Recensie “Laat los mijn hand” van Edward Docx

Edward Docx – “Laat los mijn hand”

Louis Lasker houdt zielsveel van zijn familie – de momenten dat het niet zo is daargelaten. Zijn twee halfbroers, Jack en Ralph, zijn fantastische, lastige mensen, maar heel druk met hun eigen ego’s. Louis’ leven staat in het teken van het verzorgen van zijn vader. Met zijn vieren ondernemen ze per busje een reis van Londen naar Zürich. Hun vader is ongeneeslijk ziek en hij wil op waardige wijze zijn leven beëindigen. In Engeland is dat bij wet verboden. In deze geweldige road novel gaat het in feite over de elementaire vragen in het leven en wat er uiteindelijk werkelijk toe doet. ‘Ontroerend’ dekt geenszins de lading, dit boek knalt recht je hart in en laat je na lezing verweesd achter. Docx heeft een uiterst actueel verhaal geschreven en de meest onweerstaanbare en onuitstaanbare personages gecreëerd, rijkgeschakeerd als het leven zelf.

Louis (Lou) Lasker rijdt met zijn aan ALS lijdende vader naar Zwitserland, omdat deze wil sterven voordat hij nog verder aftakelt. In Engeland is dat bij de wet verboden, dus moeten ze uitwijken naar Zwitserland, waar de organisatie Dignitas mensen die euthanasie willen, helpt sterven. Tijdens de reis (die van deze roman feitelijk een road novel maakt), wordt de verstandhouding tussen Lou en zijn vader op de proef gesteld. Hij heeft zelf aangeboden om zijn vader naar Zürich te brengen, maar worstelt toch met het naderende afscheid. Ook zijn halfbroers Ralph en Jack hebben het er moeilijk mee dat hun vader wil sterven. Ze gaan er allemaal op hun eigen manier mee om. Uit alles blijkt dat Edward Docx een geboren verteller is die lastige onderwerpen niet uit de weg gaat. De zinnen zijn prachtig gecomponeerd, de dialogen realistisch en soms schurend door de achterliggende spanning tussen de personages. “Laat los mijn hand” is niet alleen een indrukwekkende road novel, maar ook een verhaal over leven en dood, over de relaties tussen kinderen en hun vader en de relaties van de broers onderling. Maar bovenal is het een roman over liefde: liefde voor elkaar en liefde voor het leven. Een buitengewoon indrukwekkende prestatie. Een boek dat je niet snel zult vergeten.

Uitgeverij Atlas Contact, juni 2017. 416 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Paper Towns” van John Green

John Green – “Paper Towns”

Ondanks de Engelse titel van dit boek, betreft het wel degelijk de Nederlandstalige versie. Na het mooie debuut “Het grote misschien” en het wat tegenvallende “Negentien keer Katherine” is “Paper Towns” het derde YA-boek van de vijf die hij tot op heden geschreven heeft.

Margo was altijd al gek op mysteries. En bij alles wat daarna kwam, kon ik me nooit aan de gedachte onttrekken dat ze misschien wel zo van mysteries hield dat ze er zelf een werd. Q (Quentin) en Margo negen jaar oud zijn, vinden ze in het park een dode man. Die avond klimt Margo het slaapkamerraam en het hart van Q binnen. Maar hun levens gaan daarna verschillende kanten op. Negen jaar later klimt Margo opnieuw Q’s kamer binnen. Ze neemt hem mee op een nachtelijk avontuur om nooit te vergeten. De volgende dag is ze verdwenen. Margo blijkt aanwijzingen te hebben achtergelaten die alleen Q kan ontrafelen. De belangrijkste aanwijzing is een lang gedicht van Walt Whitman, waar Q eerst geen touw aan vast kan knopen. Geïntrigeerd gaat hij op zoek naar de jonge vrouw op wie hij in stilte verliefd is, geholpen door zijn vrienden Ben en Radar, en Lacey, een vriendin van Margo. Maar wil Margo wel gevonden worden?

“Paper Towns” is geschreven in de typische John Green-stijl, dus met een dosis droge humor, en de naam John Green staat altijd garant voor een uitstekende YA-roman. Toch kan het boek niet tippen aan “Het grote misschien” en zijn mooiste boek “Een weeffout in onze sterren“. Liefhebbers van YA-romans zullen smullen van “Paper Towns”, ook al haalt het boek het net niet bij de kwaliteit van deze twee boeken. Maar als je een liefhebber van YA-romans bent, zul je genieten van “Paper Towns”.

Uitgeverij Lemniscaat, 2015. 300 pag.

