Recensie “Een woord, een woord” van Frank Westerman

Frank Westerman – “Een woord een woord”

Dit jaar is het precies 40 jaar geleden dat de treinkaping bij De Punt en de schoolgijzeling in Bovensmilde plaatsvonden (23 mei – 11 juni 1977). Daar is in de media (vooral op televisie) veel aandacht aan besteed. Wat in de media eigenlijk nauwelijks aan bod is gekomen zijn de eerder Molukse treinkaping van december 1975 en de gijzeling van het Provinciehuis in Assen (ook door Molukkers) in maart 1978. Om te weten wat er veertig jaar geleden precies plaatsvond in Drenthe, is “Een woord een woord” het boek bij uitstek om te lezen.

Twintig jaar geleden wist de Amerikaanse romancier Don DeLillo het al: schrijvers en terroristen voeren een gelijkaardige strijd. Zij plegen een aanslag op het menselijk bewustzijn met als doel het innerlijk leven van een cultuur te veranderen. En zij doen dat met de beste bedoelingen, voegt Frank Westerman er in zijn nieuwste boek aan toe. Zij willen de wereld verbeteren.
In “Een woord een woord” gaat Westerman op zijn bekende gracieus-journalistieke wijze op zoek naar een antwoord op de vraag of terroristen ook gevoelig zijn voor woorden, en dus niet alleen voor kruisraketten of drones. En of we onze onmacht niet proberen te verbergen achter al het wapengekletter.

Als twaalfjarige maakte Westerman in 1977 mee hoe in zijn achtertuin Molukkers een trein kaapten, later raakte hij bevriend met een beruchte RAF-activiste en als journalist trok hij naar Tsjetsjenië toen de onafhankelijkheidsstrijders daar een theater en een school gijzelden – en Poetin er met het grof geschut een eind aan maakte, met honderden slachtoffers als gevolg. Zo moet het dus niet, besluit Westerman. Met gijzelaars kun je onderhandelen en door te praten met mensen die terroristen als hun wingebied beschouwen, kun je hen terugwinnen.

Westerman gaat op onderzoek uit om te achterhalen of de gevleugelde spreuk “De pen is machtiger dan het zwaard” ook geldt in gijzelingssituaties. Is het een goed idee om de kapers zo lang mogelijk aan de praat te houden (de “Dutch Approach”) of is het verstandiger om direct met grof geschut een einde aan de gijzeling te maken (de “Russian Appraoch”)? Is de pen inderdaad machtiger dan het zwaard? Zijn woorden sterker dan geweld? Hoewel dit boek zich met name richt op de Molukse kapingen van 1975-1978, komen bijv. ook de gewelddadige acties van de RAF en de onafhankelijkheidsoorlog in Tsjetsjenië aan bod. “Een woord een woord” is een prettig leesbaar verslag van het onderzoek dat Westerman gedurende twee jaar deed, waarbij hij ook een onderhandelaarstraining volgde bij de politie. Een must-read voor iedereen die geïnteresseerd is in de Nederlandse geschiedenis en met name de Molukse kapingen. Westerman beschrijft deze nauwgezet, bijna alsof hij er zelf bij was. Een bijzonder mooi en leeswaardig boek over een interessant en nog altijd bijzonder actueel onderwerp.

Uitgeverij De Bezige Bij, 2016. 285 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Wat jij niet ziet” van Sarah Pinborough

Sarah Pinborough – “Wat jij niet ziet”

Louise is een alleenstaande moeder. Tijdens een zeldzaam avondje uit ontmoet ze een man en valt als een blok voor hem. De maandag erop ontmoet ze haar nieuwe baas, David. De man uit het café, die getrouwd blijkt te zijn, en die zegt een fout te hebben begaan. Dan ontmoet Louise Adele, de vrouw van David. De twee raken bevriend en Louise leert een heel andere kant van David kennen. Er lijkt iets goed mis in hun huwelijk. Louise wil weten wat…

