Recensie “De laatste meisjes” van Riley Sager

Riley Sager – “De laatste meisjes”

De pers noemt ze ‘The Final Girls’: Quincy, Sam en Lisa, een berucht groepje waar niemand bij wil horen. De enige overlevenden van drie verschillende massamoorden. Ze zijn voor altijd met elkaar verbonden, vanwege hun verleden. Maar wanneer Lisa onder verdachte omstandigheden overlijdt en Sam plotseling bij Quincy op de stoep staat, moet Quincy toegeven dat ze Sam en Lisa eigenlijk nauwelijks kent. Moet ze Sam vertrouwen? Of kan er maar één Final Girl zijn?

In de terminologie van horrorfilms is een ‘Final Girl’ het laatst overblijvende meisje aan het einde van een horrorfilm.  Quincy is de enige overlevende van de brute slachtpartij bij Pine Cottage en Lisa en Sam zijn beide de enige overlevenden van twee andere massamoorden. Quincy voelt zich er niet prettig bij een Final Girl te zijn en probeert haar leven op een zo normaal mogelijke manier voort te zetten met haar eigen populaire bak-blog en haar relatie met Jeff, een advocaat. Als Lisa, een van de andere Final Girls, plotseling overlijdt, richt de aandacht van de pers zich massaal op Quincy omdat de derde Final Girl, Sam, al jaren geleden spoorloos verdwenen is. Niet lang na de dood van Lisa staat Sam opeens bij Quincy op de stoep en dringt Quincy’s leven binnen. Langzaam maar zeker begint ze aan Sams motieven te twijfelen. De hoofdstukken in het heden worden afgewisseld met korte hoofdstukken over de gebeurtenissen in Pine Cottage, waar Quincy zich maar weinig van herinnert. Door de aanwezigheid van Sam beginnen details van de slachtpartij zich langzaam weer op te dringen. Wat zijn de motieven van Sam? Heeft zij iets te maken met de dood van Lisa? En waarom stond ze opeens bij Quincy op de stoep? Was het echt om elkaar te steunen als de twee overgebleven Final Girls, of heeft Sam andere motieven?
“De laatste meisjes” is een ijzingwekkend goede thriller. Het plot zit goed in elkaar, de personages kruipen onder je huid en het verhaal pakt je vanaf de eerste pagina bij de kladden om je pas na de laatste pagina weer los te laten. Dit is een briljante, unieke thriller met een ijzersterke ontknoping. Een boek dat je nog lang na zal blijven. Deze thriller zou best eens beste thriller van 2017 kunnen zijn. Lezen dus!

Uitgeverij Ambo Anthos, oktober 2017. 414 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Open hart” van Elie Wiesel

Elie Wiesel – “Open hart”

Een plotselinge openhartoperatie leidde tot deze prachtig geschreven overpeinzingen over het leven. Als schrijver Elie Wiesel op zijn tweeëntachtigste met spoed een hartoperatie moet ondergaan – er wordt gevreesd voor zijn leven – wordt hij voor een tweede keer geconfronteerd met zijn eigen sterfelijkheid. Als jonge jongen overleefde hij de Holocaust nadat hij op zijn vijftiende werd gedeporteerd naar Auschwitz. Dat verleden is nooit ver weg en bijna automatisch gaan zijn gedachten uit naar familieleden die tijdens de oorlogsjaren zijn weggevoerd en niet meer terugkwamen. Heeft hij in zijn boeken en in zijn publieke optredens genoeg gedaan om de oorlogsslachtoffers te blijven herinneren? En dan zijn zoektocht naar God: waar heeft die toe geleid? Is er nog hoop voor de mens? Vol liefde en wijsheid schrijft Wiesel in Open hart over zijn kinderen en kleinkinderen en getuigt hij van zijn hoop, zijn vertrouwen en zijn liefde voor het leven. Een zeer inspirerend boek, dat aanzet tot overpeinzing van het eigen leven.

De ondertitel van het boek luidt “Overpeinzingen van een overlever”. Dat heeft in het geval van Elie Wiesel natuurlijk een dubbele betekenis: hij overleefde niet alleen zijn vijfvoudige bypassoperatie, maar ook de grootste verschrikking van de 20e eeuw: de holocaust, waarin hij zoveel van zijn vrienden en familieleden heeft verloren. Dit is een thema dat in vrijwel al zijn boeken (direct of indirect) terugkomt. Zo ook in “Open hart“. De woorden zijn simpel. De gevoelens oprecht en de gedachten herkenbaar. Als hij de operatiekamer wordt binnengereden, vraagt hij zich af of hij nog zal bijkomen uit de narcose of dat dit zijn einde is. Hij moet denken aan een vriendin van zijn vrouw die eenzelfde operatie heeft gehad, maar daar niet meer uit ontwaakte. Wiesel overpeinst de relaties tussen mensen, de relaties tussen de generaties, de relaties tussen de mens en god. Zoals altijd weet hij met zijn open blik en met eenvoudige bewoordingen de lezer te raken. Dit mag dan misschien niet de titel zijn waarmee hij de geschiedenisboeken haalt (dat zal waarschijnlijk “Nacht” zijn), maar desalniettemin is “Open hart” een pareltje dat met open hart gelezen dient te worden. En herlezen, want de gedachten van Wiesel zijn en blijven relevant. Een schitterend boekje en een waardevolle aanvulling op het reeds omvangrijke werk van Wiesel.

Uitgeverij Meulenhoff, juni 2016. 104 pag.

