Recensie “Wachten op Bojangles” van Olivier Bourdeaut

Olivier Bourdeaut – “Wachten op Bojangles”

Uitgever Koen van Gulik van de Wereldbibliotheek tipte “Wachten op Bojangles” als een van de beste boeken van het najaar van 2016. Dat geloof ik natuurlijk niet zomaar. Dat wilde ik zelf bepalen, want anders is het een gevalletje van “Wij van WC Eend adviseren WC Eend”. Ik moet zeggen dat Van Gulik geen woord te veel gezegd heeft. “Wachten op Bojangles” is inderdaad een van de beste boeken van het najaar 2016.

Het verhaal: Een jongetje leidt een leven als een sprookje met zijn ouders in een gigantisch Parijs appartement. Feesten, diners, muziek, rare huisdieren; ze leven alsof de buitenwereld niet bestaat. De motor van dit sprookjesleven is zijn moeder, voor wie het gekste nog niet gek genoeg is. En zijn vader zorgt ervoor dat alles wat zij bedenkt werkelijkheid wordt. Samen dansen ze het liefst dag en nacht op ‘Mr. Bojangles’ van Nina Simone, een lied dat voor het jongetje precies is als zijn moeder, intens vrolijk en even intens droevig tegelijk. Hun huisdier, Mejuffrouw Supertopinada, is een vreemde vogel (in dit geval letterlijk). Alles aan het gezin is ongewoon. Zelfs de vriend van de familie, bijgenaamd Zwijn, wiens grootste ambitie is om een zo grote buik te creëren dat hij zijn bord en bestek er op kwijt kan.
Het is een buitengewoon leven, bruisend, zelfs manisch. Alles kan, niets is te gek. De vader geniet ervan om mensen uitgebreide leugens voor te schotelen. Het fantastischer, hoe beter en de mensen geloven hem vaak ook. De moeder bruist, lijkt altijd vol energie en vol extase. Ze heeft geen voornaam, want de vader verzint iedere dag een nieuwe naam voor zijn vrouw. Uiteindelijk blijkt er achter het vrolijke en levendige leven van het gezin ook een minder vrolijke kant te zitten.

De manier waarop het verhaal verteld wordt is zonder meer heerlijk te noemen. Het lezen van dit boek is een groot plezier, mede door de humor die er in het boek zit. De schrijver heeft een oneindige fantasie en heeft niet veel woorden nodig om een levendige scène neer te zetten. Het enige nadeel is dan ook dat het geen dik boek is. Het voordeel is dat het een debuut is. Als een schrijver zo’n sterk debuut neerzet en daar zulke grote hoeveelheden van weet te verkopen (vooral in zijn thuisland Frankrijk) en daar ook de ene literaire prijs na de andere weet binnen te slepen, dan kunnen we nog veel moois van deze jonge schrijver verwachten. Al na de eerste paar pagina’s van “Wachten op Bojangles” was ik fan. Er kan dus gerust gesteld worden dat Koen van Gulik groot gelijk had toen hij dit hedendaagse sprookje voordroeg als het beste boek van het najaar van 2016. Wat ben ik blij dat ik dit moderne sprookje gelezen heb. Ik heb van iedere bladzijde, zelfs van iedere letter genoten.

Uitgeverij Wereldbibliotheek, augustus 2016. 144 pag.

Advertentie

Recensie “Het meisje dat poppen liet spreken” van Pep Bras

Pep Bras – “Het meisje dat poppen liet spreken”

Aan het begin van de twintigste eeuw vergaat een oceaanstomer uit Barcelona voor de kust van Brazilië. Op miraculeuze wijze overleeft de jongeman Joan Bras de schipbreuk en hij spoelt aan op Ilhabella, een maagdelijk eiland waar legendes leven als van de machtige jaguar Gápanemé. Joan beleeft er een gepassioneerde liefdesgeschiedenis met Catarina, de aantrekkelijke ‘doutora’ van het eiland. Ze krijgen een dochtertje, Sión. Maar Caterina sterft en vader en dochter groeien uit elkaar.

Jaren later hertrouwt Joan met Isabelle. Samen met Sión en Isabelles Franse vader verhuizen ze naar het frivole Parijs van de cancan en de bohemiens. Wanneer Sión het optreden van een beroemde buikspreker ziet, weet ze dat ze haar roeping gevonden heeft. Ze blijkt er talent voor te hebben, maar haar keuze zet een keten van gebeurtenissen in werking die de harmonie binnen het gezin verstoort en zorgt voor onenigheid, geheimen en zelfs overspel.

Het verhaal raast van het ene uiterste naar het andere, van een paradijselijk eiland naar het kosmopolitische Parijs van de jaren twintig, terwijl de turbulente levens van Joan Bras en zijn dochter Sión hun loop nemen in een duizelingwekkend verhaal. Het eindproduct is geen biografie, maar een roman waarin de auteur feiten aanvult met fantasie. “Het meisje dat poppen” liet spreken is een wonderlijk verhaal vol emotie en avontuur, en weet van de eerste tot de laatste pagina te boeien. Een bizar sprookje en tegelijkertijd een verrukkelijke roman!

Uitgeverij Meridiaan, 2015. 336 pag.