Als Louise, een medewerkster van een psychiatrische kliniek, tijdens een avondje stappen kennis maakt met de charmante en knappe David, lijkt het geluk haar toe te lachen. Ze krijgt een relatie met hem, ook al blijkt hij als psychiater haar nieuwe baas te zijn in de kliniek. Als ze later letterlijk en figuurlijk tegen zijn vrouw Adele opbotst, groeit die ontmoeting uit in een hechte vriendschap. Zo komt Louise in een spagaat te zitten: ze blijkt de minnares te zijn van de man van haar beste vriendin. Ze wil de vriendschap niet kwijt, maar wil ook de relatie met David niet verbreken. Tot zover lijkt het een standaardverhaal over een gecompliceerde driehoeksverhouding, maar gaandeweg komt daar verandering in. David en Adele blijken geheimen te hebben en hun huwelijk lijkt niet zo rooskleurig te zijn als het lijkt. Zo lief en charmant als David tegen Louise is, zo hard en controlerend lijkt hij te zijn tegenover zijn vrouw Adele. Louise wordt meegesleept in de geheimen van Adele en David en probeert uit te zoeken wat er mis is in het huwelijk van haar baas en haar beste vriendin.
Stukje bij beetje komt Louise er achter wat er in het verleden van het echtpaar is gebeurd. Ze lijken grote geheimen te hebben en niet alles is wat het lijkt. Louise raakt bedolven onder hun geheimen en leugens. Het plot zit erg goed in elkaar. Al lezend wordt je steeds meer meegesleept in het verhaal en het laat je niet meer los. Wegleggen is geen optie. Dit boek heeft veel publiciteit gekregen en zelfs de filmrechten zijn al verkocht. De hashtag #WTFthatending is speciaal voor dit boek in het leven geroepen. En terecht. De plottwist zie je niet aankomen. Van een verhaal over een driehoeksverhouding wordt het een meeslepende thriller over verborgen geheimen, leugens en manipulatie. Een geweldige prestatie. Wat een thriller! Nagelbijtend spannend!

Uitgeverij The House of Books, juni 2017. 395 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “Maurice” van Anne-Laure Van Neer

Anne-Laure Van Neer – “Maurice”

‘Beloof me, Maurice, dat je ophoudt met moorden,’ zei moeder vlak voor ze stierf.
Hoewel mijn taak als Verlosser van de Mensheid nog niet volbracht was, heb ik haar mijn woord gegeven. Wat moest ik anders, zo aan haar sterfbed.

Maurice, 65 jaar en seriemoordenaar, belooft aan zijn stervende moeder om zijn roeping op te geven. Het is voorgoed gedaan om de Mensheid te bevrijden van bumperklevers, BMW-rijders en Alfa-mannetjes. Alles verloopt volgens plan tot zijn dochter thuiskomt met een nieuwe vriend. Een Alfa. Kan Maurice de verleiding weerstaan?

In 2015 verscheen het debuut van Anne-Laure Van Neer “Justine” dat genomineerd werd voor de Knack-Hercule Poirotprijs. “Justine” was een humoristische misdaadroman die absoluut naar meer smaakte. “Maurice” is de langverwachte opvolger en enkele personages uit “Justine” maken in dit boek een comeback, zonder dat het een direct vervolg is op het debuut. Maurice is als Verlosser van de Mensheid aan zichzelf (en de mensheid) verplicht om Alfa’s te vermoorden en zo Omega’s meer kansen te geven in het leven. Al vanaf de pagina’s, waarin de moeder van Maurice begraven wordt en hij kennismaakt met de nieuwe vriend van zijn dochter – uitgerekend een Alfa! – is de toon gezet. Als opvolger van Jezus, die er een ietwat andere handelswijze op na hield, ziet Maurice het als zijn taak om de mensheid te redden van de tirannie van Alfa’s. Maar hij heeft zijn moeder op haar sterfbed beloofd om nog naar een persoon om te brengen, en zijn Alfa-vrouw is ook een mogelijke kandidaat, omdat ze een onhebbelijke eigenschap heeft: ademhalen.
Net zoals “Justine” is “Maurice” zeer prettig geschreven. Het leest heerlijk weg. Ik heb het boek in een dag uitgelezen met een grote glimlach op mijn gezicht. De gedachten van Maurice en de vele (zeer originele) plotwisselingen houden het verhaal van begin tot eind de moeite van het lezen waard. “Justine” vond ik al een van de meest originele en beste boeken van 2015 en “Maurice” is zelfs nog beter. Doe jezelf een plezier en koop beide boeken. Je zult gegarandeerd met een grote glimlach op je gezicht beide boeken verslinden. Anne-Laure is een unieke stem in het genre van de misdaadromans. Ik wil nog wel meer van dit soort boeken lezen.

