Recensie “Besmeurde sneeuw” van Christoffer Carlsson

Christoffer Carlsson – “Besmeurde sneeuw”

De eerste sneeuw van het jaar is net gevallen als op een binnenplaats in Stockholm een man wordt neergestoken. Het slachtoffer deed onderzoek naar extremistische politieke groeperingen. Uit zijn aantekeningen blijkt dat er nog iemand in levensgevaar is. Maar wie? Rechercheur Leo Junker raakt al snel verstrikt in een duister politiek steekspel tussen radicaal-links en -rechts. Daarnaast heeft de gevoelige Junker genoeg met zichzelf te stellen; hij worstelt met trauma’s, een pillenverslaving en zijn relatie. Kan hij zijn weg vinden in dit politieke web en een tweede moord voorkomen?

De eerste twee boeken van Christoffer Carlsson werden nog met weinig enthousiasme ontvangen, maar met zijn derde boek “De toren van de dode zielen“, het eerste deel rond politieagent Leo Junker, verstomde de kritiek. Dat boek won de prijs voor Beste Zweedse Thriller 2013. “Besmeurde sneeuw” is het tweede deel rond Leo Junker, maar is goed als stand-alone te lezen. Wederom bewijst Carlsson wat een goede schrijver hij is. De personages zijn goed uitgewerkt, het plot zit sterk in elkaar en dat alles wordt gecombineerd met een maatschappijkritisch thema over de strijd tussen extreem-rechtse en extreem-linkse groeperingen. Carlsson kan beschouwd worden als de ongekroonde opvolger van Stieg Larsson. Hoewel Leo Junker misschien niet zo’n gedenkwaardig personage is als de twee hoofdpersonen uit de Millennium-trilogie van Stieg Larsson, heeft Carlsson van Leo Junker een enigszins instabiele, maar sympathieke hoofdrolspeler weten te maken, die het verhaal vrijwel op eigen kracht weet te dragen, wat een enorme prestatie is. Carlsson is een aanwinst binnen de Zweedse misdaadliteratuur en ik kijk dan ook vol verwachting uit naar het derde boek in deze serie. Dit boek is een absolute aanrader voor de liefhebbers van bijvoorbeeld Stieg Larsson, Jens Lapidus en Jo Nesbø.

Uitgeverij De Geus, 2017. 384 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Maurice” van Anne-Laure Van Neer

Anne-Laure Van Neer – “Maurice”

‘Beloof me, Maurice, dat je ophoudt met moorden,’ zei moeder vlak voor ze stierf.
Hoewel mijn taak als Verlosser van de Mensheid nog niet volbracht was, heb ik haar mijn woord gegeven. Wat moest ik anders, zo aan haar sterfbed.

Maurice, 65 jaar en seriemoordenaar, belooft aan zijn stervende moeder om zijn roeping op te geven. Het is voorgoed gedaan om de Mensheid te bevrijden van bumperklevers, BMW-rijders en Alfa-mannetjes. Alles verloopt volgens plan tot zijn dochter thuiskomt met een nieuwe vriend. Een Alfa. Kan Maurice de verleiding weerstaan?

In 2015 verscheen het debuut van Anne-Laure Van Neer “Justine” dat genomineerd werd voor de Knack-Hercule Poirotprijs. “Justine” was een humoristische misdaadroman die absoluut naar meer smaakte. “Maurice” is de langverwachte opvolger en enkele personages uit “Justine” maken in dit boek een comeback, zonder dat het een direct vervolg is op het debuut. Maurice is als Verlosser van de Mensheid aan zichzelf (en de mensheid) verplicht om Alfa’s te vermoorden en zo Omega’s meer kansen te geven in het leven. Al vanaf de pagina’s, waarin de moeder van Maurice begraven wordt en hij kennismaakt met de nieuwe vriend van zijn dochter – uitgerekend een Alfa! – is de toon gezet. Als opvolger van Jezus, die er een ietwat andere handelswijze op na hield, ziet Maurice het als zijn taak om de mensheid te redden van de tirannie van Alfa’s. Maar hij heeft zijn moeder op haar sterfbed beloofd om nog naar een persoon om te brengen, en zijn Alfa-vrouw is ook een mogelijke kandidaat, omdat ze een onhebbelijke eigenschap heeft: ademhalen.
Net zoals “Justine” is “Maurice” zeer prettig geschreven. Het leest heerlijk weg. Ik heb het boek in een dag uitgelezen met een grote glimlach op mijn gezicht. De gedachten van Maurice en de vele (zeer originele) plotwisselingen houden het verhaal van begin tot eind de moeite van het lezen waard. “Justine” vond ik al een van de meest originele en beste boeken van 2015 en “Maurice” is zelfs nog beter. Doe jezelf een plezier en koop beide boeken. Je zult gegarandeerd met een grote glimlach op je gezicht beide boeken verslinden. Anne-Laure is een unieke stem in het genre van de misdaadromans. Ik wil nog wel meer van dit soort boeken lezen.

