Recensie “P.I.D.” van Bronja Hoffschlag

Bronja Hoffschlag – “P.I.D.”

1967. Nadat de achttienjarige Thomas Fremont een nieuwe foto van de Beatles ziet, raakt hij ervan overtuigd dat Paul McCartney om het leven is gekomen en vervangen door een bedrieger. Met ieder album dat verschijnt stapelen de aanwijzingen die hij ontdekt in de covers en liedteksten zich op, maar niemand hoort of ziet wat voor Thomas zo overduidelijk is. Hij besluit de waarheid aan het licht te brengen, een keuze met verstrekkende gevolgen.
1999. Beth denkt nog vaak terug aan de nacht, waarop haar enige zoon verdween. Thomas kwam nooit meer thuis. Dertig jaar heeft ze berust in het feit dat ze hem nooit meer zal zien, totdat ze in een kastje van haar man, Robert, een stapel documenten vindt en ontdekt wat Robert al die jaren angstvallig voor haar heeft verzwegen. Beth neemt een beslissing: ze moet en zal haar zoon terugzien. Hoe dan ook.

In 2013 verscheen “De dode kamer“, het debuut van Bronja Hoffschlag – en tevens het eerste deel van een thrillertrilogie “Project X” – dat bekroond werd met de Crimezone Debuutprijs 2014. In 2015 verscheen het tweede deel, “De Skinner Methode“. Beide boeken waren enorm succesvol. Tussendoor verscheen in 2014 nog de losstaande thriller “Snuff“. Hoffschlag zette zich meteen neer als een van de beste en meest vernieuwende thrillerschrijvers van Nederland. Dat ze kon schrijven was mij dus al bekend. Voor “P.I.D.” maakte ze echter een uitstapje buiten het thrillergenre en dat leverde een boeiende roman op over de samenzweringstheorieën rond Paul McCartney. Volgens sommigen zou McCartney namelijk in 1966 al zijn overleden en vervangen zou zijn door een dubbelganger.De titel “P.I.D.” staat dan ook voor “Paul Is Dead”. Ik was bekend met de speculaties rond de dubbelganger van Paul McCartney, maar zag niet hoe iemand daar een roman van kon maken. Dat zag Bronja Hoffschlag echter wel en schreef (tussen haar werk aan haar thrillertrilogie door) deze ijzersterke roman over de achttienjarige Thomas Fremont die o.a. in foto’s en de songteksten van de Beatlesliedjes steeds meer bewijzen ziet voor de dood van Paul. Hij probeert zijn ontdekkingen te delen met andere mensen, maar dat blijkt niet ongestraft te blijven. Dertig jaar later woont zijn moeder Beth, die al die tijd geen contact met Thomas heeft gehad en ook geen idee is waar Thomas gebleven is, naast de tiener Syd. Als de vader van Thomas sterft, beginnen de geheimen uit het verleden aan het licht te komen en Beth probeert er samen met haar buurjongen Syd achter te komen wat er met haar zoon Thomas is gebeurd.

“P.I.D.” is een ijzersterk geschreven roman. Het is duidelijk dat Bronja Hoffschlag meer kan dan ijzingwekkende thrillers schrijven. Met even groot gemak heeft zij deze spannende roman geschreven over geheimen, vriendschap, familiebanden en muziek. Er zitten talloze verwijzingen in boek naar het leven in de sixties en naar de muziek van die periode. Het is duidelijk dat Hoffschlag veel research heeft gedaan. Ze schrijft met veel kennis van zaken. Deze roman is niet alleen een aanrader voor Beatles-fans. Ook niet-fans zullen smullen van deze ingenieuze roman. Hoewel ik vol spanning zit te wachten op de derde thriller in de “Project X“-trilogie, hoop ik ook dat Hoffschlag besluit nog eens een roman te schrijven. “P.I.D.” smaakt naar meer. Veel meer!

Uitgeverij Agemo, juni 2017. 316 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Drie akkoorden en de waarheid” van Rob van Scheers

Rob van Scheers – “Drie akkoorden en de waarheid”

Een goed popliedje is als een polaroid uit het volle leven. Een vaak herkenbaar verslag van een ervaring, een uitdrukking van een stemming, een maatschappelijk statement soms. In Drie akkoorden en de waarheid volgt cultuurreporter Rob van Scheers de makers van die liedjes op de voet – door middel van reportages, interviews, essays en concertbezoek.

Van Scheers plaatst het werk van Bruce Springsteen, Woody Guthrie, Bob Dylan, Johnny Cash, Emmylou Harris, Frank Zappa, Hank Williams, Stevie Wonder, de Rolling Stones, Beck, Tim Hardin, Talking Heads, Lou Reed, Chuck Berry, The Beatles, Nick Cave, U2, The Black Keys, Rufus Wainwright, Stromae en vele anderen in de lange, lange traditie van het songschrijven. Ook legt hij onvermoede verbanden met andere disciplines, zoals literatuur en speelfilm.

De titel “Drie akkoorden en de waarheid” is de vertaling van een zin uit “All along the watchtower” van Bob Dylan. Het is dan ook onvermijdelijk dat Bob Dylan aan bod komt in dit boek. Maar hij is niet de enige. Het is duidelijk dat Van Scheers over een encyclopedische kennis van popmuziek beschikt. Hij rangschikte liedjes naar een levensloop, van geboorte tot dood met daartussen de jeugd, adolescentie, het settelen, midlife en ouderdom. Levensfases die gekoppeld kunnen worden aan liedjes over onder meer het ontdekken van de liefde, trouwen en scheiden, het beschrijven van verval en contemplatie. Het boek staat boordevol interessante weetjes en leuke anekdotes en is zonder twijfel een must voor iedere muziekliefhebber. Dit boek staat garant vele uurtjes genieten, en ook daarna zul je het boek nog regelmatig uit de kast pakken. Ik zou niemand weten die zo vol passie over popmuziek kan schrijven als Van Scheers. Iedere bladzijde is een feestje! Een echte aanrader.

Uitgeverij De Kring, 2014. 256 pag.