Recensie “Beschermduivel” van Ronald van den Broek

Ronald van den Broek – “Beschermduivel”

Als de enige overlevende van een gezinsdrama tot het uiterste gaat om degenen van wie hij houdt te beschermen…

De niet erg geliefde moeder van Maud van Staveren raakt tijdens de jaarlijkse buurtbarbecue dodelijk gewond. Het heeft er alle schijn van dat iemand haar uit de weg wilde ruimen. Als niet veel later Mauds dochter iets gruwelijks overkomt op een nabijgelegen kasteel, verandert hun voortkabbelende leven in een kolkende rivier.

Wat doet het met je als je niemand in je directe omgeving nog kunt vertrouwen? En wat hebben de recente gebeurtenissen te maken met een dodelijk ongeval uit het verleden, waarbij de auto van een jong gezin te water raakte?

Het boek bestaat uit twee verhaallijnen die in korte hoofdstukken worden verteld: het verhaal van Maud van Staveren en haar familie in normale druk en daar tussendoor het verhaal van de overlevende van de te water geraakte auto in cursieve druk. De identiteit van deze jongen blijft nog lang geheim, waardoor de lezer gaat gissen wie het kan zijn, want dat deze persoon een belangrijke rol gaat spelen in het boek is wel duidelijk. Op het eerste oog lijken deze verhaallijnen echter niets met elkaar te maken te hebben. En wat de proloog met de rest van het boek te maken heeft, wordt ook pas later duidelijk. Door dit uit te stellen stijgt de spanning tot ongekende hoogten.

“Beschermduivel” is na “Varkensbloed in chocolade” uit 2014 de tweede thriller van Ronald van den Broek. Volgens zijn biografie hebben de boeken van Nicci French hem geïnspireerd tot het schrijven van thrillers. Van den Broek tapt echter wel uit een ander vaatje. De boeken van Nicci French zijn voornamelijk psychologische thrillers en hoewel de karakters ook in “Beschermduivel” zeer goed zijn uitgewerkt, schuwt hij in tegenstelling tot Nicci French gruwelijke en bloederige scènes niet. Hij weet als geen ander hoe je een spannend verhaal moet vertellen. Stukje bij beetje knopen de gebeurtenissen zich aan elkaar en ook als je denkt te weten wie je wel en niet kunt vertrouwen, blijkt alles toch anders in elkaar te zitten dan je denkt. Eigenlijk is iedereen een verdachte. Het verhaal is ontzettend knap opgebouwd en de verhaallijnen zijn op zeer kundige wijze met elkaar verstrengeld. Tot aan het zinderende einde blijft het verhaal razend spannend. Pas op de laatste pagina’s weet je hoe alles in elkaar steekt. Ronald van den Broek is een meesterverteller. Hij weet als geen ander de lezer tot de allerlaatste pagina in het ongewisse te laten en in spanning te houden. Het is een verhaal dat nog lang blijft nazinderen in je hoofd. Tot de allerlaatste zin spannend, ijzersterk.

Uitgeverij Palmslag, oktober 2016. 342 pag.

Recensie “Het proces-Sonderberg” van Elie Wiesel

Elie Wiesel – “Het proces-Sonderberg”

Wanneer Werner Sonderberg, een jonge Duitser die in de Verenigde Staten woont, wordt beschuldigd van moord op zijn oude oom, pleit hij tijdens het proces: ‘Schuldig, en niet schuldig.’ De jonge journalist Yedidyah, die het proces voor de krant moet verslaan, raakt gefascineerd door deze vreemde zaak. Hij ontdekt dat de gebeurtenis verband houdt met de Tweede Wereldoorlog en heeft het onverklaarbare gevoel dat zijn eigen lot op het spel staat. Hij krijgt het vermoeden
dat hij op een familiegeheim is gestuit en gaat op onderzoek uit naar zijn eigen verleden. Wie is hij werkelijk? Hoe vindt hij de verdwenen herinneringen aan zijn vader, zijn moeder en broer terug?

Citaat: “We leven in niet in het verleden, het verleden leeft in ons. Vroeg of laat voegt de mens zich bij degenen die hem voorafgegaan zijn”

Kan iemand tegelijk schuldig en onschuldig zijn? Erft iemand de zonden die een voorvader begaan heeft? Hoe groot is de invloed van het verleden op het heden? “Het proces-Sonderberg” is het verhaal van de journalist en toneelcriticus Yedidhah, afwisselend vanuit de eerste persoon en de derde persoon verteld. Het is het verhaal over het verleden. Nog jaren na het verslaan van de rechtszaak tegen Werner Sonderberg, die zich tijdens zijn rechtszaak “schuldig en niet schuldig” verklaart, wordt Yedidhah geobsedeerd door deze zaak. De eerste verhaallijn is deze obsessie met de rechtszaak en de grens tussen schuldig en niet schuldig. Is het onderscheid wel zo duidelijk te maken? In de tweede verhaallijn gaat Yedidhah op zoek naar zijn eigen geschiedenis, en moet hij zien om te gaan met wat hij ontdekt heeft. Dit alles tegen de achtergrond van de meest gruwelijke misdaad tegen de mensheid: de holocaust. Ook Yedidhah’s familie is hier niet ongeschonden uit gekomen. Kan de mens zich losmaken van het verleden, als het verleden in ons leeft? Kunnen we afstand doen van de misdaden van een voorouder, of worden die zondes van generatie op generatie doorgegeven?
Elie Wiesel schrijft in de sobere stijl die we van hem gewend zijn en zoals altijd weet hij als geen ander hoe hij de lezer aan het denken moet zetten. Dit is geen filosofisch traktaat, maar een roman die tot denken aanzet. Het is een verhaal dat je niet snel zult vergeten. Indrukwekkend in al zijn soberheid.

Uitgeverij Meulenhoff, september 2009. 175 pag.