Recensie “Het geluk van de Chinezen” van Eefje Rammeloo

Eefje Rammeloo – “Het geluk van de Chinezen”

China is een politieke en economische grootmacht. Maar wat weten wij daadwerkelijk van het land dat op het wereldtoneel zo’n vooraanstaande rol speelt? En hoe denken de Chinezen zelf over de razende ontwikkeling van hun land, met als gevolg luchtvervuiling, vergrijzing en een groeiende kloof tussen stad en platteland? Waar maken ze zich zorgen om, wat is hun idee van vooruitgang en welke offers zijn ze bereid ervoor
te brengen? Eefje Rammeloo komt bij de Chinezen thuis en spreekt met hen over hun zorgen en dromen over de vooruitgang.

In China is veel veranderd door de enorme economische groei en de toegenomen welvaart. Zo is er bijvoorbeeld ontzettend veel milieuverontreiniging, maar ook op maatschappelijk gebied is er veel veranderd. Waar de Chinezen vroeger zo snel mogelijk gingen trouwen, kinderen krijgen en voor hun ouders zorgen, is carrière maken nu veel belangrijker voor veel Chinezen. Dit heeft veel gevolgen. Eefje Rammeloo behandelt een breed spectrum aan onderwerpen, zoals het milieu, de economie, maar ook de huwelijksmarkt, de status van ongehuwde Chinezen, huisvesting, arbeid, religie, kinderen krijgen etc. Dit alles wordt niet alleen op macroniveau bekeken (op landelijk niveau), maar ook op microniveau door middel van interviews met Chinezen met uiteenlopende leeftijden, achtergrond en afkomst. De Chinese Communistische Partij (CCP) probeert alles zo goed mogelijk in goede banen te leiden, maar loopt ook tegen grote problemen aan. De ontwikkeling van China gaat snel en aan deze ontwikkeling wordt in dit lekker geschreven boek veel aandacht besteed. Het boek bevat een begrippenlijst en een kaart van China, waardoor het boek ook geschikt is voor mensen die nog weinig tot niets over China weten, maar wel meer willen leren over dit land dat op korte termijn wellicht de grootste economische speler op het wereldtoneel is. Een aanrader, zowel voor leken als voor mensen die al bekend zijn met China.

Uitgeverij Cossee, april 2017. 224 pag.

Advertentie

Recensie “Vrouw in het blauw” van Tania Kabouri

Tania Kambouri – “Vrouw in het blauw”

De Duitse politieagente Tania Kambouri was het helemaal zat. Voor de zoveelste keer was ze negatief geconfronteerd met haar vrouw-zijn en haar Griekse afkomst. Een Turkse migrant had haar opzij geduwd, beledigd en uitgescholden. Hij wilde alleen geholpen worden door mannelijke politiebeambten.

Nog diezelfde nacht schrijft Kambouri, als de noodkreet van een politie-agente, een brandbrief naar haar politievakbond. ‘Wat is de toekomst van ons land, wanneer migranten die de wet overtreden weigeren in hun nieuwe vaderland de regels te accepteren? Ze overschrijden méér dan één grens: geen respect voor vrouwen, geen respect voor de politie, geen respect voor de staat waarin we leven.’

De kern van Kambouri’s betoog: de migrantenproblematiek kan volledig escaleren. Terwijl steeds meer Duitsers klagen dat zij zich in eigen land niet meer thuis voelen, staan Kambouri en haar collega’s vrijwel dagelijks bloot aan verbaal en fysiek geweld door moslims. Maar de politie deinst ervoor terug op te treden tegen de agressieve migranten. Men zwijgt uit angst als racist of zelfs nazi weggezet te worden.

In “Vrouw in het blauw” beschrijft Tania Kambouri haar schokkende ervaringen als politieagente. Haar boek is een alarmoproep voor politie, politiek en samenleving. Het raakte een open zenuw en ze kreeg ze bijval van collega’s uit het hele land. De media pakten de stormvloed van protesten op. De reacties waren overweldigend en startten een brede discussie.

