Recensie “Oorlogsmemoires” van N.K.C.A. In ’t Veld

N.K.C.A. In ’t Veld – “Oorlogsmemoires”

Dr. N.K.C.A. In ’t Veld was jarenlang verbonden aan het NIOD en auteur van onder andere het standaardwerk over de SS en Nederland. Als zo iemand zijn persoonlijke oorlogsmemoires schrijft is het zaak deze extra attentie te geven. Natuurlijk passeren de grote onderwerpen de revue, zoals de Jodenvervolging en de foute Nederlanders. Maar er is ook veel aandacht voor het kleine leed, het alledaagse in de oorlog en hoe deze periode invloed had op de thuissituatie. Een apart hoofdstuk gaat over ‘ons mooie Indië’.

Nanno in ’t Veld is een historicus die jarenlang werkzaam is geweest bij het RIOD (later NIOD). Hij heeft dan ook een grote kennis over hetgeen er in de Tweede Wereldoorlog is voorgevallen. Hij verteld hierover op een manier alsof hij je een persoonlijke brief heeft geschreven of alsof hij alles in een persoonlijk gesprek. Dat maakt het boek goed leesbaar. Wat wel storend is is dat de auteur veelvuldig schrijft “ik meen mij te herinneren”, hetgeen het boek minder betrouwbaar maakt. Ook noemt de auteur af en toe gebeurtenissen, maar geeft hij geen bronvermelding. Hij schrijft dan dat de lezer zelf maar de boeken van L. de Jong er op moet naslaan, omdat die een uitgebreide index hebben. Het zijn weliswaar zijn memoires die de schrijver optekent “en geen encyclopedie”, zoals hijzelf als excuus gebruikt voor het gebrek aan bronnen, maar het zou voor de auteur een kleine moeite geweest zijn om even van zijn bureau op te staan en af en toe even te verifiëren in de boeken van L. de Jong. Ik heb de serie van L. de Jong niet in huis, en de schrijver opdragen het zelf maar uit te zoeken, getuigt m.i. van luiheid. Dit doet afbreuk aan de waarde van het boek. Als de schrijver iets meer moeite had gedaan om de beschreven gebeurtenissen te verifiëren, zou het een mooie aanwinst geweest zijn op de verzameling boeken die inmiddels over de Tweede Wereldoorlog verschenen is. Door dit na te laten, is het weliswaar een makkelijk leesbaar boek geworden, maar of alles zo gebeurd is als Nanno in ’t Veld beschrijft is nog maar de vraag. Het boek is nu vooral interessant voor zijn familie en naaste omgeving. Met iets meer moeite zou dit boek een onmisbaar boekwerk geweest zijn voor mensen die geïnteresseerd zijn in de Tweede Wereldoorlog. Meer dan 3 sterren zit er dan ook helaas niet in. Erg jammer.

Uitgeverij Balans, oktober 2014. 149 pag.

Recensie “Het proces-Sonderberg” van Elie Wiesel

Elie Wiesel – “Het proces-Sonderberg”

Wanneer Werner Sonderberg, een jonge Duitser die in de Verenigde Staten woont, wordt beschuldigd van moord op zijn oude oom, pleit hij tijdens het proces: ‘Schuldig, en niet schuldig.’ De jonge journalist Yedidyah, die het proces voor de krant moet verslaan, raakt gefascineerd door deze vreemde zaak. Hij ontdekt dat de gebeurtenis verband houdt met de Tweede Wereldoorlog en heeft het onverklaarbare gevoel dat zijn eigen lot op het spel staat. Hij krijgt het vermoeden
dat hij op een familiegeheim is gestuit en gaat op onderzoek uit naar zijn eigen verleden. Wie is hij werkelijk? Hoe vindt hij de verdwenen herinneringen aan zijn vader, zijn moeder en broer terug?