Recensie “Schroder” van Amity Gaige

Amity Gaige – “Schroder”

Wanneer de veertienjarige Erik Schroder, een jonge Duitse immigrant, zich opgeeft voor een exclusief schoolkamp in New England, besluit hij dat te doen onder de naam Eric Kennedy, in de verwachting dat hij als normale Amerikaanse jongen meer kans maakt te worden toegelaten. Het blijkt een noodlottig leugentje om bestwil dat zijn leven een onwaarschijnlijke en zeer tragische wending zal geven. Jaren later blikt Eric, nu een gescheiden man, vanuit een penitentiaire inrichting terug op zijn leven in een poging te begrijpen en misschien zelfs te verklaren wat hem ertoe heeft gebracht zijn zesjarige dochter Meadow midden in een verhitte strijd om de voogdij te ontvoeren. In opdracht van zijn advocaat zet hij zijn leven op papier: van het pijnlijke afscheid van zijn moeder als jong kind, de angstige overtocht naar Amerika met zijn zwijgzame vader, zijn liefde voor Laura, die opbloeide in de schaduw van alle leugens, tot al Erics momenten van trots en spijt als gemankeerde maar liefhebbende vader. Met Schroder schreef Amity Gaige een buitengewoon knappe roman over geschiedenis, vaderschap en de vele identiteiten die we gedurende ons leven aannemen.

Dit Amerikaans familiedrama over een geestelijk labiele man die zijn eigen dochtertje ontvoert is tegelijk een oer-Amerikaanse road novel met bizarre ontmoetingen en de dynamiek van het reizen door onbekend gebied. Het kernthema van de roman is identiteitsfraude en verlatingsangst. De met zijn vader uit Oost-Duitsland naar de VS gevluchte Erik Schroder kiest tijdens zijn schooltijd voor een andere identiteit. Hij verzint een ‘gewone’ afkomst en kiest een nieuwe naam: Eric Kennedy. Hij weet de maskerade lang vol te houden: hij studeert communicatiewetenschap, trouwt met de ‘echt’ Amerikaanse Laura en wordt vader van Meadow, een vroegwijs meisje dat door Eric als een mede-intellectueel wordt opgevoed. Als Laura na de scheiding de voogdij van Meadow naar zich toe trekt, besluit Eric zijn dochter in een opwelling te ontvoeren. In de gevangenis schrijft hij aan Laura hoe hij tot deze wanhoopsdaad is gekomen en wat de traumatische oorzaak is van zijn identiteitsbedrog. De auteur schrijft in de stijl van Jonathan Franzen: erudiet, sociaal betrokken en heel onderhoudend. Eén van de beste romans die ik in tijden heb gelezen.

Uitgeverij Agathon, 2013. 301 pag.

Recensie “Roxy” van Esther Gerritsen

Esther Gerritsen – “Roxy”

Roxy is zevenentwintig, schrijfster en moeder van Louise van drie, als de politie aan de deur staat. Arthur, haar dertig jaar oudere man is dood, verongelukt. Naakt zat de filmproducent in de auto, met zijn even naakte stagiair. En Roxy, die toch al niet zo van de dagelijkse dingen is, die het koffiezetapparaat met al zijn knoppen niet weet te bedienen, houdt het verdriet op afstand. Als absolute eenling die het liefst boven op haar kamertje zit te schrijven heeft ze geen vrienden die haar bijstaan. Maar de oppas en de assistente van haar man trekken al snel bij haar in. Ze haalt de begrafenisondernemer in bed, zet haar dochter achter een smurfen-dvd en neukt hem op de bank. Als ze betrapt worden door een fotograaf van een roddelblad vertrekt Roxy met oppas Feike, assistente Jane en dochter in de auto naar Frankrijk. Het begin van een bizarre roadmovie waar ze zich nog verder ontpopt als egocentrisch en sociaal onaangepast wezen. Maar Roxy is ook welbespraakt, slim, interessant en absurd. Esther Gerritsen schildert in prachtige scènes en dialogen een vrouw die niet vanzelf mee kan doen in het leven. Die moeite heeft met relaties en vlucht in haar opwellingen. Die je als lezer beurtelings afstoot en vertedert en je aan het eind in verwarring achterlaat.

Wie is Roxy? Haar eerste boek bevatte het verhaal van haar jeugd, als dochter van een trucker en een alcoholistische moeder. Dat verhaal schreef ze om te vluchten en zodra Arthur haar de kans bood liep ze weg, zonder om te kijken. “Maar dan ben je eindelijk weg en dan wil iedereen alleen maar horen waar je vandaan komt.”
Wie zijn Jane en Feike? Ze lijken Roxy amper te kennen en meer uit verdriet om Arthur mee te gaan op haar roadtrip, dan uit sympathie voor de jonge weduwe. En hoe beter ze haar leren kennen, hoe minder ze haar waarderen. “Arthur zei wel dat je gestoord was, maar ik wist niet dat het zo erg was.” Maar is dat wel zo? Is Roxy niet gewoon een jonge weduwe, bedrogen door haar man, vol verdriet, ontkenning, woede en rouw?

Gerritsen schrijft haar verhaal tussen de regels door. Ze legt niets uit, maar laat de gebeurtenissen en dialogen elkaar in een bizarre achtbaan opvolgen. En daartussendoor wringt het en schuurt het. Het is alsof de personages zich expres op afstand houden en je hebt als lezer niet het gevoel dat je ze kent. Dat schept ruimte om je eigen invulling te geven. Het verhaal is zwaar, maar zo licht en vol humor geschreven dat zelfs Roxy’s ergste misdragingen eerder vertedering dan afkeer opwekken. Vertedering die hoop geeft voor de toekomst en zo laat Gerritsen de lezer met een open einde achter.

Uitgeverij De Geus, 2014. 213 pag.