Uitgeverij Kramat, maart 2017. 294 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “UP” van Myrthe van der Meer

Myrthe van der Meer – “Up”

Emma heeft een afspraak met haar psychiater. Als deze niet aanwezig blijkt te zijn, krijgt ze een vervanger. Deze weet niet dat het haar laatste gesprek is en heel onverwachts voor Emma wordt ze opgenomen op de PAAZ. Opnieuw!! Nee, waarom? Ze voelt zich toch goed? En dat is nu net haar probleem. Ze voelt zich(te) goed en wil zich niet weer slecht gaan voelen. De depressies wil ze niet meer mee maken. Tijdens haar opname krijgt ze een nieuwe diagnose erbij en ook nieuwe medicatie. Hoe gaat ze hiermee om? En ook met de medepatiënten? Dit alles wordt tot in uiterste nauwkeurigheid in dit boek beschreven door Myrthe (pseudoniem).
De ups en downs van bipolair (manisch depressief) zijn, want dat is de diagnose die Emma te horen krijgt. Een Emma die totaal anders is dan in het boek “PAAZ” (klik op de titel voor de recensie). Nu is het niet zo dat je perse “PAAZ” gelezen moet hebben om het boek “UP” te lezen. Het is een boek wat heel goed apart gelezen kan worden. Een kleine maar mooie dosis humor is er ook in verwerkt. En de titel… die heeft meerdere achtergronden. Het lezen over de achtergrond veroorzaakte bij mij wel een flinke glimlach. Ook hier weer de humor die ontstond bij de medepatiënten van Emma. En de schilderijen op de PAAZ…ja, die zijn soms ook wel eens verdraaid?…mooi! De humor maakt dat dit boek toch een glimlach en soms een echte lach veroorzaakte bij mij. Maar…let op. Dit boek heeft duidelijk heel veel diepgang. De discussies tussen patiënten onderling, tussen behandelaar en patiënt en ook de relatie met Emma´s familie worden goed uitgediept. Het geeft een goed beeld van de problemen die Emma tegenkomt in haar gevecht om te leren omgaan met haar bipolaire stoornis in combinatie met Asperger. Het boek leest heel vlot weg. Dat wel. Maar het is geen boek wat je leest om eens lekker te gaan genieten van een romannetje. Nee, je gaat ondergedompeld worden in het leven op de PAAZ met alle ups en downs. Erg goed hoe Myrthe het leven op de PAAZ verwoord heeft. Maar onthoud wel dat ieder mens uniek is, en dat Emma/Myrthe niet symbool staat voor alle andere mensen met Asperger of een depressieve of bipolaire stoornis. Dit boek is zeer geschikt voor mensen die in de geestelijke gezondheidszorg werken (zij zullen veel herkennen), maar is ook leuk en interessant voor leken.

Uitgeverij The House of Books, 2015. 352 pag.

Recensie “PAAZ” van Myrthe van der Meer

Myrthe van der Meer – “PAAZ”

Als Emma van de ene op de andere dag opgenomen wordt op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling van een Algemeen Ziekenhuis), weet ze één ding zeker: hier is een fout gemaakt. Ze heeft namelijk een leuke baan, een geweldige vriend en een goed leven, dus dat ze dood wil kan dan toch geen probleem zijn?

Het is het begin van Emma’s zoektocht door de absurde wereld van de psychiatrische kliniek met al haar regels, pillen en diagnoses – een zoektocht naar de uitgang, maar boven alles een zoektocht naar zichzelf. Tijdens haar reis langs vreemde patiënten en nog vreemdere therapeuten, depressieve kerstballen en onverwachte vriendschappen, begint Emma te beseffen dat ze hier niet voor niets zit, en dat zij de enige is die kan bepalen of, maar vooral ook hóé ze ooit de PAAZ weer verlaat. Haar diagnose is duidelijk: een zware depressie. Deze wordt soms in pijnlijk rake zinnen omschreven, zoals het moment waarop Emma tegen haar vriend zegt: “Ik weet wel dat ik van je hou, maar ik voel het niet”. Dat geeft heel goed de essentie van een depressie weer. Het gaat niet om je verdrietig voelen, het gaat om helemaal niets meer voelen.

Ondanks het zware thema van het boek, schrijft Myrthe van der Meer (pseudoniem) op een luchtige en vaak zelfs humoristische manier over de dagelijkse gang van zaken op de afdeling. Het verhaal is gebaseerd op autobiografische ervaringen. Dit boek is eigenlijk verplichte kost voor iedereen die in de Geestelijke Gezondheidszorg werkt, maar zeker ook geschikt voor breder publiek. Een boek met een lach en een traan. En als je het boek gelezen hebt, weet je: “Gekke mensen zijn zo gek nog niet”.

Uitgeverij The House Of Books, 2012. 352 pag.