Recensie “Ik huilde al in jouw buik” van Heidy Vernee

Heidy Vernee – “Ik huilde al in jouw buik”

‘Ik ga voor de vrachtwagen oversteken, dan ben ik nooit meer bang’, zegt de achtjarige Vlinder. In de buitenwereld is ze stil en teruggetrokken. Thuis komt haar angst schreeuwend naar buiten. Ze is achttien jaar als ze, na een mislukte suïcidepoging, haar moeder smeekt: ‘Help mij een einde aan mijn leven te maken’. De hulpverlening geeft het advies haar los te laten.

Heidy Vernee schreef, vanaf de geboorte van haar kinderen, in een dagboek. Vanuit die dagboeken is het verhaal “Ik huilde al in jouw buik” geschreven. Het is een zoektocht naar een ander antwoord dan “loslaten”. Een onvoorstelbaar verhaal dat verteld moet worden, omdat te veel kinderen en volwassenen, vaak op gruwelijke wijze, zelf een einde aan hun leven maken. Velen van hen, voor wie het leven door angst of anderzijds niet leefbaar is, moeten hun dodenweg alleen gaan, omdat de samenleving geen passend antwoord op de hulpvraag wil of kan geven.

“Ik huilde al in jouw buik” is het verhaal van Vlinder, een meisje dat altijd bang is. Ze leeft continu met een loodzware angst, en eigenlijk is dat een angst om te leven. Na enige tijd komt ze in de molen van het RIAGG terecht, maar de angst blijft, en de wens om te sterven ook. Het is buitengewoon aangrijpend om te lezen hoe een kind van 8 jaar oud aan haar moeder uitlegt hoe ze zelfmoord wil plegen en waarom. Euthanasie in de psychiatrie is een heet hangijzer. Veel psychiaters willen hun vingers hier niet aan branden, maar soms is psychisch lijden net zo zwaar – of zelfs nog zwaarder – als lichamelijk lijden, alleen wordt lichamelijk lijden makkelijker herkend en onderkend. Heidy is een sterke vrouw en heeft van haar dagboekaantekeningen dit aangrijpende boek gemaakt. Een boek dat iedere hulpverlener in de (geestelijke) gezondheidszorg zou moeten lezen, maar wat ook zeer leesbaar is voor leken. Een buitengewoon heftig boek.

Uitgeverij Van Brug, 2014. 190 pag.

Advertentie

Recensie “Iedereen kan schilderen” van Emma Curvers

Emma Curvers – “Iedereen kan schilderen”

“Iedereen kan schilderen” is een boek waarover veel gepraat en geschreven is. Ja, zelfs bijna gehyped. Zo erg dat de verwachtingen erg hoog waren, en helaas kan het boek de hoge verwachtingen lang niet waarmaken.

In “Iedereen kan schilderen” probeert de twintigjarige Iris Kostons vrede te vinden met een gezinsleven waarin haar vader alle aandacht opeist. Hans Kostons, eigenaar van een succesvol Zuid-Limburgs bedrijf in zelfsluitende ladesystemen, lijdt aan depressies, psychoses, koopziekte, hypochondrie, vernielzucht en suïcidale neigingen. De overige gezinsleden lijden aan Hans. Ze gaan veelvuldig in therapie, afzonderlijk en samen, tot iedereen aan zijn eigen geestelijke gezondheid begint te twijfelen. Met de moed der wanhoop blijven vrouw des huizes Elsbeth en dochters Mia en Iris geloven in de beloofde verbetering. Maar na de zoveelste vernedering is de maat vol.

Er gebeurt veel in dit boek, maar het emotionele deel blijft voornamelijk onder het oppervlak. Er wordt vooral veel níet gezegd en níet geschreven. Tijdens het lezen blijf je mee piekeren met de gezinsleden over wat Hans nu precies mankeert. En net als de gezinsleden, krijg je er maar geen grip op. Het zou een veel beter boek geweest zijn als Emma Curvers hier dieper op in was gegaan. Nu is het grootste deel van het boek erg oppervlakkig, maar het einde van het boek zal nog lang nagalmen.
Al met al voor een debutante zeker niet slecht, maar er was meer uit te halen geweest.

Atlas Contact, 2014. 207 pag.