Recensie “Naar bed, naar bed” van M.J. Arlidge

M.J. Arlidge – “Naar bed, naar bed”

Helen Grace is de heldin van de populaire thrillerreeks van M.J. Arlidge. Ze is een geharde rechercheur die motorrijdt en zich het liefst alleen door het leven slaat, maar wordt achtervolgd door persoonlijke demonen die haar af en toe zelfs in een depressie dreigen te storten. Toch is zij onmisbaar in de strijd tegen psychopaten die Southampton blijven teisteren en onschuldige slachtoffers maken, op gruwelijke wijze…

Helen Grace heeft al genoeg persoonlijke tragedies meegemaakt, maar als het lijk van een bekende in een nachtclub wordt gevonden, komt het moordonderzoek opeens wel heel dicht bij haar eigen leven. Helen zwijgt in alle talen over haar connectie met het slachtoffer en werkt als een bezetene om de dader te vinden. Als er een tweede slachtoffer valt, wringt Helen zich in zo veel bochten dat alles op scherp komt te staan en ze een onmogelijke keuze moet maken. Vertelt ze over haar privéleven of besluit ze te liegen om de aandacht van zichzelf af te houden?

Volgens de achterflap van het boek is “Naar bed, naar bed” het vierde deel in de serie rond Helen Grace. In feite is het na “Iene miene mutte“, “Piep zei de muis“, “Pluk een roos” en “Klikspaan” alweer het vijfde deel. Hoewel de titels wat kinderachtig over komen, doet de inhoud dat absoluut niet. M.J. Arlidge weet iedere keer een stevig, geloofwaardig plot neer te zetten (overigens niet voor tere zieltjes), met krachtige, herkenbare en psychologisch goed uitwerkte karakters. Dit zorgt ervoor dat de lezers iedere keer weer reikhalzend uitkijken naar het volgende deel. Dat was nu niet anders. We hebben lang moeten wachten op “Naar bed, naar bed“, maar het resultaat is het wachten meer dan waard. Dit vijfde deel in de serie is het beste deel tot nu toe. Nadat in een nachtclub het lichaam van een man wordt gevonden die Helen Grace persoonlijk kent, komt de misdaad dichter bij haar privéleven dan haar lief is. Zij en haar team worden meegesleept in de schimmige wereld van bdsm. Ook journaliste Emilia Garanita zit Helen en haar team op de hielen in een poging om zoveel mogelijk informatie los te krijgen en met een scoop te kunnen komen. Bovendien weet Emilia een geheim over Helen Grace dat Helen liever niet in de openbaarheid wil zien.
Op magistrale wijze sleept M.J. Arlidge de lezer weer mee in de onderwereld van Southampton en nu ook de wereld van bdsm. Hoewel Helen Grace een onconventionele heldin is, heeft ze wel altijd je sympathie en leef je met haar mee. Daardoor blijven alle boeken in deze serie spannend en aangezien de moordenaar in dit vijfde deel zich lijkt te richten op mensen in de omgeving van Helen Grace, is dit deel nog spannender dan de anderen. Als je nog geen boek van M.J. Arlidge gelezen hebt, raad ik je aan om te beginnen met “Iene Miene Mutte“. Lezers die al bekend zijn met het werk van Arlidge weten genoeg en kopen dit boek zo snel mogelijk. Nu begint het lange wachten op het volgende deel…

Uitgeverij Boekerij, juni 2017. 364 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Denken aan vrijdag” van Nicci French

Nicci French – “Denken aan vrijdag”

Uit de Thames wordt het lijk van een man met doorgesneden keel gevist. Hij is onherkenbaar, want hij heeft al een tijd in het water gelegen. Het enige aanknopingspunt is een ziekenhuisbandje om zijn pols met daarop de naam Frieda Klein.
Algauw blijkt dat psychotherapeute Frieda Klein een wel erg persoonlijke band met het slachtoffer had en wordt ze als de belangrijkste verdachte van het misdrijf gezien. Frieda heeft vanwege haar verleden weinig goodwill bij het politiekorps, maar gelukkig heeft ze vrienden die bereid zijn om tot het uiterste voor haar te gaan…

Het schrijversechtpaar dat schuilgaat achter de naam Nicci French heeft inmiddels een indrukwekkende stapel thrillers afgeleverd. Een paar jaar geleden begonnen ze met de serie rond psychotherapeute Frieda Klein. Alle delen van deze serie hebben een dag van de week in gedachten. Het eerste deel heette “Blauwe maandag” en met “Denken aan vrijdag” zijn we dus aan het vijfde deel aangekomen. Het vorige deel “Donderdagskinderen” vond ik maar saai, langdradig en voorspelbaar en ik heb even overwogen om de rest van de serie niet te lezen. Toch ben ik gezwicht toen ik “Denken aan vrijdag” kreeg, en daar ben ik erg blij om, want dit is zonder meer een van de sterkste en spannendste delen van de serie tot nu toe. Van de eerste tot de laatste pagina is het boek ontzettend spannend, en onmogelijk neer te leggen. Over de schrijfkunst van Nicci French en het opbouwen van spanning hoeven we het niet meer te hebben. Dat heeft het echtpaar na zo’n 20 boeken erg goed in de vingers. Dit boek is zeker een aanrader. Volgens de achterflap van het boek zijn de delen uit deze serie heel goed los van elkaar te lezen. Daar ben ik het niet mee eens. Als je dit boek los zou lezen, zou je teveel missen omdat je niets weet van de achtergrond van de personages, wat beschreven is in de vorige delen. Mijn advies is dus om alle delen te lezen en ook in de juiste volgorde. Dan moet je je even door een saai boek als “Donderdagskinderen” heen bijten, maar “Denken aan vrijdag” maakt dat ruimschoots goed.

Uitgeverij Ambo Anthos, 2015. 335 pag.

Recensie “Vergeef me” van Anja Feliers

Anja Feliers – “Vergeef me”

Nadat Yasmine is gedumpt door haar vriend Simon na een relatie van ruim twee jaar, besluit ze in haar eentje op vakantie te gaan naar de Belgische kust. Daar ontmoet ze een jongen die een paar jaar jonger is, maar met wie ze al snel een relatie heeft. Dan komt Simon weer terug en smeekt haar hem terug te nemen. Yasmine twijfelt tussen haar prille relatie met David en weer teruggaan naar Simon. David wil Yasmine echter niet laten gaan, en hij blijkt erg ver te willen gaan om haar te houden.

Ik weet niet wie de term “vrouwenthrillers” bedacht heeft (het klinkt een beetje minachtend), maar dit schijnt een vrouwenthriller te zijn. Op de voorkant staat echter “psychologische thriller” en dat dekt m.i. de lading veel beter. Dit is het vierde deel in een serie rond psychologe Kathleen Verlinden, een collega van Yasmine, maar de boeken zijn goed los van elkaar te lezen. Anja Feliers weet de spanning goed op te bouwen, ook al is het eerst even wennen tussen de steeds wisselende perspectieven en de flashbacks. Als je eenmaal in het verhaal zit word je helemaal meegezogen tot een zinderende ontknoping. Dit is het eerste boek dat ik van Anja Feliers gelezen heb, maar ik wil zeker de andere drie delen rond Kathleen Verlinden ook lezen. Ze heeft een prettige schrijfstijl en het boek wegleggen is er niet bij. Een ware pageturner. Niet alleen voor vrouwen!

Uitgeverij Lannoo, 2014. 320 pag.