Citaat: “We leven in niet in het verleden, het verleden leeft in ons. Vroeg of laat voegt de mens zich bij degenen die hem voorafgegaan zijn”

Kan iemand tegelijk schuldig en onschuldig zijn? Erft iemand de zonden die een voorvader begaan heeft? Hoe groot is de invloed van het verleden op het heden? “Het proces-Sonderberg” is het verhaal van de journalist en toneelcriticus Yedidhah, afwisselend vanuit de eerste persoon en de derde persoon verteld. Het is het verhaal over het verleden. Nog jaren na het verslaan van de rechtszaak tegen Werner Sonderberg, die zich tijdens zijn rechtszaak “schuldig en niet schuldig” verklaart, wordt Yedidhah geobsedeerd door deze zaak. De eerste verhaallijn is deze obsessie met de rechtszaak en de grens tussen schuldig en niet schuldig. Is het onderscheid wel zo duidelijk te maken? In de tweede verhaallijn gaat Yedidhah op zoek naar zijn eigen geschiedenis, en moet hij zien om te gaan met wat hij ontdekt heeft. Dit alles tegen de achtergrond van de meest gruwelijke misdaad tegen de mensheid: de holocaust. Ook Yedidhah’s familie is hier niet ongeschonden uit gekomen. Kan de mens zich losmaken van het verleden, als het verleden in ons leeft? Kunnen we afstand doen van de misdaden van een voorouder, of worden die zondes van generatie op generatie doorgegeven?
Elie Wiesel schrijft in de sobere stijl die we van hem gewend zijn en zoals altijd weet hij als geen ander hoe hij de lezer aan het denken moet zetten. Dit is geen filosofisch traktaat, maar een roman die tot denken aanzet. Het is een verhaal dat je niet snel zult vergeten. Indrukwekkend in al zijn soberheid.

Uitgeverij Meulenhoff, september 2009. 175 pag.

Rechtenkwestie Anne Franks dagboek nog niet beslist

De aangekondigde publicatie op internet van de dagboeken van Anne Frank bleef vrijdag uit. Dus blijft de vraag: wie bezit het copyright?Auteursrechten vervallen zeventig jaar na de dood van een schrijver, met ingang van de eerste dag van het nieuwe jaar – zo is het in Europa geregeld. Anne Frank overleed in 1945, en volgens onder anderen de Franse communicatiewetenschapper Olivier Ertzscheid komt het dagboek van het joodse meisje derhalve sinds gisteren toe aan het publieke domein. Hij kondigt al weken aan het origineel op internet te zullen plaatsen.

Het Anne Frank Fonds in Basel onderneemt echter juridische stappen tegen iedereen die de auteursrechten schendt. De rechten van het dagboek, stelt het fonds, berusten immers mede bij Annes vader Otto Frank, die de twee originele dagboeken na de Tweede Wereldoorlog samensmeedde tot één ‘lezersvriendelijk’ geheel, dat in Nederland verscheen onder de titel “Het Achterhuis”. Voor deze samenstelling zouden ook hem auteursrechten toekomen. Otto Frank overleed in 1980, en daarmee zou het copyright pas aflopen in 2030 of later, afhankelijk van de auteurswetgeving in verschillende landen.

Otto Frank

Daar komt bij dat het Zwitserse Anne Frank Fonds in 1986 een completere versie van de twee originele delen publiceerde. Door al die verschillende versies van Annes dagboek is het Europees recht hierop niet één op één toepasbaar, laat Kamiel Koelman, de Nederlandse advocaat van het Fonds, per mail weten.

Ook de Nederlandse Anne Frank Stichting was voornemens de originele manuscripten van het dagboek in 2016 te publiceren. De Stichting, die de originele dagboeken in bruikleen heeft van het NIOD Instituut voor oorlogs-, Holocaust- en Genocidestudies, kopieerde de oorspronkelijke tekst voor wetenschappelijk onderzoek met als doel tot een gezamenlijke, integrale publicatie van de manuscripten te komen. Het Anne Frank Fonds in Basel spande hierop een rechtszaak aan, die afgelopen 23 december diende voor de rechtbank in Amsterdam.

De rechtbank oordeelt dat het Zwitserse Fonds zich ‘de zeggenschap toe lijkt te eigenen over welk onderzoek wel en niet mag plaatsvinden’, en ‘dat is geen recht dat door het auteursrecht wordt beschermd’. De rechtbank veroordeelde het fonds tot het betalen van 25 duizend euro proceskosten.

Desalniettemin kwamen de Nederlandse Stichting en het Zwitserse Fonds tijdens het proces overeen dat de auteursrechten doorlopen vanwege die completere publicatie in 1986. De Nederlandse Stichting ziet derhalve af van haar voorgenomen publicatie van Anne Franks originele manuscripten.

