Boekenplaatje

Advertentie

Boekenplaatje

Recensie “De boekhandel” van Penelope Fitzgerald

Penelope Fitzgerald – “De boekhandel”

De boekhandel beginnen was een moedige stap voor Florence Green. Het volhouden vergde alles wat ze in zich had. Engeland, begin jaren ’60. Het afgelegen, geïsoleerde kustplaatsje Hardborough wordt continue geteisterd door overstromingen en wateroverlast. Een vrouw van middelbare leeftijd koopt een prachtig historisch pandje midden in de hoofdstraat, en is vastbesloten een boekwinkel te beginnen, en daar een succes van te maken. Want Hardborough moet toch wel behoefte hebben aan een boekhandel? Wat ze niet weet kan ze leren, en vol goede moed gaat Florence aan de slag. Een dorp als Hardborough staat stijf van de roddel, mensen worden om een kleinigheid uitgesloten. De zaken gaan redelijk, ze krijgt steun voor haar initiatief ook een leenbibliotheek op te zetten, maar Florence onderschat de ijzeren wil van de rijke generaalsvrouw uit het dorp die een oogje op het pand had om er een kunstcentrum te openen. Kleine pesterijen beginnen. De generaalsvrouw weet uiteindelijk via een bevriend parlementslid te bewerkstelligen dat een nieuwe wet wordt aangenomen waarmee historische panden onteigend kunnen worden.

Penelope Fitzgerald (1916-2000) begon pas met schrijven toen ze bijna 60 was. Haar eerste boek was een biografie. Daarna volgen enkele romans. Echt bekend is ze er niet mee geworden, totdat ze in 1979 de Booker Prize won voor haar book “Offshore“. “De boekhandel” uit 1978 is het eerste boek van Penelope Fitzgerald dat in het Nederlands vertaald is. Ze had een vlotte pen en schreef graag over buitenbeentjes, waarschijnlijk omdat ze zichzelf ook een buitenbeentje voelde. “De boekhandel” is een bondige, scherpzinnige roman. Welsprekend en helder, maar ook ongrijpbaar en indirect. Ze lijkt een grote invloed te hebben gehad op Julian Barnes, een van mijn favoriete schrijvers.
Sommige mensen klagen er over dat er te weinig actie in het boek zit. Het is dan ook geen actiethriller. Fitzgerald heeft echter op bijzonder kundige en indrukwekkende wijze de mores van een kleine gemeenschap zoals Hardborough op papier gezet. Wie van literatuur met een hoofdletter L houdt, kan niet anders dan onder de indruk zijn van haar vakmanschap.

Uitgeverij Karmijn, 2015. 140 pag.

Alleen voor thriller-liefhebbers

 

 

 

 

 

 

We hebben een nieuwe Facebook-groep opgericht voor mensen die graag thrillers lezen. Of beter nog: thrillers verslinden! Er is plaats voor recensies, discussies, winacties etc. Meld je gauw aan op:
https://www.facebook.com/groups/thrillerverslinders/

Recensie “Hersenspinsels” van Kees Geijtenbeek

Kees Geijtenbeek – “Hersenspinsels”

Bijna een halve eeuw stond Kees Geijtenbeek aan de leiding van het installatiebedrijf van hem en zijn familie.
In de luwte van zijn pensioen tapt hij onder de naam Cornelius uit een heel ander vaatje. In 50 boeiende columns weerspiegelt hij zijn leven dat hem in bijna alle werelddelen bracht. Maar ook zijn passie voor boeken en klassieke muziek passeren de revue.
We komen zowel Kurt Weill als Franz Schubert tegen en zijn gezin natuurlijk en de familie waaruit hij voortkomt, alsmede een mooie ode aan ‘klaproosdag’ in Engeland! (na een uitstapje naar een gezellige Ierse pub).

Vijftig columns van een onbekende Nederlander, is dat wel leuk? Zitten we daar wel op te wachten? Wel in het geval van Kees “Cornelius” Geijtenbeek. Met vlotte pen schrijft hij over de meest uiteenlopende onderwerpen. De “impressies en belevenissen”, zoals de ondertitel luidt, lezen erg prettig weg en Geijtenbeek is goed met taal. De columns zijn goed gestileerd en altijd interessant of vermakelijk, ook al gaat het “maar” over alledaagse gebeurtenissen uit het leven van een onbekende Nederlander. Persoonlijk moet ik toegeven dat ik liever columns van Geijtenbeek lees dan columns van BN’ers die hun column aangrijpen om te etaleren hoe belangrijk of bijzonder ze zijn. Columns in de stijl van “Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg” vind je bij Geijtenbeek. Dat is prettig en verfrissend herkenbaar. En als je na het lezen denkt “Zo moeilijk kan dat niet zijn. Dat kan ik ook”, dan ben ik in ieder geval degene die vooraan in de rij zal staan om ze te willen lezen. Graag meer columns van onbekende Nederlanders.

Uitgeverij Aspekt, 2014. 191 pag.

Recensie “De voorlezer van 6:27” van Jean-Paul Didierlaurent

Jean-Paul Didierlaurent – “De voorlezer van 6:27”

Guylain Vignolles leidt een onopvallend en eenzaam bestaan. Hij zorgt voor zijn goudvis, belt eens per week zijn moeder en neemt dagelijks de trein van 6:27 uur naar zijn werk.
Achter Guylains stille buitenkant en zijn merkwaardige beroep gaat zijn diepe passie schuil: boeken en lezen. En iedere ochtend in de trein van 6:27 uur toont hij een glimp van die passie aan zijn medeforenzen.

Hoofdpersoon Guylain Vignolles werkt in een fabriek waar “Het Ding” staat. “Het Ding” wordt omschreven als een monster. In feite is een een machine die van boeken papierpulp maakt. Om de machine iedere dag te reinigen, klimt Guylain naar binnen en pakt stiekem de bladzijden die aan de binnenkant van “Het Ding” zijn blijven plakken. Deze droogt hij zorgvuldig, en iedere ochtend leest hij in de trein van 6:27 de bladzijden voor die hij de dag ervoor gered heeft. Op een dag treft Guylain op zijn zitplaats een USB-stick aan. Hierop blijken allemaal teksten te staan die geschreven zijn door een vrouw. Guylain raakt geobsedeerd door deze vrouw en stelt alles in het werk om haar te vinden.

Het eerste deel van “De voorlezer van 6:27” is enigszins duister door “Het Ding”, maar ook wel komisch door de fragmenten die hij iedere dag voorleest. Ook andere personages hebben iets absurds, zoals de bewaker van de fabriek die vrijwel alleen in alexandrijnen spreekt en een vriend zonder benen die bezig is met een poging zijn benen terug te vinden. Maar halverwege slaat het boek om. Dan gaat het opeens over de zoektocht naar de vrouw die de teksten heeft geschreven die op de USB-stick staan die Guylain gevonden heeft. Het boek krijgt hierdoor ook opeens een hele andere sfeer. Deze plotselinge omslag voelt erg gekunsteld aan. Bijna alsof de schrijver twee afzonderlijke verhalen aan elkaar geplakt heeft. Dat is erg jammer, want het had een mooi boek kunnen zijn als hij één van de twee verhaallijnen had doorgetrokken. Nu is het noch vlees noch vis, en daardoor stelt het boek teleur. Wat mij betreft mag dit boek aan “Het Ding” gevoerd worden.

Uitgeverij Xander, 2014. 183 pag.

Prettige kerstdagen en een geweldig 2015!

Hierbij willen wij iedereen prettige kerstdagen en een geweldig 2015 toewensen!

De magie van boeken

A library is a hospital for the mind