(Fragment) ‘Laten we het geweld, het gescheld en de minachting voor vrouwen en minderheidsgroepen benoemen. Ik heb liever een open vizier dan schijnheiligheid. […] Ik verlang niet meer dan respect!’

Honderden collega’s steunden Tania Kambouri’s brandbrief waarin ze een cultuur van ‘wegkijken, verdringen, negeren’ hekelt. In “Vrouw in het blauw” beschrijft ze haar ervaringen. Met een exclusief voorwoord door Gerlof Leistra, misdaadjournalist van Elsevier.

“Vrouw in het blauw”  is een must-read voor iedereen. In de eerste instantie voor politie, rechters en politici, maar het is ook een bijzonder interessant en educatief boek over de gefaalde integratie van bevolkingsgroepen uit een moslimcultuur. De problemen die Tania Kambouri aankaart gelden niet alleen voor Duitsland, maar ook voor Nederland en België. De multiculturele samenleving heeft gefaald, en de vraag is wat we daar aan kunnen doen. “Vrouw in het blauw” schept hierin duidelijkheid. Ze overstijgt haar eigen visie als politieagente en beschouwt de problematiek op het niveau van de maatschappij als geheel. Tania Kombouri levert geen half werk. Ze beschrijft niet alleen de problemen, maar komt ook met oplossingen. Dat is bijzonder verfrissend. Er zijn talloze politici/demagogen die zo goed weten waar de problemen zitten, maar nergens een oplossing voor hebben. Kambouri heeft dat dus wel. En aangezien Kambouri niet alleen de problemen van mensen uit een moslimcultuur met de politie beschrijft, maar ook de maatschappelijke problemen met immigranten uit een moslimcultuur, is het een boek voor iedereen geworden. Het is geen boek met zweverige taal en wetenschappelijke theorieën. Kambouri schrijft met een “hands-on”-mentaliteit en dat is precies wat nodig is. Lezen dit boek!

 

Uitgeverij Just Publishers, juli 2016. 220 pag.

Recensie “Impact” van Vittorio Busato

Vittorio Busato – “Impact”

Balzerin Carabolante, ooit een veelbelovend tennisser, is al op jonge leeftijd hoogleraar psychologie. Als een liefde onbereikbaar blijkt en zijn netwerktheorie over de zin van het leven door collega’s en media wordt verguisd, verliest hij zijn geloof in de liefde en de wetenschap. Zijn verval zet verbazingwekkend snel in, voor hem een extra aanwijzing dat hij de verpersoonlijking van zijn eigen theorie begint te worden, een lone wolf. Nog eenmaal neemt hij zich voor iets te doen dat impact heeft. Hij begaat evenwel een gruwelijke misstap waarvoor hij in een tbs-kliniek belandt. Bij wijze van experimentele behandeling krijgt hij toestemming zijn psychobiografie op te tekenen. ‘Ik heb gefaald, ik heb geen enkele fiducie meer dat ik mijn plaats in de maatschappij herover. Mijn ambitie, mijn inzet is longstay. In ruil daarvoor zet ik voor jullie en de rechter mijn verhaal, mijn psychobiografie op schrift.’

“Impact” is een ijzersterke roman over een man die door een reeks tegenslagen zijn geloof in de wereld verliest. Hij geeft de liefde op, voor zichzelf, voor anderen, voor zijn werk en voor de maatschappij, en ‘wie de liefde opgeeft, die geeft het leven op’. Na het mislopen van zijn wraakactie, schrijft hij in de TBS-kliniek zijn verhaal.
Dat Vittorio Busato zelf psycholoog is, is wel te merken in het boek. Hij is af en toe behoorlijk filosofisch over het leven en de maatschappij, maar dat wordt nergens storend. Dus zeker niet alleen “voer voor psychologen”. De auteur heeft een ijzersterke en indringende psychologische roman neergezet, die nog lang blijft na-echoën in je hoofd, en je aan het denken zet. Een vergelijking met bijvoorbeeld Michel Houellebecq is snel gemaakt, maar Busato onderscheidt zich door zijn prettige schrijfstijl. Een van de beste romans die ik de laatste tijd gelezen heb. Laat het volgende boek van Busato maar komen!

