Recensie “Het geluk van de Chinezen” van Eefje Rammeloo

Eefje Rammeloo – “Het geluk van de Chinezen”

China is een politieke en economische grootmacht. Maar wat weten wij daadwerkelijk van het land dat op het wereldtoneel zo’n vooraanstaande rol speelt? En hoe denken de Chinezen zelf over de razende ontwikkeling van hun land, met als gevolg luchtvervuiling, vergrijzing en een groeiende kloof tussen stad en platteland? Waar maken ze zich zorgen om, wat is hun idee van vooruitgang en welke offers zijn ze bereid ervoor
te brengen? Eefje Rammeloo komt bij de Chinezen thuis en spreekt met hen over hun zorgen en dromen over de vooruitgang.

In China is veel veranderd door de enorme economische groei en de toegenomen welvaart. Zo is er bijvoorbeeld ontzettend veel milieuverontreiniging, maar ook op maatschappelijk gebied is er veel veranderd. Waar de Chinezen vroeger zo snel mogelijk gingen trouwen, kinderen krijgen en voor hun ouders zorgen, is carrière maken nu veel belangrijker voor veel Chinezen. Dit heeft veel gevolgen. Eefje Rammeloo behandelt een breed spectrum aan onderwerpen, zoals het milieu, de economie, maar ook de huwelijksmarkt, de status van ongehuwde Chinezen, huisvesting, arbeid, religie, kinderen krijgen etc. Dit alles wordt niet alleen op macroniveau bekeken (op landelijk niveau), maar ook op microniveau door middel van interviews met Chinezen met uiteenlopende leeftijden, achtergrond en afkomst. De Chinese Communistische Partij (CCP) probeert alles zo goed mogelijk in goede banen te leiden, maar loopt ook tegen grote problemen aan. De ontwikkeling van China gaat snel en aan deze ontwikkeling wordt in dit lekker geschreven boek veel aandacht besteed. Het boek bevat een begrippenlijst en een kaart van China, waardoor het boek ook geschikt is voor mensen die nog weinig tot niets over China weten, maar wel meer willen leren over dit land dat op korte termijn wellicht de grootste economische speler op het wereldtoneel is. Een aanrader, zowel voor leken als voor mensen die al bekend zijn met China.

Uitgeverij Cossee, april 2017. 224 pag.

Advertentie

Recensie “In memoriam Mizzi” van Ida Simons

Ida Simons – “In memoriam Mizzi”

‘De waarheid moet maar eens gezegd: de kinderen vonden het leven in een kamp heerlijk. Ze hoefden niet naar school, hun ouders konden geen toezicht houden, omdat ze de hele dag aan het werk waren.‘ Al in de eerste zinnen van In memoriam Mizzi betovert Ida Simons haar lezers met haar onvolprezen luchtige toon, zelfs in de moeilijkste omstandigheden. Het leven van een moeder en haar zoon in het kamp is zwaar, maar wanneer de joodse dokter Herr Keppler vraagt of de jongen misschien van honden houdt, veren ze beiden op. Keppler laat hen kennismaken met Mizzi: niet zomaar een hond, Mizzi glimlacht, en moeder en zoon raken beiden in haar ban. Je zou het niet verwachten, legt Keppler uit, maar er worden wel meer dieren gehouden in het kamp – tot de leiding ze in de gaten krijgt. Zolang ze kan, glimlacht Mizzi naar de gevangenen en de zieken, naar de kinderen en de ouders. Onderwijl krijgt de lezer van dit wonderlijke, haast sprookjesachtige verhaal een zeldzame blik in het dagelijkse leven van de uitzichtlozen, en in het doorzettingsvermogen van mensen die vechten voor hun bestaan. In deze uitzonderlijke novelle, voor het eerst gepubliceerd in 1956, vond Ida Simons haar stem: een zachte, subtiele stem, die zelfs niet stokt bij het vertellen van verhalen waarbij alles op het spel staat.

Uitgeverij heeft deze korte novelle van Ida Simons dit jaar opnieuw gepubliceerd, en na het lezen is direct duidelijk waarom: Ida Simons weet met haar luchtige toon een serieus verhaal neer te zetten. Bijna in de vorm van een sprookje (ze schreef het verhaal voor haar zoontje Jan), maar de gruwelijke werkelijkheid van alledag in de concentratiekampen schemert wel door. Simons weet hoe ze een verhaal moet vertellen, en deze novelle belooft veel voor haar roman “Een dwaze maagd” die eveneens opnieuw is uitgegeven door Cossee.

Uitgeverij Cossee, 2015. 64 pag.

Recensie “Een bijna volmaakte vriendschap” van Milena Michiko Flasar

Milena Michiko Flasar – “Een bijna volmaakte vriendschap”

Er zijn meer dan drie miljoen jongeren in Japan die zich volledig hebben teruggetrokken.Ze hebben zich opgesloten in hun kamer en afgesloten van de wereld. Milena Michiko Flaar schreef een unieke, indrukwekkende roman over een fenomeen dat culturen verbindt en landsgrenzen overschrijdt. Een jongeman verlaat zijn kamer na een isolement van twee jaar. Hij verzamelt al zijn moed, verlaat op de tast het huis van zijn ouders en gaat de straat op. Voorzichtig betreedt hij de wereld opnieuw en vindt zijn weg naar een bankje in het park, zijn toevlucht en nieuwe schuilplaats. Daar opent hij zijn ogen. Tegenover hem zit een salaryman, een kantoormedewerker zoals er duizenden zijn; een lunchpakketje op schoot, keurig in het pak. Dagenlang kijken ze stiekem naar elkaar, voorzichtig groeten ze elkaar, en dan komt de dag waarop ze naast elkaar gaan zitten en beginnen te vertellen. Over wat er misgegaan is, over levens vol angst en falen, over teleurstellingen en schaamte. Ze worden bijna vrienden, de twee buren op hun parkbankje, tot op een dag de salaryman niet meer verschijnt met zijn liefdevol gevulde lunchtrommeltje. Het internationale succes van Haruki Murakami heeft de universele waarden van oost en west laten zien. Milena Michiko Flaar wordt beschouwd als de vrouwelijke, jongere Murakami. Haar ontroerende verhaal overbrugt elke denkbare culturele kloof. Met haar twee parkbankvrienden, die op alle gebieden buiten de geldende norm vallen, zit zij als derde in het park en betovert ons met hun verhaal.

Met “Een bijna volmaakte vriendschap” heeft Milena Michiko Flasar een buitengewoon ontroerende roman afgeleverd. Het is een verhaal over twee mensen, maar meer nog dan dat: het is een verhaal over schaamte, verlies, eenzaamheid, kwetsbaarheid, verlies, vrijheid en verbintenissen. De auteur gebruikt hiervoor mooie symboliek zoals het insect dat in barnsteen gevangen zit. Het boek is een beschrijving van de hedendaagse Japanse cultuur, maar in bredere zin ook een verhaal over het individualisme in de moderne samenleving en de behoefte om contact te maken. In 107 korte hoofdstukken weet de schrijfster als een kalligrafeerder een kort verhaal te schilderen dat een diepe indruk achterlaat. Juist door de soms kale, poëtische omschrijvingen, het bijzondere taalgebruik en de openheid waarmee twee vreemden elkaar verhalen vertellen die ze nooit iemand anders verteld hebben. Verhalen over pijn, eenzaamheid, verlies en schaamte. Een waar kunststukje.

Uitgeverij Cossee, 2014. 157 pag.