Hilde Vandermeeren – “Stille grond”
Glasgow 1983. Tijdens een stormachtige novembernacht verdwijnt de zesjarige Rosie Thompson uit de slaapkamer die ze deelt met haar tweelingzusje. Daarna ontbreekt elk spoor van haar. Het tweelingzusje Ruby raakt in zichzelf gekeerd en moet worden opgenomen in een gesloten inrichting. In dit gezin groeit Eve op, het jongere zusje. Dertig jaar later werkt Eve als docent wiskunde aan de Universiteit van Glasgow. Haar leven wordt grondig verstoord door een bericht dat iemand in een kapel heeft achtergelaten: ‘Het spijt me wat er is gebeurd met Rosie Thompson. Moge God me vergeven.’ Omdat het politieonderzoek niets oplevert, besluit Eve zelf actie te ondernemen. Het wordt een zoektocht op leven en dood.
“Stille grond” is inmiddels de derde thriller van Hilde Vandermeeren. Het verhaal zit bijzonder goed in elkaar. Alles klopt en alle personages komen tot leven op de bladzijden. Het laat ook weer eens de gevaren van een sekte zien. Het boek begint spannend op de eerste bladzijde en dat blijft zo tot de laatste bladzijde. Het zakt nergens even in. Dat is een prestatie van formaat. Hilde Vandermeeren is niet de bekendste Nederlandstalige thrillerschrijfster, maar wat mij betreft wel de beste. Haar boeken vallen niet in de categorie “vrouwenthriller”. Daarvoor zit het verhaal te sterk in elkaar. Dit boek is echt niet neer te leggen als je er eenmaal in begonnen bent.
Uitgeverij Q, 2015. 288 pag.
New Word Order 