Jan Stroop – “Die taal, die heeft wat”
Waarom staat er ineens een spatie tussen ‘Rijks’ en ‘museum’? Waarom zeggen we om de haverklap `Klopt! ? En wat is er mis met de taal van het journaal? Jan Stroop geeft antwoord, behalve dan op de vraag waarom we wel ‘lol’ kunnen hebben maar geen ‘lool’. Hij speurt naar de herkomst van woorden en uitdrukkingen die we dagelijks horen en gebruiken, en laat het verschil zien tussen taalgevoel en taaldecreet.
Dit prikkelende, informatieve boek zet de lezer aan het denken over de taal van kranten, radio en tv, over dialect, Verkavelingsvlaams en ABN, en over de onzin van het onderscheid tussen ‘hen’ en ‘hun’ . Stroop schrijft niemand de wet voor, want, zo wil zijn lijfspreuk: ‘Wat niet kan, kun je niet zeggen en wat je kunt zeggen, dat kan dus gewoon.’ Oordelen over wat mág en wat correct is, laat hij graag aan anderen over.
Voor een taalliefhebber als ik, is dit vervolg op “Hun hebben de taal verkwanseld” weer een genot om te lezen. De boeken van Stroop over taal zijn echter wel van een heel ander kaliber dan bijvoorbeeld “Taal is zeg maar echt mijn ding” van Paulien Cornelisse. Cornelisse probeert vaak grappig te doen, wat m.i. niet lukt. Stroop is academischer. Hij beschouwt en beschrijft wat er in de taal gebeurt, maar velt er geen oordeel over. Hij is een taalkundige/taalonderzoeker. Hij bepaalt niet wat er goed of fout hoort te zijn in de Nederlandse taal. “Wat niet kan, kun je niet zeggen en wat je kunt zeggen, dat kan dus gewoon” is zijn motto.
“Die taal, die weet wat” is een erg interessant boek, maar je zult niet leren wat er wel en niet “hoort” in de taal. Dat laat hij aan de mensen op straat over, omdat taal zich altijd zal blijven ontwikkelen.
Uitgeverij Atheneum-Polak & Van Gennep, 2014. 196 pag.
New Word Order 