeld Stieg Larsson, Jens Lapidus en Jo Nesbø.

Uitgeverij De Geus, 2017. 384 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Wat ons niet zal doden” van David Lagercrantz

David Lagercrantz – “Wat ons niet zal doden”

Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander zijn terug!

Hij is een charmante man, een kritische journalist van middelbare leeftijd, en uitgever van het beroemde en beruchte tijdschriftMillennium. Zij is een jonge, gecompliceerde vrouw met piercings en tattoos én ze is een computerhacker van wereldklasse. In Wat ons niet zal doden kruisen Mikaels en Lisbeths wegen opnieuw en gaat hun verhaal van Stieg Larssons Millennium-serie verder.

Het tijdschrift Millennium heeft nieuwe eigenaren gekregen. Boze tongen beweren dat Mikael Blomkvist zijn beste tijd heeft gehad. Lisbeth Salander is rusteloos. Ze neemt risico’s die ze normaal gesproken zou vermijden. Als Blomkvist een telefoontje van ene professor Frans Balder krijgt, hoopt hij met deze informatie de scoop te hebben die hijzelf en Millennium zo hard nodig hebben. Balder is een autoriteit op het gebied van kunstmatige intelligentie en zegt zeer gevoelige informatie te hebben over de Amerikaanse inlichtingendiensten. Hij voelt zich bedreigd en heeft haast om zijn verhaal te doen. Ook blijkt hij contact te hebben gehad met Lisbeth. Nog een reden voor Blomkvist om Balder op te zoeken. Maar de ontmoeting loopt niet zoals gepland…

“Wat ons niet zal doden” is een redelijk goede thriller, maar het is geen vervolg op de Millennium-trilogie. De hoofdpersonen zijn wel hetzelfde, maar de sfeer van het boek is helemaal anders. Stieg Larsson was zelf ook druk bezig met een vierde deel toen hij overleed. Deze papieren heeft zijn weduwe Eva Gabrielsson in haar bezit, en door ruzie om de erfenis hebben de vader en broer dit manuscript dus niet. Zij zijn echter wel degenen die opdracht hebben gegeven aan David Lagercrantz om “Millennium 4” te schrijven, maar hij kon het manuscript van Stieg niet gebruiken, dus heeft hij zelf een verhaal bedacht rondom de hoofdpersonen. Het voelt niet aan als een “Millennium”-boek. Het was beter geweest als het onder een andere titel was uitgebracht en hij andere hoofdpersonen had bedacht. Jammer dat de erfenis van Stief Larsson nu op zo’n manier toch een vervelende nasmaak krijgt. Als je van de Millennium-trilogie houdt, kun je het beter bij de eerste drie delen houden. Deel 4 bungelt er ergens achteraan en heeft weinig met Millennium te maken.
Stieg wilde verder schrijven over extreem-rechts in Zweden, maar dat komt in dit boek dus ook helemaal niet voor. Eeuwig zonde dat hij zo jong overleden is. Helemaal als je bedenkt dat hij 10 Millennium-delen in gedachten had. Al met al een dertien-in-een dozijn thriller. Ze hadden het beter bij de drie delen kunnen laten. Ik denk dat Stieg zich omdraait in zijn graf.
Als Millennium-opvolger is dit boek beslist Stieg-onwaardig, en krijgt het boek dus maar 2 sterren. Er gaan geruchten dat de vader en broer van Stieg Larsson (met wie Stieg helemaal geen contact meer had) David Lagercrantz hebben gevraagd om nog meer “Millennium-boeken” te schrijven. Die laat ik aan me voorbij gaan.Ik hoop dat het manuscript voor het vierde deel dat Eva Gabrielsson in haar bezit heeft (en dus wél door Stieg Larsson geschreven is) ooit nog als boek gaat verschijnen. Die zal ik zeker kopen, maar voor Millennium-fans is “Wat ons niet zal doden” een afrader.

Uitgeverij Signatuur, 2015. 446 pag.