Interview met J. Sharpe

Terwijl ik “Eden” van J. Sharpe aan het lezen was (recensie), wist ik dat ik deze man wilde interviewen. Het boek is zo pakkend geschreven dat je meer wilt weten over de mens achter het boek.

Korte biografie: J. Sharpe – pseudoniem van Joris van Leeuwen (1986) – heeft verschillende mysterieuze thrillers, fantasy boeken en korte spannende (horror, fantasy en magisch realistische) verhalen geschreven die sinds 2010 verschenen zijn in diverse publicaties. Zijn werk wordt regelmatig vergeleken met de werken van auteurs zoals Stephen King, Dean Koontz en Peter Straub.
Naast schrijven is Joris jarenlang banketbakker geweest en heeft hij in binnen- en buitenland voor verschillende bakkerijen gewerkt. Momenteel is hij, naast schrijver, tevens rijinstructeur, gitaarleraar en muzikant.
Hij staat er om bekend verschillende genres met elkaar te mixen. Zijn thrillers bevatten bijvoorbeeld vaak horror-, scifi- of fantasy-elementen en andersom. In 2011 was hij jurylid voor The Pure Thrillers Award. Sins 2014 is J. Sharpe onderdeel van het GNM (Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs). Zijn nieuwste thriller heet “Eden“.

Waarom heb je voor het pseudoniem J. Sharpe gekozen? 

Mijn eerste twee boeken verschenen onder mijn eigen naam, maar ik merkte al snel dat er een soort van fabeltje was dat Nederlandse schrijvers niet konden schrijven. Daarnaast heb ik aspiraties om in het buitenland gepubliceerd te worden, vandaar. Mijn eerste idee was om de naam George D. Wright te nemen (een verbastering op Joris Die Schrijft)) maar ik vond dat een te slome naam. Ik had iets scherps nodig, vertelde ik mijzelf. Vandaar de naam Sharpe. Ik heb mijn alter ego geen voornaam gegeven. Insiders weten toch wel waar de J. voor staat.

Wanneer ben je begonnen met schrijven?

J. Sharpe – “Eden”

Van mijn achtste tot mijn tiende heb ik op Madeira gewoond, waar mijn vader een eigen duikschool had. Ik las graag, maar mijn Portugees was nog te slecht om boeken te lezen. Mijn oma stuurde me telkens Nederlandse boeken, maar ik las ze sneller dan zij ze kon sturen. Dus besloot ik zelf verhaaltjes te schrijven. Daar heb ik eigenlijk jaren niets mee gedaan en ik was er niet zo serieus mee bezig, tot eind van de middelbare school, waar ik na schooltijd uren achter elkaar achter mijn laptop kon zitten.

Hoe verloopt jouw schrijfproces? Heb je vaste uren waarop je schrijft?

Mijn vaste vrije (schrijf) dag is dinsdag. Dan doe ik vaak het meeste. Voor de rest schrijf ik in de avonden. Het moet wel doodstil zijn. Ik wordt erg snel afgeleid. Ik heb vaak een idee voor een beginscène, zie het als een film voor me en hoef het alleen maar op te schrijven. Ik ben niet zo’n hokjesdenker. Als ik een bepaald idee heb (meestal een eerste scene) dan ga ik zitten en schrijven en dan kijk ik wel waar het verhaal, en met name de personages, me mee naartoe nemen. Ik plot ook niet zoveel en ben meer een organische schrijver.

Lees je zelf ook boeken wanneer je schrijft of ben je bang daar te veel door beïnvloed te worden?

Ik heb helaas ook niet zeeën van tijd. Het is of lezen of schrijven. Toch probeer ik zoveel te lezen als ik kan. Niet alleen omdat ik het leuk vind, maar ook om op de hoogte te blijven van wat er gepubliceerd wordt en om te zien of mijn idee op deze manier nog niet is gedaan.

Je wordt vergeleken met Stephen King, Dean Koontz en Peter Straub. Wat vind je daar van?

Dat is natuurlijk een grote eer. Ik ben zelf fan van hun boeken, dus dat is tof. Gelukkig zeggen velen dat ik wel een compleet andere, eigen, schrijfstijl heb. Ik zou immers geen kopie willen zijn.

Op de vraag welk boek hij zelf graag geschreven had willen hebben, antwoord hij zonder aarzelen: “‘It‘ van Stephen King. Engste boek ooit.”

J. Sharpe & Jos Weijmer – “Gebroken geheugen”

Je hebt “Gebroken geheugen” geschreven samen met Jos Weijmer. Hoe verliep dat schrijfproces? Schreven jullie alles samen of afwisselen een hoofdstuk?
Ik heb de hele first draft van “Gebroken geheugen” alleen geschreven. Alleen de laatste paar hoofdstukken bestonden nog niet. Ik stuurde het naar Jos op, om te vragen wat hij vond. Hij vond het tof, maar zijn eigen fantasie ging ook werken en hij kwam met een paar super suggesties. We zouden het verhaal samen herschrijven en er echt een duo project van maken. Helaas is hij, na een paar hoofdstukken te hebben herschreven, overleden, waarna ik het verhaal, met zijn opmerkingen in gedachte, en met behulp van mijn redacteuren zelf herschreven.

Je boeken gaan altijd al wat meer de kant op van bovennatuurlijke thrillers, wat trekt je zo in dit genre?

Geen idee eigenlijk. Ik denk dat ik ervan houd om bang gemaakt te worden. Ik lees en kijk nu eenmaal zelf graag van dat soort boeken en films.

Waar kwam het idee voor “Eden” vandaan?

Ik wil mijzelf steeds verbeteren en nieuwe dingen uitproberen, ook met het schrijven. Ik had nog nooit een boek in de ik-vorm geschreven en ik wilde graag een apocalyptisch verhaal schrijven. Zo ontstond het idee voor Eden.