Tot dusver houden communicatiewetenschapper Ertzscheid en de Franse parlementariër die hem steunt, zich stil. Of het Anne Frank Fonds bij voorbaat met juridische maatregelen tegen online publicatie heeft gedreigd, is niet duidelijk. ‘Wat het Fonds ook doet tegen inbreuken’, laat advocaat Koelman per mail weten, ‘zal niet in de krant worden aangekondigd’.

Ook de auteursrechten van het omstreden boek “Mein Kampf ” van Adolf Hitler, de Duitse dictator die de Tweede Wereldoorlog evenmin overleefde, verliepen op 1 januari. Zijn werk was echter al eerder integraal op het internet te vinden.

Bron: De Volkskrant, 1 januari 2016

Recensie “Vaderskind” van Ad Fransen

Ad Fransen – “Vaderskind”

Een kind dat op de verjaardag van Hitler wordt geboren en ook nog eens Adolf wordt genoemd, is haast gedwongen te speuren naar het oorlogsverleden van zijn vader.

Ad Fransen weigert al heel jong de verhalen te geloven die de ronde doen over zijn vader, die SS’er was. Pas nu zijn vader er niet meer is, licht hij stukje bij beetje het doopceel van zijn familie. Hij schetst een nerveus huishouden dat wordt geplaagd door de naweeën van de Tweede Wereldoorlog.

Telkens als de zoon dichter bij de waarheid komt, knaagt het dilemma of hij zelf geen verraad pleegt, of hij het oorlogsverleden van zijn vader wel moet onthullen.

In “Vaderskind” geeft Ad Fransen met eerlijk en nietsontziend proza deze vader een stem en verlost hij zichzelf van een geheim.

“Vaderskind” is eigenlijk geen roman, maar een verzameling anekdotes van Ad Fransen zelf, over zijn vader (die ook Adolf heette), en over zijn grootvader die hij constant “De Kippenneuker” blijft noemen. Stukje bij beetje ontrafelt Fransen het verhaal van zijn vader, en ook van zijn grootouders, die devote Hilter-adepten waren. Het is erg mooi om te zien hoe Fransen worstelt met het feit dat zijn vader fout is geweest in de oorlog (veel fouter dan SS-er kon je niet zijn), en tegelijk zijn liefde voor en zelfs medelijden met zijn vader, die eigenlijk maar een triest figuur werd, en een compleet ander persoon werd toen hij eenmaal na de oorlog door een generaal pardon van koningin Juliana werd vrijgelaten. Hij moest niets meer weten van ideologieën. Op ontroerende wijze beschrijft Fransen deze haat/liefde-verhouding met zijn vader. Prachtig.

Uitgeverij De Bezige Bij, 2015. 224 pag.

Recensie “De belofte” van Nadine Ahr

Nadine Ahr – “De belofte”

Eigenlijk geeft de ondertitel al duidelijk weer waar dit boek over gaat: “Een waargebeurd verhaal over liefde en dementie“. Nadine Ahr beschrijft in dit boek de relatie tussen haar grootouders, Edwin en Maria (Ria).

Als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt, moet ook Edwin gaan vechten voor het Derde Rijk. Hij woont op dat moment in Thüringen en omdat hij niet weet of hij nog levend terugkomt, doet hij zijn vriendin Irmgard de belofte dat hij met haar zal trouwen als hij terugkomt. De oorlog loopt goed af voor Edwin, maar hij kan niet terug naar Thüringen, want dat gebied is in handen van de Russen. In plaats daarvan gaat hij naar zijn oom in Hannover, en wordt verliefd op zijn nichtje Marie, die Ria wordt genoemd. Deze verliefdheid is wederzijds, maar Edwin heeft Irmgard een belofte gedaan en die kan hij niet zomaar breken. Samen met Ria reist hij naar Thüringen, in de hoop dat Irmgard inmiddels met iemand anders getrouwd is, zodat hij rustig met Ria kan trouwen. Helaas is dat niet het geval. Hij houdt niet van Irmgard, en Irmgard is inmiddels verliefd geworden op een andere man, maar dat spreken ze niet tegen elkaar uit. Zo trouwen Edwin en Irmgard met elkaar, ook al houden ze allebei van iemand anders. Ria’s hart is gebroken. Ze verhuist en ze trouwt met Friedel, een man van wie ze niet houdt. Hij is alcoholist en mishandelt haar. Het is een opluchting voor haar als hij na een aantal jaren sterft. Het huwelijk van Edwin en Imgard verloopt ook niet zo voorspoedig: als Edwin op een dag thuiskomt van zijn werk, is Irmgard vertrokken met al haar spullen en volgt er een scheiding.
Pas nu Edwin 50 jaar oud is, kan hij trouwen met “zijn” Ria, van wie hij altijd is blijven houden. Het is een goed en voorspoedig huwelijk, totdat blijkt dat Ria dement begint te worden. Edwin verzorgt Ria zo lang hij kan, maar uiteindelijk moet ze toch opgenomen worden in een verpleeghuis. Nu moet hij voor de tweede keer afscheid nemen van zijn Ria. Dat stopt de liefde van Edwin voor Ria echter niet, ook al weet Ria vaak niet eens meer wie hij is.