Uitgeverij Kramat, maart 2017. 294 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “Scorpio” van Hilde Vandermeeren

Hilde Vandermeeren – “Scorpio”

Hilde Vandermeeren woont in Torhout. Ze schreef ruim veertig kinder- en jeugdboeken en won diverse literaire prijzen. Meer dan dertig van deze boeken werden vertaald naar onder andere het Deens, Koreaans, Duits, Frans en Chinees. Als alles duister wordt was haar thrillerdebuut. Ze won er de Knack Hercule Poirot-publieksprijs 2013 mee en stond op de longlist van de Diamanten Kogel 2013. In 2014 werd haar tweede thriller De toeschouwers gepubliceerd. Haar derde boek Stille grond” (recensie), werd alom geprezen en ze stond ermee op de shortlist van  de Gouden Strop 2016.

Na een gezinsweekend ontwaakt Gaelle in een psychiatrisch ziekenhuis in Berlijn. Ze is gewond en herinnert zich niet wat daaraan is voorafgegaan. De politie verdenkt haar van poging tot moord op haar zevenjarig zoontje. Ze weigert dat te geloven en gaat op zoek naar de waarheid. Daarbij overschrijdt ze steeds meer grenzen en wordt opgejaagd wild. Michael is een huurmoordenaar in dienst van Scorpio. De organisatie ontziet niemand, wie tegen haar regels ingaat tekent zijn eigen doodvonnis. Een onomkeerbare beslissing verandert Michaels leven. De een leeft door te doden, de ander doodt om te overleven. Wat als hun wegen elkaar kruisen?

Scorpio is een geheimzinnige organisatie die huurmoordenaars levert en hun beste kracht Michael de opdracht heeft gegeven de man en het zoontje van Gaelle te doden. Maar de opdracht mislukt. Scorpio laat het er niet bij en stuurt iemand anders zodat de hoofdfiguren Michael en Gaelle allebei, afzonderlijk van elkaar, op de vlucht moeten tot ze elkaar ontmoeten en samen achter de hen onbekende opdrachtgever aangaan.

“Scorpio” is de vierde thriller van Hilde Vandermeeren en in haar eerste drie thrillers heeft ze al bewezen dat ze een geboren verhalenverteller is, een geboren schrijfster. Dit bevestigt ze nogmaals met “Scorpio”.  Al vanaf de eerste bladzijde wordt je meegezogen in het verhaal. De basissetting is ditmaal in Berlijn en Potsdam. Deze plaatsen worden zo goed beschreven dat het lijkt alsof het Hilde’s woonplaats is. Vanaf de eerste tot de laatste bladzijde is “Scorpio” nagelbijtend spannend. De thriller is erg knap geschreven en in een doordachte constructie gegoten waarbij gewisseld wordt tussen de twee intriges die mooi samenvloeien in een spannend einde. Dit is een genre dat Hilde Vandermeeren buitengewoon goed past. Het lijkt wel alsof ze met iedere nieuwe thriller beter wordt. Dat belooft wat voor de opvolger van “Scorpio”. Hopelijk laat die niet te lang op zich wachten. Met “Scorpio” heeft Hilde Vandermeeren bewezen dat ze een van de beste thrillerschrijfsters van dit moment is.

Uitgeverij Q, 2016. 320 pag.

Recensie “Denken aan vrijdag” van Nicci French

Nicci French – “Denken aan vrijdag”

Uit de Thames wordt het lijk van een man met doorgesneden keel gevist. Hij is onherkenbaar, want hij heeft al een tijd in het water gelegen. Het enige aanknopingspunt is een ziekenhuisbandje om zijn pols met daarop de naam Frieda Klein.
Algauw blijkt dat psychotherapeute Frieda Klein een wel erg persoonlijke band met het slachtoffer had en wordt ze als de belangrijkste verdachte van het misdrijf gezien. Frieda heeft vanwege haar verleden weinig goodwill bij het politiekorps, maar gelukkig heeft ze vrienden die bereid zijn om tot het uiterste voor haar te gaan…

Het schrijversechtpaar dat schuilgaat achter de naam Nicci French heeft inmiddels een indrukwekkende stapel thrillers afgeleverd. Een paar jaar geleden begonnen ze met de serie rond psychotherapeute Frieda Klein. Alle delen van deze serie hebben een dag van de week in gedachten. Het eerste deel heette “Blauwe maandag” en met “Denken aan vrijdag” zijn we dus aan het vijfde deel aangekomen. Het vorige deel “Donderdagskinderen” vond ik maar saai, langdradig en voorspelbaar en ik heb even overwogen om de rest van de serie niet te lezen. Toch ben ik gezwicht toen ik “Denken aan vrijdag” kreeg, en daar ben ik erg blij om, want dit is zonder meer een van de sterkste en spannendste delen van de serie tot nu toe. Van de eerste tot de laatste pagina is het boek ontzettend spannend, en onmogelijk neer te leggen. Over de schrijfkunst van Nicci French en het opbouwen van spanning hoeven we het niet meer te hebben. Dat heeft het echtpaar na zo’n 20 boeken erg goed in de vingers. Dit boek is zeker een aanrader. Volgens de achterflap van het boek zijn de delen uit deze serie heel goed los van elkaar te lezen. Daar ben ik het niet mee eens. Als je dit boek los zou lezen, zou je teveel missen omdat je niets weet van de achtergrond van de personages, wat beschreven is in de vorige delen. Mijn advies is dus om alle delen te lezen en ook in de juiste volgorde. Dan moet je je even door een saai boek als “Donderdagskinderen” heen bijten, maar “Denken aan vrijdag” maakt dat ruimschoots goed.

Uitgeverij Ambo Anthos, 2015. 335 pag.