Recensie “De laatste meisjes” van Riley Sager

Riley Sager – “De laatste meisjes”

De pers noemt ze ‘The Final Girls’: Quincy, Sam en Lisa, een berucht groepje waar niemand bij wil horen. De enige overlevenden van drie verschillende massamoorden. Ze zijn voor altijd met elkaar verbonden, vanwege hun verleden. Maar wanneer Lisa onder verdachte omstandigheden overlijdt en Sam plotseling bij Quincy op de stoep staat, moet Quincy toegeven dat ze Sam en Lisa eigenlijk nauwelijks kent. Moet ze Sam vertrouwen? Of kan er maar één Final Girl zijn?

In de terminologie van horrorfilms is een ‘Final Girl’ het laatst overblijvende meisje aan het einde van een horrorfilm.  Quincy is de enige overlevende van de brute slachtpartij bij Pine Cottage en Lisa en Sam zijn beide de enige overlevenden van twee andere massamoorden. Quincy voelt zich er niet prettig bij een Final Girl te zijn en probeert haar leven op een zo normaal mogelijke manier voort te zetten met haar eigen populaire bak-blog en haar relatie met Jeff, een advocaat. Als Lisa, een van de andere Final Girls, plotseling overlijdt, richt de aandacht van de pers zich massaal op Quincy omdat de derde Final Girl, Sam, al jaren geleden spoorloos verdwenen is. Niet lang na de dood van Lisa staat Sam opeens bij Quincy op de stoep en dringt Quincy’s leven binnen. Langzaam maar zeker begint ze aan Sams motieven te twijfelen. De hoofdstukken in het heden worden afgewisseld met korte hoofdstukken over de gebeurtenissen in Pine Cottage, waar Quincy zich maar weinig van herinnert. Door de aanwezigheid van Sam beginnen details van de slachtpartij zich langzaam weer op te dringen. Wat zijn de motieven van Sam? Heeft zij iets te maken met de dood van Lisa? En waarom stond ze opeens bij Quincy op de stoep? Was het echt om elkaar te steunen als de twee overgebleven Final Girls, of heeft Sam andere motieven?
“De laatste meisjes” is een ijzingwekkend goede thriller. Het plot zit goed in elkaar, de personages kruipen onder je huid en het verhaal pakt je vanaf de eerste pagina bij de kladden om je pas na de laatste pagina weer los te laten. Dit is een briljante, unieke thriller met een ijzersterke ontknoping. Een boek dat je nog lang na zal blijven. Deze thriller zou best eens beste thriller van 2017 kunnen zijn. Lezen dus!

Uitgeverij Ambo Anthos, oktober 2017. 414 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Open hart” van Elie Wiesel

Elie Wiesel – “Open hart”

Een plotselinge openhartoperatie leidde tot deze prachtig geschreven overpeinzingen over het leven. Als schrijver Elie Wiesel op zijn tweeëntachtigste met spoed een hartoperatie moet ondergaan – er wordt gevreesd voor zijn leven – wordt hij voor een tweede keer geconfronteerd met zijn eigen sterfelijkheid. Als jonge jongen overleefde hij de Holocaust nadat hij op zijn vijftiende werd gedeporteerd naar Auschwitz. Dat verleden is nooit ver weg en bijna automatisch gaan zijn gedachten uit naar familieleden die tijdens de oorlogsjaren zijn weggevoerd en niet meer terugkwamen. Heeft hij in zijn boeken en in zijn publieke optredens genoeg gedaan om de oorlogsslachtoffers te blijven herinneren? En dan zijn zoektocht naar God: waar heeft die toe geleid? Is er nog hoop voor de mens? Vol liefde en wijsheid schrijft Wiesel in Open hart over zijn kinderen en kleinkinderen en getuigt hij van zijn hoop, zijn vertrouwen en zijn liefde voor het leven. Een zeer inspirerend boek, dat aanzet tot overpeinzing van het eigen leven.

De ondertitel van het boek luidt “Overpeinzingen van een overlever”. Dat heeft in het geval van Elie Wiesel natuurlijk een dubbele betekenis: hij overleefde niet alleen zijn vijfvoudige bypassoperatie, maar ook de grootste verschrikking van de 20e eeuw: de holocaust, waarin hij zoveel van zijn vrienden en familieleden heeft verloren. Dit is een thema dat in vrijwel al zijn boeken (direct of indirect) terugkomt. Zo ook in “Open hart“. De woorden zijn simpel. De gevoelens oprecht en de gedachten herkenbaar. Als hij de operatiekamer wordt binnengereden, vraagt hij zich af of hij nog zal bijkomen uit de narcose of dat dit zijn einde is. Hij moet denken aan een vriendin van zijn vrouw die eenzelfde operatie heeft gehad, maar daar niet meer uit ontwaakte. Wiesel overpeinst de relaties tussen mensen, de relaties tussen de generaties, de relaties tussen de mens en god. Zoals altijd weet hij met zijn open blik en met eenvoudige bewoordingen de lezer te raken. Dit mag dan misschien niet de titel zijn waarmee hij de geschiedenisboeken haalt (dat zal waarschijnlijk “Nacht” zijn), maar desalniettemin is “Open hart” een pareltje dat met open hart gelezen dient te worden. En herlezen, want de gedachten van Wiesel zijn en blijven relevant. Een schitterend boekje en een waardevolle aanvulling op het reeds omvangrijke werk van Wiesel.

Uitgeverij Meulenhoff, juni 2016. 104 pag.