Tussen de stukken in het heden, staan cursief gedrukte hoofdstukken, die zich in het verleden afspelen. Dat zorgt ervoor dat het verhaal minder saai wordt, want het verhaal is natuurlijk wel wat voorspelbaar. Het was te verwachten dat Edwin en Ria uiteindelijk bij elkaar zouden komen. Nadine Ahr heeft haar grootvader Edwin gevraagd om toestemming om hun liefdesgeschiedenis op te schrijven, en uiteraard stemde hij daarmee in.
Het is geen zoetsappig verhaal is van “ze leefden nog lang en gelukkig”. De mentale aftakeling van Ria door haar dementie is erg zwaar voor de mensen in haar omgeving. Vooral Edwin vindt het zwaar. Voor de mensen die zelf iemand kennen die dementeert, zal het boek veel herkenbare scenes opleveren. Voor de mensen die denken dat dementie alleen maar geheugenverlies inhoudt, zal dit boek hun kunnen leren wat er nog meer gebeurt als iemand dementeert.
Als liefdesverhaal is het niet erg origineel, ook al zullen er genoeg mensen zijn die er van houden. Als boek over dementie is het interessant, maar een roman als “Hersenschimmen” van Bernlef” geeft een nog veel beter beeld van de aftakeling die dementie is.

Uitgeverij Querido, 2014. 237 pag.

Recensie “Ooit” van Miriam Guensberg

Miriam Guensberg – “Ooit”

Na de dood van zijn grootmoeder vindt Ben Salomon in haar kluis een envelop die het dramatische levensverhaal bevat van de hem onbekende Ewa Kosinsky. Zij heeft in 1944/’45 gevangengezeten in het vrouwenstrafkamp Oberlangen. Hoe pijnlijk de ervaringen van deze jong gestorven Poolse vrouw ook waren, ze is altijd blijven hopen op een betere wereld. Haar onthullingen raken Ben diep. Het contrast met zijn veilige leven als hedendaagse, westerse journalist had niet groter kunnen zijn. Gaandeweg besluit hij dan ook het roer drastisch om te gooien… “Ooit” is een roman die geen lezer onberoerd zal laten.

Ben Salomon is een man van de feiten. Gevoelens zijn eigenlijk niets voor hem. Hij is journalist en wil dus schrijven over feiten. Na het overlijden van zijn grootmoeder, treft hij in een kluis in de werkkamer van zijn grootvader een stapel papieren aan. Hij vraagt een vriendin om de papieren voor hem te vertalen. Blad voor blad worden de bladzijden in het “Ooit” afgedrukt, afgewisseld met hoofdstukken over Ben zelf. Ondanks het feit dat hij een man van de feiten is, ziet hij overeenkomsten tussen zijn leven en het leven van de vrouw uit de gevonden papieren, Ewa Kosinsky, die samen met haar zus Zofia deel uitmaakte van het Poolse ondergrondse leger. Zofia is omgekomen en Ewa is in een concentratiekamp terechtgekomen, en schrijft over haar leven. Dat zijn dus de papieren die hij in de kluis heeft aangetroffen. Maar toen zijn grootvader de papieren in de kluis stopten, zei hij dat ze strafbaar waren, en dat ze in de gevangenis konden belanden. Wat staat er in deze papieren dat zo gevaarlijk is?

Miriam Guensberg heeft een bijzondere roman geschreven over bewustwording. Je leeft met de personages mee, en met iedere pagina die Anna vanuit het Pools vertaald heeft, kom je meer te weten over Ewa en haar leven. Een heel ander soort roman over de Tweede Wereldoorlog dan meestal verschijnt. Dit is een boek over herinneringen, maar ook een boek dat je je zult herinneren als je het gelezen hebt.

