Recensie “In het licht van de vuurtoren” van Jean E. Pendziwol

Jean E. Pendziwol – “In het licht van de vuurtoren”

Achterflap: Een vuurtoren staat voor geborgenheid, verlichting en veiligheid, maar het leven is er ook geïsoleerd en onderhevig aan de grillen van het water. Dé plek om een familiegeheim jarenlang verborgen te houden.

Elizabeth is blind en zit al jaren alleen in een verzorgingstehuis. Het enige wat ze nog heeft zijn muziek en herinneringen, vooral aan haar geliefde tweelingzus Emily. Totdat per toeval de dagboeken van haar vader, de vuurtorenwachter van Porphyry Island (Lake Superior), worden ontdekt.

Morgan, een opstandige tiener – zwartgeverfde haren, veel kohlpotlood – moet een taakstraf uitvoeren. In het bejaardentehuis, de saaiste plek die er is. Tegen alle verwachtingen in worden Elizabeth en zij vrienden.

Pagina na pagina worden de vrouwen dieper het dagboek – en de geschiedenis – in gezogen en komen ze dichter tot elkaar. Hun beider lot blijkt verbonden aan het mystieke vuurtoreneiland.

Mening: Als de tiener Morgan wordt veroordeeld tot een taakstraf, wordt ze aan het werk gezet bij een verpleeghuis voor vermogende bejaarden. Haar taak bestaat eruit een hek te schuren en opnieuw in de verf te zetten. Tijdens haar werkzaamheden raakt ze in gesprek met Elizabeth Livingstone, een blinde vrouw die inmiddels drie jaar in het verpleeghuis wordt. Als per toeval de dagboeken van haar vader, die vuurtorenwachter was op Porphyry Island, worden ontdekt, vraagt ze Morgan om haar de dagboeken voor te lezen. Met een mengeling van tegenzin en nieuwsgierigheid stemt ze hierin toe. Door het voorlezen van de dagboeken wordt ze meegesleept in de familiegeschiedenis van de familie van Elizabeth, die jarenlang geïsoleerd op het eiland leefde met haar vader, moeder, twee oudere broers en haar tweelingzus Emily. Morgan raakt geïntrigeerd door het levensverhaal van Elizabeth en haar familie. Tussen de twee vrouwen ontstaat een bijzondere band. Naarmate Morgan meer te weten komt over de geschiedenis van Elizabeth, komt ze er achter dat haar eigen levensverhaal op een vreemde manier is verweven met dat van Elizabeth. Ze leert dingen over haarzelf en haar familie die ze nooit te weten was gekomen als ze de dagboeken van Elizabeths vader niet gelezen had. “In het licht van de vuurtoren” is een mooie roman over families, liefde, dood, geheimen en de kracht van herinneringen en familiebanden. Door de mooie beschrijvingen ga je houden van Lake Superior en het eenvoudige leven als vuurtorenwachter op Porphyry Island. Perfect leesvoer voor op vakantie of tijdens de warme zomeravonden. Hoewel het niet een erg “zwaar” verhaal is, is het zeker ook geen simpele feelgood-roman. Daarvoor zit het verhaal te goed in elkaar met een mooie plottwist aan  het einde. Zeker de moeite van het lezen waard.

Uitgeverij Harper Collins, juli 2017. 347 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Stille grond” van Hilde Vandermeeren

Hilde Vandermeeren – “Stille grond”

Glasgow 1983. Tijdens een stormachtige novembernacht verdwijnt de zesjarige Rosie Thompson uit de slaapkamer die ze deelt met haar tweelingzusje. Daarna ontbreekt elk spoor van haar. Het tweelingzusje Ruby raakt in zichzelf gekeerd en moet worden opgenomen in een gesloten inrichting. In dit gezin groeit Eve op, het jongere zusje. Dertig jaar later werkt Eve als docent wiskunde aan de Universiteit van Glasgow. Haar leven wordt grondig verstoord door een bericht dat iemand in een kapel heeft achtergelaten: ‘Het spijt me wat er is gebeurd met Rosie Thompson. Moge God me vergeven.’ Omdat het politieonderzoek niets oplevert, besluit Eve zelf actie te ondernemen. Het wordt een zoektocht op leven en dood.

“Stille grond” is inmiddels de derde thriller van Hilde Vandermeeren. Het verhaal zit bijzonder goed in elkaar. Alles klopt en alle personages komen tot leven op de bladzijden. Het laat ook weer eens de gevaren van een sekte zien. Het boek begint spannend op de eerste bladzijde en dat blijft zo tot de laatste bladzijde. Het zakt nergens even in. Dat is een prestatie van formaat. Hilde Vandermeeren is niet de bekendste Nederlandstalige thrillerschrijfster, maar wat mij betreft wel de beste. Haar boeken vallen niet in de categorie “vrouwenthriller”. Daarvoor zit het verhaal te sterk in elkaar. Dit boek is echt niet neer te leggen als je er eenmaal in begonnen bent.

Uitgeverij Q, 2015. 288 pag.