Welk boek lees je op dit moment?

Ik zit momenteel te wachten op “Dark Matter” van Blake Crouch. Schijnt in mijn straatje te liggen en een goed boek te zijn. Dus ik ben benieuwd.

Welke schrijvers of boeken zou je ons willen aanraden?

Tja, veel van King en Koontz natuurlijk (al hebben zij ook een paar heel slechte boeken er tussen zitten), maar kijk ook eens naar wat we in Nederland te bieden hebben. Iedereen leest maar vertaald werk, terwijl we hier ook zoveel talent rond hebben lopen. Niet alleen bij uitgeverij Zilverspoor en Zilverbron, maar ook bij velen anderen uitgeverijen.

Wat kunnen we in de toekomst van je verwachten?

Ik ben momenteel bezig met een nieuw spannend boek. Daarnaast verschijnt er in oktober bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff een bundel met horrorverhalen van Nederlandse auteurs, waaronder van mij.

Bezoek hier de website van J. Sharpe: www.jsharpebooks.com

 

Boektrailer van “Eden”:

Advertentie

Recensie “Sinds het zwijgen begon” van Jesse Ball

Jesse Ball – “Sinds het zwijgen begon”

In vier maanden tijd verdwijnen acht mensen uit hun huis in hetzelfde Japanse dorp. De politie ontvangt een schriftelijke bekentenis, ondertekend door de 29-jarige Oda Sotatsu. Deze wordt uitgebreid verhoord en draait de gevangenis in. Tot zover de bekende ingrediënten van menig literaire thriller. Maar deze zijn slechts het uitgangspunt voor een roman waarin Jesse Ball, of de gelijknamige verteller die door het geval Sotatsu gefascineerd raakt, de grenzen van fictie tot het uiterste rekt. Sinds het zwijgen begon heeft de vorm van een onderzoeksverslag, maar hoe meer ‘Ball’ boven tafel krijgt, des te groter wordt het raadsel. Heeft Sotatsu überhaupt de misdaad gepleegd? Waarom volhardt hij in zwijgen? Op een even vindingrijke als toegankelijke manier voert Jesse Ball ons mee in een volstrekt origineel, op zichzelf staand literair universum.

“Sinds het zwijgen begon” is mijn eerste kennismaking met het werk van Jesse Ball, terwijl dit toch al zijn vierde roman is. Ik heb dit boek met ontzettend veel plezier gelezen. Het boek lijkt fragmentarisch door de interviews met de verschillende personen die te maken hebben gehad met Oda Sotatsu, afgewisseld met opmerkingen van de interviewer (die in het boek wordt aangesproken als Jesse Ball), brieven en enkele foto’s. Toch leest het boek makkelijk weg. Het is een buitengewoon boeiend verhaal, en de vorm die Jesse Ball heeft gekozen voor zijn roman is zeker niet de makkelijkste weg. Hij heeft het zichzelf af en toe flink moeilijk gemaakt. Als dit verhaal echter recht-toe-recht-aan verteld zou worden, zou de spanning weg zijn. Juist de verschillende manieren waarop de personages de hoofdpersoon Oda Sotatsu beschrijven, zorgen voor spanning. Wie van deze geïnterviewde mensen spreekt de waarheid? Of is er helemaal geen waarheid? Dit boek zal zeker in mijn top 5 van beste boeken van 2015 eindigen. Een uniek boek, en ik hoop nog veel van Jesse Ball te kunnen lezen. Ik ben besmet met het “Jesse Ball-virus” en wil graag alles van hem lezen. Hij heeft er in ieder geval een fan bij.

Uitgeverij Atlas Contact, 2015. 252 pag.

Recensie “Muidhond” van Inge Schilperoord

Inge Schilperoord – “Muidhond”

Nadat Jonathan bij gebrek aan bewijs is vrijgesproken van ontucht met een minderjarige, trekt hij weer in bij zijn oude, eenzame moeder, met het vaste voornemen een ander, beter mens te worden. Tijdens zijn gevangenschap heeft hij van zijn psycholoog een werkboek gekregen dat als doel moet hebben hem te veranderen in een ander, “beter persoon”. De wijk waarin zijn moeder woont, is bijna helemaal gesloopt omdat er verderop in het dorp een nieuwbouwwijk is gekomen, waar de mensen gaan wonen. Alleen het huis van zijn moeder staat er nog en het huis waar een alleenstaande vrouw woont met een minderjarige dochter, die Elke heet. Om naast een minderjarig kind te wonen, is zowel de ultieme droom als de ultieme uitdaging voor Jonathan. Nu moet hij het geleerde in de praktijk toepassen: zijn gedachten en gevoelens sturen, en bovenal zijn gedrag beteugelen. Hij doet heel erg zijn best om nu op het rechte pad te blijven, maar zijn buurmeisje Elke komt vaak langs voor de hond en de vis van Jonathan.
Met groot inlevingsvermogen en een indrukwekkende, beklemmende schrijfstijl beschrijft Inge Schilperoord hoe Jonathan uiteindelijk in de fuik loopt die tot een even onontkoombare afloop leidt. Ik las het boek met een ongemakkelijk gevoel. Je leest heel goed hoe Jonathan worstelt met zijn gevoelens en gedachten, die afschuw opwekken bij normale personen, en toch weet Inge Schilperoord Jonathan neer te zetten als een (soort van) slachtoffer: een slachtoffer van zijn eigen gevoelens en gedachten, die hijzelf eigenlijk ook niet wil hebben. Een ongemakkelijke, buitengewoon dappere en zeer indringende roman, die absoluut het lezen waard is.

Uitgeverij Podium, 2015. 221 pag.