De opbrengst van de verkoop van dit boek komt ten goede aan noodhulp aan Syrische vluchtelingen.

Uitgeverij De Kring, 2015. 192 pag.

Recensie “In memoriam Mizzi” van Ida Simons

Ida Simons – “In memoriam Mizzi”

‘De waarheid moet maar eens gezegd: de kinderen vonden het leven in een kamp heerlijk. Ze hoefden niet naar school, hun ouders konden geen toezicht houden, omdat ze de hele dag aan het werk waren.‘ Al in de eerste zinnen van In memoriam Mizzi betovert Ida Simons haar lezers met haar onvolprezen luchtige toon, zelfs in de moeilijkste omstandigheden. Het leven van een moeder en haar zoon in het kamp is zwaar, maar wanneer de joodse dokter Herr Keppler vraagt of de jongen misschien van honden houdt, veren ze beiden op. Keppler laat hen kennismaken met Mizzi: niet zomaar een hond, Mizzi glimlacht, en moeder en zoon raken beiden in haar ban. Je zou het niet verwachten, legt Keppler uit, maar er worden wel meer dieren gehouden in het kamp – tot de leiding ze in de gaten krijgt. Zolang ze kan, glimlacht Mizzi naar de gevangenen en de zieken, naar de kinderen en de ouders. Onderwijl krijgt de lezer van dit wonderlijke, haast sprookjesachtige verhaal een zeldzame blik in het dagelijkse leven van de uitzichtlozen, en in het doorzettingsvermogen van mensen die vechten voor hun bestaan. In deze uitzonderlijke novelle, voor het eerst gepubliceerd in 1956, vond Ida Simons haar stem: een zachte, subtiele stem, die zelfs niet stokt bij het vertellen van verhalen waarbij alles op het spel staat.

Uitgeverij heeft deze korte novelle van Ida Simons dit jaar opnieuw gepubliceerd, en na het lezen is direct duidelijk waarom: Ida Simons weet met haar luchtige toon een serieus verhaal neer te zetten. Bijna in de vorm van een sprookje (ze schreef het verhaal voor haar zoontje Jan), maar de gruwelijke werkelijkheid van alledag in de concentratiekampen schemert wel door. Simons weet hoe ze een verhaal moet vertellen, en deze novelle belooft veel voor haar roman “Een dwaze maagd” die eveneens opnieuw is uitgegeven door Cossee.

Uitgeverij Cossee, 2015. 64 pag.

Recensie “Dodenmis” van Gerard Nanne

Gerard Nanne – “Dodenmis”

Als onderzoeksjournalist Wilfred Krombach vermoord wordt aangetroffen in zijn achtertuin, bezorgt dat het Hoornse rechercheteam de nodige hoofdbrekens. Wie was Wilfred Krombach? En met welke zaak hield hij zich bezig? Vragen waar hoofdinspecteur Jillian Blom, de rechercheurs Felix Winner en Paula van Es, maar moeizaam een antwoord op vinden. Als enige tijd later nog een tweetal moorden worden gepleegd lijkt een en ander duidelijk te worden. Het motief van deze brute executies wijst uiteindelijk naar een ver verleden. Naar een tijd waar haat en verraad gemeengoed leken en de prijs voor een mensenleven letterlijk in geld werd uitgedrukt.

“Dodenmis” is een spannende roman waarin wordt verteld hoe het lot drie generaties bij elkaar brengt. Met desastreuze gevolgen……

“Dodenmis”  is het eerste boek van Gerard Nanne dat ik gelezen heb, en ik moet zeggen dat hij zeker indruk op mij heeft gemaakt met dit boek. Ondanks een paar kleine taalfoutjes, zit dit boek ontzettend goed in elkaar. De verhaallijnen zijn mooi in elkaar vervlochten en de dialogen lopen soepel. Nanne weet de spanning goed op te bouwen en geeft je het gevoel dat je in een achtbaan zit. Je wordt alle kanten op geslingerd en je wilt zo graag weten wat er verder gebeurt in het verhaal, dat je leestempo steeds verder omhoog gaat. Van begin tot eind een ijzersterkte thriller. Ik hoop dat er gauw een nieuw boek van hem verschijnt. Ik ben verkocht!

Uitgeverij Ellessy, 2015. 237 pag.