Uitgeverij De Brouwerij | Brainbook, 2015. 296 pag.

Recensie “Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers” van Rutger Bregman en Jesse Frederik

Rutger Bregman & Jesse Frederik – “Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers”

Jesse Frederik en Rutger Bregman schrijven het Essay van de Maand van de Filosofie 2015 over terechte en onterechte ongelijkheid Hoe is het toch mogelijk dat de mensen waar we overduidelijk niet zonder kunnen – vuilnismannen, politieagenten, verplegers – zo slecht verdienen, terwijl onbelangrijke, overbodige of zelfs schadelijke bankiers, lobbyisten en consultants veel beter boeren? Dit is de vraag waarmee Rutger Bregman en Jesse Frederik de patstelling in het debat over ongelijkheid doorbreken.

Aan de hand van oude en moderne denkers, van Aristoteles tot Piketty, laten ze zien dat er niets vanzelfsprekend is aan de verdeling van inkomen en vermogen. In de overtuiging dat economen te weinig weten van filosofie, en filosofen te weinig van economie, tillen ze de discussie naar een hoger plan. Het is hoog tijd om die oude vraag opnieuw te stellen: welke rijkdom is echt verdiend? Rutger Bregman (1988) en Jesse Frederik (1989) zijn werkzaam voor het journalistieke platform De Correspondent. Bregman is historicus en publiceerde onder meer “De geschiedenis van de vooruitgang“, bekroond met de Liberales-prijs, en “Gratis geld voor iedereen“. Frederik is economisch journalist en columnist; in 2013 won hij de Tegel voor achtergrondjournalistiek Het gebeurt niet vaak dat een wetenschap zo op haar grondvesten schudt. Sinds de financiële crisis blijkt het ene na het andere economische model, leerstuk of dogma rijp voor de prullenbak. En als er één thema is waar de oude zekerheden sneuvelen, dan is het ongelijkheid.

Terwijl de Franse econoom Thomas Piketty furore maakt met zijn dikke pil over de terugkeer van het kapitaal, wijzen nu ook grote spelers als het IMF, de OESO en de Wereldbank op de gevaren van te grote welvaartsverschillen. Maar het Nederlandse debat over ongelijkheid? Dat is slaapverwekkend als altijd. ‘De sterkste schouders moeten de zwaarste lasten dragen’, zegt links. Rechts haalt vervolgens de schouders op en ziet nivelleren als een kwestie van jaloezie. In dit essay doorbreken Rutger Bregman en Jesse Frederik de patstelling. Op een reis langs oude denkers, van Aristoteles tot Marx, laten ze zien dat er niets vanzelfsprekends is aan ongelijkheid. De regels van het spel – de machtsverhoudingen, de wetten, de moraal en ga zo maar doormaken dat sommigen rijk worden en anderen arm. In de overtuiging dat economen te weinig weten van filosofie, en filosofen te weinig van economie, tillen Frederik en Bregman de discussie naar een hoger plan. Het is tijd om die oude filosofische vraag opnieuw te stellen: welke rijkdom is echt verdiend?

En wat de titel betreft: die heeft de maken met de twee betekenissen van het woord verdienen: “als winst of loon verkrijgen” en “aanspraak mogen maken, recht hebben op”. Het mag duidelijk zijn dat vuilnismannen die daadwerkelijk iets belangrijks doen voor de maatschappij meer geld zouden moeten krijgen dan bankiers die alleen maar geld verplaatsen.

Uitgeverij Lemniscaat, 2015. 101 pag.