Recensie “Uit het oog” van Jakob Melander

Jakob Melander – “Uit het oog”

Kopenhagen, 2012: In de kelder van een villa houdt een man een macaber diner.
Kopenhagen, 1953: Een achtjarige jongen ontdekt een kelder onder de kelder van zijn huis. In die kelder vind hij een pot met twee ogen op sterk water. Als hij die laat zien aan zijn moeder, die nog nooit tegen hem gesproken heeft, zegt ze plotseling tegen hem: “Dat heeft papa gedaan”. Maar wie is papa? De jongen heeft alleen een opa, die arts is.
Kopenhagen, 2012: In een park wordt een vermoord hoertje gevonden. Haar ogen zijn met chirurgische precisie uitgestoken en vervangen door glazen ogen. Het lijk is geprepareerd om het langer houdbaar te maken.

De aan sigaretten verslaafde politieman Lars Winkler krijgt opdracht de zaak van een moordenaar die het met name op de ogen van zijn slachtoffers heeft voorzien te onderzoeken. De Klaas Vaak-zaak, zoals deze algauw in de pers bekendstaat. Maar het is niet Winklers enige uitdaging. Zijn vrouw heeft hem verlaten, zijn tienerdochter Maria is opstandig en op zijn afdeling loeren zijn vijanden op hem. Lars Winklers verleden, bij de politie al jaren een publiek geheim, dreigt hem in te halen.

“Uit het oog“, een zeer toepasselijke titel van het boek trouwens, is een boek vol gruwelijkheden. Het beeld dat in dit boek geschetst wordt heeft niet veel kleur.

Het gaat over de gruwelijkheden in de Tweede Wereldoorlog, de huidige vrouwenhandel, een zwaar gestoorde seriemoordenaar en een zwaar gefrustreerde serieverkrachter. Beiden gevormd door hun verleden en opvoeding. Daarbij is de hoofdpersoon ook een gemankeerde figuur die de nodige problemen heeft maar ook zelf veroorzaakt door zijn drank en drugsgebruik. Dan hebben we over de politieman Lars Winkler. Winkler heeft het privé zwaar omdat zijn vrouw hem heeft verlaten voor zijn baas en dat heeft uiteraard ook zijn uitwerking op zijn werk en daarbij heeft hij in het verleden geen vrienden gemaakt binnen zijn team en wordt er aan zijn poten gezaagd.

Het plot zit goed in elkaar. Door de verschillende verhaallijnen is het wel zaak om in het begin even lekker door te lezen zodat je alle karakters kent en een plaats kunt geven in het verhaal. Het zijn sterke karakters die met elkaar botsen maar elkaar ook scherp houden. De schrijfstijl is strak en hard maar weet je toch mee te nemen in het verhaal. De spanningsboog is goed en op geen enkel moment zakt het verhaal in elkaar en naarmate het einde nadert wil je alleen nog maar lezen. De rest kan wachten!

Uitgeverij Karakter, 2013. 304 pag,

Recensie “Het vergeten verhaal van een onwankelbare liefde in oorlogstijd” van Charles den Tex & Anneloes Timmerije

Charles den Tex & Anneloes Timmerije – “Het vergeten verhaal van een onwankelbare liefde in oorlogstijd”

Lienke en Guus Hagers hebben in elkaar de liefde van hun leven gevonden. Als de Tweede Wereldoorlog ook Nederlands-Indië in zijn greep krijgt, verliezen ze alles wat ze hadden, en elkaar. Hij is een van de beste gevechtsvliegers van de Indische Luchtvaart en wordt voor een korte missie naar Australië gestuurd. Voor hij terug kan, valt Japan Indië binnen en wordt Lienke gevangengenomen. Drie jaar lang vecht de stille, onverschrokken vliegenier om te kunnen terugkeren naar Java, naar zijn vrouw. Alles wat hij doet, doet hij om haar weer te vinden. Daardoor raakt hij onverwacht verstrikt in een vuil politiek spel.

Charles den Tex en Anneloes Timmerije hebben hun krachten gebundeld voor deze schitterende roman over de liefde in oorlogstijd. Hoewel ik deze samenwerking niet bepaald voor de hand vind liggen, mag het resultaat er zeker wezen. Het resultaat is een indringende roman over de liefde tussen Lienke en Guus Hagers, en over wat mensen over hebben voor de liefde van hun leven. Een verhaal dat je niet gauw zult vergeten. Dit boek heeft alles in zich om een klassieker te worden.

Uitgeverij De Geus, 2014. 409 pag.